หนึ่งวัน...

ข้อมูลเบื้องต้น

หนึ่งวันผ่านพ้นไป

เช่นดังสายชลธาร
เวลาหมุนเวียนผ่าน
นำส่งสาส์นสู่ทุกคน

เนื้อเรื่อง

เฮ้อ ช่างเป็นวันที่แสนน่าเบื่อเสียจริง

ร่างเล็กๆ ค่อยๆ ลุกขึ้นอย่างเชื่องช้า ไม่มีเสียงอื่นใดรบกวนเวลาเช้าที่เงียบสงบเช่นนี้... ไม่มีเสียงนกร้องเพลงกันอย่างแข็งขัน... ไม่มีเสียงใบไม้กระทบกันตามแรงลม... ไม่มีเลย... ไม่มี...

ในบ้านหลังเล็กนั้น หน้าต่างได้ถูกเปิดออก เรือนผมสีดำยาวของเธอดูงดงามกว่าทุกวันเมื่อถูกสายลมทำพลิ้วไหว เด็กสาวจัดแจงเก็บที่นอนของเธอ พลางร้องเพลง เสียงร้องของเธอทลายความเงียบสงัด เบิกอรุณฟ้าวันใหม่ กระนั้นเด็กหญิงมิได้สนใจเลยแม้แต่น้อย เธอแต่งกายด้วยเสื้อปกกะลาสี สวมกระโปรงสีกรมท่า และผูกคอซองสีเข้าชุดกัน

เธอเดินไปห้องครัวเพื่อเตรียมปิ่นโตอาหารกลางวัน ในห้องครัว ไม่มีใครอยู่เลย... มีเพียงกระดาษแผ่นหนึ่ง ซึ่งเขียนว่า

ถึง ข้าวผัด ลูกรัก
วันนี้พ่อกับแม่มีงานนะจ๊ะ จะกลับมาตอนดึกๆ ไม่ต้องรอนะลูก นอนก่อนเลยก็ได้จ๊ะ แม่เตรียมข้าวไว้ให้แล้ว

ตั้งใจเรียนนะลูก
ด้วยรักจาก พ่อ และ แม่

ข้าวผัดหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู น้ำตาของเธอหยดลงไปก่อนที่เธอจะนำมือเล็กๆ ของเธอมาปิดไว้ทัน พ่อแม่ของเธอทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำแทบทุกวัน ข้าวผัดเองก็ไม่เคยเสียใจ เพราะเธอรู้ดีว่าพ่อแม่ทำงานหนักก็เพื่อเธอ... ปกติเธอไม่ใช่คนอ่อนแอขนาดนี้เลย... ถ้าเพียง... เพียงวันนี้...



"สวัสดีค่ะนักเรียน วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง..."

เสียงอาจารย์ที่กำลังพูดอยู่หน้าชั้นเรียนดังแว่วอยู่ในหูเธอ ข้าวผัดมองเหม่อลอยออกไปนอกหน้าต่าง ยังไงเธอก็ไม่มีใครคุยด้วยอยู่แล้วนี่นา...

ข้าวผัดเป็นเด็กเรียนดี มีมารยาท และเธอก็ยังชอบช่วยเหลือ จึงไม่แปลกที่เธอจะได้รับความเอ็นดูจากอาจารย์ทุกๆ คน แต่น่าแปลกที่เธอแทบไม่มีเพื่อนเลย คงเป็นเพราะฐานะของเธอที่ไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่น...



อาหารกลางวันนี้เป็นไข่ดาวอีกแล้วหรอ น่าเบื่อจัง

ข้าวผัดนำปิ่นโตขึ้นมากิน แน่นอนว่าเธอนั่งคนเดียว... วันหนึ่งๆ ที่ผ่านไป ข้าวผัดมักจะไม่คุยกับใครเลย เธอเก็บตัวอยู่มุมส่วนตัวที่มีเพียงเธอคนเดียว... คนเดียว... โลกที่แสนกว้างใหญ่ใบนี้ มีคนอยู่เป็นล้านๆ คน จะมีใครสักคนมาสนใจ มาใส่ใจเด็กน้อยคนนี้บ้างไหมนะ...

เด็กสาวเก็บปิ่นโตอย่างเรียบร้อย เธอมองไปรอบๆ เพื่อนร่วมชั้นของเธอกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ไม่มีใครแม้แต่จะชำเลืองหางตามองข้าวผัดเลย

หยาดน้ำใสๆ ไหลจากดวงตาคู่สวย

ทำไมกัน... ปกติก็เป็นอย่างนี้ทุกวัน ทำไมถึงร้องไห้ล่ะ...

เด็กหญิงครุ่นคิดคำตอบ ขณะยกมือทั้งสองข้างขึ้นเช็ดน้ำตา

คงเป็นเพราะ... วันนี้...



"กลับมาแล้วค่ะ"

เสียงเล็กๆ ดังผ่านเข้ามาในบ้าน ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะวางกระเป๋า และเริ่มทำการบ้าน...



และแล้วอาทิตย์ก็หลบออกขอบท้องฟ้า ความมืดมิดแห่งค่ำคืนโปรยปรายลงมา ข้าวผัดมองดูท้องฟ้าด้วยดวงตาที่บัดนี้เต็มไปด้วยหยดน้ำที่พร้อมจะไหลออกมา

จะหมดวันแล้ว... วันนี้... จะผ่านไปแล้ว

น้ำตาล้นเอ่อออกมาจากดวงตาคู่สวย เจ้าของดวงตานั้นทิ้งตัวลงบนพื้น... เธอกำลังร้องไห้...

*พรึ่บ*

พลันไฟทั้งบ้านดับ ข้าวผัดหันมองรอบข้าง

ถึงไฟดับ ก็ไม่มีใครมาอยู่ดี

แต่แล้วเธอก็ต้องเปลี่ยนความคิด เมื่อภาพเบื้องหน้าเธอนั้น...

"คุณพ่อ... คุณแม่... อาจารย์..."

"สุขสันต์วันเกิดจ้า ข้าวผัด มีความสุขตลอดไปนะ"

ใครว่า ว่าเธออยู่ตัวคนเดียว... ว่าไม่มีใครสนใจเธอ... ตอนนี้บุคคลที่รักเธอ และคอยดูแลเธอเสมอมา อยู่ตรงหน้าเธอแล้ว... น้ำใสๆ ยังไหลลงมาไม่หยุด เพียงแต่ตอนนี้มันไม่ใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศกอีกต่อไปแล้ว...