คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : ▲ DANGEROUS AREA ✗ : 25th
ความกลัวอันเป็นที่สุดของเซฮุน คือ วันที่เขาล้มลงแล้วไม่มีคนคอยอยู่เคียงข้าง
เซฮุนไม่เคยคิดว่ามันจะเกิดขึ้น เขาทะนงตนว่าตัวเองจะอยู่ได้แม้ไม่มีลู่ฮานอยู่เคียงข้าง หากแต่สุดท้ายก็เข้าสู่วงจรเดิมๆ ที่ว่าเขาต้องร่ำร้องหาคนตัวเล็กอยู่ร่ำไป เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา อะไรหลายๆ อย่างประเดประดังเข้ามาจนเซฮุนรับไม่ไหว เขาจมดิ่งสู่หลุมดำอันมืดมิดที่ปาปารัซซี่ขุดเอาไว้อย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
ภาพที่เขาจูบกับลู่ฮานในห้างสรรพสินค้าสะพัดร่อนว่อนอินเตอร์เน็ต แถมผุดเป็นดอกเห็ดในโซเชียลเน็ตเวิร์ค ทิ้งช่วงให้เขาอับอายเช่นนั้นสองวันแล้วข่าวของจริงก็ถูกปล่อยออกมาเสียจนหมดสิ้น คลิปวีดีโอที่เขามีอะไรกับลู่ฮานท่ามกลางแสงจันทร์บนชายหายถูกคลิกเข้าชมในยูทูปถึงหนึ่งแสนครั้งเศษภายในเวลาหนึ่งชั่วโมง สำนักข่าวใหญ่ก็ขยันประโคมโลมข่าวให้ใหญ่มากขึ้นไปอีก แฟนคลับบางกลุ่มออกอาการรับไม่ได้จนกลายเป็นแอนตี้ ชื่อเสียงที่มีก็กลับกลายหายไปเป็นชื่อเสียภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน !
จุนมยอนลงทุนจ่ายเงินทุกบาททุกสตางค์ที่มีในตอนนั้นให้สำนักข่าว คนตัวขาวอยากจะซื้อเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นกลับมาก่อนที่มันจะไม่ทันการเสีย แต่ลำพังผู้ชายตัวเล็กๆ กับผู้ชายตัวโตที่แสนเปราะบางในตอนนั้นคุณคิดว่าจะทำอะไรได้หรือนอกจากเห็นมันแพร่สะพัดไปทั่ว เซฮุนดื่มเหล้าหนักขึ้น หมกตัวอยู่ในคอนโดทั้งวันโดยไม่ได้ออกไปไหน คิดหาวิธีทางแก้เกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วยมันสมองทั้งหมดแล้วก็ไร้ค่า เขาปกป้องอะไรที่ถูกแพร่ออกไปไม่ได้เลยสักอย่างเดียว ลำพังเขาเพียงแค่เสียหาย ทำไมมันจะรับไม่ได้กับอีเรื่องโดนใครเขาครหา แต่ครันพอมีเรื่องลู่ฮานเสริมเข้ามา เขาเองก็เริ่มคิดไม่ตกกับเรื่องดังกล่าว
เซฮุนกังวลเหลือเกินว่าลู่ฮานจะเสียหาย กังวลเหลือเกินว่าคนทางสำนักข่าวจะสืบสาวโยงยาวมาถึงตัวพี่ชายตัวเล็กน่ารักคนนี้ กังวลไปถึงการงานและชื่อเสียงของคนที่เขารักที่สุดจะพังทลายป่นปี้ทั้งๆ ที่ตนเองยังไม่ได้ขยับตัวไปทำอะไรทั้งสิ้น
