หุ่นยนต์พิทักษ์ป่า A.I. 010

เนื้อเรื่อง

ปีพ.ศ.2650 เทคโนโลยีของมนุษย์พัฒนาอย่างก้าวไกล ยุดสมัยที่ถูกควบคุมด้วยดิจิตอนและคอมพิวเตอร์ อาคารสูงผุดขึ้นไวกว่าวัชพืชในสวน หุ่นยนต์เดินปะปนกับเหล่ามนุษย์เต็มท้องถนน งานต่างๆถูกควมคุมด้วยหุ่นยนต์ ถึงแม้ว่าหุ่นยนต์จะมีบทบาทมากมาย แต่ใช่ว่ามนุษย์จะมอบทุกสิ่งทุกอย่างให้กับหุ่นยนต์ หัวหน้าหุ่นยนต์ถูกออกกฎว่าจะต้องเป็นมนุษย์ เพื่อป้องกันการถูกครอบนำโดยหุ่นยนต์
ทว่าท่ามกลางเทคโนโลยีที่เจริญเติบโตขึ้นราวกับดื่มนม ธรรมชาติต่างถูกทำลายลงอย่างรวดเร็ว ทรัพยากรธรรมชาติมีราคาแพงและหาได้ยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือป่าไม้ ป่าไม้สมบูรณ์หาได้ยากยิ่งกว่าสัตว์ป่าสงวน และแน่นอนโทษของผู้ที่ลักลอกตัดป่าไม้รุนแรงพอๆกับโทษของผู้ที่ล่าสัตว์ป่าสงวน

...................................

“นี่หรอวะ! ป่าต้นเหนือ ป่าไม้สมบูรณ์ที่ยังคงหลงเหลือเพียงไม่กี่แห่งในโลก ต้นไม้ขึ้นตรึมเลยโว้ย” ชายร่างสูงมองดูต้นไม้รอบๆอย่างอัศจรรย์ใจ

“ฮ่าๆๆ ตะลึงละสิไอ้โอ้ต แต่อีกไม่นานก็กลายเป็นป่าไม้ที่ไม่สมบูรณ์แล้วโว้ย” นายกาละเมพูดขึ้นอย่างตลกขบขัน พร้อมกับยกเลื่อยไฟฟ้ารุ่นใหม่ล่าสุดขึ้นมาเช็ดถูอย่างทะนุถนอม

“แล้วไม่เป็นไรหรอวะ ที่นี้มีหุ่นยนต์A.I.พิทักษ์ป่าด้วยนะเว้ย”

“ไม่เป็นไรหรอกน่า เสี่ยเขาเอาเงินฟาดหัวไอ้หัวหน้าป่าไม้เอาไว้แล้ว ให้มันสั่งให้พวกหุ่นกระป๋องหยุดงานวันนี้วันหนึ่ง รีบๆตัดไม้ให้เสี่ยเหอะ เดี๋ยวแกมีน้ำโหแล้วจะหักเงินเราเอา”

“งั้นดีเลยพี่ เอาต้นนี้เลย ต้นใหญ่ชะมัด” ชายใส่แว่นคลายความกังวล และวิ่งไปกอดต้นสักที่มีอายุกว่า 100 ปีทันที

………………………

เสียงเลื่อยไฟฟ้าดังขึ้น และดับลงพร้อมกับต้นสักที่โค่นล้ม

“ต้นนี้น่าจะขายได้หลายหมื่นเลยนะนี่”โอ้ตมองต้นสักที่ตนพึ่งตัดไป

“เลื่อยไฟฟ้ารุ่นใหม่นี้เยี่ยมจริงๆ”

“ไอ้แว่น มึงไปเอาเครื่องชักลากไม้มาดิ” กาละเมชี้นิ้วสั่งเพื่อน ไม่ทันขาดคำ  เสียงพุ่มไม้พุ่มหนึ่งก็สั่นดังขึ้น กลุ่มชายตัดไม้มองไปรอบๆหาต้นเสียงทันที

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ วางอาวุธและเครื่องมือทุกอย่างลง”

