Nuclear

เนื้อเรื่อง

 “หา..ว่าไงนะ”

เสียงดังนี้เป็นใครไม่ได้นอกจาก เสียงของ โตเกียว ชื่อตามของรับประทานแสนอร่อย เพื่อนในกลุ่มเขา ลง ชื่อทำรายงานเรื่องนิวเคลียร์ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าปวดหัวมาก

“แล้วฝากทำด้วยนะ..ไปก่อนล่ะ”

แล้วเพื่อนเจ้าเวรทั้งสองนาม กี้ กับ กิ๊ก ก็วิ่งไปอย่างรวดเร็วหนทางแรกก็คือการหาข้อมูลจาก เนต ซึ่งเขาได้ข้อมูลได้พอสมควรแต่เขาก็เป็นคนที่เรียนไม่เก่งมาก แต่เขาชอบวิชา วิทย์ เอามากๆเลยแต่งานนี้เขาดองนานไม่ได้เพราะไม่ถึงสัปดาห์ก็ต้องส่งแล้ว   เขาหาทางข้อมูลอีกทางคือหนังสือ   กระเทาะเปลือก นิวเคลียร์  ซึ่งเขาอ่านแล้วก็เข้าใจถึงนิวเคลียร์  เช่น  ยูเรเนียม-235 Fission Boom Fusion Boom Temper ซึ่งเขาชอบระเบิด Teller-Ulam Fusion Bomb เพราะ แรงระเบิดมากกว่า 700 เท่าของเจ้าหนูน้อย(Little Boy)มีพลังงานทั้งหมด 10000 กิโลกรัม  เขานั่งทำรายงานจนกระทั่งเี่ที่ยงคืนจึง สลบไป ฝัน... ฝันนั้น  เขาได้อยู่ในเหตุการณ์ ณ.ที่ห้องของ ประธานาธิบดีรูสเวลท์แห่งสหรัฐอเมริกา 

       “ หากพันธมิตรตะวันตกไม่นำปฏิกิริยาลูกโซ่ที่ว่านี้เข้าไปใช้ในการสร้างอาวุธเสียโดนพลันแล้ว อดอล์ฟ ฮิตเลอร์ผู้กระหายสงคราม ก็อาจทำระเบิดได้ก่อน..”  มีทหารนายนึงยืนท่าทางมียศสูงพูดกับท่านประธานาธิบดี

“ ออกไปก่อน ”

ท่านประธานาธิบดี รูสเวลท์ ซึ่ง ขา พิการ ก็คิดอยู่นานจึงให้เริ่ม  โครงการแมนฮัตตัน ทันที    แล้วอีกไม่นานก็รู้สึกเปียกๆ และรู้ว่าฉี่รถที่นอน จึงรีบไปอาบน้ำและเตรียมตัวไปเรียนหนังสือพร้อมกับหนังสือ กระเทาะเปลือกนิวเคลียร์ ไปด้วย พอถึงโรงเรียน

“เฮ้ โตเกียว ทำรายงานมาป่ะ”เสียงทักทายแรกของเพื่อนร่วมกลุ่ม กี้

“คงไม่อ่ะ Lazy จะตาย ” มาพร้อมกับเสียง กิ๊ก

“เส็ดแร้ว เมื่อวานปั่นยิกเลย”

และเขาก็พูดคุยได้ กับเพื่อนในกลุ่มได้ไม่นาน แล้ว เด็กสาว พลอย คนที่โตเกียวชอบมานาน ซึ่งปีนี้ม.1 ได้อยู่ห้องเดียวกัน เดินมานั่งแถวมุมหน้าห้องซึ่งตอน ที่มีความสุข ในการมอง

“ เฮ้ย สมจึ๊กมาโว้ย ”

ทันใดนั้น มาสเตอร์ สมจึ๊กหรือม.สมชาย ที่มาพร้อมไม้หวดแมลง วัน พัน สก๊อตเทปสีแดง วันนี้คาบคณิต เป็นคาบแรกของวันนี้ ซึ่งโตเกียวก็พอไปได้ เขานั่งรอ จนหมดคาบซึ่งคาบต่อไปวิทย์ เขาจะได้โชว์โครงงานที่ทำมา  และแล้วเวลาที่มาถึง

มาสเตอร์ กำจอร์น ผู้เก่งกาจ (+คะแนน ด้วย)

แต่ โตเกียวนึกว่าตนที่ทำกลุ่มเดียว 

         ทั้งๆที่จริง กลุ่ม พลอยก็ทำมา   วันนี้เลยแห้วไปเขาทนเรียนจนถึงพักกลางวันเขา เพลีย จากเมื่อวานมาก  จึงนอนหลับแถวๆ บนดาดฟ้า  ฝัน......

