รักนี้ป่วนหลังไมค์ ♫

ตอนที่ 5 : Haft-Caste 100%

5
Haft-Caste

ตอนนี้นะคะ ดิฉันอยู่บ้านของผู้ชายที่สาวๆ ต้องการตัวมากที่สุดในโลกสี่คน แต่บังเอิญว่า... ฉันรู้จักแค่วินเซนต์คนเดียวเท่านั้น (ไปล้างอ้วกเรียบร้อยแล้วเด้อ) อีกสามคน..เจ้าเป็นกันใครกัน บอกองค์หญิงทรรศิกามาเดี๋ยวนี้นะ

“เธอไม่รู้จักฉันเหรอ เธอไม่รู้จักวงพวกเราเหรอ -O-“

ผู้ชายผมชี้ๆ ลูกครึ่งอะไรสักอย่างเนี่ย ตาสีเขียวอ๋อยเชียวถามฉันเหมือนไม่พอใจ

“ฉันรู้จักวงพวกนายนะ!! แต่ฉันรู้จักแค่วินเซนต์เท่านั้น เพราะเขาเป็นเพื่อนฉัน”

“ทำไมฉันดูไร้ค่าอะ ฉันเป็นมือกีตาร์เชียวนะ!!”

“ฉันขอโทษ T^T”

“ฮ่าๆๆ เอาน่า งั้นแนะนำใหม่ เริ่มตั้งแต่ไอ้นั่นชื่อคาร์เตอร์ มือเบส”

“หวัดดี”

ฉันทัก หมอนั่นยักคิ้วข้างเดียวตอบแล้วก็หันไปคุยโทรศัพท์ต่อ ฉันได้ยินแต่คำว่า

‘มึนมึน เมื่อไรจะมาหาคร้าบ’ แล้วก็เสียง มึนมึนๆๆๆ จนมันเหมือนดังหึ่งๆ ไปทั่วบ้านแล้ว

“ส่วนนี่เฟร็ด มือกลอง”

“หวัดดี”

ฉันพูดคำเดิม-_-; หมอนั่นดูสงบ ร่มเย็นยังไงชอบกล คือดูเขาเงียบๆ นะ นายเฟร็ดอะไรนี่ยิ้มให้ฉันบางๆ ส่วนฉันยิ้มตอบเก้อๆ ตาเขาสีเดียวกับวินเซนต์เลยแฮะ โอ๊ย! โมโหแล้วนะ! ทำไมทุกคนในนี้ตาสวยหมดเลย ฉันเป็นผู้หญิงแท้ๆ แม้แต่ขนตายังจะไม่มี -_-^

“พวกเขาฟังภาษาไทยกันออกมั้ย”

ฉันกระซิบถามวินเซนต์เบาๆ หมอนั่นวางมือบนหัวฉันแล้วปั่นไปมา

“ฟังออกซิ พวกเราเป็นครึ่งไทยทั้งหมดอะ ^^”

“แต่ทำไมอ่านไม่ออกละ”

“นั่นมันคนละเรื่องกันคร้าบ -O-“

ว่าแล้ววินเซนต์ก็ปั่นผมฉันเล่นจนตอนนี้มันสามารถเป็นเพิงกำบังกันแดดให้ทุกคนได้แล้ว

“ส่วนนี่ไอ้พีท มือกีตาร์ของเรา”

“หวัดดี แฮะๆ -O-;”

“ฉันเกลียดเธอแล้ว เธอไม่รู้จักฉัน -_-“

เขาพูดพร้อมกับหรี่ตาลง ก่อนจะสะบัดก้นไปนั่งจิ้มเกมเล่นบนโซฟา วินเซนต์กระซิบเบาๆ ด้วยเสียงขำๆ

“มันขี้หงุดหงิดแบบนี้ละ แฟนไม่ยอมรับโทรศัพท์นะ -O-“

“อุ้ย!น่าสงสารจัง”

“ฉันเกลียดเธอแล้ว เธอนินทาฉัน =_=”

ยังอุตส่าห์ได้ยินอีก -..- ฉันกำลังจะถามอะไรสักอย่างแต่วินเซนต์ดันฉันไปนั่งที่โซฟาก่อน

