คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Wonder Kookkai
1
Wonder Kookkai
Take me to the place where the white boys dance!!!~
ผับนี้เปิดเพลงโดนใจเจ๊จังว่ะ แอร๊ยยย >_< ฉันปืนขึ้นไปยืนบนโซฟาด้วยส้นสูงห้านิ้วแล้วก็กำลังร่ายมนตร์โยกย้ายส่ายสะโพกอย่างเมามันส์ มันต้องสูงๆ แบบนี้เซ่ >.< ทุกคนพากันมองฉันประหนึ่งไม่เคยพบเห็นมาก่อน
“วู้ววว~ >O<”
-O- -O-
เจ้าของโซฟาตัวที่ฉันขึ้นมายืนเต้นระบำอยู่แหงนหน้ามองก่อนจะทำปากหวอ
“ใครวะ”
“ไม่รู้ว่ะ -O-“
“มาเต้นด้วยกันเร้ววว มัวแต่มองอยู่ได้ >O<”
ฉันบอกพลางดึงหัวผู้ชายที่อยู่ใกล้ที่สุดให้ลุกขึ้นมายืนบนโซฟาแล้วเต้นด้วยกัน จากนั้นฉันก็เอามือโอบรอบคอเขาแล้วส่งยิ้มหวานให้ ให้ตายเหอะ! นี่ถ้าเป็นที่อเมริกานะ ป่านนี้ได้เต้นพลิ้วกันกลางฟลอร์ไปแล้วจ้า ไม่ต้องมาคอยนำแบบนี้หรอก เซ็ง! ผู้ชายไทยมัวแต่อายอะไรอยู่ได้ สาวสวยมาเกยถึงที่แล้ว
แล้วดูสิ! เต้นอย่างกับเสาไฟฟ้าขยับได้ ทื่อซะไม่มี =_=
“เฮ้ย! กุ๊กไก่!”
“อ้าววว บอส >O<”
“แกมาทำอะไรตรงนี้ =_= กลับไปที่โต๊ะเราได้แล้ว! ขอเพื่อนผมคืนด้วยนะครับ”
“โอเคๆ ไม่เห็นต้องเสียงดังเลย >O<”
ฉันผละจากเสาไฟฟ้าแล้วก็โดดลงจากโซฟามาหาบอส เพื่อนเลิฟของฉันอย่างว่าง่าย -.,-
“ทำไมแกมาเต้นที่โต๊ะคนอื่นแบบนี้วะ แกรู้จักผู้ชายพวกนั้นงั้นเหรอ”
“ไม่อ่ะ >O< แต่ขอบใจแกมากที่มาทันเวลาพอดี เอิ๊กกก~ ฉันเกือบจะต้องเต้นกับเสาไฟฟ้าทั้งเพลงแล้ว ฮ่าๆ >O<~”
บอสทำหน้าเอือมๆ แล้วก็เดินหิ้วปีกฉันกลับไปที่โต๊ะ
สารภาพว่าหลังจากซดจินไปสิบชอตรวด ขาของฉันเริ่มพันกันเหมือนเลขแปดแล้ว +_+
“โอ้มายก้อด!!”
“อะไรของแกอีก”
บอสถามเมื่อฉันขืนตัวไม่ยอมให้เขาลากกลับไปที่โต๊ะมุมอับๆ ไร้รัศมีนั่น ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่นเลย ไม่เด่นไม่เก๋สักนิด ต้องตรงนั้นสิ แท่นสี่เหลี่ยมเล็กๆ สูงๆ ที่อยู่ข้างเวทีนั่น...เฮือกกก O_O โอ้มายก้อดดด
“ฉันอยากไปเต้นตรงนั้น”
“บ้าเรอะ! นั่นมันโต๊ะเอาไว้ให้โคโยตี้ขึ้นเฟ้ยยย”
“เยสสส! ก็ฉันนี่ไงโคโยตี้ ^O^”
ฉันสะบัดแขนออกจากมือเพื่อนแล้วก็พุ่งตัวไปที่แท่นอันว่างเปล่านั้น แฮ่ +O+ จากนั้นก็ปีนขึ้นไปแดนซ์ให้โลกตะลึง
“ไอ้กุ๊ก! ลงมาโว้ยยย TOT!”
“ทามมายฮะ!”
