คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ดาวเหนือ!!
2
ดาวเหนือ
ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาหลังจากเจอแสงพระอาทิตย์ส่องแยงตา =_= ใครมาเปิดม่านทิ้งไว้วะ!
จี๊ดดดดดด TOT
ปวดหัววว >_< อ๊ากกก ฉันพบว่าหัวตัวเองหนักอย่างกับมีค้อนห้าตันวางไว้บนหัว เส้นเลือดทุกเส้นเหมือนมีหนอนสักพันตัวแย่งกันชอนไชแข่งหาทางมากินสมองฉัน! อ๊ากกก >O< ฉันค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง ถ้าไม่ได้ยาแก้แฮงก์ล่ะก็ฉันตายแน่ๆ
O_O
เฮ้ย! ผ้าห่มลายการ์ตูนผีบ้าอะไรเนี่ย นี่ไม่ใช่เตียงนอนของฉันนี่นา!
ขวับๆ
(-_- ) ~ ( -_-)
ฉันมองสำรวจไปรอบๆ ห้องที่ติดวอลล์เปเปอร์เป็นลายผนังอิฐสีหม่นๆ เทาๆ ช่างให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ในคุกใต้ดินของศาสตราจารย์สเนปก็ไม่ปาน (โอเค! อย่าบอกใครนะว่าฉันเป็นแฟน Harry Potter! มันเจ๋งจะตาย พวกคุณไม่อยากมีเวทมนตร์เรอะ!)
นี่ไม่ใช่ห้องของฉันแน่ๆ!
คำถามต่อมาคือ... โอ้ crap!!! เวรล่ะ! นี่มันห้องของใคร
เฮ้ย O_O แล้วนี่ฉันโดนปล้ำหรือเปล่า O_O
ฉันเปิดผ้าห่มแล้วก้มมองสำรวจตัวเอง ชุดวันพีซสุดชิคหายไปแล้ว แต่ฉันยังใส่เสื้อในตัวเก่า กางเกงในก็ตัวเก่า ว้า... ไม่ได้โดนปล้ำ แต่ไอ้เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวนี้มันของใครกัน!
“ตื่นแล้วเหรอ”
“-O-“
ฉันหันไปมองที่ต้นเสียง โอ๊ะโอ...
“ขอผมอธิบายก่อนที่คุณจะปาหมอน กรี๊ดลั่น แหกป่า ตะเบ็งเสียงด่าทอผมว่าทำอะไรคุณหรือเปล่า”
เจ้าของเสียงคือหนุ่มร่างสูงโปร่ง ผิวขาวเหมือนโอป้าที่เด็กๆ ชอบกรี๊ด -_- ผมซอยเท่ทันสมัย จมูกโด่งเป็นสัน ปากจีบเล็กๆ ดูน่ารักน่าจ๊วบ แต่ส่วนที่ดีที่สุดของเขาคือดวงตา... มันระยิบระยับและดูหวานเหมือนกับตาของกวางไม่มีผิด สรุปจัดว่าเป็นคนหล่อน่าร้อกกกอ่ะ *O* แต่ไม่ใช่สเป็กเจ๊กุ๊กไก่ค่ะ เด็กๆ เจ๊ไม่ค่อยชอบ
เอ...แต่มองไปมองมา... บางมุมของนายคนนี้ทำให้ฉันนึกถึงไอ้ก้องฟ้าเพื่อนสนิทของฉันนะ
“ไม่... ฉันไม่ได้จะถามเรื่องนั้น -_-”
“หืม -_-?”
เขาเอียงคอทำหน้าเหมือนแปลกใจ ฉันเลยอธิบายให้ฟังว่า...
“ฉันใส่เสื้อในตัวเดิม กางเกงในยังตัวเดิม แปลว่าคงไม่มีเรื่องพรรค์นั้นหรอก ถ้าเกิดเรื่องแบบนั้นจริง ฉันก็ต้องรู้สึกมั่งล่ะ ส่วนที่ชุดฉันหายไปนี่ก็...”
