คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : [Kai x Suho] Coffee Love [END]
KAIHO BY SOULINA
กาแฟ...สีน้ำตาล...
หอมกรุ่น... แต่กลับขมปร่า...
แต่เมื่อกาแฟแก้วนั้น... มันเย็นชืดแล้ว...
ก็ไม่น่าลิ้มลองอีกต่อไป...
...ก็เหมือนกับการอยู่กับคนเดิมๆ...
อย่างเขา....
ร่างสูงของนักศึกษาปีสองกำลังนั่งนิ่งจ้องมองแก้วกาแฟที่วางตากลมนานกว่าสองชั่วโมงแล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่... กาแฟที่มันเย็นชืด.... กับคนเดิม และบรรยากาศเดิมๆ
...พี่คงจะเบื่อมากสินะครับ...
เสียงกระดิ่งประตูร้านดังกรุ้งกริ้งเตือนให้ดวงตาคู่คมเหลือบมองผู้ที่เข้ามาใหม่อย่างมีความหวัง แต่ก็ต้องผิดหวังอีกครั้ง เมื่อคนที่เข้ามานั้น ไม่ใช่คนที่ตัวเองรออยู่...
“เย็นชืดหมดแล้ว พี่เปลี่ยนแก้วให้ไหม?” เสียงทุ้มของเจ้าของร้านในชุดเสื้อเชิ้ตสีพับแขนขึ้นถึงข้อศอกกับกางเกงสีดำแสนดูดีนั้นถูกสวมทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีดำ เดินมาถามเป็นรอบที่สามแล้ว เขาทำเพียงแค่ส่ายหน้าปฏิเสธไปเหมือนเดิม ก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์มือถือเครื่องบางที่ไม่มีการติดต่อจากคนคนนั้นเลยสักนิด
“ไค... พี่ว่าเปลี่ยนแก้วใหม่ดีกว่านะ” เจ้าของร้านว่าพร้อมกับนั่งลงที่อีกฝั่งของโต๊ะ... คริสจ้องมองใบหน้าของเด็กตรงหน้านิ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้
“เอาเถอะ... ถ้าจะเปลี่ยนแก้วก็บอกนะ ถ้าเป็นไคพี่ยินดีเสมอ”
คริสเดินจากไปทำให้โลกส่วนตัวของเขากลับมาอีกครั้ง...
กาแฟแก้วเก่า... เย็นชืดและไม่หอมหวาน
ไม่เหมือนกาแฟแก้วใหม่... ที่หอมหวานและอบอุ่น
ใช่ไหมครับ... พี่จุนมยอน
♥COFFEE LOVE ♥
ร่างเล็กในชุดเสื้อเชิ้ตสีชมพูอ่อนตัดกับกางเกงสกินนี่สีดำที่เจ้าตัวแสนชื่นชอบนั้นกำลังเดินเข้าห้องด้วยความหงุดหงิด... มือบางนั้นกดตัดสายจากเด็กบางคนครั้งแล้วครั้งเล่าก่อนจะส่งยิ้มให้กับคนตัวสูงที่อยู่ข้างๆ
“แฟนโทรตามแล้วไม่ใช่เหรอครับ?” คนตัวสูงเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือหนาที่ยกขึ้นจัดหน้าม้าให้กับคนตัวเล็ก จุนมยอนยู้หน้าอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะหันหน้าหนีคนที่เสนออะไรไม่เข้าท่า...
...ไม่สนใจหรอก เด็กคนนั้นน่ะ...