ชายชุดสีเขียวเข้มคนหนึ่งเดินออกมาหลังหลังต้นไม้ใหญ่ที่รายล้อมด้วยพุ่มไม้ เขาค่อยๆเดินออกมาอย่างช้า เผยให้เห็นปอกแขนที่ถูกปักคำว่า “หน่วยA.I.พิทักษ์ป่าหน่วยที่ 1” และป้ายที่ปกเสื้อถูกเขียนคำว่า “A.I. 010”

“ใครกันวะ..ชายชุดเขียวนั้น”  กาละเมพูดขึ้นอย่างตกใจ ชายใส่แว่นแสดงสีหน้าหวาดกลัวจนเห็นได้ชัด รีบตะคอกตอบกลับโดยเร็ว

“บอดหรือไงวะ นั้นตราหน่วย A.I. พิทักษ์ป่า มันเป็น A.I.โว้ย เราถูกจับแล้ว”

“ไหนว่าวันนี้มันหยุดงานไง”

ไม่มีเสียงตอบกลับจากเพื่อนรวมอาชีพ ทุกคนต่างตกตะลึงไม่กล้าขยับตัว กฏหมายลงโทษผู้ลักลอกตัดไม้ฉบับใหม่เพิ่งออกไม่นานนี้เอง พวกเขาต้องประเดิมกับกฏหมายใหม่สุดโหดนี้เป็นรายแรกงั้นหรอ

“กูไม่ยอมให้โดนจับหรอกโว้ย” โอ้ตชักปืนเก็บเสียงขึ้นจากเอวแล้วกระนั่มยิง A.I.010 แต่ทว่าไม่สามารถทำอันตรายต่อหุ่นยนต์A.I. ได้เลย ลูกปืนทุกนัดที่ยิงออกไป กระทบร่างของA.I. และเด้งร่วงหล่นสู่พื้นทันที เหลือเพียงรอบบุบเล็กน้อย

“วางอาวุธลงเดี๋ยวนี้ มิฉะนั้นจะมีการตอบโต้” A.I.010ประกาศก้อง แค่โอ้ตก็ยังยิงปืนอย่างไม่ลืมหูลืมตาต่อไปต่อไป

ฟ้าว~..........

            กาละเมขว้างระเบิดควันไปทางA.I.010 ควันสีขาวจำนวนมากลอยขึ้นมาบังรัศมีการมองเห็น บังตัวของA.I.010จนมิด หุ่นยนต์รีบยกแขนขึ้นบังหน้าอย่างตกใจ กาละเมรีบดึงโอ้ตที่ยิงปืนอย่างไม่ลืมหูลืมตาออกจากกลุ่มควัน

“หนีกันได้แล้ว แกทำอะไรมันไม่ได้หรอก”

กลุ่มชายตัดไม้วิ่งหนีอย่างรวดเร็ว ทิ้งเครื่องมือทำมาหากินทั้งหมดลงพื้นทั้งๆที่เมื่อหลายชั่วโมงก่อนพวกเขายังนำมันมาขัดถูอย่างถนุถนอม ทั้งสามวิ่งอย่างสุดชีวิตแม้จะไม่มีวี้แววว่าA.I.010จะตามมาก็ตาม

“ทำแกไม่โยนระเบิดไฟไปเลยละวะ มันจะได้พังไปเลย” โอ้ตถามด้วยความเจ็บใจ

“จะบ้าหรอ เดี๋ยวมันก็แห่กันมาอีกหรอก ตัวเดียวก็เหลือกินแล้ว”

“อีกนิดเดียวก็จะออกเขตป่าแล้ว”

“มาคราวหน้ากูจะมาเผาป่าเลย”

เปรี้ยง ~……….  เสียงปืนดังขึ้น ตามด้วยเสียงล้มลงของโอ้ต

“โอ้ยๆ ขาของกู กูถูกยิงๆ” โอ้ตโอดครวญ มือทั้งสองข้างกอดขาซ้ายของตนไว้แน่นและกลิ้งไปมากับพื้นท่ามกลางความตกใจของกลุ่มคนตัดไม้ที่เหลือ

“โอดครวญไปได้ แค่ปืนไฟฟ้าเอง มันจะทำให้เป็นอัมภาพไปชั่วขณะหนึ่ง แต่มันก็เจ็บเหมือนกันอะนะ”

กลุ่มคนตัดไม้มองไปที่ต้นเสียงนั้น แม้พวกเขาจะทราบอยู่แล้วว่าเจ้าของเสียงนั้นคือใคร และเป็นอย่างที่คิด เจ้าของเสียงนั้นคือ A.I.010 หุ่นยนต์นั่งบนรากไม้ของต้นไม้ใหญ่และมองมาที่กลุ่มคนตัดไม้ ควันสีขาวเล็กๆลอยออกมาจากปากกระบอกปืนไฟฟ้าในมือข้างขวาของA.I.

