[Reborn BF] เธอหลอกฉัน...

ข้อมูลเบื้องต้น

ผมรักฟรานมาก...มากจนหาอะไรเทียบได้
.
.
.
.
.
.


Hello~ My name may

เรียกฉันว่าเมย์นะ คิคิ

B B

เนื้อเรื่อง

เธอคงรู้ใช่มั้ยว่าใจฉันเฝ้าคิดถึงและคอยเรียกหา
เธอต้องโทรมา ในเวลาที่ต้องการเธอ
ใจของฉันมันเหงามันเศร้า
ขอเพียงรอบๆได้ยินเสียงเธอ แม้ไม่ได้เจอ
แค่ได้ยินเสียงเธอก็ชื่นใจ ใครก็คงไม่รู้ว่าพรุ่งนี้หนาวลงจนเกินไป
มีแต่เธอที่สัมผัสมันได้ มีแต่เธอเท่านั้น


ผมฟังเพลง เพลง นี้ ซ้ำไปซ้ำมา จนนับไม่ถ้วน แต่แล้ว...

ก๊อก ก๊อก ก๊อก...

ใครกันนะ...

"ฟราน ให้เจ้าชายเข้าไปหน่อย..."มาทำไมกันนะ

"คร้าบบบบบบ"แล้วผมก็เดิินไปเปิดประตูห้องของผม

"ฟรานไปกินข้าวกัน"เบลชวนผม เอ๊ะ!? ผมบอกรึยังว่าผมเป็นแฟนกับเบลน่ะ(ยังเลยจะ>>>เมย์//หรอครับ>>>ฟราน//จ่ะ - -'>>>เมย์)

"ครับ ><"

แล้วผมก็เดินลงมาพร้อมกับเบลทันที อ่ะ! นั้นใครกันนะ?

"ไอ่เบล มีคนมาหาแกโว้ยยยยยยยยยย"ท่าน ผบ.พูด(หรือตะโกน)ขึ้นมา

"ใคร?"และแล้วเค้าคนนั้นก็หันมา เหมือนจะเป็นผู้หญิงนะนั้น

"เบลลลลล~ "ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น

"มาม่อน"แล้วเบลก็วิ่งไปกอดคนที่ชื่อมาม่อนทันที เอ๊ะ กอดงั้นหรอ แล้วไม่มีตัวตนซะแล้วล่ะไปดีกว่า ไป...TT



วันถัดมา

"นี่ มาม่อน เธอกับมาได้ไงล่ะ" เบลอยู่กับผู้หญิงคนนั้นตลอดเลยซินะ

"ก็ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

"อ่อ เดี่ยวไปเอาน้ำมาให้นะ"

"อื้ม ขอบใจนะเบล"

แล้วเบลก็เดินไป ผมจึงตัดสินใจ เดินเข้าไปถามว่าเธอเป็นใคร

"นี่..."

"อะไร" ทำไมถึงต่างจากตอนที่คุยกับเบลจังเลยนะ

"เอ่อ...เธอเป็นใครเกี่ยวข้องอะไรกับเบลหรอ"

"ฉันเป็นแฟนเบล"ฉึก! เต็มๆ โดนเลย

"แต่ฉันเป็นแฟนเบลนะ เธอเป็นอดีตไปแล้ว..."เห้ย! พูดอะไรไปเนี่ย

"งั้นหรอ แต่เธอมาทีหลังฉันนี่นะ เธอคิดว่ายังไงล่ะ คนมาก่อนก็ต้องดีกว่าล่ะนะ จริงม่ะ"จบเลยครับ

"..."

ผมไม่ตอบเขา แต่ผมกับเิดินหนี...หนีความจริง เข้าห้องไป



ก๊อก ก๊อก ก๊อก

ใครอีกล่ะ
"ฟรานนนนนนนนน !~"เบลหรอ

"มีอะไรหรอครับ" ผมพูดขึ้นหลังจากเปิดประตูให้

"ฟรานเป็นอะไรรึเปล่า"

"เปล่าครับ"ผมตอบหน้านิ่ง หน้าตายเหมือนเดิม

"งั้นหรอ"เบลพูดจบแล้วก็เดินเข้าไปในห้องของผม

"ฟราน"

"ครับ?"

"เราเลิกกันเถอะ" เอ๊ะ!?

"ทำไมล่ะ"ทำไมกัน

"ฉันเจอคนที่ฉันรักจริงๆแล้ว..."

"....."

"ผมเป็นแค่ตัวแทน อย่างนั้นหรอ"

" ใช่ "

"....."ในห้องนี้มีแต่ความเงียบแล้วน้ำตาใสของผมก็เริ่มคลอทันที่

แล้วเมื่อเบลพูดจบก็เดินออกไป โดยไม่หันมามองผมเลย ปล่อยให้ผมอยู่ในห้องคนเดียว ถ้าผมไปจากที่นี้ คุณก็ไม่สนใจใช่มั้ย ?

แล้วทุกทุกวัน ผมก็ต้องทนเห็นภาพที่ไม่อยากดูในทุกๆวัน

ผมจะไป

จากที่นี้

ที่ไม่มีเค้า

แล้วก็ทิ้งจดหมายไว้ให้รู้ว่า ' ผมไม่อยู่แล้ว '

_______________________________________________________________________________________________

[Bell : say]

ผมไม่มีความสุขเลย ที่ผมต้องทำแบบนี้ ผมรักฟรานมาก...มากจนหาอะไรเทียบได้ ที่ผมต้องทำแบบนี้เพราะมาม่อนบังคับผม 

และแล้ว...