“ถ้าชานยอลไล่พี่อีกครั้งนะ พี่จะไปแล้วจริงๆด้วย” อ้อมแขนใหญ่ของชานยอลโอบกอดเอวคอดนั้นทันที ก่อนที่จะจมูกโด่งได้รูปนั้นจะกดลงบนแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว
“แต่พี่ก็ไม่ควรประชดมันด้วยการมาหาผมนะครับ” ปาร์คชานยอลว่าจบก็กดจูบลงบนกลีบปากนุ่มก่อนจะไล้จมูกไปตามดวงหน้าหวานแล้วอิงหน้าผากไว้กับคนตัวเล็กอีกครั้ง “เพราะเรื่องระหว่างเราเป็นความลับไม่ใช่เหรอ”
“ก็ไคน่าเบื่อนี่...” คนตัวเล็กว่าพร้อมกับซุกอกกว้างของชานยอล... ชานยอลส่ายหัวเล็กน้อย ก่อนจะกอดคนตัวเล็กแน่น... ดวงตาคู่คมที่แสนอ่อนหวานยามสบตานั้นแปรเปลี่ยนเป็นเฉยเมยทันทีที่จุนมยอนคลาดสายตา...
น้ำหวาน... ต้องผสมน้ำและน้ำแข็งถึงจะอร่อย
ต่างจากกาแฟ...
กิจกรรมเร่าร้อนบนเตียงหนาในห้องห้องนี้นั้นช่างต่างกับอากาศภายนอกอย่างสิ้นเชิง... ปลายฤดูใบไม้ร่วงที่อากาศเริ่มเย็นลงอย่างชัดเจน ร่างสองร่างนั้นกอดกระหวัดกันไปมาอย่างไม่สนใจโทรศัพท์เครื่องบางของคนตัวเล็กที่แผดร้องอยู่บนพื้นพรมปลายเตียงเลยสักนิด...
...โทรศัพท์จากไค...
♥COFFEE LOVE ♥
กาแฟกับน้ำหวาน..
มันต่างกัน...
เสียงถอนหายใจดังขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่มือหนาจะวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะอย่างยอมแพ้... มือหนาอีกข้างเอื้อมไปหยิบแก้วกาแฟที่เย็นชืดขึ้นดื่มก่อนจะเบ้หน้า เมื่อสัมผัสได้ถึงรสชาติที่ขมปร่าแต่กลับเย็นชืดของมัน...
“ก็บอกแล้วให้เปลี่ยนแก้ว” คริสเดินออกจากเคาน์เตอร์มาเอ่ยแซวน้องชายอย่างสนุกปาก แต่คนโดนแซวนั้นกลับไม่รู้สึกสนุกเหมือนคนแซวเลยสักนิด...
“ถึงกาแฟมันจะชืด... แต่มันก็ยังขมเนอะพี่คริส ต่างจากน้ำหวาน... ที่ถ้าไม่ผสมน้ำแข็งกับน้ำ... ก็จะไม่อร่อย”
“พูดอะไรน่ะไค... กาแฟก็ต้องผสมน้ำอยู่นะ แล้วกาแฟเย็นมันก็ต้องผสมน้ำแข็งถ้าละลายก็เหมือนกันอยู่ดี” คริสเอ่ยแย้งขึ้นก่อนจะเดินกลับไปชงกาแฟตามออเดอร์ของลูกค้าคนใหม่... ทิ้งให้น้องชายที่ตนเอ็นดูนั้นนั่งจมกับความคิดที่แสนมืดมนแต่เพียงลำพัง...
...แต่ไคเป็นกาแฟร้อนที่หอมกรุ่น...
ไม่ใช่กาแฟเย็นที่รอวันละลาย..
♥COFFEE LOVE ♥
โทรศัพท์เครื่องบางบนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มสั่นอย่างรุนแรงเมื่อมีสายเข้า... ไคที่กำลังวาดรูปอยู่ในห้องหน้าผืนผ้าใบนั้นละสายตาจากมันก่อนจะเดินไปกดรับอย่างไม่ทันดูชื่อคนโทรเข้า
“สวัสดีครับ”
(คะ...ไค...ขะ...ขอ...ขอโทษ) เสียงสั่นด้วยแรงสะอื้นที่ปลายสายนั้นทำให้คนที่กำลังหมกมุ่นกับงานศิลปะนั้นเป็นเดือดเป็นร้อนขึ้นทันที... หลังจากที่พี่ชายคนนั้นไม่ยอมไปเจอกับเขา มันก็ผ่านมาอาทิตย์หนึ่งแล้ว... ไม่มีข้อความหรือสายเข้าสักสาย.. จนกระทั่งวันนี้
...บางที...น้ำหวานคงกลายเป็นน้ำเปล่าไปแล้วสำหรับคนคนนั้นสินะ...