“นัดตะกี้คือนัดตอบโต้ไงละครับ” A.I.พูดขึ้นและฉีกยิ้มอย่างมีผู้มีชัยชนะ กลุ่มชายตัดไม้ได้แต่หวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับเท้า เหงื่อไหลออกท่วมใบหน้าของพวกเขา

“ทำอะไรน่ะ รหัส010” เสียงหัวหน้าป่าไม้ดังขึ้น

A.I.สะดุ้ง เขาเข้าใจดีอยู่แล้วว่าการลักลอกตัดไม้ครั้งนี้หัวหน้าป่าไม้ต้องมีส่วนเกี่ยวข้องอย่างแน่นอน แต่เขาก็ยังไม่อยากที่จะเผชิญหน้ากับหัวหน้าป่าไม้อยู่ดี เขารู้สึกเบื่อหน่ายจริงๆกับกฎที่ว่า ‘หัวหน้างานทุกชนิดต้องเป็นมนุษย์เท่านั้น และมีสิทธิ์ที่จะลงโทษหุ่นยนต์ในสังกัดของตนเองได้อย่างเต็มที่’ A.I. 010 หันหน้าไปหาหัวหน้าป่าไม้ ยืนตัวตรง แต่ริมฝีปากยังขยับงุบงิบๆ

“พวกนี้ลักลอบตัดไม้ครับ และยังยิงปืนทำร้ายเจ้าหน้าที่ด้วยครับ” A.I. รายงาน ความคิดที่ว่าหัวหน้าป่าไม้จะยุติธรรมอยู่ในหัวของเขานิดๆ แต่ทว่าความหวังที่หัวหน้าป่าไม้จะช่วยพวกเขาก็อยู่ในหัวของคนตัดไม้เหมือนกัน พวกเขาส่งสายตาอ้อนวอนไปทางหัวหน้าป่าไม้

“นายทำร้ายชาวบ้าน ที่หลงเข้ามาในป่างั้นหรอ” หัวหน้าป่าไม้ขมวดคิ้ว กลุ่มคนตัดไม้ยิ้มกว้างขึ้น หัวหน้าป่าไม้เข้าข้างพวกเขา โอ้ตแสร้งร้องโอดครวญมากขึ้น

“ไม่ใช่ครับ พวกนี้มันลักลอกตัดไม้ต่างหาก แล้วยัง..”

“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยรหัส 010” หัวหน้าป่าไม้ตะคอกขึ้น

“อย่างน้อยมันก็ยิงผม หัวหน้าตรวจดูได้”

“แค่รอยขีดข่วน หุ่นยนต์ที่อยู่ในป่าก็ต้องมีอยู่แล้วล่ะ”

รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกลุ่มคนตัดไม้ พวกเขารู้กันดีอยู่แล้วว่า หุ่นยนต์ A.I.พิทักษ์ป่าถูกสร้างขึ้นอย่างแข็งแกร่งทนทาน ทนแดด ทนฝน ทนลม ทนพายุ ทนไฟป่า และยังเป็นหุ่นยนต์รุ่นเดียวกับหุ่นยนต์ทหารชายแดนซึ่งรับประกันได้ถึงความแข็งแกร่งทนทาน รอยลูกกระสุนปืนคงกลายเป็นแค่รอยขีดข่วน

“ไป กลับไปที่ค่าย รอการลงโทษซะ” หัวหน้าป่าไม้ชี้นิ้วและตะคอกขึ้น

A.I.010 เข้าใจแล้วว่าตนจะต่อต้านอย่างไรก็ไร้ประโยชน์ ได้แต่แสดงท่าทางไม่พอใจเท่านั้น ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในป่าและระบายความโกรธด้วยการแตะกิ้งไม้ที่ตกเต็มพื้นไปตลอดทาง

...................................