“แล้วนี่ พาร์เฟ่ต์ เพื่อนสมัยเด็กของฉัน พวกนายจะเรียกว่าเพฟก็ได้ ถ้ามันยาวไป ^^”

วินเซนต์แนะนำแล้วก็ปั่นผมฉันเล่นต่อไปอีก ตอนนี้ผมครึ่งหัวของฉันตั้งโด่เด่ได้แล้ว

“ชื่อน่ารักเกินไปหรือเปล่า -_- หน้าเธอไทยจะตาย ทำไมต้องชื่อพาร์เฟ่ต์ด้วย”

สงสัยพีทจะเกลียดฉันแล้วจริงๆ อะ เขาเลยตั้งคำถามแบบนี้ -_- แต่หญิงทรรศิกาจะเอาความดีชนะใจ ท่านเองค่ะ -O- (เพ้อเจ้อ)

“ที่ฉันชื่อนี้เพราะว่าพ่อกับแม่ของเจอกันที่ร้านไอติมเปิดใหม่ แล้วก็บังเอิญตะโกนสั่งไอติมพาร์เฟ่ต์พร้อมกัน จากนั้นพ่อก็ตามจีบแม่ฉันเรื่อยมา จนกระทั่งแต่งงาน แล้วก็ให้ฉันชื่อฟาร์เฟ่ต์เนี่ยละ”

“น้ำเน่าจัง -O-“

ถ้าพีทคนเดียวพูดฉันจะไม่ค่อยรู้สึกอะไรเลย แต่ขนาดวินเซนต์ยังร่วมประสานเสียงเลยว่าน้ำเน่า -_- นายเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่า =_=

“ตอนนี้พวกเราแย่แล้วนะ แม่บ้านที่บริษัทหามาเกิดป่วยกะทันหัน -_- ไอ้แจ๊คกี้บอกว่าบริษัทจะส่งคนใหม่มาให้ในอีกสอง-สามวันนู่นละ เพราะฉะนั้นเราต้องหาอะไรกินเองในช่วงระหว่างเก็บตัวซ้อมเนี่ย”

นายเฟร็ดบอกพลางขย้ำเศษกระดาษไปกองรวมกันอยู่ตรงมุมหนึ่งของห้อง ฉันเดาว่าน่าจะเป็นเนื้อเพลง เพราะเห็นมีคอร์ดกีต้าร์และตัวภาษาอังกฤษเขียนยึกยือเต็มไปหมด

“ไม่เป็นไรนี่ เรามีรถก็ขับมินิอีกคันออกไปหาอะไรกิน ก็สิ้นเรื่อง -.-”

“ไอ้คาร์เตอร์มันทำล้อระเบิดไปแล้วไง ขับภาษาเวรไรก็ไม่รู้”

พีทตอบพลางขว้างหมอใส่คาร์เตอร์ด้วย แล้วพวกเขาก็ขว้างใส่กันไปมา แล้วก็เริ่มเปลี่ยนเป็หนังสือ -_-

“ก็ยังมีจาร์กัวร์อีกคันนี่”

เฟร็ดพูดขึ้นอีก ทั้งฉันและวินเซนต์มองหน้ากันเล็กน้อย แล้วราวกับพยายามหดตัวให้เล็กลงไปเรื่อยๆ

“ทำไมนายสองคนทำท่าแบบนั้น”

เฟร็ดถามพลางขมวดคิ้วเหมือนสงสัย ฉันเห็นจิวเป็นตุ้มเล็กๆ อยู่ที่ปากของเขา มะ..หมอนี่เจาะปาก!! คนที่ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุด สงบ ร่มเย็นก็ยังไปเจาะปาก -O-

“เอ่อ... คือตอนที่ฉันไปเจอพาร์เฟ่ต์ที่ห้าง ฉันถูกนักข่าวรุมเข้ามาถ่ายรูป”

“อะไรนะ -_- แกไม่ใส่หมวก ใส่แว่นอะไรพรางหน้าเลยเรอะ”

“ใส่นะ -O-“

ไอ้เด็กขี้โกหก แกไม่ได้ใส่อะไรเลยสักอย่าง ฉันจำได้นะ -_-

“แจ๊คกี้มันกำชับนัก กำชับหนาว่าห้ามมีข่าวเด็ดขาดเลยนะ”