“พี่อยู่ไหน... ใจเย็นๆนะครับ เดี๋ยวผมไปรับ” หลังจากที่รุ่นพี่ตัวเล็กบอกสานที่เสร็จ คนตัวสูงก็คว้ากุญแจห้องออกไปทันที ไคในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสามส่วนนั้นก้าวออกจากคอนโดแล้วตรงไปที่โรงรถ และขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว...
ภาพของพี่ชายตัวเล็กที่ตนแสนรักนั้นกำลังนั่งสะอื้นจนตัวโยนข้างฟุตบาทแล้วเขาแทบจะหยุดหายใจ... ไคเดินลงจากรถอย่างหมดแรงก่อนจะทรุดลงข้างๆกับจุนมยอน... ก่อนที่มือหนาของไคจะเอื้อมไปวางลงบนลาดไหล่เล็กเบาๆ จุนมยอนที่เห็นว่าเป็นใครนั้นก็โผเข้ากอดไคแทบจะทันที...
ไม่มีคำปลอบประโลมใดๆจากคนตัวสูง มีแต่เพียงคำว่า ขอโทษซ้ำไปซ้ำมาอย่างที่คนตัวสูงพูดอย่างเสมอมา... จงอินกอดคนตัวเล็กแน่นพร้อมกับมือหนาที่ลูบกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างปลอบประโลม...
น้ำหวานของเขาที่หมดความหวานแล้วสำหรับคนอื่นนั้นกำลังร้องไห้...
สำหรับไคแล้วจุนมยอนเปรียบเสมือนน้ำหวานที่ไม่มีวันหมดความหวาน
“กลับกันนะครับ... อากาศเริ่มเย็นแล้ว เดี๋ยวพี่ไม่สบาย” ไคว่าด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลงยิ่งกว่าทุกครั้ง ก่อนจะค่อยๆประคองร่างเล็กให้ลุกขึ้นแล้วไปขึ้นรถ ก่อนที่ไคจะขับรถกลับมาที่คอนโดทันที
♥COFFEE LOVE ♥
ห้องของไคที่มีพื้นที่ส่วนตัวของเขานั้นอยู่เหมือนเดิมทุกอย่าง... ตากลมไล่มองไปตามส่วนต่างๆของห้องที่เคยอยู่ด้วยกัน ทุกๆอย่างยังเหมือนเดิม ทุกอย่างๆที่เขาเคยชอบ แต่ไคไม่ชอบ มันก็ยังอยู่เหมือนเดิม
“ไค.... ขอโทษ” เสียงหวานเอ่ยขึ้นพร้อมกับอ้อมแขนเล็กที่ล้อมกอดรอบเอวของไคที่กำลังจะเดินหายเข้าไปในห้องส่วนตัวของตัวเอง... มือหนาจับมือเล็กที่เอวออกก่อนจะหันตัวกล้ามาพิจารณาใบหน้าหวานที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาแล้วก็ต้องยิ้มออกมาบางๆ
“อย่าขอโทษเลยครับ... พี่ไปอาบน้ำนะ เดี๋ยวผมทำอะไรให้กิน แล้วจะได้กินยา เดี๋ยวไม่สบาย” คนตัวสูงกว่าว่าพร้อมกับมือหนานั้นเช็ดน้ำตาให้กับคนตัวเล็กก่อนจะละจากจุนมยอนแล้วเดินเข้าครัวไป...