ฉันแว้ดใส่ ขัดขวางกันจริง นี่ฉันกำลังจะร่ายมนตร์อยู่เนี่ย อยู่ดีๆ จะมาดึงฉันลงได้ไง ฉันสะบัดแขนออกจากมือของมัน แล้วก็เอาเท้าถีบให้มันออกไปห่างๆ
“ถอยปายยย”
“โว้ย! อยากทำไรก็ทำ =_= สาบานเลยว่าฉันจะไม่มีวันพาแกมาผับอีกแล้ว”
“อายด้อนต์แคร์ แอะแอะแออออ>O<”
“เออ! อยากจะเต้นบนนี้ก็เชิญตามสบาย อีกครึ่งชั่วโมงฉันจะกลับแล้วนะ -_-”
“โอ๊ย อยากเต้นๆๆ อยากเด้งๆๆ”
ฉันบอกแล้วขยับตัวโยกย้ายส่ายสะดือต่อ ใครจะสนล่ะ อยากกลับก็กลับไปเซ่! โอ้เย้! ปู้ชายขาวๆ จงเดินเข้ามาหาฉันเร็วเข้า ฉันกระดื๊บๆ ยึกยักตามจังหวะเพลงอย่างมีชั้นเชิงและประสบการณ์ คัมมอนเบบี๋ มารวมเป็นหนึ่งเดียวกันสิจ๊ะ เราจะร้อนแรงซู่ซ่าส์ท้าแสงสปอตไลต์ ฮูเล~ ฮี้ฮ่า!
ตีสอง
“ฉันจะขับกลับเอง”
“ไม่ได้ แกเมาขนาดนี้จะขับกลับเองได้ไงวะ”
“ฉันคือใครยะ วันเดอร์กุ๊กไก่นะ~”
มี Wonder Girls ที่เกาหลี ก็ต้องมี Wonder Kookkai ที่ไทยนะยะ
“วันเดอร์กุ๊กไก่ขับรถคว่ำแล้วไม่ตายหรือไง =_=”
“ไม่ตายยย! พลีสสส บีมายเบเบ้ บีมายฮัสแบนนน อุ๊บบบ ฮ่าๆๆ ^O^ ฉันขำหน้าแกว่ะบอส”
“-_-a”
มันตลกจริงๆ ดูหมอนี่มองหน้าฉันสิ เป็นหน้าที่แบบว่างเปล่าหมดคำอธิบายอ่ะ ฉันเลยยิ้มหวานแล้วก็ดึงมันเข้ามาจุ๊บหนึ่งที >3< ปากเพื่อนฉันรสชาติเหมือนฉลามบุกเลยอ่ะ สู้ชีวิตหน่อยเร็วเข้า!
“เฮ้ย! พอๆ ฉันว่าแกจะกินปากฉันแทนที่จะจูบฉันแล้วว่ะ =_=;;”
“จ๊วบบบบบบ -3-“
บอสผลักหน้าฉันสุดแขนแล้วก็ทำหน้าเหมือนขยะแขยง TOT
“พอน่าไอ้กุ๊ก! ขึ้นรถได้แล้ว แกจะค้างที่บ้านฉันหรือว่า...”
“โนววว My Boss! ฉันจะขับเอง ฉันต้องกลับบ้าน”
ด้วยความสัตย์จริง ถ้าวันนี้ฉันไม่กลับบ้านแล้วไปค้างที่อื่น คุณแม่คงได้เฉ่งฉันตายแน่ T^T หลังจากจัดการเรื่องสตูดิโอใหม่เพราะที่เก่าไหม้เกรียมจากฝีมือไอ้ลูกนักการเมืองจอมสอพลอ พอหมดภาระฉันก็เลยคลั่งปาร์ตี้สุดชีวิต ไม่รู้ทำไมฉันถึงอยู่บ้านไม่ได้ มันร้อนไปทั้งตัวอ่ะ อย่างกับฉันเป็นผีที่หลงมาอยู่ในวัดงั้นล่ะ -_- อีกอย่างตอนนี้ฉันบอกเลิกแฟนที่อยู่คนละทวีปไปหมดแล้ว (ฉันเคยอยู่อเมริกามาแปดปี เพิ่งกลับไทยไม่นานนี่ล่ะ) พวกมันงี่เง่าเกินเยียวยาจริงๆ ชอบโทรมาตอนที่ฉันเที่ยวมั่ง นอนแล้วมั่ง ไม่เคยคำนึงเลยหรือไงว่าคนอีกซีกโลกเขาทำเวรอะไรกันอยู่ ใจคอจะโทรมันลูกเดียว โทรมาก็หาสาระไม่มี ถามว่ากินข้าวหรือยัง วันนี้ฉันคิดถึงมันบ้างหรือเปล่า แอ๊กกก ไม่คิดถึงหรอกเว้ย ไอ้พวกง้องแง้งปัญญาอ่อน =_=
