รักต้องห้าม วิญญาณร้าย

“เฮ้ย...วันๆหนึ่งชีวิตคนเรามันมีอะไรบ้างเนี้ย กิน นอน นั่ง เล่น เรียน ทำงาน มีแต่เรื่องน่าเบื่อทั้งนั้นเลย  ไม่มีอะไรทำกันบ้างรึไงกัน”

เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งเท้าคางมองลงมาจากชั้น 2 ของอาคารเรียนลงมายังสนามกีฬาที่นักเรียนคนอื่นกำลังเล่นกันอย่างสนุกสนาน

“เฮ้ย...จะน่าเบื่อไปไหนเนี้ยชีวิตคนเรา”

“เฮ้! ไงราชาจอมเบื่อโลก มิซึจิ ยังทำหน้าตาเบื่อโลกเหมือนเดิมเลยนี้”

เด็กหนุ่มอีกกลุ่มหนึ่งที่มีกัน 4-5 คน เดินเข้ามาล้อมเขาไว้

“พวกนายมีธุระอะไรกับฉันรึไง”

“อยากหายเบื่อไหมล่ะ หึๆๆ”

หลังจากที่ พูดจบเด็กหนุ่มก็กรูเขามาจับตัวมิซึจิไว้

“พวกนายจะทำอะไรฉันฉันเนี้ย”

 “ทดสอบความกล้าไง ได้เวลาแล้วสินะ”

“นี้ มิซึจิแก่เคยได้ยินเรื่องเล่าของโรงเรียนเราไหม ที่ว่ากันว่า โรงเรียนนี้น่ะเคยมีคนตายที่ห้องสมุดของโรงเรียนในที่ไหนสักแห่งนั้นในห้องสมุดนั้นยังมีศพถูกผนึกไว้วิญญาณจึงไปเกิดไม่ได้ เลยมีรื่องเล่ากันต่อมาว่าวิญญาณนั้นยังแค้นที่ถูกผนึกอยู่ในห้องสมุดทุกวันในเวลาเย็นวิญญาณดวงนั้นจะออกมาคนที่เข้าไปในห้องสมุดเวลาเย็นล่ะก็.... ก็จะพาคนๆนั้นไปอยู่ด้วย หึๆๆ”

“พวกนายคิดจะทำอะไรกันแน่”

“ก็จะไห้นายเป็นคนทดสอบไงล่ะ ถ้ายังไงถ้าเรื่องจะถูกวิญญาณเอาไปอยู่ด้วยไม่ใช่เรื่องจริงลองหาศพดูไห้หน่อยแล้วกันนะ”

เด็กหนุ่มกลุ่มนั้นลากมิซึจิไปยังห้องสมุด มิซึจิได้พยายามดิ้นแต่ก็ไม่อาจดิ้นหลุดได้เนื่องจากแพ้เรื่องจำนวน

มิซึจิถูกโยนเข้าไปในห้องสมุด จากนั้นประตูก็ถูกปิดลงทันที

“ขอไห้สนุกนะเพื่อน อืม...ตอนนี้ 4 โมงครึ่งสินะ เดี๋ยวฉันจะมารับตอน 6 โมงแล้วกันนะเพื่อนรัก”

“มันไม่ตลกนะ ปล่อยฉันเด๋ยวนี้”

มิซึจิทุบประตูสุดแรง แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ

“เฮ้ย...แต่ก็ช่างเถอะ คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ไหนๆก็อยู่ในห้องสมุดแล้วไปหาอะไรอ่านหน่อยดีกว่า”

มิซึจิ เดินไปที่มุมหนังสือนิยายและมองหาหนังสือที่น่าสนใจเขากวาดสายตามองไปรอบๆ แต่เขารู้สึกเหมือนว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว

“ค...ไครน่ะ”

เขาหันหลังกลับไปมองอย่างเร็ว

“อ...เอ่อ...ข...ขอโทษนะค่ะ บ...แบบว่าไม่ค่อยจะเห็นคนมาอยู่ในห้องสมุดเวลานี้น่ะค่ะ”

มีนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่งใส่เครื่องแบบที่ไม่คุ้นตาใส่แว่น ยืนแอบอยู่หลังชั้นหนังสือโผล่ตัวออกมาครึ่งหนึ่ง

“พอดีฉันโดนแกล้งจับขังไว้น่ะ”

“อ่อ...ค...ค่ะ”

ผู้หญิงคนดังกล่าวค่อยๆถอยกลับเขาไปหลังชั้นหนังสือ

“ไม่ต้องกลัวฉันหรอก ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า”

“ค...ค่ะ”

หญิงสาวเดินออกมาจากหลังชั้นหนังสือและค่อยเดินมาหามิซึจิ

“แล้วเธอเป็นไครเหรอ ทำไมมาอยู่ในนี้ได้ล่ะ”

“ฉ...ฉันชื่อ  ซ...โซระ  ซึบาระ โซระ ค่ะ”

“ฉัน ยูซะ มิซึจิ ยินดีที่ได้รู้จักนะโซระ”

“ค...ค่ะ คุณมิซึจิ”

“เรียกมิซึจิเฉยๆก็ได้”

“ค...ค่ะ ม...มิซึจิ”

“นี้ยังกลัวฉันอยู่เหรอ”

“น...นิดหน่อยค่ะ”

“อืม...แต่จะว่าไป พอดูดีๆแล้วเธอนี้ก็...น่ารักดีน่ะ”

“อ...เอ๋!”

โซระ แสดงท่าทางอย่างเห็นได้พร้อมกันใบหน้าแดงก่ำ

“เอ่อ...โซระเป็นอะไรไปน่ะ ไม่สบายเหรอหน้าแดงใหญ่เลย”

มิซึจิลองเอามือแตะหน้าผากโซระเบาๆเพื่อเช็ดดูว่าไม่สบายรึปล่าว

“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ”

“อืม...ก็ดีแล้วล่ะ”

มิซึจิพูดเช่นนั้นจากนั้นก็เอามือออกพร้อมกับยิ้ม

“จริงสิ นี้ก็ประมาณ 5 โมงแล้วมั้ง เธอไม่กับบ้านเหรอ แต่จะออกไปก็ออกไม่ได้ด้วยสิ พวกนั้นปิดประตูไว้ เฮ้ย...”

“ไม่ไปไหนหรอกค่ะฉันจำไม่ได้แล้วว่าบ้านอยู่ไหนมาอยู่นี้ได้ยังไง มาอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร”

โซระพูดกับพร้อมทำเศร้าๆ

“นี้ มิซึจิ ฉันมีอะไรจะบอกค่ะ”

โซระยื่นหน้าเข้าใกล้มิซึจิ ทำไห้เขาตกใจและถอยหลังกลับไปเล็กน้อย

“อ...อะไรล่ะ”

“รู้เรื่องวิญญาณในห้องสมุดไหมค่ะ”

โซระขยับเขาใกล้มิซึจิอีก

“อ...อืม ก็พึ่งรู้วันนี้แหละ”

“วิญญาณที่ว่าน่ะ ฉันเองค่ะ”

“อ๋อเหรอ...ด...เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอว่าอะไรนะ”

“วิญญาณในห้องสมุดน่ะคือฉันเองล่ะค่ะ”

“ห๊าาา!!”

มิซึจิตกใจร้องเสียงหลง