คนตัวเล็กทรุดตัวลงกับพื้นอย่างหมดแรง... เขาโง่มากที่มัวแต่มองหาความรักจากคนอื่น เพียงเพราะไคสนใจแต่การวาดรูปและกาแฟ... เขาผิดนัดกับไคไปหาชานยอล เขาไปหาชานยอลแต่ขาดการติดต่อกับไค...
แต่ชานยอลกลับทิ้งเขา... พร้อมกับบอกว่าน่ารำคาญ...
จุนมยอนรู้สึกเหมือนโดนหักหลัง แต่เมื่อเขาคิดกลับไป...
เป็นเขาต่างหากที่หักหลังไค... มันคงเป็นเวรกรรมที่ทำให้ชานยอลทำกับเขาแบบนี้สินะ..
ดวงหน้าหวานที่แสนดูดียามนี้กลับเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลรินไม่หยุด ใบหน้าขาวซีดราวกับจะขาดใจนั้นทำให้ร่างสูงที่เดินออกมาจากห้องครัวตั้งใจจะเดินไปดูคนที่กำลังทรุดตัวนั่งร้องไห้กับพื้นนั้น ถลาลงไปกอดคนตัวเล็กแน่น... มือหนาประคองใบหน้าหวานให้เงยขึ้นสบตา ก่อนจะกดจูบลงไปที่ริมฝีปากสีแดงอิ่มอย่างเบาๆ และผละออก มือหนาปาดเช็ดหยาดน้ำตาที่ไหลไม่หยุดก่อนที่มือบางแสนสั่นเทายกขึ้นแตะหลังมือหนาก่อนที่คนตัวเล็กจะเงยหน้าสบตาคนที่กำลังนั่งกอดตัวเองอยู่
สายตาที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงของไคนั้นยิ่งทำให้จุนมยอนรู้สึกผิด...
“ขอโทษ....” เสียงหวานเอ่ยขึ้นยิ่งทำให้คนตัวสูงยิ้มก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาในที่สุด... คนที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดอย่างคิมจุนมยอนเอ่ยคำขอโทษ.... นี่เขากำลังฝันหรือเปล่า...
“นี่หัวเราะเยาะพี่เหรอ?” เสียงหวานเอ่ยอย่างเอาเรื่องทันที ที่คำขอโทษของตนนั้นถูกอีกฝ่ายหัวเราะใส่อย่างนั้น... ไคส่ายหน้าปฏิเสธก่อนจะดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น
“ผมดีใจ... ที่พี่กลับมา”
“ขอโทษ...”
“จริงๆถึงชานยอลไม่ทิ้งพี่ ผมก็ตั้งใจจะรอให้พี่กลับมาด้วยตัวของพี่เองอยู่แล้ว... เพราะเรายังไม่เลิกกัน...” ยิ่งฟังคำขอไค เสียงสะอื้นของจุนมยอนก็ยิ่งดังขึ้น...
เขาพลาดไปจริงๆ เพียงแค่ไคแสดงออกไม่เก่ง... เขาลืมไปได้ยังไง
ความหวานที่ไคไม่เคยรู้จักมัน
“ขอโทษ...”
“ถ้าพูดอีกครั้งจะจูบ...”
“ก็จูบสิ...”
“อะไรกันอยากโดนผมจูบเหรอ...” ไคผละออกก่อนจะส่งยิ้มยียวนไปให้ มือหนาที่วางแหมะที่หัวไหล่เล็กก่อนจะค่อยๆดึงเสื้อยืดสีดำคอกว้างของคนตัวเล็กให้มันหมิ่นเหม่อยู่ที่หัวไหล่...
“ไม่เอา... อยากให้ไคกอดมากกว่า...กอดแน่นๆ” จุนมยอนว่าพร้อมกับเอามือไปดึงเสื้อให้มันหลุดออกมาหัวไหล่มนขาวเนียนแล้วช้อนตามองคนเป็นรุ่นน้องที่มองการกระทำของเขาอย่างอึ้งๆ
ไคเบือนหน้าหนีไหล่ขาวๆนั่นก่อนจะประคองคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นยืน แต่คนตัวเล็กกลับทำเป็นไม่มีแรงแล้วเซถลามาซบแกเขาเสียที...