แต่พอเลิกกับพวกนั้นขึ้นมาจริงๆ มันทำให้ฉันเริ่มรู้สึกเหงาๆ ไงไม่รู้ T^T บางคนฉันก็คบมาตั้งแต่ยังเรียนมหา’ลัยเลยนะ เพราะฉะนั้นฉันต้องปฏิวัติฮาเร็มใหม่ ฉันต้องการหนุ่มเอเชีย ผิวขาว หน้าตาน่าร้ากกกเข้ามาอยู่ในคลังเจ๊กุ๊กไก่นะจ๊ะ >_<
“แกเมาแบบนี้ จะขับได้ไงฟะ”
“ขอบอกว่ากินแค่นั่นไม่ทำให้ฉันสะเทือนหรอก เอางี้ ให้ฉันท่องสูตรคูณให้ฟังมะ”
บอสทำหน้าชั่งใจยกใหญ่ เฮ้ย! พูดเล่นนะ T_T อย่าให้ท่องเชียวนะยะ ฉันท่องไม่จบว่ะ ฉันชอบกดเครื่องคิดเลขมากกว่านี่นา TOT
“กุ๊กไก่ ฉันเป็นห่วงจริงๆ นะเว้ย ไปค้างบ้านฉันเหมือนเคยก่อนดีกว่า หรือให้ฉันขับไปส่งที่บ้านก็ยังดี”
ไม่กลับบ้าน ไปค้างที่อื่น = เมาเละ ควบคุมสติไม่อยู่ หาทางกลับบ้านไม่ได้ คุณแม่ไม่ปลื้ม!
ให้เพื่อนผู้ชายมาส่งที่บ้าน = เมาแอ๋ เที่ยวอย่างไม่บันยะบันยัง ขาดความเป็นผู้ใหญ่และกุลสตรีไทยที่ดี
เหตุผลใดก็ล้วนไม่เข้าที ถ้าให้ดีฉันต้องขับกลับบ้านเองเอย~
“บอสที่รัก ไม่ต้องห่วงนะ ถ้าฉันไม่ไหว ฉันจะโทรหาแกแน่นอน อีกอย่างบ้านฉันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่หรอก สบายมากลำดวน”
What is ลำดวน? =_=
“แล้วถ้าเจอด่านตรวจล่ะ โดนจับเป่าแหง!”
“ฉันมีนามบัตร!”
ไม่ใช่มาสเตอร์การ์ดหรือวีซ่านะจ๊ะ เพราะตำรวจไทยไม่รับหรอก แต่มันคือนามบัตรกรอบทอง!! ฉันไปจ้างเขาทำมาเองล่ะ ด้วยการเอาชื่อฉันไปใส่กับนามสกุลตำรวจพันโท ถ้าใครจับฉันล่ะก็ ชูบัตรนี้เมื่อไร ไฟแดงยังเป็นไฟเขียวได้เลยเถอะ -_-
“เอาล่ะๆ ตามใจแกละกัน แน่ใจนะว่าไหว”
“แน่นอนจ้ะ ฝันดีดาร์ลิงก์!”
ฉันกระโดดเข้าไปจุ๊บแก้มของบอสอีกครั้งแล้วก็เดินไปเปิดประตูรถเมอร์เซเดสของตัวเอง เอ้อ บอกตามตรงฉันอยากอ้วกขึ้นมาแล้วว่ะ -_- แต่ฉันต้องทำเป็นเข้มแข็งเข้าไว้ ฉันจะยอมแพ้ไม่ได้ ฉันต้องไปให้ถึงบ้านอันแสบอบอุ่นให้ได้ ไข่หวานน้องน้อยกำลังรอฉันอย่างมีความหวังอยู่ ฉันจะต้องไม่อ้วก
เออ! แล้วรถนี่มันขับยังไงวะ ตั้งสติหน่อยวันเดอร์กุ๊กไก่ สตาร์ตเครื่องไปเลย
บรื้นนน บรื้นนนนนน~
ปล่อยมันไปตามสัญชาตญาณ โอ้เย้! รถวิ่งออกไปแล้ว ฉันโบกมือให้บอสที่ยืนมองฉันด้วยสีหน้ากังวล บอกแล้วไม่ต้องห่วง! ฉันแค่เมาแล้วขับ ฉันแค่อาจตาย ฮ่าๆๆ ฉันอาจตาย ไม่จริง! วันเดอร์กุ๊กไก่หนังเหนียวจ้ะ
ห้านาทีผ่านไป...
