ตอนที่ 38 : บทส่งท้าย...ผมมีค่า กล้าจ่ายมั้ยล่ะ
บทส่งท้าย...ผมมีค่า กล้าจ่ายมั้ยล่ะ
เฌอแตม
“พี่แตมงก”
“ไม่ได้งก เรียกว่ารู้จักใช้”
“แฟนพี่รวยขนาดนี้ กะแค่เลี้ยงข้าวน้อง”
“เงินแฟนก็คือเงินแฟน”
“เงินแฟนก็คือเงินเรา”
“นั่นคติแกไม่ใช่ของพี่”
“พี่แตมอ่าาาา”
“ฮ่าๆๆ เหมือนดูเด็กอนุบาลทะเลาะกันเลยว่ะ”
ผมแยกเขี้ยวใส่เพื่อนสนิทที่ขนน้องรหัสมาบ้านผมแบบสะกดคำว่าเกรงใจไม่เป็น ขณะที่ลิตเติ้ลก็กำลังกอดแข้งกอดขา เขย่าแขน ทำตาออดอ้อน แต่คิดหรือว่าผมจะใจอ่อน นอกจากสะบัดหน้ากลับไปมองกระทะที่มีปลาทูนึ่งกำลังดิ้นอยู่ในน้ำมัน
“น้องมาทั้งที จะเลี้ยงน้องด้วยน้ำพริกปลาทูผักต้มจริงอะ กินที่โรงอาหารก็ได้นะพี่แตม”
ผมคิดเมนูอาหารเอาไว้อยู่ก่อนแล้วต่างหาก มาไม่บอกไม่กล่าว มีข้าวให้กินก็บุญโขแล้ว อีกอย่าง พี่ไคไม่เห็นว่าอะไรเลย แล้วนี่เป็นใคร แฟนก็ไม่ใช่ จะมาบ่นทำซากตึกอะไรล่ะ
“ก็เลี้ยงเหมือนกันนั่นแหละ”
“แต่เติ้ลอยากกินอาหารอิตาลีอ่า ดูดิพี่แตม มีส่งบ้านด้วยนะ ดูดิๆๆ” ลิตเติ้ลยังพยายามเอาโทรศัพท์มือถือที่มีเมนูมายื่นให้ผมดู แต่ผมก็เบี่ยงหน้าหลบแล้วก็พลิกปลาในกระทะต่อไป ไม่สนใจเด็กงอแง เพราะมั่นใจเลยว่ามาที่บ้านนี้ด้วยเรื่องกินล้วนๆ
ช่วงนี้เป็นช่วงปิดเทอมก่อนขึ้นปีสาม พวกเด็กกิจกรรมหลายคนก็ไปเตรียมงานรับน้องใหม่ที่มหาวิทยาลัยกัน แต่สำหรับผมที่กิจกรรมไม่เอี่ยว ขอเรียนและทำงานอย่างเดียวเลยไม่ไปมีส่วนร่วม ผิดกับเพื่อนสนิทกับน้องรหัสที่ไปทุกวัน แล้ววันนี้ไม่รู้คิดยังไงถึงหอบหิ้วกันมาที่นี่จนได้
อ้อ ไม่ใช่ว่าปิดเทอมผมไม่ทำอะไรนะ ผมหางานพิเศษไว้ยาวเป็นหางว่าวเลย แต่พี่ไคไม่ยอม มานั่งเลือกให้เลยว่าอันนี้ไม่ดี อันนั้นไม่เอา อันนี้ดึกไป ผมก็พยายามตื๊อขอทำ เพราะอยู่บ้านเฉยๆ มันไม่ใช่นิสัยของผม สุดท้ายพี่ไคก็ยอมผ่อนปรนแล้วบอกว่าจะหาให้
รู้มั้ยว่าได้ที่ไหน...พี่ไคใช้เส้นโคตรใหญ่ยัดผมไปทำงานเป็นเด็กพิมพ์เอกสารที่สำนักงานของอาไอ้เคอร์ซะอย่างนั้น
นี่ไม่รู้ว่าอาเพิร์ทเมตตาผม หรือพี่ไคไปกดดันเขากันแน่
“ก็บอกว่าไม่เอาไงเติ้ล” ผมหันไปทำหน้าดุน้อง แต่เติ้ลกลับแบะปากใส่ แล้วกระโดดไปหาไอ้เคอร์ที่ลูบหัวโอ๋มันซะอย่างนั้น
