รักต้องห้าม วิญญาณร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : วิญญาณตนที่2

“ฉัน ยูซะ มิซึจิ ชีวิตวันๆหนึ่งของฉันที่เคยหน้าเบื่อตอนนี้ก็ยังคนหน้าเบื่อเช่นเดิม ต่มันน่าจะมีสิ่งที่ต่างจากเดิมเล็กน้อยโดยมีสาเหตุ โยชิคาวา อิซึกิ และกลุ่มเพื่อนแกล้งโดยการจับไปขังในห้องสมุดเพื่อพิสูจน์เรื่องตำนานวิญญาณในห้องสมุด และฉันก็ได้เจอกับวิญญาณที่ว่า และได้รู้ว่าวิญญาณตนนั้นมีชื่อว่า ซึบาระ โซระ ซึ่งเป็นอะไรที่ฉันไม่กลัวเลยจะเพราะว่าอะไรฉันก็ไม่แน่ใจหรอกนะ และฉันก็ดันไปสัญญาไว้ว่าจะไปหาเธออีก เฮ้ย...แต่ก็ช่างเถอะก้ไม่ได้กลัวอะไรเธออยู่แล้วนี้ถ้าจะไปหาคงไม่มีอะไรเสียหายหรอกนะ”

ยูซะ มิซึจิ นักเรียนแผนก ม.ต้น ปี 3 นั่งเท้าคางเหม่อคิดอะไรเรื่อยเปื่อยมองออกไปนอกหน้าต่างตรงที่นั่งประจำของเขาริมหน้าต่างอย่างไม่สนใจอะไร แม้กระทั้งบทเรียนที่อาจารย์สักนิดเดียว

“เฮ้ๆ มิซึจิๆ นี้แกเหม่ออะไรมามาตั่งแต่เมื่อกี้แล้วฟร๊ะ”

“ไม่มีอะไรเหรอฉันก็แค่นั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆน่ะ ฉันก็เป็นแบบนี้ตลอดอยู่แล้วนี้”

“แล้วก็เข้าใจที่อาจารย์สอบบ้างรึปล่าวฟร๊ะ เห็นแกเหม่อตลอดเลย”

“ก็ต้องเข้าใจอยู่แล้วล่ะน่า”

“งั้นฉันต้องขอลองพิสูจน์ดูหน่อยแล้วกันว่าแกเข้าใจจริงรึปล่าว”

อิซึกิ หรือ อิกิ หยิบปากมาไว้ในมือพร้อมกับกดไปมา

 “ข้อ 1,2,3,4,5 น่ะ X มีค่าเท่าไหรกันฟร๊ะ”

“ข้อ 1. 13,ข้อ 2. 2.5,ข้อ 3. 21,ข้อ 4. -5,ข้อ 5. 20 คราวหน้าถ้าจะถามคำตอบการบ้านก็ถามมาตรงๆเถอะ ไม่ต้องอ้อมค้อมหรอกนะอิกิ”

“ฮ่าๆๆ โดนรู้ทำจนได้สมเป็นมิซึจิเลย ฮ่าๆๆ”

อิกิหัวเราะกลบเกลื่อนหลังจากถุกมิซึกิจับได้ว่าตนหลอกถามคำตอบของการบ้านที่อาจาร์ยสั่งไว้ตอนต้นชั่วโมง

“เฮ้ย...เมื่อไหรจะถึงตอนเย็นสักทีน่า”

กริ้งงง!!! เสียงออดดังขึ้นซึ่งเป็นสัญญาณบอกถึงหมดเวลาเรียนแล้ว

“เฮ้ย...จะทำอะไรดีล่ะวันนี้ ไม่มีอะไรทำเลยน่า ฟุตบอลเหรอ ไม่สิเราเล่นกีฬาไม่เก่งนี้น่า”

มิซึจิเดินวนไปเรื่อยๆจนมาถึงหน้าห้องสมุด และหยุดมองอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเขาก็พูดกับตัวเองในใจว่า “หรือจะเป็นที่นี้ดีนะ” หลังจากที่เขายืนอยู่สักพักเขาก็เดินจากไปโดยไม่ได้แวะเข้าไปในห้องสมุดเลย

“ไว้ค่อยตอนเย็นแล้วกัน ฉันเองตอนนี้ก็ไม่ค่อยจะมีอารมณ์อ่านหนังสือสักเท่าไหรแหะ”

หลังจากนั้นมิซึจิก็ได้ขึ้นไปบนชั้นดาดฟ้าของโรงเรียน และอยู่บนนั้นจนกระทั้งถึงเวลาเรียนในช่วงบ่าย แต่มิซิจิก็ยังคงเหม่อลอยเช่นเดิมไม่มีการเปลี่ยนแปลง

ทั้งที่เท่าที่ดูแล้วคงจะไม่มีไครสนใจมิซึจิที่อยู่ในห้องเป็นประจำอยู่แล้ว แต่กับมีนักเรียนหญิงคนหนึ่งมองมาที่เขาอย่างสงสัยและสนใจในตัวเขามองมาจากที่นั่งหลังห้องข้างประตู