บรื้นนนนนน~
ถนนนี่เอี๊ยงเอียงเนอะ
สิบนาทีผ่านไป...
เอี๊ยดดด! ไม่ไหวแล้ววว ฉันผลักประตูออกกระโจนตัวสู่ข้างถนน
“อ้วกกก”
จินสิบชอตกระเด็นออกจากปากฉันเหมือนน้ำตก กับแกล้มทุกชนิดหรือทุกสรรพสิ่งที่ฉันกระเดือกลงไปก็ทะลักออกมาด้วยเหมือนกัน ฉันยังไม่เคยเจ็บไส้ติ่งเลยนะ ถ้าจะอ้วกอย่างรุนแรงแบบนี้ ไส้ติ่งน่าจะหลุดออกมาด้วยเลยเหอะ T^T
อะไรนะ ไม่ได้เหรอยะ! O_O
ฮือๆ ฉันแค่ไม่อยากอยู่อย่างหวาดระแวงว่าเมื่อไรจะเจ็บไส้ติ่ง เค้าไม่อยากผ่าน้า T_T หน้าท้องสวยๆ ของฉันต้องมีรอยผ่างั้นเหรอ ฮือๆ
“โอ้กกกกกกกกก~”
โอย...หมดแรง อ้วกทำให้หมดแรง ฉันเช็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นเต็มหน้า นี่ไง! มนุษย์ผลิตน้ำเองได้ ไม่ต้องกลัวน้ำหมดโลก กินเหงื่อตัวเองสิ! ฮ่าๆๆ +___+ ณ ขณะเมานี่ฉันแลดูคล้ายคนบ้าจริงๆ ฮี่ๆๆ -.,- แต่ทำยังไงดีฉันถึงจะมีแรง แค่จะขยับตัวไปหยิบโทรศัพท์มือถือมากดโทรไปขอความช่วยเหลือจากคนอื่นฉันยังทำไม่ไหวเลย... TOT
อา...หนังตาชักหนักแล้วสิ อยากนอนจัง ฉันเอนตัวพิงรถอย่างหมดแรง
“ทำไมถึงไม่ให้เพื่อนไปส่งนะ ขับมาเองทำไม ทำเก่งไม่เข้าเรื่อง”
เสียงใครวะ ฉันค่อยๆ เบิ่งตาขึ้นมา ทุกอย่างหมุนติ้วๆ คล้ายลูกข่าง
“อ้วกจนหมดแรงเลยล่ะสิ”
เขาพยุงให้ฉันลุกขึ้นยืนอย่างง่ายดาย มือแข็งแรงนั่นโอบเอวฉันไว้แน่น เมื่อได้สบตาสุกใสคู่นั้น ฉันรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก ผู้ชายที่มีตาเหมือนกวางงง ว้าวววววว >O<
“ไอ้ดาว! แกรู้จักสาวคนนี้เหรอวะ”
“พวกแกกลับไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันกลับเอง”
“เฮ้ย! นี่แกจะหิ้วกลับคอนโดฯ เหรอไอ้ดาว พระเจ้า!! O_O”
“ไม่ใช่อย่างที่พวกแกคิดเว้ย”
โอ...ปากของเขาก็สวยยย น่าจุ๊บจริงๆ
“เฮ้ยยย! แบ่งมั่งดิ สวยชะมัด น่าฟัดจริงๆ ว่ะ”
“ไอ้บ้า! ผู้หญิงคนนี้เป็นเพื่อนของพี่ชายฉันเอง”
ฉันอยากสัมผัสริมฝีปากอุ่นๆ ของพ่อหนุ่มกวางน้อยนี่จัง อ้า...ถ้าฉันไม่ได้แตะปากคู่นี้ วันเดอร์กุ๊กไก่ขอตายดีกว่า... >_< ฮึบบบ! ฉันเขย่งขาสุดตัวและดึงคอของเขาลงมาให้ปากของเราประทับกัน...
กรี๊ด! ฉันอยากเป็นเจ้าของปากนี้... นุ่ม... หวาน... ฉันจะต้อง...
“โอ้กกกกกก~ “
“เฮ้ย! เวรเอ๊ย!”
หมดสติไปเรียบร้อย... คร่อกกก zZZ
ความคิดเห็น