“พี่เคอร์ดูดิ ทีเหมาเรือล่องเรือแม่น้ำเจ้าพระยายังทำได้ แค่เลี้ยงข้าวน้องกลับงก”
กึก
พอพูดถึงเรื่องนี้ แก้มของผมก็กำลังแดงขึ้น แล้วลามเลียไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอ นึกถึงเมื่ออาทิตย์ก่อนที่พี่ไคบอกว่าจะพาไปข้างนอกตอนวันเสาร์ แล้วรู้มั้ยว่าเขาพาไปไหน เขาพาไปขึ้นเรือที่เอเชียทีค แล้วที่ช็อกยิ่งกว่าคือเขาเหมาแบบทั้งลำ ไม่มีนักท่องเที่ยวไทยหรือเทศเลย มีแค่เราสองคนกับพนักงานเสิร์ฟอาหาร และนักร้องที่ร้องเพลงรักคลอตลอดตั้งแต่ล่องไปและล่องกลับ
เข้าใจเลยว่าเขินจะบ้าตายเป็นยังไง
พนักงานทุกคนเล่นมองผมเป็นตาเดียว แล้วก็อมยิ้มกันใหญ่ จนได้แต่หันไปงอแงใส่พี่ไคว่าเหมาทั้งลำทำไม มันเปลือง ว่าเขาสารพัดอย่าง แต่พอคนยิ้มยากส่งยิ้มมาทีเดียว ผมก็ใจอ่อนจนต้องตะโกนว่าคนขี้โกงลั่น แต่เขาก็ยังขี้โกงไม่พอ เพราะเขาบอกอีกว่า...
‘ถ้าเธอมีความสุข มากกว่านี้ฉันก็ทำให้ได้’
ผมจะทำยังไงได้ล่ะ ในเมื่อพี่ไคเขาทำเพื่อผมขนาดนี้แล้ว ผมก็ต้องมีความสุขให้สมกับที่เขาจ่ายเงินไปตั้งมากน่ะสิ แม้จะบอกเขาหลายทีแล้วว่าไม่ต้องเปย์มากก็ได้ แค่นี้ก็เป็นอีหนูของเสี่ยไคเต็มตัวแล้ว เขาก็ยังยืนยันจะทำให้อยู่ดี หรือผมควรจะยอมรับโอนมอบทรัพย์สินแล้วควบคุมการใช้เงินของพี่ไคดี
ส่วนเรื่องไปถึงหูไอ้เคอร์ แล้วลามไปถึงเติ้ลได้ยังไง ผมไม่รู้
ผมลงภาพคู่ในไอจีแค่ภาพเดียวกับแคปชั่นว่า “ล่องเรือเจ้าพระยากับไคคนนั้น” แค่นี้ มันรู้ไปถึงเหมาทั้งลำได้ยังไงก็ไม่รู้
“ก็นั่นเงินพี่ไค”
“เติ้ลถึงบอกไงว่าเงินแฟนเราก็คือเงินของเรา แต่เงินของเราก็คือเงินเรา” ผมขมวดคิ้ว หันไปมองคนที่ยิ้มเผล่ ไม่ได้แปลกใจที่มันรู้ว่าผมกับพี่ไคเป็นแฟนกัน เพราะไอ้คนปากโป้งนี่หาตัวไม่ยากเลย ยิ่งตอนนี้น้องสนิทกับพวกผมแล้วด้วย แต่สโลแกนแปลกๆ นี่มันอะไร
พอๆ กับน้องกั๊กเลย
คนนั้นอะไรนะ อายไม่กลัว กลัวไม่ได้ผัว...น่ากลัวเกิ๊น
“โน่นเติ้ล ขอคนโน้นน่าจะไวกว่า”
ไอ้เพื่อนเวร!
ทันใดนั้น ไอ้เคอร์ที่กำลังจิ๊กไข่ทอดชะอมเข้าปากก็สะกิดน้องเทคมัน ชี้ไปอีกทาง ลิตเติ้ลก็ยิ้มร่า พุ่งไปหาคนที่กำลังก้าวออกจากห้องทำงานทันที ส่วนผมงี้รีบปิดเตาไฟฟ้า แล้วพุ่งหลาวตามมันไปเลย
“พี่ไค เติ้ลอยากกินอาหารอิตาลี เลี้ยงน้องแฟนหน่อยสิพี่...”