คราวนี้เป็นคาร์เตอร์พูดขึ้นบ้าง (แต่เขากับพีทยังไม่เลิกขว้างหนังสือใส่หัวกันนะ มันสนุกรึ) แจ๊คกี้นี่คือใคร? ใช่คนที่เล่นนอนสู้ฟัดหรือเปล่า -.-

“เอ่อ...ฉันคิดว่าพวกเขาถ่ายหน้าฉันกับยัยเพฟไม่ได้หรอก พวกเราวิ่งกันสุดฤทธิ์”

“วิ่งหนีนักข่าว ไอ้วิน!! แกจะบ้าเรอะ ฮ่าๆ” (พีท)

“เดี๋ยว! อะไรคือเพฟ มันคือหมาเหรอ =_=” (คาร์เตอร์)

-_-

ฉันสงสัยว่าไอ้วงฮาล์ฟ-คาสท์อะไรนี่มันเกลียดฉันทั้งวงแหงๆ T^T

“ฮ่าๆๆ นี่ชื่อย่อๆ ของพาร์เฟ่ต์โว้ย >_<”

“อ้าว ฮ่าๆๆๆ -_-“

แล้วทุกคนก็ตลกออกมา ตลกที่ฉันกลายเป็นหมา -_- เดี๋ยวฉันจะแกล้งตลกแล้วยิงทิ้งเรียงตัวเลยนี่

“แล้วพวกแกขับรถหนีมาเลยเหรอ”

“เอ่อ..อะแฮ่มๆๆ หนีทั้งนักข่าวทั้งตำรวจเลยละ -O-;”

“แล้วทำไมตำรวจต้องถามด้วยวะ”

“ฉันขับรถเร็วและแหกด่าน ^O^”

หลังจากจบประโยค ทุกคนก็ทุ่มของที่อยู่ใกล้มือใส่วินเซนต์ ตามด้วยรุมฟาดหมอนแล้วก็เตะเขาเล่น

“ถ้าฉันร้องเพลงไม่ได้ พวกแกจะรู้สึก T.T”

วินเซนต์ว่าในขณะที่ก้มหลบหมอนที่กระหน่ำใส่หัวเขาไม่หยุด

“แกมันตัวก่อปัญหาจริงๆ เลย คราวนี้ไอ้แจ๊คกี้มาแหกอกแกแน่”

“แล้วที่สำคัญ เราจะเอารถที่ไหนใช้ละเนี่ย!!”

(Special! Vincent Talks)

แล้วผู้ชายสี่คนก็ยืนมองดูผู้หญิงคนหนึ่งกำลังเปลี่ยนยางอะไหล่ของรถ =_= โคตรขายขี้หน้าเลยจริงๆ ให้ผู้หญิงเปลี่ยนยางรถให้ แต่พวกเราคือเทพด้านดนตรีนะไม่ใช่เรื่องรถ แม้ไอ้พีทจะรู้เรื่องเครื่องบ้าง แต่ไอ้การเปลี่ยนล้อ ถอดน็อต ประกอบล้อ มันส่ายหน้าหวือเลย T^T ตอนนี้พาร์เฟ่ต์กำลังใช้ประแจถอดน็อตรถอย่างทะมัดทะแมง แม้แต่ไอ้เฟร็ดก็ยืนมองแบบอึ้งๆ

“มีไร..ให้ช่วยมั้ย”

ผมเอ่ยถาม เพราะรู้สึกว่าตัวเองดูงี่เง่ามากที่ยืนดูผู้หญิงทำเรื่องแบบนี้ -O-; พวกผมที่เหลือพยักหน้ากันหงึกหงัก คงรู้สึกกระดากอายไม่แพ้กัน ให้ฉันช่วยอะไรสักอย่างเหอะ ขอร้องงงง T^T

“อ้อ..งั้นช่วยเปิดฝาครอบล้อ แล้วก็คลายล้อประมาณครึ่งรอบทุกตัวได้มั้ย หรือว่านายจะมาขึ้นแม่แรง”

“=O=;;”

