Princess of Aria องค์หญิงแห่งอาร์เรีย

Princess of Aria องค์หญิงแห่งอาร์เรีย

องค์หญิงมิกิ อาร์เรีย

มาวิน อานาตะ

  

ลิซา ชาลอต

วิล อารีน่า

นิน่า นิเน่

 

ไพรท์ สแปร์โร่

ราชินีอัลเบลล่า

Princess of Aria องค์หญิงแห่งอาร์เรีย

          ท้องนภาสีคราม สายลมโปรยปราย ป่าสีเขียวขจีอันกว้างใหญ่ เสียงน้ำตกบรรเลงซ่าซ่า เสียงนกร้องแจ้วแจ้ว ช่างดูเป็นป่าที่สงบจริงๆ 

      "เอะ! นี่ผมอยู่ที่ไหนกัน.." 

             ผมมองไปรอบๆตัวผม สายตาผมในตอนนี้เห็นแต่ป่าทึบเขียวขจี บรรเลงด้วยเสียงนกและน้ำตก

      ทำไมผมมาอยู่ที่นี่ได้! ในเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วผมกำลังจะก้าวขึ้นรถเมย์เพื่อที่จะกลับบ้าน หลังจากซื้อของที่ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมือง

       "แย่แล้วสิ! ของที่ซื้อมา..หายไปไหนหมด แล้วเราจะเอาอะไรกินเย็นนี้เนี้ย"

             

             ผมบ่นกับตัวเองด้วยอาการลนลาน พร้อมมือที่กำลังกุมหน้าผาก

      "ไม่สิ! เราต้องหาทางกลับบ้านก่อน แล้วที่นี่มันที่ไหนเนี่ย!..."

             ผมพูดพร้อมมองหาทางออกจากป่าแห่งนี้ 

แต่แล้ว..ผมกลับหันไปเจอกับเด็กผู้หญิงผมสีฟ้า นัยตาแวววาว น่าตาน่ารัก แต่เธอกลับเปียกโชกไปด้วยเลือด และยังมีรอยแผลบนเรือนร่างอันแสนจะงดงามนั้นด้วย

      นี่มันอะไรกัน ทำไมเธอคนนั้นถึงชุ่มไปด้วยเลือด แถมยังบาดเจ็บซะอีก ผมพลางคิดในใจ ด้วยความตกใจอย่างมาก แต่แล้วผมก็เลือบไปเห็นเจ้าสิ่งหนึ่ง จะเรียกว่าสัตว์ก็คงจะไม่ใช่ เพราะตัวมันใหญ่มาก เดินสองขา หัวเหมือนกับควาย เขียวยังกับจรเข้ แผ่นหลังดูหนาและมีหนามแหลมคม เท้าและกรงเล็บเหมือนกับมังกร นี่มันอสูรชัดๆ!

      อสูรตัวอสูรตัวตั้นกำลงตรงไปที่เธอ "ไม่นะ..นี่เราจะช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงหริ" ผมบอกกับตัวเองอย่าสิ้นหวัง แต่จู่ๆร่างกายมันก็ขยับไปเอง ผมพุ่งกระโจนเข้าไปหาอสูรตัวนั้น ภายในมือผมมีแสงสีขาวยาวๆเปร่งออกมา แล้วฟาดฟัดไปที่หัวของเจ้าอสูรตัวนั้นขาดสะบั้น เลือดสีแดงเข้มของเจาอสูรฟุ้งกระจายเต็มพื้น ในตอนนี้  ผมก็ไม่ต่างอะไรจากเธอ บนตัวผมโชกไปด้วยเลือด 

      ผมตกใจกับการกระทำของผม ที่ผมทำไปโดยที่ไม่รู้ตัว มันเหมือนมีอะไรกำลังควบคุมผมอยู่ ทำเอาผมช็อคไปเลยทีเดียว

"ขอบคุณนะ..ที่ช่วยฉันไว้...นายคือผู้ฆ่าอสูรแห่งเปรวเพลิง"

          

       เธอคนนั้นเอ่ยขอบคุณผม แต่ผมลับไม่ได้ยินอะไรเลย เนื่องจากอาการช็อคผมยังไม่หาย ผมได้แต่เดินสายไปสายมา มุ่งหน้าไปที่หน้าผาน้ำตก เพื่อหวังจะล้างหน้าเอาคราบเลือดของอสูรตนนั้นออก

       แต่แล้ว..ผมกลับตกหน้าผา ที่สูงประมาณ 500 เมตรคงจะได้.....

  และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของผม "มาวิน อานาตะ" สู่เส้นทางของโลกแห่งใหม่ที่ผมไม่รู้จัก..

To be continue...