ฉันสัญญา

นานมากที่ไม่ได้อัพได
เดือนกว่าได้... ยาวนานเหมือนกันแฮะ 

ตอนนี้ได้กลับมาอยู่ กทม. แล้ว 
ปิดเทอมแล้วหรือเนี่ย.. 
เวลาวิ่งไวจริงๆ 



รูปสไตล์ขาวดำ ให้ความรู้สึกเหงาๆ พิกล 

ไดอารี่คราวนี้บรรยากาศก็เป็นแบบนั้นเลย 

เป็นครั้งแรกที่ทะเลาะกับคนอ่านในเน็ต ตอนแรกกะจะไม่ยอม ให้ตายก็จะต้องได้สวนกลับ
แม้จะต้องบีบคอแล้วให้เขาฟังที่เราอธิบาย ก็จะทำ
เพื่อไม่ให้เข้าใจเราผิด 

แต่คิดไปแล้ว... 
ในสังคมนี้...
มีใครบ้างได้เป็นที่รักของทุกคน... 

คนที่อยู่สูงกว่า เขาเจ็บปวดกว่า 
ยังอยู่ได้ ยังทนได้

เป็นแค่ may112

เรื่องเท่านั้น..ทำไมจะผ่านมันไปไม่ได้ 






กรุงเทพ... ยังร้อนเหมือนเดิม 
ตั้งแต่กลับมาจะกิน จะใช้ จะทำอะไรมันก็สะดวก
ขึ้นห้าง วิ่งเข้าใส่ขนม ของกินที่อดอยากมาแสนนาน

เรื่องที่จะลดน้ำหนัก.. 
ลาขาดไปได้เลย 

ขนาดอยู่ที่หอ ต้องลงมาหาของกิน ลำบากนิดๆ
ตอนนี้ยังไม่ต่างอะไรจากหมูเลย

สงสัยคงไม่มีวันเพียวมั้งเนี่ยกู -_-


 


พอเป็นนักศึกษา ชีวิตไม่ค่อยต่างจากมัธยมอย่างที่คิดเลย 
ไม่ได้มีแค่เรา ที่ต้องจากบ้านเกิดมาไกลแสนไกล 
คนจากใต้สุด...
เหนือสุด.... 
ก็มารวมอยู่ที่นี้ 

เป็นอีกครั้งที่ติดสินใจถูก เลือกที่จะมาเรียนที่นี้ 

คิดว่า คงเจอเพื่อนแท้..ได้สักคนในรั้วมหาลัยนี้

และฝันว่าสักวัน เพื่อนที่คบกันอยู่จะส่งการ์ดงานแต่งมาให้ 
เพื่อนชายจะโทรมาลากไปงานบวชของมัน 
คนรู้จักทั้งหลายแหล่ จะโทรมาบอกว่ามีลูกแล้ว 
หรือจะโทรมาบอก 'กูจบด๊อคเตอร์แล้ว' 

แหม..

อยากมีชีวิตยาวๆ..เพื่อรับรู้...เรื่องราวเหล่านี้จัง 

แต่เมื่อไร...เราก็ตายได้ทั้งนั้น

เพราะฉะนั้นเลยชวนแม่ทำประกันทั้งครอบครัว ฮา...





จะได้เที่ยวแล้ว รู้สึกยังงั้น 
เรียนท่องเที่ยว ได้ไปเหนือจรดใต้ 
อยากมีภาพสถานที่เก็บไว้เยอะๆ 
ชีวิตนึงได้ไปเหยียบที่นั้น ...
ได้ไปหายใจ ได้ไปสัมผัส... 
(ได้เข้าห้องน้ำที่นั้นด้วย ฮ่า)


จำได้ว่าพ่อกับแม่ไม่ค่อยพาไปไหน 
ส่วนใหญ่จะเอาแต่ทำมาหากินซะมากกว่า 
กลางคืนจะนอนกับน้องชายสองคนที่บ้าน 

ไม่เป็นไร.. ก็ยังมีชีวิตอยู่ได้ 
พ่อและแม่...ทำดีที่สุดเพื่อเรา.. 




แต่ถ่ายรูปนู่นนี่มาเยอะแยะเลย
แต่ไม่เคยไปล้างสักที เก็บไว้ดูในคอมซะส่วนมาก

เก็บไปเก็บมา 
คอมพัง... 
..
..

-_-


มีอยู่พักนึง อยากได้นู่น ได้นี่ 
อย่างหนังสือที่ซื้อมาเต็มบ้านเลย น้องก็ไม่อ่าน แม่ก็ไม่ค่อยสน 
เราไม่อยู่...ก็ไม่มีใครแตะ 

ตอนเพื่อนทำสมุดเฟรนชีป ก็ไม่คิดอยากจะทำ
สมุดเล่มนี้...
พอเราตาย ใครจะมาอ่านต่อ..
ลูกเรา หลานเราเหรอ.. ?? (มันจะอ่านลงหรอ)