ฉันลองก้มไปดมตัวเอง ก่อนจะย่นจมูกและพยายามไม่อ้วกออกมา
“ชุดเก่าฉันคงเป็นผ้าซับอ้วกไปแล้ว คุณคงเปลี่ยนชุดให้ใช่มั้ย ขอบคุณมากนะ ^_^”
“ผม...”
“ไม่เป็นไร ไม่ต้องขอโทษ ฉันไม่ถือ! แต่ให้ตาย... ผ้าห่มนี่อุบาทว์ชะมัด ผู้ชายไทยยังใช้ผ้าห่มลายการ์ตูนอยู่อีกงั้นเหรอ ผู้หญิงเห็นคงหมดอารมณ์แย่”
“-_-“
เขามองฉันแล้วใช้สายตาชี้นำไปยังผ้านวมที่กองพะเนินอยู่กับพื้น เท่านั้นแหละฉันก็เก็ตทันใด
“อ้อ... คงโดนอ้วกฉันสินะ ฮ่าๆ -_-;”
“ผมเจอคุณอยู่ข้างทาง เมาแล้วก็หมดสตินั่งอยู่ข้างรถ”
ฉันทำเป็นยิ้มเขินๆ หวังว่ามันจะทำให้ดูหน่อมแน้ม น่าสงสาร เขาจะได้ไม่อบรมฉันให้ยืดยาวเหมือนกับคุณแม่ที่ชอบล่ามฉันไว้กับโซฟาแล้วก็พล่ามเรื่องความคุณงามความดีของกุลสตรีไทย (ที่หาจากลูกสาวอย่างฉันไม่ได้ แต่แม่ก็ไม่หยุดที่จะหามัน T^T) ให้ฟัง
“มันอันตรายมากนะ ถ้าคุณเมาขนาดนั้น คุณไม่ควรขับกลับ”
“ฉันก็ไม่ขับแล้วไง นั่งอยู่ข้างรถ ^O^”
“-_-“
นิ่ง...นิ่ง...นิ่ง... โว้! นายนี่ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย =_=
“ผมไม่รู้จักบ้านคุณก็เลยต้องพาคุณมาที่นี่”
“ขอบคุณ ฉันซาบซึ้งมากๆ ฉันเชื่อแล้วว่าโลกนี้ยังมีคนดี *O*”
ฉันประสานมือไว้ข้างหน้าและทำตาระยิบระยับ แต่ก็นั่นล่ะ... หมอนี่ยังคงทำหน้าตึง บูดบึ้งอยู่ดี =_=
“เมื่อกี้แม่บ้านเอาชุดของคุณที่ซักสะอาดเรียบร้อยแล้วมาให้แล้ว”
“โอ้... ขอบคุณค่ะ”
“ส่วนนี่กุญแจรถของคุณ ผมขับมาจอดไว้ที่ล็อก A5 ชั้นล่างสุด คุณขับออกไปได้เลย”
“ว้าววว... ฉันไม่รู้จะขอบคุณคุณยังไงดี *O* คุณเป็นคนดี แล้วก็เป็นสุภาพบุรุษมากๆ ขอบคุณมากๆ นะคะ”
“ไม่เป็นไร... แต่ผมหวังว่าคุณจะระมัดระวังมากกว่านี้ คุณเป็นผู้หญิง...”
“ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า!”
ฉันพูดแทรกก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบชุดกระโปรงของตัวเองที่เพิ่งสังเกตเห็นว่ามันวางอยู่ตรงปลายเตียง จากนั้นก็จัดการปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองใส่อยู่อย่างว่องไว
“เฮ้ย! คุณ!”
“วอตตต เอ้ย อะไรคะ -O-“
ฉันยังคงติดใช้ภาษาอังกฤษมากกว่าภาษาไทยอยู่เลย คุณแม่บอกว่ามันทำให้ฉันดูดัดจริตที่สุด พูดไทยคำอังกฤษคำอยู่นั่น =_= ฉันเลยต้องพยายามไม่หลุด what หลุด crap บลาๆๆ ออกมาเวลาอุทาน แค่ฉันก๋ากั่นผิดวิถีกุลสตรีไทย คุณแม่ก็เอือมเกินทนแล้ว
“ทำไมคุณมาถอดเสื้อผ้าตรงนี้ล่ะ ไปห้องน้ำนู่นไป!”