และแล้วเวลาที่เขารอคอยก็มาถึง ในที่ก้ถึงเวลาเลิกเรียก และเขายังจำสัญญากับโซระไว้ว่าจะไปหาขระที่มิซึจิกำลังเก็บของอยู่นั้น นักเรียนหญิงคนนั้นได้ค่อยๆเดินมาหาเขาอย่างช้าๆ และเดินไปอยู่ตรงหน้ามิซึจิ

“สวัสดี ยุซะ มิซึจิ ฉัน อาซากุระ มิโดริ ฉันมีเรื่องอยากจะขอเตือนคุณไว้เล็กน้อย ขอให้คุณระวังเรื่องผู้หญิงคนนั้นใว้ไห้ดีเถอะค่ะมันจะเป็นอันตรายต่อคุณ”

นักเรียนหญิงคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและฟังดูเย็นชา หลังจากทีเธอพูดจบนั้นเธอก็เดินจากไปทันทีโดนที่มิซึจิยังไม่ได้ทันพูดอะไร เธอค่อยๆเดินไปที่ทางออกและเดินออกไปทันที

พวกนักเรียนในห้องจึงเริ่มซุบซิบกัน “นี้เมื่อกี้เห็นรึปล่าว คุณมิโดริเข้าไปคุยกับเจ้าราชาจอมเบื่อโลกนั้นด้วยล่ะนะ แถมเป็นฝ่ายเริ่มพูดก่อนด้วย,ใช่ๆฉันก็เห็นนะ” นักเรียนทุกคนในห้องต่างซุบซิบเรื่องนี้กันทั้งห้อง

มิซึจิไม่ได้สนใจที่พวกนั้นพูดกันสักเท่าไหรได้แต่เกาหัวอย่างงงและคิดถึงคำพุดที่เธอพูดทิ้งไว้

“เฮ้ยๆ นี้มิซึจินายไปรู้จักกับคุฌหนูมิโดริตั้งแต่ตอนไหนกันฟร๊ะ”

“ฉันไม่ได้รู้จักอะไรกับเธอหรอกนะ แต่ทำไมนายถึงเรียกเธอว่าคุณหนูล่ะอิกิ”

“นี้ไม่รู้รึไงว่าเธอน่ะเป็นลูกสาวของโรงเรียนนี้น่ะ แถมยังมีข่าวลือกันอีกว่าเธอญาณพิเศษสามารถรับรู้ถึงเรื่องที่คนอื่นไม่สามารถรับรู้ได้ด้วยน่า”

“อืม อย่างนี้เองสินะ”

มิซึจิยังคงสงสัยกับคำพุดของมิโดริที่ว่า “ระวังเรื่องผู้หญิงคนนั้นใว้ไห้ดี” คำพูดนี้ยังคงติดข้างอยู่ในใจของเขา

“อิกิฉันมีที่จะต้องไปน่ะ ฉันไปก่อนนะ”

“เอ่อ โชดดีนะเพื่อน”

มิซึจิเดินออกจากห้องเรียนและตรงมาห้องสมุดทันที ทันทีที่เขาเปิดประตูนั้น...

“มิซึจิ~”

โซระก็กระโดดเข้าหาเขาทันที โดยที่ไม่ทันไห้เขาทันตั้งตัว

“เป็นอะไรของเธอไปน่ะโซระอยู่ๆเธอก้มากระโดดใส่กันแบบนี้น่ะ”

“ก...ก...ก็...มิซึจิน่ะ มิซึจิน่ะ... ไม่ยอมมาหาฉันเลยนี้ค่ะฉันรอมาทั้งวันเลยนะค่ะ”

“ฉันก็มาแล้วนี้ไง”

“ล...แล้วตอนพักกลางวันล่ะค่ะมิซึจิไม่เห็นเข้ามาหาฉันเลยนี้ค่ะ ฉันเห็นด้วยนะค่ะมิซึจิน่ะมาอยู่หน้าห้องสมุดแล้วแต่กลับไม่เข้ามาหากันเลยนะค่ะ”

“ก็ฉันไม่รู้นี้น่าว่าเธอปรากฏตัวตอนเช้าได้นี้ ฉันนึกว่าวิญญาณน่ะจะปรากฏตัวได้แค่ตอนเย็นๆเท่านั้นนี้น่า ก็เธอไม่ยอมบอกฉันนี้น่า”

“ฉ...ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อยนี้ค่ะก็มิซึจิไม่ยอมถามฉันเองนี้ค่ะ”

โซระพอพุดนั้นแล้วก็ทำแกล้งป่องราวกับเด็กๆและกอดมิซึจิแน่นกว่าเดิม

“เธอนี้น่า ครับๆฉันผิดเองแหละ เออ...แต่ว่าปล่อยได้แล้วมั้งโซระเดี๋ยวคนอื่นมาเห็นเข้ามันจะไม่ดีนะ”

“ไม่เห็นเป็นอะไรเลยค่ะ ปกติก็ไม่มีไครเห็นฉันหรอกค่ะมิซึจิไม่ต้องกลัวไปหรอกค่ะ”

มิโดริเดินผ่านมาและจ้องมาทางพวกเขา

“ฉันเตือนคุณแล้วนะค่ะ...”