“โธ่เว้ย! ไอ้A.I.010อีกล่ะ มันจะรังควาญกูไปถึงไหนวะ” เสี่ยเตยตะโกนระบายความโกรธอย่างรุนแรง จนบุหรี่ที่คาบในปากกระเด้งออกมาจากปาก ร่วงหล่นลงสู่พื้น หัวหน้าป่าไม้รีบเหยียบบุหรี่ก่อนที่มันจะไหม้พรม

“แล้วพวกมึง” เสี่ยเตยหันควับมาทางกาละเม “ถ้ากูไม่ซื้อตัวหัวหน้าป่าไม้ไว้ป่านนี้พวกแกก็ถูกจับไปแล้ว แถมกูก็จะซวยไปด้วย” เสี่ยกดนิ้วลงที่หน้าผากของลูกน้องของตนเอง แสดงสายตากร้าวโกรธราวกับจะกินเนื้อกินเลือดกันให้ได้

“แหม แต่เราก็รอดมาได้นะครับเสี่ย ผมทำลายหลักฐานไปหมดแล้ว” หัวหน้าป่าไม้พูดอย่างใจเย็น

“แกก็เหมือนกัน” เสี่ยเตยหันหน้ามาทางหัวหน้าป่าไม้บ้าง

“แกทำยังไงให้มันโผล่มาได้วะ กูบอกให้แกทำให้มันหยุดทำงานวันหนึ่งไม่ใช่หรอ วันเดียวมึงยังทำไม่ได้เลย”

“ผมทำแล้วนะเสี่ย” หัวหน้าป่าไม้ทำท่าทีลุกลน “แต่มันดันขยันออกไปตรวจตราเอง” เสี่ยเตยเริ่มใจเย็นลง คว้าไฟแช็ก หยิบบุหรี่ม้วนใหม่ขึ้นมาสูบ
“จะยังไงก็ช่างเหอะ กูจะให้เอ็ง 3 เท่าของปกติ ถ้าเองสามารถไล่ไอ้หุ่นยนต์กระป๋องนั้นออกไปได้” หัวหน้าป่าไม้ตาลุกวาวทันที เขาไม่มีทางปฏิเสธข้อตกลงนี้แน่นอน

.................................

“ขอโทษทีวะ ป่าต้นเหนือ คราวก่อนกูตัดมึงไปได้แค่ต้นเดียวเอง คราวนี้จะตัดหลายๆต้นเลย” โอ้ตพูดขึ้น และมองไปรอบๆเพื่อเลือกต้นไม้

“คราวนี้ไอ้ A.I 010 หรือพวกหน่วย A.I. ตัวอื่นๆมันจะไม่มาโผล่แน่หรอพี่” ชายตัดไม้ขยับแว่นแล้วมองไปรอบๆอย่างหวาดระแวง

“มันไม่มาหรอกโว้ย” กาละเมตบหน้าเพื่อนอย่างแรง เขารู้สึกหมั่นไส้กับความขี้กลัวของเพื่อนจริงๆ

“A.I. 010 มันโดนไล่ออกไปแล้วโว้ย ส่วน A.I. ตัวอื่นๆก็หยุดงานหมด มันไม่ขยันโง่แบบหุ่นกระป๋องตัวนั้นหรอก”

“มันถูกไล่ออกหรอ”

“อื่อ มันโดนข้อหาทำร้ายชาวบ้านน่ะ เรื่องเมื่อคราวก่อนไง หัวหน้าป่าไม้ใส่ความมันสุดยอดเลยล่ะป่านนี้กลายเป็นเศษเหล็กแล้วม้าง”

กลุ่มคนตัดไม้หัวเราะร่า เสียงเลื่อยไฟฟ้ารุ่นใหม่ดังขึ้น ต้นไม้ต้นแล้วต้นเล่าล้มลงสู่พื้น เสียงของเลื่อยไฟฟ้าดังไม่หยุด จนกระทั่ง ..............
เปรี้ยง ~ ..... ชายตัดไม้เจ้าเก่าล้มลง พร้อมกับโอดครวญ มือทั้งสองข้างกุมขาซ้ายของตนไว้แน่นทันที เหมือนเคยเกิดเหตุการณ์อย่างนี้ขึ้น เสียงหนึ่งดังขึ้น