“เสียเวลาค่ะ! จริงๆ ฉันไม่ถือนะ”
ก็ที่อเมริกาเขาไม่เห็นจะวอรี่เรื่องพวกนี้เลยอ่ะ เดินแก้ผ้ากันโทงๆ ยังมี
“นี่คุณ! หยุด! แล้วก็เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ”
ฉันมองเขาอย่างขัดใจ อะไรกันหนักกันหนายะ ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าต่อหน้านายแค่นี้ ทำเสียงอย่างกับว่าฉันสั่งระเบิดมาลงประเทศงั้นล่ะ -_-+ เอ๊ะ หมอนี่เป็นผู้ชายหรือเปล่าเนี่ย! ผู้หญิงสวยระดับ (นอก) โลกเช่นฉันมาปลดกระดุมเสื้ออยู่ตรงหน้า แต่ดันไล่ให้ฉันไปเปลี่ยนเสื้อในห้องน้ำ นี่ถ้าเขาไม่ใช่เกย์ก็คงจะโคตรสุภาพบุรุษเกินไปแล้วล่ะย่ะ แล้วฉันก็เป็นประเภทเกลียดพวกเสแสร้งแกล้งทำซะด้วยสิ ช่วยปล่อยมันออกมาเลยดีกว่า สันดานหยาบแห่งชายหญิงน่ะ อย่าแอ๊บ!
“ฉันจะถอดตรงนี้ ถ้าคุณไม่อยากเห็นก็หันหน้าหนีไปสิ”
ฉันบอกอย่างท้าทาย แล้วก็ปลดกระดุมออกทีละเม็ด
“คุณไม่อายหรือไงเนี่ย”
“ไม่อาย -_-“
ฉันตอบแทบไม่ต้องคิด
“-_-“
เขาทำหน้านิ่งและก็มองฉันเหมือนจะบอกว่า
‘ได้ ถ้าเธออยากจะโชว์นัก ฉันก็จะดู’
แต่สำหรับฉันแล้ว...
‘เออ ถ้าแกอยากดู ฉันก็จะโชว์’
ฉันปลดกระดุมออกอย่างว่องไว จริงๆ ไม่ได้จงใจท้าทายหรอก แต่เรื่องพวกนี้ฉันไม่ถือสาอะไรอยู่แล้ว ร่างกายมนุษย์มันก็เหมือนๆ กันหมดนั่นล่ะ อีกอย่างมองได้แต่มันเอาไปได้ที่ไหนล่ะ จริงมั้ย =_= ทว่าพอฉันถอดเสื้อเชิ้ตออกจากไหล่
หมอนี่ก็หันหน้าหนีไปอีกด้านทันที เขาไม่ยอมมองฉันแม้แต่หางตาด้วยซ้ำ O_O
“เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จ ก็เชิญคุณกลับไปได้แล้ว ผมจะนอน”
“-O-“
โอ้โห สุภาพบุรุษตัวจริงมาเองจ้า จากที่เขาหันข้างก็เปลี่ยนเป็นขยับไปยืนหันหลังให้ฉันแทน โอ้...ฉันอดยิ้มออกมาไม่ได้เลย นี่สินะสุภาพบุรุษตัวจริง! ชาติหนึ่งฉันถึงจะเจอสักคน >_< อร๊ายๆๆ >O<
ฉันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างไวว่อง รู้สึกตัวเองแต๊ดแต๋มากเกินไปนิดซะแล้ว ก็ถ้าเล่นกับคนเจ้าเล่ห์ ขี้หลี ขี้หลอก ลามก จกเปรต มันก็คงจะสนุกอยู่หรอกที่เราจะได้เห็นสีหน้าหื่นกระหายของพวกนั้น แต่พอมาท้าทายกับสุภาพบุรุษตัวจริง ทำแบบนี้แล้วแอบรู้สึกผิดไปเลยแฮะ U_U
“คุณชื่ออะไรน่ะ บอกฉันได้มั้ย”
ฉันถามในขณะที่ยัดตัวเองลงชุดวันพีซเล็กจิ๋ว แต่คนที่ยืนหันหลังให้ก็ยังไม่ตอบอะไรสักคำ ฉันเลยพูดต่อไปเรื่อยๆ
“ฉันชื่อกุ๊กไก่ เป็นช่างภาพ... อันที่จริงฉันเบื่อกับการเป็นช่างภาพเต็มทนแล้ว โอ๊ย! ซิบเวรนี่รูดยากรูดเย็นจริงๆ”
“...”
