เท่าไหร่ถึงจะรัก

โปรย...

“ผมไม่ว่างจริง ๆ ครับ ขอโทษด้วย” เสียงคุยโทรศัพท์ของเขาดังแว่วเข้าหูเธอ เธอทำตัวเสียมารยาทด้วยการแอบฟังเงียบ ๆ อยู่หลังเสา

“โอเคครับ ครั้งนี้ผมจะไปเจอก็ได้ จะได้หมดเรื่องไป แต่ต่อไปไม่เอาแล้วนะครับแม่ จะมาจัดการอะไรแบบนี้ผมไม่ชอบ แม่ก็รู้ว่าผมไม่มีทางชอบผู้หญิงแบบนั้น”

‘แบบไหนกันยะ!’

เธอแอบฟังอย่างข่มกลั้นอารมณ์เต็มที่ที่จะไม่เดินออกไปทำหน้ายักแล้วข่วนหน้าเขาให้เป็นรอย ให้สมกับที่เขาปล่อยให้เธอคอยนานสองนาน แน่นอนว่า เธอก็ผิดด้วยที่หูเบาเชื่อแม่ของเขาทั้งหมดว่า เขายินดีจะเจอเธอถึงขั้นนัดให้มาเจอที่โรงพยาบาล เพื่อจะได้สานสัมพันธ์กัน ทว่าในความเป็นจริงแล้วโหดร้ายกว่านั้นหลายเท่านัก

“ได้ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ สวัสดีครับ”

กชมนไม่รอให้อีกฝ่ายมาเจออย่างที่เขารับปากกับปลายสายไว้ เธอเลี่ยงเดินไปอีกทาง ถึงจะเห็นหลังไว ๆ แต่เธอมั่นใจว่าเขาไม่มีทางรู้ว่าเป็นเธอแน่ ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะเธอกับเขาไม่เคยเจอกันสักครั้งอย่างไรล่ะ!

หลังจากนั้นเป็นต้นมาเธอก็ปฏิเสธการนัดหมายในทำนองนั้นมาตลอด และเลือกที่จะหนีด้วยการไปเรียนต่อที่ต่างประเทศสองปีและทำงานอยู่ที่นั่นอีกสี่ปี คิดไว้แล้วว่าอย่างไรซะตอนเธอกลับมาผู้ชายคนนั้นก็คงแต่งงานมีลูกมีเต้าไปแล้วเรียบร้อยแน่ ๆ

ทว่าเมื่อกลับมาเมืองไทยสิ่งที่คิดไว้กลับไม่เป็นแบบนั้น เพราะทันทีที่เท้าก้าวเข้าประตูบ้านมา เธอก็พบกับคุณป้าปรารถนาที่กำลังเจรจาพาทีกับพ่อและแม่ของเธออย่างออกรส เธอคิดไม่ถึงเลยว่า คุณป้าปรารถนาจะอยู่เหนือกาลเวลาได้ขนาดนี้ หกปีที่ผ่านมารอยตีนกาที่หางตาของคุณป้าไม่เพิ่มขึ้นเลยแม้แต่รอยเดียว!

ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ฝากกดติดตามด้วยน้าาา