เผลอๆ มันจะกลายเป็นขยะ... เมื่อหลังเราตายไปแล้วซะอีก

กลายเป็นให้เพื่อนทั้งห้องมาเขียนความรู้สึกดีๆ 
เพื่อให้มันกลายเป็นขยะในอนาคตซะงั้น 
คนอื่นคงไม่เห็นค่า..เพราะ.มันมีความหมายกับเราเท่านั้นนี่นะ

พอคิดแบบนี้แล้วมันสลด...เลยไม่ทำมันซะเลย 

ถ้าคิดถึง..โทรไปดีกว่า นัดกันออกมา 
ใช้เวลาที่ยังมีชีวิต อยู่ด้วยกันให้คุ้มค่า
ใช้สมองและคิดถึงกันให้บ่อย...
เรายังมีความทรงจำ เป็นภาพที่เคลื่อนไหวได้ 

เมื่อเราตาย..มันก็ไปกับเรา 

ไม่ต้องกังวลว่าสมบัติทั้งหลายแหล่จะถูกโยนทิ้งเมื่อไร.. 

โง่มั้ยวะ คิดแบบนี้






อยากไปเที่ยวทะเลอีก ไม่ได้ไปมาจวนจะปีแล้ว 
พอเห็นภาพแล้วชวนให้นึกถึงตอนไปเที่ยวกับเพื่อนสมัย ม.6 
ป่านนี้มันจะเป็นยังไงกันบ้าง 
อยากใส่ชุด ม.ปลายอีก 
อยากเจอทุกคนอีก แล้วถามมันว่า 

'เมิงคิดว่าจะเรียนจบปริญญาตรีมั้ยวะ เพราะกุมองไม่เห็นแววจบเลยวะ ฮ่าๆ??'






ในช่วงเวลานี้.. รู้สึกว่าตัวเองเกลียดคำว่า 'ลาจาก' มาก 
ไม่ว่าจะเป็นคนที่...ไป 
หรือคนที่....อยู่ 

ความเจ็บปวดไม่ต่างกันเลย 

ตอนที่เดินออกจากหอ..มากับเพื่อนคนหนึ่ง ที่กำลังจะไปจากเราแล้ว 
หนึ่งเทอม ที่นอนด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน ทำรายงานด้วยกัน 
ไปเรียนด้วยกัน ทำผมให้กัน... 
มันกำลังจะเป็นอดีตที่หวนกลับมาไม่ได้ 
เป็นได้แค่ความทรงจำเก่าๆ...เหมือนตอนเรียนมัธยม 

ความทรงจำที่แตะต้องไม่ได้... 

แม้เฝ้าเพียรบอกเพื่อนว่าอย่าทิ้งกัน...
สุดท้าย... การเรียนพยาบาลคือความฝัน และความต้องการของแม่ 
เราทำได้เพียงเคารพการตัดสินใจของเพื่อน
และนี่..จะเป็นช่วงเวลาสุดท้าย...ที่เราจะอยู่ด้วยกัน 

อัง..ล้างจานให้เป็นครั้งสุดท้าย 
อัง..ช่วยเก็บห้องให้เป็นครั้งสุดท้าย 
อัง...ซื้อข้าวขึ้นมาให้เป็นครั้งสุดท้าย 
อัง..ไปสอบด้วยกันเป็นครั้งสุดท้าย 

ตอนแรกคิดว่า..ไม่เป็นไรเลย
เพื่อนไปในทางที่ชอบ ..ที่สมควรกับอนาคตแล้ว

แต่พอถึงวันสุดท้ายจริงๆ ความผูกพันก่อขึ้นอย่างเหนียวแน่น 
ทำให้วันนี้เป็นวันที่กลับกรุงเทพอย่างยากกลำบาก

เข็นกระเป๋าออกมาจากห้องด้วยใจที่โหวงเหวง 
พอได้ยินคำพูดว่า 'เฮ้ย ห้ามร้องไห้นะ'

เราก็ร้องไห้ออกมาและกอดมันไว้แน่น 
น้ำตาของพวกเราไหลออกมา..

สุดท้ายแล้ว..
สุดท้ายจริงๆ 

พอเดินมาถึงหน้าประตูหอใหญ่.. 
แต่ละก้าว..ทำให้หวนคิดถึงเรื่องเก่า 
ทางเข้า-ออกหอนี้... จะเป็นทางสุดท้ายที่เราเดินไปด้วยกัน 
อีกกี่ปี...ที่เราจะได้พบกันอีก 

แม้อยากจะพูด ขอให้โชคดี ขอให้มีความสุข...ก็พูดไม่ออก 
เสียงสะอื้นมันกลบไปหมด 
ได้แต่บอกมันว่า..ให้โทรมาบ้าง 

กอดมันครั้งสุดท้าย แล้วรีบลากกระเป๋าออกมา 
ไม่ยอมหันกลับไปอีก

ไม่อยากเห็นคนที่ยืนส่งร้องไห้
ไม่อยากเลย 


เวลา...นำพาทุกอย่างมา 
เวลา...นำพาทุกอย่างไป 


เราจะได้เจอกันอีกใช่มั้ยอัง.. 

เราจะได้พบกันอีก... ใช่มั้ย? 




รูปสุดท้ายของเรา...

แต่จะไม่ใช่ท้ายสุด...

ฉันสัญญา 




Good Bye (Scat)