ร่างสูงเอนตัวลงบนเก้าอี้นวมตัวยาวในห้องรับรองหลังบอลรูมขนาดย่อม ด้านนอกเสียงดังจ้อกแจ้กจอแจแลฟังแล้วน่าเวียนหัว นิ้วเรียวทั้งสองยกขึ้นคลึงพื้นที่ว่างระหว่างเส้นคิ้ว ชิวหาเปียกชิ้นกลิ้งเกลือกกลืนไปทั่วริมฝีปากแห้งผาก มือทั้งสองข้างสั่นระรัวริก เซฮุนเครียดจนอยากจะคว้าเอาแก้วเหล้ามาดื่ม แต่เผอิญว่าคนตัวขาวเขาขอเอาไว้ไม่ให้ดื่มมาก หากจะเป็นการเป็นงานก็อยากให้มีสติเอาไว้ เขาจึงทำได้เพียงแค่มองมันอยู่เช่นนั้นเฉยๆ กล้ามเนื้อดวงโตที่เคยเต้นเร่าอยู่ในออกเริ่มชลอความเร็วลงจนน่าใจหาย เซฮุนกำลังจะตายทั้งๆ ที่มีลมหายใจเข้าออกอยู่เสมอ หากจะพูดเรื่องนี้เข้าจริงๆ เขาก็คงต้องบอกว่า.. หัวใจดวงนี้มันชาหนึบและไร้ความรู้สึกตั้งแต่วันที่ลู่ฮานจากไปแล้ว
เซฮุนทำทุกวิถีทางเพื่อไม่ให้พ่อกับแม่รู้ เขาไม่อยากเพิ่มภาระหนักใจให้แก่ท่าน ยิ่งช่วงนี้ได้ข่าวว่าบริษัทลูกคู่ของโอคอปเปอร์เรชั่นเริ่มมีปัญหา พ่อกับแม่ยิ่งต้องเร่งแก้งานกันอย่างเร่งด่วนเพื่อรักษาชื่อเสียงและภาพพจน์ของบริษัทไว้ ก่อนหน้านี้เซฮุนไม่เคยรู้สึกขาด แม้จะไม่มีพ่อกับแม่แล้วอย่างไรเขาก็ยังมีพี่ชายตัวเล็กอยู่ข้างๆ
ลู่ฮานเป็นส่วนที่ขาดหาย เป็นเหยือกน้ำใบใหญ่ที่มีน้ำอยู่เต็มใบเสมอ คอยทำหน้าที่เติมเต็มในส่วนที่เซฮุนไม่มีไม่ได้ขาด หากแต่วันนี้มันไม่มีอีก ยามนี้เซฮุนรู้สึกขาด เขาไม่มีลู่ฮานอยู่เคียงข้าง ยามเซฮุนรู้สึกอ้างว้าง เขาไม่มีเสียงหวานๆ คอยปลอบประโลมให้หายกังวลอีก เขาคิดถึงลู่ฮาน คิดถึงทุกลมหายใจ อยากจะไปตามหาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากที่ไหน อยากจะโทรไปแต่ผลสุดท้ายก็คือสายไม่ว่าง กำลังใจที่เคยมีอยู่เหือดหายไปจนไม่มีเหลืออยู่ เขาไม่อยากผิดหวังอีกแล้ว ไม่อยากกลับไปเศร้าแบบเดิมอีก จากนี้ก็จึงขอปล่อยให้ความเจ็บปวดกัดกินหัวใจของเขาต่อไปได้เลยโดยไม่มีข้อแม้
“ ลุกเถิดเซฮุน ออกไปได้แล้วล่ะ เที่ยงห้าสิบแปดแล้ว ”
มือขาววางลงบนปีกไหลกว้าง ใจจริงอยากจะรั้งรอคนตัวบางอีกคนที่กำลังจะมาถึง หากแต่เวลาที่มีเหลืออยู่ก็ทำให้จุนมยอนไม่สามารถถ่วงเวลาอะไรได้อีก เขาเองก็รู้สึกแย่เหมือนกันที่ลู่ฮานยังมาไม่ถึง ใช่ว่ามันจะง่ายนักในเมื่อโซลกับนิกยอร์กออกจะไกลกันขนาดนี้ เขาจะไม่โทษใครทั้งสิ้นเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น จะไม่ขอร้องให้เซฮุนคิดให้ดีอีกเพราะถือว่าการตัดสินใจของน้องถือเป็นที่สิ้นสุด ..แต่อย่างไรก็ตาม เชื่อเถอะ หากมีคนตัวบางอยู่ที่นี่สักคน เอ่ยหว่านล้อมกวาดต้อนสักหน่อย เซฮุนก็คงสิโรราบได้ง่ายโดยไม่ต้องออกแรง