พวกผมกลืนน้ำลายกันเอื๊อกๆ ยอมรับเลยว่าโคตรโง่จริงๆ T^T ไอ้คาร์เตอร์กับพีทที่พอเป็นเรื่องพวกนี้บ้างก็ไปเปิดฝาครอบล้อเวรอะไรนั่น ส่วนผม (ที่ทำอะไรไม่เป็นเลย แบบโง่ที่สุด) ยืนมองพาร์เฟ่ต์ที่นั่งประกอบล้ออะไหล่เข้ากับกระดุมเบรก (ยัยนั่นอธิบายมาเงี้ย)

“นายขันน็อตผิดนะพีท”

“ละ..แล้วต้องยังไง”

“เทคนิคนี่นายต้องจำไว้นะ คือ ขันน็อตล้อตัวบนตัวล่างก่อน ตามด้วยตัวซ้ายด้านบน ตัวขวาด้านล่าง ตัวซ้ายด้านล่าง และตัวขวาด้านบนตามลำดับ เข้าใจมะ -O-“

ผมรู้สึกว่าไอ้พีทน้ำลายฟูมปากด้วยความงงไปแล้ว เป็นใครก็ต้องรั่วละวะ เจอรัวแบบนี้

“นายจำที่ฉันพูดได้ปะ”

“หน้าตาฉันเหมือนว่าจำได้หรือไง แง TOT”

“ฮ่าๆๆ >_<”

ผมปล่อยก๊ากออกมาทันที ไอ้พีทจ้องผมด้วยความอาฆาต

“ดีกว่าบางคนละวะ โง่แบบขุดไม่ขึ้นเลยไอ้เรื่องรถเนี่ย”

“-_-;”

เฮ้ย! จุกเลยนะเนี่ย

“ฮ่าๆ เอาละ พวกนายพอเหอะ ฉันทำเองดีกว่า ขันประแจแค่นี้ก็เสร็จแล้ว”

ไอ้พีทพนักผมยืนมองเพฟแล้วก็ยิ้มออกมา มีผู้หญิงสักกี่คนนะ ที่เหมือนยัยนี่

“เธอยังเก่งไอ้เรื่องซ่อมๆ นี่เหมือนเดิมเลยนะ”

พาร์เฟ่ต์มองผมแล้วก็ขันประแจไปด้วย เธอหัวเราะออกมาจนเห็นฟันกระต่ายคู่ ผมเดินเข้าไปช่วยเธอขันน็อต แค่นี้เอง วินเซนต์ทำได้นะครับ แค่หมุนๆ -.-//

“พ่อฉันเป็นช่างรถนะ แค่เปลี่ยนล้อเอง ทำไม่ได้ก็ขายขี้หน้าแย่ ^^”

“งั้นไอ้พีทต้องขายขี้หน้าละ พ่อมันก็ทำบริษัทเกี่ยวกับรถนี่ -O-“

“ไอ้วิน! บริษัทพ่อฉันนำรถส่งเข้า ไม่ใช่เปิดอู่นะโว้ยไอ้เวร!”

“เอาน่าๆๆ แต่ฉันก็ถนัดแค่เรื่องพวกนี้ละ -.,- มีดีอยู่ทางเดียว”

เธอไม่ได้เก่งแค่ซ่อมรถหรอก ผมรู้ -_- สมัยเป็นเด็ก เธอซ่อมจักรยานให้ผม ติดเบรกให้ ติดไฟ ตัดโซ่ที่ยานเกินไป เครื่องเกมของผมที่เปิดไม่ติด พาร์เฟ่ต์ก็เนรมิตให้มันกลับมาเล่นได้เหมือนเดิมเสมอ เธอทำนู่นนี่ได้ตั้งหลายอย่าง เธอเป็นอัจฉริยะของหมู่บ้าน เธอคือเฮอร์ไม่โอนี่แห่งการช่าง TOT

“เอาละ เรียบร้อยแล้ว”

เสียงพาร์เฟ่ต์บอก และในที่สุดรถมินิก็กลับมาวิ่งได้เหมือนเดิมแล้ว โอ้ เยส!! ทั้งๆ ที่เมื่อกี้ยางมันยังแบนแต๊ดแต๋อยู่เลย O_O มือของฟาร์เฟ่ต์ดำมิดไปหมด แก้มของเธอมีลอยคราบสีดำๆ ทั้งสองข้าง

