ต้องเลือกอีกแล้ว

ชีวิตข้าพเจ้าไม่เคยมีความพอดีเลย เฮ้อ... 
ตอนนี้มีเรื่องให้ต้องคิดอีกแล้ว
เพิ่งเข้าใจคำว่าคิดไม่ตก คิดไม่ออกเนี่ยละ

จะทิ้งที่นี้ไปดีมั้ยนะ??
จะซิ่วเรียนใหม่ดีมั้ยวะ
แม่งเอ๊ยย ปวดหัวโว้ย

ที่ มน. มีแต่เพื่อนดีๆ สังคมก็ดี
ทุกอย่างที่นี้ดีอย่างที่ฝันไว้
แต่สิ่งที่ทำให้เกิดอาการอยากซิ่วคือ 

เรียนหนักสัดๆ =_= 

อาจจะเป็นเฉพาะเอกเราที่เรียนหนัก เพราะมันสองปริญญา
คือจะได้ทั้ง ปริญญาจากประวัติศาสตร์แล้วก็บริหารหารท่องเที่ยว 
ได้บัครไกด์สีทอง สำหรับพานักท่องเที่ยวได้ทุกเส้นทาง
-ณะเรียนก็ได้ไปทัวร์เกือบทุกภาคในประเทศ!! 

เขียนๆ ไปก็แบบ เออ แม่งดีวะ!! แล้วเราจะทิ้งมันไปทำไม 
แถมอาจจะเปิดอีกแค่รุ่นเดียวด้วย  
แต่ว่า... 
มันต้องเรียนตั้ง 5 ปี แล้วต้องลงเรียนทุกซัมเมอร์ 
นั่นก็หมายความว่า แทบไม่มีเวลาหยุดพักเลย!! 
แล้วซัมเมอร์แม่งกะดอมาก เรียนจันทร์ - จันทร์  ชิบหาย!!
แล้วเรียนหนักมากมาย 21 หน่วยกิจเต็มทุกเทอม 
ถ้าติด F นั่นหมายความว่า เมิงไปจบเอาปีที่ 6 
เวรสุดๆ -O-  กว่าจะถึงปี 5 ตูก็ลากเลือดไปแล้ว  






ความจริงพอจะเตรียมใจเรื่องเรียนหนักไว้แล้วนะ ตอนเลือกที่นี้ 
คิดว่าพอเข้ามหาลัยคงขยันขึ้น เจอเพื่อนใหม่ๆ ฮุเล่ๆๆ ขยันขันแข็ง 
อิเม!! เมิงประเมิณตัวเองผิดไปแล้ว =[]=!!~
เมิงขี้เกียจเหมือนเรียน ม.ปลายไม่มีผิดเลย 

พวกคลาสใหญ่ๆ ที่เรียนเป็นร้อยๆ คน เมิงไม่เคยเข้าเลย!! แสดดด 
แล้วทำข้อสอบได้แบบคา[เส้น แสดๆ 
เผลอๆ บางวิชาตกแหลกลานเลย
ไม่แปลกเลย แมงอ่านหนังสือก่อนสอบวันเดียว 

เห็นแววไม่จบมาแต่ไกล -_-^ 

แล้วเทอม 2 จะเป็นวิชาของเอกที่เรียนซะส่วนใหญ่ 
นั่นหมายถึงเป็นวิชาคลาสเล็กๆ โดดไม่ได้แล้ว =[]=!! (มีเช็คชื่อแบบนับหัว) 
รวมไปถึงกูต้องตื่นเช้าทุกวันเลยอะดิ แงงงง T_T

อยู่ที่พิดโลก กลับบ้านทีก็หลงที 
คราวที่แล้วนั่งรถเลย ล่อไปถึงสุโททัยนุ่นแน่ะ อิชิหาย T^T 
พ่อแม่นี่เป็นห่วงไม่เป็นอันทำมาหากิน 
ขับรถเข้าเมือง เมิงก็ยังไปหลง ทำกระเป๋าตังค์หาย
ไปเติมน้ำมันไม่มีตังค์จ่ายให้เค้า!!!
เมิงจะรอดไหมเนี่ยเม เมิงจะเรียนจบไหมม!!