หมับ
“โอ๊ย อย่าดึงคอน้องงงง”
“ก็จะดึง! สโลแกนเติ้ลยังไงพี่ไม่สน แต่แฟนของเราคือแฟนของเรา ไม่มีแบ่งน้อง เข้าใจใช่มั้ย”
“หูย งกแล้วยังขี้หึงอีก”
“เออ แล้วหึงโหดด้วย เดี๋ยวก็เอากระทะคว่ำใส่หัวซะเลยนี่” ลิตเติ้ลยกสองมือปิดหัวอย่างหวาดๆ ส่วนผมที่จับคอเสื้อน้องไว้ก็รีบลากมันออกห่างจากพี่ไค บอกตรงๆ ยอมรับกันไปเลยว่าคนนี้หวงมากนะ ส่วนคนที่ผมหวงน่ะหรือ
“เอาสิ อยากกินอะไรล่ะ”
“พี่ไค!”
“หืม ฉันทำอะไรผิด” พี่ไคหันมามองหน้าอย่างไม่แน่ใจ ทำให้ผมปล่อยน้องทันที แล้วก็จับแขนพี่ไคลากกลับไปที่ห้องทำงาน พยายามไม่สนใจเสียงของไอ้เคอร์ที่ดังตามหลัง
“จะทำอะไร อย่าลืมว่าเพื่อนกับน้องรอกินข้าวอยู่นะไอ้แตม”
ไอ้บ้า! ใครจะทำตอนพวกมึงอยู่ คืนนี้ค่อยทำก็ได้มั้ยล่ะ
ผมคิดในใจหน้างอ ลากพี่ไคเข้าห้อง ปิดประตู แล้วก็หันไปมองหน้า
“พี่ไคอย่าไปตามใจเติ้ลมันสิ”
“แต่นั่นน้องรักเธอ”
“น้องรักก็น้องรัก แต่มันไม่เกี่ยวกัน”
“เกี่ยวสิ เธอแคร์เขา ฉันก็แคร์ด้วย” ผมเม้มปาก มันก็ใช่หรอกนะที่เติ้ลเป็นน้องรักผม แม้จะหมั่นไส้มันก็มาก แต่ก็ยอมรับว่าเอ็นดูมันมากเหมือนกัน ทว่าพี่ไคก็ไม่จำเป็นต้องตามใจน้องรักผมก็ได้ ซึ่งเขาก็เหมือนจะเข้าใจความคิดผม เขาเลยยิ้มปลอบ
“เพื่อคนรอบตัวเธอ ฉันยอมจ่ายนะ เท่าไหร่ก็ได้”
“ตั้งแต่เจอกันพี่ไคจ่ายไปเท่าไหร่แล้ว ถ้านับเป็นค่าตัว คงได้แตมสักสามสี่คน” พี่ไคทำหน้าไม่เห็นด้วย
“เธอมีค่ามากกว่านั้นจนจำนวนเงินเท่าไหร่ก็เทียบไม่ติดหรอกนะ”
งื้อ!