จุนมยอนไม่ได้เห็นแก่ตัว เขาไม่ได้กลัวว่าจะตกงานหรอกหลังจากน้องลาออกจากวงการแล้ว ผู้จัดการมือทองอย่างเขามีแต่คนตามจับตามหาตัวกันให้วุ่นวายกันไปหมด อย่าว่าแต่เวลาว่างงานเลย ไอตอนมีงานอยู่กับเซฮุนนี่ก็มีนายแบบหลายต่อหลายคนมาอ้อนวอนขอให้ไปเป็นผู้จัดการให้อยู่บ่อยครั้ง ซึ่งแน่นอนว่าทุกครั้งจุนมยอนก็ตอบปฏิเสธไปโดยไม่ได้ลังเลอะไรใดๆ ทั้งสิ้น เซฮุนเป็นนายจ้างคนแรกที่เขารู้สึกเป็นห่วงเป็นใยเกินกว่าคำว่าธุรกิจ ความรู้สึกผูกพันมันมากกว่าคำว่าหุ้นส่วนผู้ร่วมงานกันไปแล้ว จุนมยอนไม่รู้ว่าจะมีใครทนน้องได้แบบที่เขากับลู่ฮานทนได้หรือเปล่า เพราะขนาดคยองซูเจ้านั้นยังรีบสะบัดตูดหนีทันทีที่ได้รับค่าจ้าง ดังนั้นเพื่อความสบายใจ ยอมอยู่กันไปแบบนี้ดีกว่า
เขาโอบเอวสอบของคนเป็นน้องชายไว้แน่น พยายามเรียกความเข้มแข็งกลับมาให้ตัวเองอย่างมากที่สุด เพื่อเป็นที่พักพิงแก่คนที่กำลังอ่อนแอในตอนนี้ มือเล็กออกแรงผลักประตูออกไปเผชิญกับโลกแห่งความเป็นจริงอันเลวร้ายด้านนอก แสงแฟลชวูบวาบทำให้คนตัวเล็กกว่าต้องอกมืออีกข้างที่ว่างไว้มาป้องตาคนตัวสูงใหญ่โดยอัตโนมัติ มนุษย์พวกนี้ไม่รู้จักความเกรงใจ ใช่ตกเป็นข่าวแล้วจะมาปฏิบัติอะไรหยาบคายแบบนี้ได้หรือ ? หากตาน้องแพ้แสงขึ้นมาใครจะรับผิดชอบ ? ลาออกจากวงการแล้วใช่ว่าจะได้ว่างงาน ก็ต้องหาหน้าที่ตำแหน่งใหม่ขยับขยายเพื่อปากเพื่อท้อง จะลดแฟลชลงไม่ให้มันแยงตาน้องหน่อยไม่ได้หรือ ?
กว่าจะพาตัวเองกับเด็กในปกครองมาถึงตรงกลางเวทีที่มีที่นั่งก็วุ่นวายพัลวันกันไปหมดทุกแขนง เซฮุนทรดตัวลงบนเก้าอี้ ตามติดมาด้วยจุนมยอนที่หย่อนตัวนั่งข้างๆ ไม่ได้ห่างไปไหน สื่อมวลชนส่วนใหญ่ยังคงระดมกดชัตเตอร์กันรัวเร็วราวกับว่าไม่เคยเห็น คนตัวขาวปรับบุคลิคให้ตนเองดูน่านับถือ เอ่ยบอกผู้สื่อข่าวผ่านไมค์ว่าขอให้สงบลงกว่านี้สักนิดหากอยากสัมภาษณ์นายแบบคนดังในตอนที่ยังไม่อารมณ์เสีย ซึ่งก็ได้ผลตอบรับที่ดีเพราะทุกคนล้วนแล้วแต่รีบหย่อนตัวนั่งลงบนพื้นที่เล็กๆ ของตัวเอง หยิบจับขยับไม้ขยับมือเอาเครื่องมือหากินขึ้นมาเตรียมเอาไว้เพื่อให้ทันต่อการตอบคำถามของชายหนุ่มสองคนตรงหน้า จุนมยอนวางมือลงบนโต๊ะ ผินสายตาไปมองน้องชายที่นั่งหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ แล้วจึงเริ่มตอบคำถามที่แสนสอดรู้สอดเห็น
“ คุณเซฮุนคะ ตกลงคนในภาพคือคุณเซฮุนจริงๆ หรือเปล่าคะ ? หรือว่าเป็นการตัดต่อล้อเล่นของพวกแอนตี้ ? ”
เพียงคำถามแรกก็ตรงประเด็นเสียจนผู้จัดการส่วนตัวอย่างเขาจุก บ่วงบาศรัดคอเขาแน่นไม่ให้ดิ้นหนี ทำสัญญากับเซฮุนไว้แล้วเสียดิบดีว่าจะไม่โกหกผู้สื่อข่าวให้ใครเขาครหา จึงจำใจตอบออกไปด้วยคำตอบที่เป็นความจริงล้วนๆ