“พี่จุนมยอน... ผมไม่ตามใจพี่หรอกนะ งานผมยังไม่เสร็จ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างพยายามหงุดหงิด เพื่อให้พี่ชายตัวขาวยาวหยุดยั่ว แต่ดูเหมือนคนขี้อ้อนที่นึกอยากจะเอาใจขึ้นมานั้นห้ามไม่ได้ง่ายๆเลยสักนิด
...ดูเหมือนว่าคืนนี้คนเกลียดของหวานอย่างเขา คงต้องกินน้ำหวานสินะ...
“ไม่เอานะ... พี่รู้สึกผิดกับไคมากเลยนะ ให้พี่ทำอะไรให้ไคบ้างเถอะ...” จุนมยอนรู้ว่าสำหรับไคแล้วตัวเองเป็นน้ำหวาน... เพราะไคเคยพูดบ่อยๆ ว่า ‘พี่น่ะเป็นน้ำหวานที่ไม่มีวันหมดความหวานสำหรับผม’ เขาไม่เข้าใจมันจนกระทั่งวันนี้ที่ชานยอลบอกว่าเบื่อเขา...
และไคก็เคยบอกว่าตัวเองเป็นกาแฟ...
จุนมยอนยังจำได้แม่นเลยว่าวันนั้นที่ไคพูดเรื่องนี้ขึ้นมา เขาหัวเราะไคขนาดไหน...
...เพราะเขาบอกไคว่า เป็นกาแฟดำมากกว่า...
แต่วันนี้...เขากลับขอบคุณที่ไคเป็นกาแฟ...
เพราะกาแฟ... ไม่ว่ามันจะเย็นชืดจนไม่น่าลิ้มลองแล้ว
แต่ความขมของมันก็ยังคงไม่เปลี่ยนไป...
ร่างสูงมีสีหน้าลำบากใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อมือขาวนั้นค่อยๆถอดเสื้อยืดแขนยาวสีดำของตัวเองออก... และเมื่อเสื้อสีดำหลุดออกจากเรือนร่างเล็กแล้ว ร่างสูงจึงคว้าผ้าขนหนูผืนใหญ่ใกล้ตัวมาห่อคนตัวเล็กทันที
“ไปอาบน้ำกินข้าวนะครับ แล้วจะทำอะไรค่อยว่ากัน ถ้าพี่จุนมยอนไม่กินข้าวแล้วไม่สบายขึ้นมา ก็จะไม่ได้อ้อนนะ” เสียงทุ้มว่าก่อนที่จะดันคนที่เลิกร้องไห้ได้แล้วนั้นเข้าห้องน้ำไป ก่อนจะยืนพิงประตูห้องน้ำแล้วระบายยิ้มออกมาบางๆ
...แค่กลับมาอยู่ด้วยกัน...
มันก็เกินพอแล้ว...
♥COFFEE LOVE END♥
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------
คือเป็นฟิคที่ไม่มีสาระอะไรเลยจริงๆนะ ทั้งๆที่ตอนแรกๆเหมือนมันจะมีสาระอยู่นิดนึง(?)
ฝนตก แม่ขงกาแฟกลิ่นเตะจมูกพาอารมณ์ไปข่าา
แต่โบว์แอบชอบเพราะมันหวานละมุ่นน *O* แต่เรื่องนี้ไม่มีสเปแบบหลังอาบน้ำนะคะ ฮ่าๆๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านน้าาา ในทวิตเตอร์สครีมด้วยแทก #ficcoffee ได้นะคะ ขอบคุณค่า
*กอดเรียงคนนนนนนนนน*
ความคิดเห็น