ผมก็นิ่งไปเลย ยอมรับนะว่าแอบดีใจกับคำพูดของเขา เพราะพี่ไคไม่เคยตีราคาผมด้วยตัวเลข แต่ทำไมไม่รู้สักทีนะว่าความสุขของผมก็ไม่ได้ตีค่าด้วยเงินทองเหมือนกัน พี่ไคจะจ่ายไปเท่าไหร่ก็ไม่ได้ทำให้ผมมีความสุขเพิ่มขึ้นหรือน้อยลงหรอก
ต่อให้ไม่ได้ล่องเรือพร้อมอาหารมื้อหรู แต่กินข้าวน้ำพริกปลาทูอยู่บ้าน ผมก็มีความสุขเหมือนกัน ถ้าคนที่นั่งกินด้วยเป็นพี่ไค
“โอเค แตมรู้แล้วครับว่าแตมมีค่า พี่ไคจะจ่ายให้ก็ไม่แปลกหรอกเนอะ”
พี่ไคพยักหน้า ดูพอใจที่ผมคิดแบบนั้น
“แต่แตมไม่ต้องการให้พี่ไคจ่ายเป็นราคา แต่เป็น...” ผมจิ้มอกพี่ไคเบาๆ เงยหน้าสบตา
“...หัวใจ”
เขามองผมนิ่ง ซึ่งผมก็ยิ้มกว้างให้เขามากขึ้นเรื่อยๆ
“แตมจะรู้ตัวว่าตัวเองมีค่ามากที่สุดก็ตอนที่พี่ไคจ่ายเป็นความรักของพี่ให้แตม ไม่ต้องหรอกครับซื้อรถคันละเป็นล้านให้ ซื้อกระเป๋าใบละหลายหมื่น ซื้อคอมเครื่องละเหยียบแสน ขอแค่พี่ไครักแตมในทุกวันๆ กอดแตมบ่อยๆ บอกรักแตมบ้าง และอยู่เคียงข้างแตมในทุกวันที่ผ่านไป แตมก็รู้สึกว่าตัวเองมีค่าที่สุดแล้ว เพราะความรักของพี่ไคก็มีค่าจนเงินทองเทียบไม่ติดเหมือนกัน” ผมขยับตัวเข้าไปหาเขา กอดเขาเอาไว้ ซึ่งพี่ไคก็กอดผมกลับหลวมๆ
“เข้าใจแล้วใช่มั้ยครับเสี่ยไค”
“เข้าใจ แต่ฉันไม่ได้เป็นเสี่ย”
“เป็นสิ” ผมก็เถียง หัวเราะเบาๆ
“เปย์หนักขนาดนี้ ไม่เรียกเสี่ยแล้วจะเรียกอะไร”
“เปย์อะไร เธอไม่เห็นเอา”
“เอาสิ เอานะ แตมแค่ไม่เอาเงิน เพราะแตมไม่ได้ขายตัว แต่ถ้าอยากได้ไป จ่ายแค่นี้ก็พอ”
จุ๊บ
ผมก้มลงไปกดจูบที่แผ่นอกข้างซ้ายของเขา ได้ยินเสียงเต้นของหัวใจที่ดังรัวเร็ว จากนั้นก็ช้อนตาขึ้นมอง ยิ้มหวาน ถามเสียงหวานยิ่งกว่า
“พี่ไคกล้าจ่ายมั้ยล่ะ”
พี่ไคดูอึ้ง แล้วเขาก็ยิ้มให้ผม ตอบคำถามที่ทำให้หัวเราะก้องอย่างมีความสุข
“ควักเอาไปเลยก็ได้”
ผมเขย่งไปจูบปากพี่ไค ซึ่งเขาก็มอบจูบแสนหวานให้ผมกลับ เราส่งยิ้มให้กัน แค่นั้น ผมก็เป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลกแล้ว
ส่วนค่าตัวผมน่ะหรือ...
โธ่ ใครจะกล้ากันล่ะครับ ให้มันอยู่ในตัวพี่ไค แล้วเต้นด้วยจังหวะว่า...รักเฌอแตม รักเฌอแตม...แบบนี้ไปเรื่อยๆ ดีกว่าเนอะ
The End
ครบค่ะ จบแล้วค่ะ Money Addict ผมมีค่าต้องกล้าจ่าย! จบเซ็ต Addict อีกหนึ่งเรื่องแล้ว เมย์ขอติดเสพติดสุดท้ายเอาไว้ก่อนเนอะ อย่างที่บอกค่ะว่าชื่อพระเอกดันไปตรงกับน้องเพิร์ธที่เล่นเป็นเอ้ในบังเอิญรัก ทำให้เมย์มิสามารถเขียนอาเพิร์ทได้ พิมพ์ชื่อทีไร ภาพมันเบลอๆ จากหนุ่มใหญ่นักกฎหมายผู้เคร่งขรึมเป็นรอยยิ้มของชูครีมซะงั้น เลยขอติดเอาไว้ก่อนงับ อาจจะเอาเรื่องของเจ้าเติ้ลกับพี่โตมาเขียนก่อน ส่วนตอนที่พี่ไคขอแตมแต่งงานด้วยการเหมาเรือสำราญล่องแม่น้ำเจ้าพระยาทั้งลำอยู่ในเล่มค่ะ เป็นตอนพิเศษ เมย์ขออนุญาตไม่ลงเนอะ ในเล่มถ้าจำไม่ผิดจะมีตอนพิเศษประมาณ 4-5 ตอนค่ะ จำจำนวนไม่ได้ เพราะเขียนจบตั้งแต่ปีที่แล้ว แหะๆ