  เขายืนอยู่ณ. เมืองฮิโรชิม่า 

        เขายัง งง อยู่มากทั้งภาษา และวัฒนธรรม เขาเดินไปรอบๆแต่เหมือนกับว่าไม่มีใครเห็นเขา หรือ สัมผัสเขาได้แม้แต่น้อย เขาได้เหลือบเห็น ปฏิทิน เป็นเลขสากลเขาจึงอ่านได้ปรากฏว่า เป็นวันที่  6 สิงหาคม 1945 เขาดูคุ้นๆกับวันนี้มาก แต่เขากลับไม่สนใจและมองรอบๆ และใน นาทีนั้น วินาทีนั้น เหมือนมีแสงอาทิตย์วูป หนึ่งแล้ว ทุกอย่าง..

 ก็หายไป คนที่เขามองเมื่อกี้ ไหม้เกรียม บ้านเละเทะ เขาซึ่งเอามือป้องกันตัว ซึ่งไม่ได้อะไรเกิดขึ้นกับเขาเลย  เสียงชุมชน เสียงดังเมื่อซักครู่กลับ กลายเป็นเสียงเงียบกริบ อย่างสิ้นเชิงเหมือนกับเขาได้สัมผัสถึงความเจ็บปวดนั้น

   “เฮ้ยๆ นายโตเกียว หาตั้งนานมานอนอยู่ตรงนี้เอง”

เสียงของพลอย ที่พยายามปลุกโตเกียวที่ซึ่งนอนดิ้นรน เหมือนคนบ้า

 “พลอย หรอ หนีไปๆนิวเคลียร์ลงแล้ว”

และอีกถ้วยคำซึ่งทำให้เด็กหญิง งง งวยและอีกซักพักก็เริ่มกลับเป็นปกติ

“ เรากลับห้องกันเถอะ โทนี่ บอกให้เรามาหาแหนะ ถ้าช้า อาจจะได้เขียน Why I am Late  1000 คำนะ

แล้วโตเกียวก็วิ่งไปพร้อมกับเธอเหมือนลืมไปว่า เทอคือคนที่เขาชอบ 

Do you want to homework for weekend? เสียงของโทนี่ซึ่ง คนในห้องบางทีก็เรียกเหม่ง หลังจากที่เขาห้องเขาก็โดนคัดจริงๆ Why I am late แต่น้อยกว่านั้น ได้เพียง999 คำ

กี้กับกิ๊ก กวักมือเรียกเขาให้มานั้ง เขาจึงไปที่นั่นโดยเร็ว เขาอยากจะพูดอยากมากเลย แต่เขาต้องอดไว้ พอหมดคาบเขาจึงเล่าให้เพื่อนของเขาฟังแต่ทั้ง สองกลับหัวเราะเหมือนคนบ้า เขาจึงหนีไปคัด Why I am late และอีกไม่กี่นาที พลอย ก็มา

“นาย โตเกียว มีเรื่องอะไรหรือปล่าว ตอนเที่ยงเห็นแปลกๆ”

เขาจึงเล่าทุกอย่างที่ฝันไป แทนที่จะหัวเราะเหมือนกี้กับกิ๊ก แต่เทอกลับตั้งใจฟังจนจบ

“อื้ม ชาติก่อนๆ นายอาจจะเกี่ยวข้องอะไรก็ได้อย่าคิดมากไปเลย”

เพียงแค่คำพูดของพลอยไม่กี่คำเขาก็หายกังวล ทันที และเวลาพักที่เหลืออยู่เขาก็เดินกับพลอย