มิโดริยังคงดูเย็นชาและเดินจากไปก่อนจะมิซึจิจะเคยพุดอะไรอีกแล้ว

“นี้มิซึจิค่ะ ผู้หญิงคนนั้นไครเหรอค่ะเพื่อนมิซึจิเหรอค่ะ”

“อืม ก็ช่ล่ะนะ”

“นี้ๆมิซึจิเลิกสนใจผู้หญิงคนนั้นแล้ววันนี้เรามาเดทกันเถอะค่ะ”

“เออ จะเดทยังไงล่ะเรื่องแบบนี้ฉันก็ยังไม่เคยเลยนะ”

“งั้นก็มาอ่านหนังสือกันไหมค่ะ”

“ไม่ล่ะฉันไม่ค่อยมีอารมณ์จะอ่านหนังสือสักเท่าไหร”

“อะไรขอมิซึจิค่ะเนี้ย ไอ้นี้ก็ไม่เอา ไอ้นู้นก็ไม่เอา แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะค่ะ”

“ก็ตอนนี้ฉันคิดไม่ออกนี้น่า คงเพราะเธอยังกอดฉันอยู่แบบนี้มั้งฉันเลยคิดอะไรไม่ออก ถ้าเธอลองปล่อยฉันล่ะก็ฉันอาจจะช่วยเธอคิดก็ได้ว่าจะทำอะไรดี”

โซระปล่อยทันทีหลังจากที่มิซึจิพูดจบ พร้อมกับทำสีหน้าตั้งความหวังเอาไว้สูง ทำเอามิซึจิที่มองเธออยูในขณะนี้หนักใจกลัวว่าจะได้คำตอบไห้เธอไม่ถูกใจ

“ว่าไงค่ะมิซึจิ ว่าไงค่ะ”

“เออ...งั้นเราไปเดินสำรวจโรงเรียนตอนเย็นด้วยกันดีไหมล่ะโซระ”

มิซึจิพูดพร้อมกับตีสีหน้ายิ้มให้กับโซระ

“ได้ค่ะ ได้เลยค่ะรีบไปกันเถอะค่ะ”

“แต่นี้เธอไปที่อื่นนอกจากห้องสมุดได้ด้วยเหรอ”

“ได้สิค่ะ”

มิซึจิกับโซระเริ่มเดินไปด้วยกันอย่างเป็นคู่หรือคงอาจจะเรียกว่าเดทก็ได้ ทั้งคู่เดินไปที่สนามกีฬาและมิซึจิได้หันไปพูดกับโซระ

“นี้โซระ เรามาเล่นบอลกันไหมล่ะ”

“ก็ได้นะค่ะ แต่ว่าฉันเล่นไม่ค่อนเก่งหรอกนะค่ะ”

“ไม่เป็นไหรหรอกฉันก็เล่นกีฬาไม่เก่งเหมือนกันนั้นแหละ”

“แต่ว่ามิซึจะค่ะ เราไม่มีลูกบอลนะค่ะแล้วเราจะเล่นกันยังไงล่ะค่ะ”

“เออ...นั้นสินะ ฉันนี้มันบ้าจริงๆเลยนะ ไม่มีลูกบอลแล้วจะเล่นได้ไงกัน

ตุ๊บๆๆๆ เสียงลูกบอลกลิ่งมาจากด้านหลัง บนลูกบอลลูกนั้นมีคลาบสีแดงๆเปื้อนยู่

“หึ...หึ...อ่าๆถ้าลูกบอลล่ะก็ฉันมีไห้ล่ะนะ หึๆจะมาเล่นด้วยกันไหมล่ะ”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกอันชวนขนหัวลุกดังมาจากด้านหลังของพวกเขาพร้อมกับปรากฎร่างของนักเรียนชายที่ร่างโชกไปโดยเลือด เป็นภาพที่สยดสยองเล่นเอามิซึจิเห็นภาพนั้นแทบช็อด นั้นเป็นภาพของวิญญาณที่เขาเคยคิดไว้แต่เมื่อได้เจอโซระแล้วจึงทำไห้ภาพที่เขาคิดไว้เปลี่ยนไปทำไห้เขารับกับภาพที่เห็นไม่ได้

“น...นี้ นาย ป...เป็นไครกันแน่”

วิญญาณดวงนั้นแสยะยิ้ม ได้เขาทั้งสองด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเลือด

“หึๆๆ มาเล่นกันเถอะ....หึๆๆ”

จบตอนที่2.....