และที่สำคัญ... 
ไม่มีเวลาแต่งนิยายชัวร์!!! 

อำลาวงการหนังสือ ...
ตายในรั้ว มน. TT^TT 


แต่คิดๆ ไปมันก็น่าซิ่ว ใช่มั้ยละ..เฮ้อ 
ถ้าขยันนะเมิงเรียนได้อยู่แล้วเม 
ดูคนแต่งเซวีน่าดิ๊ เค้าเรียนทันตะแพทย์ (อยู่ มน.ด้วย ยังหาไม่เจอเลย) 
เค้ายังออกหนังสือหนาๆ ตั้ง 3-4 เล่มได้เลย!!
เค้าเองก็ยังมีเวลางาน ดูไม่ลำบากลำบนอะไรเลย

แล้วเมิงทำไม่ได้เหรอเม เมิงเป็นฟาย ไม่มีสมองหรอ =_= 
เมิงแค่เรียนเยอะแค่นั่นละ 
ต้องเรียนซัมเมอร์ ไม่ค่อยได้กลับบ้าน แค่นั้นเอง (แค่??? จริงหรอฟะ) 
มีรายงานเยอะด้วย (รายงานเนี่ยนะ!!!)
ทำไมเมิงปอดแหกละ!!! 







เฮ้อๆๆ ถอนหายใจหลายล้านรอบ 
คิดไม่ออกเลยว่าจะไปหรือไม่ไปดี 

อีกทั้งศักดิ์ศรีแม้งพาดคอเอาออกไม่ได้อีก 
ต้องซิ่วไปเป็นน้อง 
ออกจากกรุงเทพ ป่าวประกาศบอกทุกคนว่ากุจะคว้า สองปรินยา!! 
แม่งเอ๊ย ยังเรียนไม่จบเทอม เริ่มทำท่าไม่ไหวแล้ว 

พอจะไปก็คิดถึงเพื่อนที่นี้ขึ้นมา.. 
ทุกคนดีๆ กันทั้งนั้น แล้วถ้าไปอยู่ที่เอกชน (ไม่แอดมิดชั่นใหม่แล้วครับ) 
เราจะได้เพื่อนแบบนี้หรือเปล่า ??? 

รู้สึกเสียใจ เพราะทุกครั้งที่ไปไหว้พระนเรศวร 
บอกเสมอว่า ให้ช่วยดูแลหนูด้วยนะ 
หนูจะเรียนให้จบ จะไม่ทำให้ชื่อเสียง มน. ต้องเสื่อมเสีย.. 

...

แล้วถ้าอยู่ต่อ.. นิยาย งานที่รักก็จะไม่ได้ทำ แน่ๆ เลย
มันเป็นเหมือนกับส่วนหนึ่งของชีวิต
มันทำให้เรารู้สึกมีค่า..
การอยู่ที่นี้ แน่นอนว่า เสียโอกาสไปหลายๆ อย่าง
บางทีอาจจะไม่ได้มางานหนังสือ 
ไม่ได้ไปมิตติ้ง 
นี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้าไม่สามารถละทิ้งไปได้.


บางทีถ้าเราไม่ได้เป็นนักเขียน 
ทุกอย่างมันคงง่ายขึ้น
ก็เรียนๆ แม่งอย่างเดียวเนี่ยละ 



รัก มน.

แต่ก็.. 

รักนิยาย 

(รักความขี้เกียจด้วย =_=)


จะอยู่ จะไป...

คงคิดได้เร็วๆ นี้ละ





... 


ปัญหาทยอยเข้ามาสุม มันคอยะจะรุมให้แพ้
ทำได้แค่เพียงรอคอยเวลา ที่จะพ้นจากความอ่อนแอ