“ คนในคลิปและคนในภาพเป็นเซฮุนจริงๆ ครับ ไม่ได้เป็นการตัดต่อแต่อย่างใด ”
พูดจบทั้งบอลรูมก็ส่งเสียงฮือฮากันลั่น เซฮุนทำเพียงก้มหน้าต่ำจนเขาใจเสีย มือเล็กต้องเอื้อมไปใกล้มือใหญ่ บีบกระชับเอาไว้เพื่อยืนยันว่าเขาจะไม่ไปไหน..พร้อมทั้งส่งข้อความให้กำลังใจแบบลับๆ ไปว่าให้อดทนรอลู่ฮานอีกสักนิด เชื่อในตัวลู่ฮานอีกสักหน่อย คนที่ร่างสูงรอคอยกำลังกลับมา
“ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงก็แปลว่าคุณเซฮุนมีอะไรกับผู้ชายจริงๆ หรือครับ ! ”
“ ครับ น้องมีอะไรกับผู้ชายจริงๆ ”
คราวนี้เสียงฮือยิ่งดังใหญ่ ราวกับนกพิราบแตกรังออกมาเป็นฝูง ผู้สื่อข่าวทั้งบอลรูมหันหน้าไปซุบซิบกันอย่างออกรส แม้จะไม่ได้รู้จักมักจี่อะไรกันเลยก็ตามที เดือดร้อนถึงจุนมยอนที่ยิ่งเห็นดังนั้นยิ่งใจเสีย ทำไมคนล้มแล้วต้องเหยียบย่ำซ้ำเติมกันแน่เขาไม่เข้าใจนัก ก่อนออกจากสำนักงานมาไม่ได้ถูกอบรมอย่างไรกันหรือ ? ไม่ได้ถูกสั่งมาใช่ไหมว่าในงานแถลงข่าวใหญ่เช่นนี้ต้องหัดสำรวมกิริยา ไม่ได้สะใจกันแบบออกหน้าออกตาเช่นนี้ !
“ กรุณาสัมภาษณ์ต่อด้วยครับ น้องกับผมมีเวลาไม่มากนัก ”
คนตัวขาวพูดขัดเสียงเย็นเฉียบ ไม่ได้อยากจะหักหน้าแต่สถานการณ์มันบังคับให้ทำ คนพวกนี้นี่มันอะไรกันนะ แปลกจากมนุษย์มนาทั่วๆ ไปเสียจริง คอยดูเถอะ ถ้าเป็นลูกจุนมยอนหน่อย มีหวังพ่อได้โดนไม้เรียวหวดกันคนละทีสองที
“ คนในภาพข่าวครับ ! คนในภาพข่าวคือใคร ! คุณเซฮุนตอบได้ไหมครับ ! ”
“ เห็นด้วยค่ะ คุณเซฮุนคะ คนในภาพข่าวคือใคร ! ”
“ ผู้ชายข้างทางหรือครับ ! ”
แค่ประโยคเดียว.. ประโยคสั้นๆ ที่ถูกประกอบขึ้นจากความไร้หัวคิดและจิตพิจารณาของผู้สื่อข่าว ทำให้ความร้อนรุ่มในกายของเซฮุนปะทุออกมาอย่างหยุดไม่ได้ เส้นสติหนาเรียบนิ่งขาดออกจากกันดังผึง ฟันกรามทั้งบนทั้งล่างกัดกระทบกันกรอบกราบ มือใหญ่บีบกำแน่นจนเส้นเลือดขึ้น แนวคิ้วเข้มขมวดเข้าชนกันแลยากที่จะแยกออก ดวงตาสีรัตติกาลหม่นแสงแฝงด้วยความอันตรายตวัดใส่ไปยังผู้สื่อข่าวกลุ่มขั้น ก่อนที่เจ้าของเสียงใหญ่จะแผดคำรามลั่นเพื่อปกป้องคนตัวเล็กอันเป็นที่รักให้พ้นจากข้อครหา
“ เขาไม่ใช่โส……….!!! ”
“ ผู้ชายในภาพข่าวคือผมเองครับ ! ”