“แหม โดนที่เดิมเลยนะครับ” กลุ่มคนตัดไม้ที่เหลือหันไปมองต้นเสียงอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น แม้พวกเขาจะเดาได้อยู่แล้วว่าต้นเสียงนั้นคือใครก็ตาม

“A.I. 010” กลุ่มคนตัดไม้พูดขึ้นราวไม่อยากจะเชื่อสายตาของตนเอง

“มันมาอยู่นี้ได้ไง มันถูกไล่ออกไปแล้วไม่ใช่หรอ”

“มันน่าจะถูกส่งเข้าโรงแยกชิ้นส่วนไปแล้วด้วยซ้ำ”

“ก็ผมปฏิเสธไม่ยอมเข้าโรงแยกชิ้นส่วนนิครับ แม้จะใช้วิธีรุนแรงไปหน่อยก็เหอะ” A.I. 010 ตอบ หัวหน้าป่าไม้โผล่มาอีกฟากของต้นไม้พอดี

“เฮ้ย เสียงอะไรวะ แล้วพวกแกเป็นอะไรกัน รีบไปทำ....” หัวหน้าป่าไม้สบตากับ A.I 010 พอดี เสียงของเขาหยุดลง

“เฮ้ยแกมาอยู่ที่นี้ได้ไง ออกไปเดี๋ยวนี้นะ กลับไปที่โรงงานหุ่นยนต์เดี๋ยวนี้” หัวหน้าป่าไม้ตะคอกและทำท่าไล่ A.I 010 แต่ทว่ามันกลับทำให้ หุ่นยนต์ A.I.หัวเราะออกมา

“เสียใจด้วยนะครับที่ผมจะไม่ฟังคำสั่งคุณ ก็ผมไม่อยู่ใต้การบังคับบังชาของคุณแล้วนิ ตอนนี้กระผมเป็นเพียงแค่หุ่นยนต์ที่หนีมาอยู่ในป่าเท่านั้นเองล่ะครับ” A.I. 010 ยิ้ม “ลาก่อนครับ”

เปรี้ยงๆๆ ~...เสียงปืนดับลง เหลือเพียงเสียงโอดครวญของกลุ่มตัดไม้และหัวหน้าป่าไม้ที่นอนดิ้นไปมาแข่งกับไส้เดือนที่โดนลูกหลง

“อุปกรณ์ตัดไม้ทำลายป่าอยู่ครบเลยนะครับ” A.I. 010 พูดเย้ยยันก่อนที่จะเช็ดปืนไฟฟ้าแล้วเหน็บไว้ที่ข้างเอว

“ผมแจ้งไปที่หน่วยพิทักษ์ป่าหน่อยที่ 2 แล้วครับ อีกเดี๋ยวก็คงจะมาถึง” หัวหน้าป่าไม้มองหุ่นยนต์ด้วยสายตาอาฆาตแค้น

“ทำไม – แกต้อง - ขัดขวางพวก -เราด้วย ถ้าแก...เขาร่วม- กับ- พวกเรา แก- ก็จะอยู่สบาย – กว่าเดิมอีก- ไม่ต้อง – มาเป็นหุ่น – ยนต์ถูกทิ้งเตรียม – เข้าโรงงานแยก – ชิ้นส่วน - หรอก” หัวหน้าป่าไม้พยายามพูดทั้งๆที่ตัวยังนอนดิ้นอยู่ก็ตาม

A.I. 010 ยิ้มและทิ้งท้ายคำตอบไว้ก่อนที่จะจากไป

“ก็ผมเป็นหุ่นยนต์นี่ครับ ผมคิดทำตามหน้าที่ตามโปรแกรมเท่านั้นแหละ อย่างอีกที่ไม่มีในโปรแกรมคิดไม่เป็นหรอกครับ แล้วอย่าดิ้นไปทับไส้เดือนตรงนั้นนะครับ สงสารมัน”