"เกิดเรื่องแล้ววววววววววววว!!!!!!!!!!"น่าจะรู้นะว่าใคร

"เกิดอะไรขึ้น" ผมถาม

"ไอ่ฟราน มันไปแล้ว"ห่ะ ฟรานหรอ

"มันถึงจดหมายไว้ให้เอ๊งน๊ะ ไอ่เบล"

"จดหมาย"

To.เบลที่รัก
 

ถ้าคุณได้จดหมายนี่แล้ว แสดงว่าผมไม่ได้อยู่ที่แล้ว
ไม่ต้องตามหาผมนะ แต่ผมรู้ว่า คูณคงไม่ตามหาผมหรอก

ฟราน วาเรีย
ผู้ไม่มีตัวตน อยูในสายตา
 

ไม่จริง ฟรานไปแล้ว ผมต้องหาเค้า
.
.
.
.
.
.
.
.
แต่ผมก็ไม่เจอ

__________________________________________________________________________________________________      
[Fran : say]

4 ปีต่อมา....

ผมคิดไว้ไม่มีผิด ว่าเค้าคนนั้นไม่ตามหาผม...จริงๆ

"เฮ้อ" ผมถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย ผมทำงานอยู่ที่วองโกเล่ ที่นี้อยู่ใกล้กับวาเรียแท้ๆ แตไม่มีวี่แววของเขาเลย

"นี่ สึนะคุง ฉันขอออกไปสูดอากาศข้างนอกนะ"

"อื้ม ไปเถอะ ^^ " หลังจากสึนะพูดเสร็จ ผมก็ออกไปข้างนอก

ผมก็พบกับ...
__________________________________________________________________________________________________

[Bell : say]

        เห้ย นั้นมันฟรานนี่น่า โถ่ หามาตั้ง 4 ปี หาแทบตาย มาเจอง่ายซะงั้น

"ฟรานนนนนนนนนนน" แล้วผมก็รีบวิ่งไปกอดฟรานทันที แต่ฟรานกลับ นิ่ง...

"ทำไมไม่ไปอยู่กับเขาซะล่ะ "

"มาม่อนน่ะหรอ ไม่ต้องไปสนใจ ยัยผู้หญิงที่ชอบบังคับหรอก"

"หมายความว่ายังไง?"

"ก็ บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" ผมเล่าเรื่องฟรานฟัง แต่ฟรานก็ยิ่งนิ่งกว่าเดิมเสียอีก

"ฟราน เราเป็นแฟนกันนะ"

"ไม่ได้...ผมมีแฟนแล้ว"


ตึก ตึก ตึก 

"ฟรานจังทำไมถึงออกไปนานจังล่ะ อ้าว เบล มีอะไรรึป่าว" ซาวาดะ ทำไมถึงดูหล่อจังเลยนะ 

"ซาวาดะ นายเป็นแฟนของหรอ"

"เอ่อ...มัน ก็ใช่อ่ะนะ"

"งั้นหรอ...งั้นฉันไปนะ" ไม่น่าเสียเวลาหาตัวเจ้าใจง่ายนี่เลย ทำไมกันนะทำไมถึงเจ็บอย่างนี้
.
.
.
.
.
.
.
.
.

"เดี่ยว ! "

"มีอะไร"

"รุ่นพี่เชื่อด้วยหรอครับ ว่าผมกับวองโกเล่ เป็นแฟนกัน..."หมายความว่ายังไงกันนะ

"ผมก็แค่ลองใจเจ้าชายแถวนี้ก็แค่นั้นแหละ"

ทันทีที่ฟรานพูดจบ ผมก็รีบกระโดดเข้าไปกอดฟรานทันที

"ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมไปนะครับ คิ คิ ^ ^" คนที่ถูกลืมพูดขึ้น

และแล้ว โอกาสทองก็บังเกิด ชิชิชิชิ

พอวองโกเล่ไปผมก็....

.
.
.
.
.
.

จุ๊บ

"อ๊อย อม อ่อน(ปล่อย ผม ก่อน)"

"พูดอะไร ไม่รู้เรื่อง ชิชิชิชิ"

"ผ...อุ๊บ OxO" ก็กบน่ารักนี่ อดใจมานานแหละ ชิชิชิชิ

"แฮ่ก แฮ่ก ผม จะ บอกว่า...." ว่าอะไร >///<

"ว่าอะไรรรรรรรรร" เร็ว เร็ว

"ว่าผม ชอบ รุ่น พี่ มาก นะ คร้าบบบบบบบบบบบบบบ .////3////." 

"เจ้าชายก็ชอบกบม๊าก มาก จุ๊บ"

"อ้าก...อุ๊บ "


เจ้าชายรักกบมากเลยน่ะ มากจนหาอะไรเทียบไม่ได้

 

- THE END -
 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

เป็นไงบาง เรื่องแรกของช้านนนนนนนนนนน >< [ห่วยแตก//จบเบย] 

บาย มาแค่นี้แหละ ^^