“เธอเอาแก้มไปถูกับยางรถหรือไง เลอะหมดแล้ว”

“เลอะมากเลยเหรอ”

“ครึ่งหน้าเลย =O=”

“นั่นแน่ๆๆ จะหลอกให้ฉันเอามือดำๆ ไปเช็ดหน้าใช้มั้ยละ รู้ทันยะ”

ผมไม่รู้จะพูดยังไงดี เวลาผมอยู่กับยัยนี่ปากผมไม่เคยหยุดยิ้มเลยจริงๆ ทุกอากัปกิริยาของยัยบ๊องนี้ ทำให้ผมตลกได้เสมอ ผมดึงเธอเข้ามาใกล้ๆ แล้วก็ใช้ชายเสื้อตัวเองเช็ดแก้มให้เธอ

“หน้าตาไม่สวย ยังซกมกอีกต่างหาก -O-“

“ได้ข่าวว่ายัยซกมกคนนี้เปลี่ยนยางให้พวกนายนะ”

“มีใครขอร้องเธอละ โฮะๆ”

เพฟหรี่ตากลมๆ ของเธอลงก่อนจะเอามืออันมีสภาพไม่ต่างจากถ่านป้ายหน้าผม อะโฮะ อะโฮะ...แต่ผมหลบทัน -.-

“ไปล้างมือเลย ไปเลย ยัยสกปรก -O-“

“หลบได้คราวนี้ คราวหน้าไม่รอดแน่ -.-”

เธอบอกฉุนๆ ก่อนจะหายเข้าไปล้างมือในตัวบ้าน ^^

ความจริงพวกผมไม่น่าจะดูอับจนหนทางขนาดนี้หรอก ขนาดไม่มีรถใช้แบบนี้อะ =_=;; แต่การกลับไทยของพวกผมคราวนี้ เราไม่ได้เอาคนของค่ายใหญ่ที่อเมริกามาเลย ปกติแล้วพวกเขาจะคอยดูแลอำนวยความสะดวกบลาๆ ให้หมดทุกอย่าง แบบดีดนิ้วกริ๊กเดียวก็ได้ตามใจชอบเลย -O- แต่ตอนนี้เราไม่ได้เอากริ๊กเดียวมา T^T มีแต่คนของค่ายในไทยที่มาดูแล แต่พวกผมไล่กลับบริษัทไปหมดแล้ว (ออกรายการที พวกเขาก็ค่อยมาเชิญพวกผมขึ้นรถตู้ที -.-)  กลับมาคราวนี้เราอยากสบายๆ คล้ายๆ อยากให้มันเหมือนตอนสมัยเราเรียนไฮสคูลให้มากที่สุด แต่ไม่คิดว่ามันจะอับจนขนาดต้องมาดูผู้หญิงเปลี่ยนยางให้ TT_TT

“ขับดีๆ นะโว้ย ถ้าแกไปแหกด่านอีก คราวนี้ฉันจะเนรเทศแกออกจากวงจริงๆ”

เฟร็ดบอกด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่สายตามันอันตรายโคตรๆ T_T

“เราจะไปกินอะไร ที่ไหน?”

พีทถาม ซึ่งพวกเราเริ่มคิดหนัก ตัดตัวเลือกพวกร้านอาหารในห้างดังๆ ได้เลย เมื่อเช้าเพิ่งก่อเรื่องไปหยกๆ นี่เอง (._.) (ไอ้คุณแจ๊คกี้ผู้จัดการวงโทรมาด่าผมแล้วด้วย แล้วจะมาเตะผมทีหลังด้วย - -) แล้วถ้าเราไปร้านอาหารใหญ่ๆ คนพลุกพล่านก็ไม่ได้อีกละ

เลิกๆๆ! ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว มาม่ารสหมูสับที่เซเว่น จบ =_=

“พวกนายกินอาหารธรรมดา ถูกๆ ได้หรือเปล่าละ”