“โอเค! เสร็จแล้ว คุณหันมาได้ นี่! คุณตากวาง -..-”
ฟึบ!
“อุ๊ยยย!”
เขาเข้าประชิดตัวแล้วก็ดันฉันเข้าไปติดกับผนังห้องทันที ดวงตาสุกใสนั่นห่างจากใบหน้าฉันไม่ถึงเซ็นต์ด้วยซ้ำ จมูกของเราชนกัน เมื่ออยู่ใต้อาณัติเขาแบบนี้ ทำให้ฉันรับทราบชัดเจนว่าคนตรงหน้าไม่ใช่สภาพบุรุษอย่างที่เคยคิดเอาไว้เลย
“สิ่งที่คุณทำเมื่อกี้มันไม่ฉลาดเอาซะเลย แก้ผ้าต่อหน้าผู้ชายน่ะคุณคิดว่ามันสนุกงั้นเหรอ บางทีคุณอาจจะรู้จักผู้ชายน้อยไปถึงได้เที่ยวแหย่ด้วยอารมณ์นึกสนุกแบบนี้ ถ้าคุณอยากจะทดสอบความอดทนของผู้ชายล่ะก็...”
“...”
ฉันเงียบและรอให้เขาพูดต่อ
“ระวังจะเสียใจเข้าสักวัน ผมเตือนด้วยความหวังดี”
เราสบตากัน...
ฉันไม่ได้นึกกลัวเขาเลยสักนิด แต่กลับรู้สึกตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก หัวใจฉันเต้นเร็วขึ้นแรงขึ้น มันเป็นเสียงที่ตัวฉันเองไม่ได้ยินมาตั้งแต่ตอนสิบหกล่ะมั้ง
“ผมชื่อดาวเหนือ”
เขากระซิบบอก
ดาวเหนือ... ชื่อแปลกจังแฮะ
“คุณกลับไปได้แล้ว”
“...”
“เชิญครับ”
เขาถอยห่างออกไปหนึ่งก้าว แล้วก็ผายมือเชิญฉันไปที่ประตูห้อง
แต่สิ่งที่ฉันทำคือก้าวเข้าไปหาเขา
เอามือจับใบหน้าหล่อเหลานั่นแล้วเขย่งสุดปลายเท้า ก่อนฉันประทับริมฝีปากลงที่แก้มเขาเบาๆ
“หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะคะ...”
คุยกันเล่นๆ
ฮาโหลววววว ซอรี่จริงๆ ที่มาลงช้าไปหน่อย 555+ เมื่อสองสามวันก่อนเข้ามาดูฟิคแบคแล้วก็เห็นเงียบๆ เหมือนไม่ค่อยมีคนติดตามแล้ว เลยนึกว่าคงไม่ได้รออ่านกัน เมก็ไม่ได้โปรโมทอะไรมาก แถมช่วงนี้ติดเกมอีกต่างหาก พอดีไปเช็ค twitter เห็นมีเมนชั่นมาทวงก็เลยคิดได้ 5555+ ถ้ายังไงอ่านแล้วก็ส่งฟิตแบคตอบกลับหน่อยนะจ้าว่ายังอ่านกันอยู่ *-* โอเค ตามนี้นะ จุ้บๆๆ
คนอะไรน่ารักจัง อ่านนิยายของเม112
เม112
ความคิดเห็น