สำหรับเรื่องนี้ เมย์มีอะไรมากมายอยากพูด แต่ก็พูดไม่ออก รู้สึกว่าเรื่องของพี่ไคกับน้องแตมเริ่มต้นมายาวนานมาก นานเป็นปีๆ กว่าที่จะลงจบ เมย์อยากจะขอบคุณตัวละครทุกคนในเรื่องที่ทำให้เมย์ยิ้มได้ทุกครั้งที่กลับมาอ่านแล้วเตรียมลงฟิค ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมา ตอนนี้พวกเธอก็เข้าหอกันแล้วเนอะ ต่อมา เมย์อยากขอบคุณนักอ่านทุกคนค่ะ ปีที่ผ่านมา เมย์มีภารกิจติดพันมากมาย ไม่สิ ตั้งแต่ปีที่แล้วที่เมย์ติดทำทีสิสจบป.โท รับปริญญา มาปีนี้ติดเรื่องซีรีส์ ทำบท เร่งต้นฉบับของหลายๆ ที่ จนเมย์แทบจะมาอัพนิยายเดือนละตอนหรือสองเดือนตอนด้วยซ้ำ เมย์อยากจะขอบคุณทุกคอมเม้นต์ ทุกกำลังใจที่แม้จะหายไปนานก็ยังกลับมาให้กำลังใจกัน เมย์รู้ว่าการหายไปแบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลย เมย์จึงอยากขอโทษ และขอบคุณมากๆ นะคะที่อยู่ด้วยกันจนจบแบบนี้ ไม่มีคำไหนที่จะกล่าวได้มากกว่าขอบคุณและขอบคุณค่ะ
สุดท้าย เมย์อยากจะขอขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ ทุกกำลังใจ ทุกแรงโหวต เมย์รักนักอ่านทุกคนมากๆ ขอบคุณและขอบคุณ หวังว่าเราจะเจอกันใหม่ในเรื่องหน้านะคะ ขอบคุณค่ะ
MAME
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
น่ารัก
เอาจริงๆ รักตัวละครของพี่เมย์ทุกตัว ทั้งยังจำเรื่องราวได้มากกว่าเรื่องของตัวเองอีก 55555
ขอบคุณนะคะพี่เมย์ ที่แบ่งปันรอยยิ้มผ่านตัวหนังสือให้กันตลอดเลย แม้จะมีหลายเรื่องที่เราดองไว้เพราะยังทำใจอ่านไม่ได้ อันนั้นก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ ไว้วันไหนอยากร้องไห้น้ำตาไหลพลากฟาจะไปอ่านต่อแน่นอนค่ะ 55555
ติดตามผลงานของพี่เมย์เสมอนะคะ เป็นกำลังใจให้งับ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 16 มกราคม 2562 / 16:02
จากแค่ดูซีรี่ตอนนี้มาไล่ติดนิยายตาม ขอบคุณที่ทำให้คนอ่านมีความสุขนะคะ ขำมากตรงที่เขียนเรื่องอาเพิร์ธไม่ได้เพราะ นักกฏหมายผู้เคร่งขรึมเป็นรอยยิ้มชูครีมนี่แหละค่ะ เห็นภาพเลย ถ้าเป็นอย่างนั้นคงขำทั้งเรื่องแน่ๆ ^^
รักคุณ..ขอบคุณทถกตัวอักษรที่กลั่นกรองมาไห้อ่านมากๆค่ะ❤
ทำไมเราไม่ชอบเติ้ลวะ
ห่วงแค่ตกลงเติ้ลจะได้กินอาหารอิตาเลี่ยนมั้ย
เอ้า!เห้้ย แล้ว-สองคนข้างนอกนั่นล่ะ ถูกลืมเลยสินะ555555+
น่ารัก เสี่ยไคกับน้องแตม ^^
ติดตามเรื่องนี้ตลอดสุดท้ายก็จบแย้วว//555กว่าจะจบ-_-
เหม็นกลิ่นความรักส์จังเลยน้าาาา