“ตอนนี้ อะไรก็ได้ทั้งนั้น -O-“ พีทบอก

“งั้นฉันมีร้านเด็ด! คนไม่เยอะด้วย”

“แล้วมันอยู่ไหนละ ไอ้ร้านเด็ดดวงเธอนะ -_-“

“ถอยไป ฉันขับเอง”

พาร์เฟ่ต์ปีนข้ามมาที่นั่งคนขับเฉยเลย เฮ้ยๆๆ ฉันยังไม่ได้ย้ายไปไหนเลยนะ

“ออกไปซิวินเซนต์”

ยัยนี้บอกพลางใช้ Teen เธอเขี่ยผมไปด้วย =_=

“เดี๋ยวดิ เธอจะขี่คอฉันแล้วเนี่ย T^T”

ในที่สุดผมก็ต้องยอมเปิดประตูรถแล้วก็อ้อมไปนั่งอีกฝั่งหนึ่ง ส่วนยัยพาร์เฟ่ย์นั่งตรงที่คนขับ (ไอ้พวกข้างหลังนั่งมึนไปแล้ว ทำไมกลายเป็นยัยนี่ขับ)

“เธอมีใบขับขี่หรือเปล่าเนี่ย รถมินิพวกมาลัยมันแข็งนะเว้ย ขับไหวเหรอ”

ไอ้คาร์เตอร์ชะโงกหน้าเข้ามาถาม พาร์เฟ่ต์ห้อปากแล้วก็ร้อง

“จุ๊ๆๆ พี่น่ะระดับไหนแล้ว”

แล้วรถมินิก็ออกตัวแบบนิ่มๆ สวยๆ ตรงไปสู่ร้านข้าวอย่างสวยสด งดงาม สรุปโดยรวมแล้ว นอกจากพาร์เฟ่ต์จะเป็นคนเปลี่ยนยาง ยัยนี่ยังขับรถให้ผู้ชายนั่งอีก... =_=

แอบโมโหแล้วนะ ยัยนี่ทำอะไรไม่เป็นบ้างวะ เชอะ -_-

ระหว่างทางเราคุยเล่นกันไปเรื่อย ไอ้ร้านข้าวของยัยนี่มันโคตรลึกลับเลย เลี้ยวซอยนู่น เข้าซอยนี่จนทุกคนเวียนหัว เธอช่างอุตส่าห์สรรหาถ่อมากินไกลปานนี้เนาะ และสุดท้ายมันก็คือข้าวตามสั่งธรรมดาที่ค่อนข้างเงียบกริบเหมือนป่าช้า แหม..ไอ้บทจะไม่มีคน มันก็ไม่มีเลยวุ้ย  T^T

ทั้งร้านมีผมแค่โต๊ะเดียวเท่านั้นเอง -O-;;

“ทำไมเธอกินผักเล่นๆ แบบนี้ได้ละ O_O”

พีทถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นพาร์เฟ่ต์กัดแตงกวาเข้าปากไม่ยอมหยุด (ในระหว่างที่รอข้าว)

“ก็ไม่เห็นแปลก มันก็อร่อยดีอะ”

“ทำไมแฟนฉันไม่ยอมกินผักเลย ยัยนั่นนะขนาดผักชียังเขี่ยทิ้งเลย”

มันกำลังพูดถึงราชินิที่ชื่อว่าเพจ สวย เริศ เชิด หยิ่ง แต่ไม่ยอมกินผัก =_=

“ไม่รู้ดิ อาจจะเพราะว่าตอนเป็นเด็ก ฉันก็กินผักซะส่วนมาก เพราะว่าเนื้อสัตว์มันแพงไง -O- ฉันมีเงินน้อยก็เลยล่อกินแต่ผักซะมากกว่า แต่มันอร่อยจริงๆ นะ ไม่ขมหรอก”

ยัยนั้นบอกพลางเปิดหนังสือพิมพ์อ่านไปด้วย ในมือก็ถือแตงกวาและนั่งแทะเล่นไปเรื่อยๆ

พวกผมมองหน้ากันไปมา สุดท้าย..สิ่งที่ทุกคนทำคือยิ้ม....

ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง แต่พาร์เฟ่ต์เป็นผู้หญิงที่... ประหลาดๆ อะ -_-; เธอไม่เสแสร้งเลย เธอไม่เคยต้องทำตัวให้ดูดี เธอเป็นในสิ่งที่เธอเป็น...

“ฉันมีสูตรเด็ด ทำให้ผักไม่ขม อยากได้ปะละ”

“ได้โปรดดดด *O* บอกผม”

“นายรักแฟนน่าดูเลยนะพีท”

“และฉันก็รักเธอแล้วด้วย -.- บอกมาๆ ฉันจะไปทำให้แฟนกิน ก่อนที่ยัยนั่นจะขาดวิตามินตาย”

เห็นมั้ย ไอ้พีทก็ยอมเป็นสาวกยัยนี้ไปแล้ว -_-

หลังจากเราซัดข้าวไปคนละจาน แต่จานหนึ่งนี่มันแทบจะเหมือนกะลังมังเลย =[]=; ข้าวพูนล้น กับข้าวนี่ก็แทบทะลักออกมาเลย รสชาติก็แบบโอเคเลยอะ ผมชอบอาหารไทย-จีน เป็นเดิมอยู่แล้ว พาร์เฟ่ต์เรียกที่นี้ว่า ‘ร้านข้าวควาย’ =_= คือมันเยอะจนเหมือนเอาให้ควายกินมากเลยอะ

“ไม่นึกว่าวงพังค์ร๊อคที่มีเพลงติดชาร์จใหญ่ๆ ของโลกอย่างเรา จะมานั่งกินข้าวแกง ฮ่าๆๆ”

“เราควรถ่ายรูปไว้เป็นอนุสรณ์ด้วยมั้ย -O-“

ผมย้อนถามไอ้พีท มันเลยเอาหลอดเป่าน้ำใส่หน้าผม -_- ผมเลยทำคืน แต่มันกระเด็นไปโดนเฟร็ด ไอ้เฟร็ดเลยเป่าน้ำใส่ผมคืน สุดท้ายมันก็เลยไปโดนไอ้คาร์เตอร์ ตอนจบคือเราเกือบถูกเจ้าของร้านเอาน้ำร้อนสาดไล่ เพราะพากันสาดน้ำในแก้วเล่นกันไม่ยอมหยุด =_=

“ไงๆๆ ไม่เจอแกนานเลย ออกลูกมาเยอะแยะเลยอะดิ๊”

พาร์เฟ่ต์กระโดดไปเล่นกับหมาที่ดูยังไงก็คคล้ายๆ กับขี้เรื้อน -_- มันมีลูกอยู่ประมานสี่-ห้าตัว แล้วยัยนั่นก็กำลังป้อนกระดูกอ่อนที่ขอจากเจ้าของร้านให้พวกมันทีละตัว

ผมยิ้มออกมา... วันนี้ทั้งยิ้ม ทั้งตลกไม่หยุดเลย

“ไอ้วิน ฉันบอกเลยว่ายัยนี้เจ๋งวะ ชั้นหนึ่งจริงๆ >_<”

ไอ้พีทบอก ตอนแรกละบอกว่าไม่ชอบ ดูตอนนี้ซิ เทิดทูน กราบไหว้ไปแล้ว -_- ยกย่องทันทีที่ได้สูตรทำผักให้หายขมจากยัยเพฟ

“แกสนใจยัยนั่นอยู่หรือเปล่า”

เฟร็ดถามผมต่ออีก มันสูบบุหรี่อีกแล้ว เดี๋ยวฉันจะบอกน้ำค้าง (แฟนของเฟร็ด) เอาให้ครอบครัวแตกแยกเลย โฮะๆ

“ทำไม? แกสนใจเพื่อนฉันหรือไง”

ผมถามกลับ รู้สึกทะแม่งๆ อยู่ในใจนิดหน่อย มีความรู้สึกเหมือนหวงๆ ยังไงไม่รู้แฮะ

“แกมีน้ำค้างแล้วนะเว้ย! ยังไงฉันก็ขอยัยพาร์เฟ่ต์ไว้คนหนึ่ง แกอย่าไปสร้างความหมองมัวให้เพื่อนฉันเลยนะ T^T ดูยัยนี้ซิ บริสุทธิ์ขนาดนี้ แกทำลงเหรอวะเฟร็ด -O-”

