คนค้ำฟ้า

เนื้อเรื่อง

                กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีบัณฑิตผู้หนึ่งเพิ่งจบมา ได้เดินทางจากสำนักเพื่อกลับบ้านเกิด ระหว่างทาง บัณฑิตหนุ่มแลเห็นคนผู้หนึ่ง มีอากัปกิริยาประหลาด คือชูมือทั้งสองข้างขึ้นไปบนท้องฟ้าเป็นนาน ไม่ทราบว่ากำลังทำอะไรกันแน่ จึงเดินเข้าไปเพื่อไต่ถาม

            “ท่านผู้อาวุโสมาทำอะไรอยู่หรือ?”

บัณฑิตหนุ่มร้องถามผู้อาวุโส อีกฝ่ายกลับยังมิตอบ ทั้งยังมิได้นำมือลง จนบัณฑิตหนุ่มต้องรบเร้าถามอีกรอบ ครั้งนี้ผู้อาวุโสหันมามองอย่างไม่พอใจนัก แต่แล้วก็ถอนหายใจ กล่าวยิ้มแย้มออกไป

                “เจ้าหนุ่ม เจ้าทำข้าเสียสมาธิเสียแล้ว รู้ไหม กิจที่ข้าทำอยู่นี้ ใหญ่หลวงยิ่งนัก” ผู้อาวุโสตอบ

                บัณฑิตหนุ่มยิ่งฟังยิ่งฉงน ถามต่อไปอีก

“กิจที่ท่านผู้อาวุโสกระทำอยู่ คือสิ่งใดกันหรือ?”

                ผู้อาวุโสส่ายศีรษะแล้วตอบ

“ข้ากำลังยืนยันค้ำฟ้าอยู่ซี เจ้าอย่าได้มาเกะกะ”

                “ค้ำฟ้า?”

                “ใช่ ค้ำฟ้า เจ้ารู้ไหม ฟ้ากำลังถล่มลงมาทับมวลมนุษย์ ถ้าข้าไม่เสียสละตัวมายืนค้ำฟ้าเช่นนี้ โลกจะถึงกาลวิบัติ มนุษย์ก็จะสูญสิ้น”

ผู้อาวุโสอธิบาย ขณะมือทั้งสองก็ยังคงชูขึ้นไปเบื้องบน

                บัณฑิตหนุ่มฟังแล้วให้รู้สึกเลื่อมใสในตัวผู้อาวุโส ที่ได้ยอมเสียสละความสุขส่วนตัวเพื่อมวลมนุษย์ จึงเข้าอาสาช่วยค้ำฟ้าอีกคน

                “ท่านผู้อาวุโส ให้ข้าช่วยด้วยคนเถิด ท่านจะได้เบาแรง”

                ผู้อาวุโสฟังแล้วส่ายศีรษะ กล่าวห้ามปราม

“เจ้ารู้ไหม ฟ้าหนักหนาเพียงไร ฟ้าหนักเหลือประมาณนัก มีเพียงข้าที่สามารถยืนค้ำมันไว้ได้ หากเป็นผู้อื่นมีหวังถูกทับบี้แบนตาย เจ้ายังอายุน้อยนัก อย่าเพิ่งรนหาที่”

                บัณฑิตหนุ่มฟังแล้วให้รู้สึกซาบซึ้ง ผู้อาวุโสท่านนี้ นอกจากมีวิชาล้ำเลิศ ยังมีคุณธรรมสูง เมตตาต่อผู้คนไม่เลือกหน้า จึงใคร่จะแสดงน้ำใจช่วยเหลืออย่างใดอย่างหนึ่ง

                “ท่านผู้อาวุโส แล้วมีสิ่งใดที่ข้าพอจะช่วยเหลือท่านได้หรือไม่?”

                “เจ้าหนุ่มน้อย เห็นเจ้ามีความตั้งใจ ข้าจะเล่าที่มาที่ไปให้เจ้าฟัง แต่เดิมที ฟ้าและดินอยู่ดีเป็นปกติ ห่างกันพอประมาณ แต่มีคนผู้หนึ่ง ชั่วช้าสามานย์ มันใช้ว่าวลอยไปเกี่ยวฟ้า ดึงลงมาจะให้ทับผู้คนหมดสิ้น ข้าจึงต้องมายืนค้ำอยู่เช่นนี้”

                “ผู้ใดกันบังอาจ!” บัณฑิตหนุ่มร้องด่าด้วยโทสะ

                ผู้อาวุโสถอนหายใจแล้วกล่าวต่อไป

                “มันผู้นั้นยืนเล่นว่าวอยู่ไม่ไกลจากนี้”

                บัณฑิตหนุ่มได้ยินดังนั้นก็เร่งรีบไปไม่รอช้า เดินทางไปไม่ถึงลี้ก็พบชายแต่งกายภูมิฐาน ยืนเล่นว่าวอยู่ลำพัง ทำอาการดึงสายว่าวคล้ายที่ได้ยิน บัณฑิตหนุ่มครุ่นคิดในใจ “เจ้าคนชั่วนี่กำลังดึงฟ้าลงมาเป็นการใหญ่ ปล่อยไว้ไม่ได้การ” คิดแล้วก็ดึงมีดที่พกไว้ ตวาดได้คำหนึ่งก็เอามีดแทงคนผู้นั้นตาย

                บัณฑิตหนุ่มเมื่อทำการเสร็จแล้วก็กลับมาแจ้งให้ผู้อาวุโสทราบ ผู้อาวุโสได้ยินแล้วจึงถอนหายใจ ยกมือลง

                “ขอบใจเจ้ามาก ตอนนี้ฟ้าลอยกลับไปดังเก่าแล้ว โลกปลอดภัยแล้ว เจ้าได้ทำคุณประโยชน์แก่แผ่นดิน ผู้คนจะสรรเสริญเจ้าแน่”

                ผู้อาวุโสกล่าวจบก็คารวะบัณฑิตหนุ่มแล้วเดินจากไป