I do not want engineers (เมื่อฉันไม่อยากเป็นวิศวะกร)

             สวัสดี ยินดีต้อนรับทุกท่านที่จะได้เข้ามาอ่านชีวิตฉันเพราะนับจากนี้ไปฉันก็ยัง
ไม่รู้ว่าชีวิตมันจะไปจบที่ตรงไหน และอนาคตข้างหน้าของฉันจากนี้ไปจะเป็นยังไง
ฉันก็ยังไม่รู้ ฉันไม่ได้มาเขียนเพื่อโอ้อวดความโชคดีหรือ โชคร้ายที่โชคชะตาพาให้คนโง่ ๆ อย่างฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันเพียงต้องการที่ระบายความรู้สึกที่มันอึดอัดและพูดกับใครไม่ได้ ฉันรู้เพียงแค่อีก หนึ่งวันกับอีกแปดชั่วโมงคือเวลาสุดท้ายที่ฉัน
จะสามารถนั่งเล่นเกมได้อยากสนุกสุด ๆ หรือมานั่งเขียนละครชีวิตให้พวกคุณได้อ่าน
ฉันคงต้องรีบเขียนเพราะตอนนี้เวลาก็ปาเข้าไป ตี 03.30 น. ฉันคงเหลือเวลาไม่มาก
ที่จะมานั่งเขียนเพราะชีวิตฉันตื่นมาก็คงต้องมาช่วยพ่อแม่ทำมาหากินประทังครอบครัว
ที่ฐานะ (เกือบยากจน) ของฉันและคงถึงเวลาแล้วที่ฉันจะได้แนะนำตัวให้พวกคุณได้รู้จัก ฉันชื่อ  แดน ณัฐพลัสส์ สุทธิ อายุ 19 ปี เพศหญิง แต่ฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงธรรมดา แต่เป็นหญิงแกร่งบวกหญิงหล่อที่เค้าเรียกกันว่า ทอม นั้นแหละ แต่อย่ามามัวกังวลกับเรื่องสับสนทางเพศของฉันเลย เพราะประวัติและชีวิตที่ฉันได้เจอมันมีเรื่องที่น่าตกใจและน่าสนใจมากกว่านี้ ชีวิตการเรียนของฉันมันเริ่มตั้งแต่เรียนโรงเรียนเอกชนชื่อดังของจังหวัดมาตั้งแต่อายุ 2 ขวบแม้ฐานะทางบ้านจะไม่ได้ร่ำรวยเหมือนคนอื่นเค้าแต่โรงเรียนนี้ก็เป็นสถานที่ดีพอที่จะดูแลฉันจนพ่อ แม่ไว้ใจ และฝากฝังไว้ได้หรือาจเพราะโรงเรียนอื่นเค้าไม่รับฉันเพราะพอพ่อแม่ฉันเอาไป โรงเรียนไหนอาจารย์ทุกคนก็ส่ายหน้าว่าฉันเป็นเด็กที่ซนและรบกวนคนอื่นเกินไปจนไม่สามารถรับเข้ามาได้ แต่พอฉันเข้าเรียนที่นี้มาได้สองวันฉันก็ไปตกยีราฟจนหัวเข่าเลื่อนพอขึ้นมา ป.3ฉันก็เล่นกับเพื่อนธรรมดาปกติแต่มันผิดพลาดนิดหน่อยก็ตรงที่ ไม้บัดทัดเหล็กของเพื่อนฉันมาฟันตรงกลางหน้าผากจนต้องพาไปให้หมอเย็บประมาณสี่เข็มแต่ฉันก็เรียนจบปอหกโรงเรียนนี้มาด้วยเกรดบ้าน ๆ ประมาณ สองกว่า ๆ ซึ่งตอนนั้นฉันก็คิดว่าตัวเองบวกลบคูรหารยังไม่ได้เท่าไหร่และภาษาอังกฤษฉันก็ยังสะกดไม่ออก แต่ วันเวลาก็ต้องเดินไปข้างหน้าจะให้ฉันกลับไปเป็นเด็กประถมใหม่อีกรอบเพื่อให้ฉลาดขึ้นก็คงไม่ได้ และแล้วก็ต้องถึงเวลาที่ฉันต้องเข้าโรงเรียนมัธยม ฉันได้สอบเข้าโรงเรียนประจำจังหวัดแต่ก็เป็นเรื่องแน่นอนเพราะสมองฉันมันไม่ค่อยดีฉันจึง สอบไม่ได้ตามที่คิดไว้ แต่ยังมีโชคช่วยไว้เพราะฉันเป็นเด็กในเขตพื้นที่ของโรงเรียนฉันจึงได้เรียนแบบไม่ต้องสอบเข้าจับฉลากหรือใช้โควต้านักกีฬาก็ได้มาเดินเรียนเหมือนเพื่อน ๆ ทุกคน แต่มันมีเรื่องบังเอิญอย่างหนึ่งที่อยู่ดี ๆ ก็มีการสอบคัดเลือกห้องนักเรียนพิเศษขึ้นพ่อฉันก็อยากให้ฉันไปลองสอบดูใจจริงฉันก็แค่สอบตามพ่อขอ ไม่คิดอยากจะได้อะไรหรอกขอ แค่มีที่เรียนเหมือนเพื่อนก็พอ แล้วแต่โชคชะตาก็เล่นตลกเมื่อฉันกลับมาติดห้องพิเศษกับเค้าด้วย แต่โรงเรียนก็มีมติว่าจะยุติห้องเรียนพิเศษของฉันเพราะนักเรียนห้องนี้ เกณสอบที่ได้มาคะแนนน้อยอาจไม่สามารถร่วมเรียนกับเพื่อนห้องพิเศษห้องอื่นได้แต่ก็มีพ่อแม่เพื่อนฉันที่ประท้วงไม่ยอมเพราะใครก็อยากให้ลูกได้เรียนดี ๆ จึงทำให้โรงเรียนต้องเปิดห้องนี้ต่อไปและ กลายเป็นว่าฉันโชคดีที่ได้มาเรียนห้องเด็กเก่งที่ได้คุยกับฝรั่งซะงั้นแต่พอฉันเรียนที่นี้เกรดฉันไม่เคยต่ำกว่า สามเลยหรืออาจเพราะฉันมีเพื่อนเก่งที่คอยช่วยก็เป็นได้ฉันจบโรงเรียนมัธยมมาด้วยเกรด 3.50 ซึ่งมันก็เป็นเกรดที่น่าพึงพอใจนะสำหรับคนสมองระดับลูกไก่อย่างฉัน แต่มุมหักเหของชีวิตที่มีทั้งสุขและเศร้าฉันก็มาถึง และ ความโชคดีในโชคร้ายฉันยังไม่จบแค่นี้

...... โปรดติดตามตอนต่อไป .....