ผมถามพลางมองมันเหมือนมองคนที่ใจคอโหดร้าย ชั่วช้า มารยา สาไถ =_=;; (เกี่ยวมั้ย)

“ไอ้บ้า ไปใหญ่แหละไอ้วิน แกเห็นฉันเป็นพวกชั่วแบบนั้นหรือไง ฉันมีน้ำค้างคนเดียวก็อยู่แล้ว”

“แล้วแกพูดเหมือนสนใจพาร์เฟ่ต์ทำไมละ -_-”

“โธ่! ไอ้นี้ต้องโดนรุมทึ้งก่อนมั้ง ถึงจะเข้าใจ”

ว่าแล้วไอ้คาร์เตอร์ก็ผลักหัวผม ไอ้พีทด้วย ไอ้เฟร็ดต่ออีก =_= มันเรื่องบ้าอะไรนี่ ทำไมตูต้องถูกรุมอยู่เรื่อยเลยวะ T^T มันถูกต้องเรอะ??

“ที่พูดเนี่ยไม่ใช่จะกั๊กยัยนั่นไว้โว้ย ฉันมีมินมินแล้ว ไอ้พีทมียัยราชินิหยิ่งแห่งยุค..”

“เรียกเพจก็ได้มั้ง แฟนฉันชื่อเพจโว้ย” ไอ้พีทขัดขึ้นมา

“โอ้โห แตะต้องไม่ได้เลยเว้ยเฮ้ย -_-“

“เออ.. ของใคร ใครก็รักวุ้ย -.-“

“พวกแกอยากจะพูดอะไรกันแน่วะ เอาแต่พูดแต่เรื่องรักแฟนสุดแสนมหาศาลกันอยู่ได้ >_<”

ผมขัดแล้วก็บู้ปากอย่างเซ็งๆ สุดท้ายไอ้เฟร็ดเลยพูดขึ้นมา

“ถ้าแกสนใจยัยพาร์เฟ่ต์อยู่ละก็...รุกเลย”

“-O-“

...วะ...ว่าไงนะ

“อย่าปล่อยให้ผู้หญิงประหลาดๆ แบบนี้หลุดมือไป”

ผมมองเพื่อนทั้งสามคนแล้วก็เงียบลงไป... พวกเราอ่านกันขาดมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ทำไมต้องเป็น

‘ผู้หญิงประหลาดๆ’ ด้วยละ TOT  

พวกมันรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่... เแต่ผมก็ยังไม่แน่ใจเท่าไร

“ยัยนั่นเป็นรักแรกของฉัน..”

ผมบบอกพลางหันมองไปที่พาร์เฟ่ต์ ยัยนั่นก็ยังเล่นกับลูกหมาเหมือนเด็กๆ…

“รักแรกของแก?”

“ใช่...เพฟเป็นรักแรก และเป็นคนที่ฉันสลัดจากหัวไม่เคยหลุด”

ไอ้สามตัวนั้นยิ้มออกมา เสียงพาร์เฟ่ต์หัวเราะลั่นเมื่อถูกลูกหมาตัวเล็กๆ รุมกันกระโดดใส่เพื่อให้เธออุ้มบ้าง แล้วบางตัวกำลังจะข่วนหน้าเธอ -_-^

“ทำไมไม่สานต่อให้เป็นเรื่องเป็นราวละ...”

ไอ้เฟร็ดถามต่อ... ผมไม่ตอบอะไรอีก ทำได้แค่เพียงมองผู้หญิงที่สดใสที่อยู่ตรงหน้า

ผมควรจะเดินหน้า...หรือจะคงไว้ซึ่งความเป็นเพื่อนกับเธอดี?

“เฮ้ย ทำไมทุกคนมองมาที่ฉัน นินทาฉันอยู่ใช่มั้ย O_O”

ปล. เม้นไว้เถิด จะเกิดผล -O-

ปลล. เรื่องนี้มีการใช้พล็อตของเดิมเดิมเข้ามาผสมบ้าง ไม่ต้องแปลกใจจ้ะ >_< แต่เหมือนิดนึง นิดเดียว
            may112