ประโยคขู่เข็ญของเซฮุนยังไม่ถูกพูดออกไปจนหมด เสียงหวานนุ่มอันคุ้นหูก็ดังขึ้นมาขัดจังหวะเสียก่อน สัญชาติญาณของเขาสั่งให้ตนเองหาต้นเหตุของเสียงดังกล่าว เสียงที่เป็นเวลายาวนานมาแล้วเซฮุนไม่ได้ฟัง เสียงของคนที่เซฮุนคิดถึง เสียงของคนตัวเล็กที่ยืนหอบหายใจพร้อมกับน้ำตาเม็ดใสที่กลิ้งล้อมกรอบใบหน้าอยู่ตรงประตูบานใหญ่หน้าบอลรูม
“ คือผม.. คือผมเอง ผมคือคนที่เซฮุนมีอะไรด้วย ! ”
จุดสนใจของนักข่าวจำนวนมากกลับกลายเป็นร่างเล็กที่ยืนน้ำตาตกอยู่ตรงนั้น แทนที่จะเป็นร่างสูงที่นั่งหน้าเสียอยู่ตรงนี้ พื้นที่รอบตัวของลู่ฮานแน่นขนัดไปด้วยประชากรมนุษย์ จงอินที่เพิ่งแทรกตัวเข้ามาได้บุ้ยหน้าเมื่อโดนเบียดหนักเข้า เขาไม่ได้พบความวุ่นวายแบบนี้มาสักพักหลังจากปิดคดีฆ่าข่มขืนบนถนนทูเดอร์ ลู่หนานเองก็จิ๊ปากขัดใจ รวมถึงทำหน้าไม่พอใจใส่ผู้สื่อข่าวจนหลายคนผวา แต่อย่างไรก็ตาม เขาไม่สามารถหยุดแรงปรารถนาของคนเหล่านั้นได้ คำถามหมายมายถูกยิงมาใส่ไม่ยั้ง บ้างยากที่จะตอบ บ้างเจาะลึกกับชีวิตส่วนตัวจนลู่ฮานใจเสีย วินาทีสุดท้ายที่ร่างเล็กปล่อยให้ความกลัวครอบงำ คือวินาทีเดียวกับที่หัวใจของเขาเรียกร้องให้ปกป้องน้องชายอันเป็นที่รัก
“ ความสัมพันธ์ของคุณกับคุณเซฮุน เป็นอย่างไรครับ ช่วยกรุณาอธิบายให้เราฟังอย่างละเอียดด้วย ”
“ ผ..ผมคือพี่ชายของเซฮุนครับ ”
ประโยคนินทาและวาจาว่าร้ายถูกสาดใส่ลู่ฮานจนตัวเขาเองจนทั้งสองขาไร้เรี่ยวแรงที่จะยืน หากแต่เขาก็ยังรังที่จะยืนต่ออยู่ตรงนั้น ไม่รู้หรอกว่าหลังจากนี้จะเป็นเช่นไร จะโดนใครเขาตราหน้าว่าทำตัวร่านก็ช่างหัว ไม่มีใครรู้ตัวเราดีที่สุดนอกจากตัวเราและคนที่เรารัก คนอื่นใยจะต้องไปแคร์ให้เจ็บใจเล่น
“ คุณมีอะไรกับน้องชายตัวเองหรือคะ ! ”
“ ครับ ผมมีอะไรกับน้องชายตัวเอง ”
ฮือออ
นักข่าวส่วนหนึ่งครางฮึมฮัมในลำคอ ใบหน้าของพวกเขาฉาบทับไปด้วยความตกใจระคนแตกตื่น กล้องตัวเล็กตัวใหญ่มากมายถูกยกขึ้นมาเก็บภาพใบหน้าน่ารักที่เต็มไปด้วยน้ำตาเอาไว้เพื่อนำไปลงพาดหัวข่าว เดือดร้อนถึงเซฮุนที่ยืนอยู่ไกลๆ นั้นอดที่จะเป็นห่วงไม่ได้ ร่างสูงกระโดดลงจากเวทียกพื้นสูง ก้าวฉับๆ อยู่อึดใจเดียวก็ถึงตัวคนรัก ท่อนแขนใหญ่กวาดกันผู้ไม่มีส่วนเกี่ยวของออกไปให้พ้นทาง ก่อนจะรวบเอาร่างเล็กมาไว้ในอ้อมกอดอุ่นๆ อันชวนให้คิดถึงซึ่งเรื่องราวเก่าๆ ลู่ฮานร้องไห้ ปล่อยให้น้ำตาหยดเล็กถูกซึมซับโดยเนื้อผ้านุ่มนิ่ม นานเท่าไหร่แล้วนะที่ไม่ได้อยู่ในอ้อมกอดอบอุ่นนี้ นานเท่าไหร่กันที่รอบกายโอบล้อมด้วยลมเย็นชืด นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้เจอกัน... นานเท่าไหร่กันนะ เซฮุนนา..
“ ยืนยันได้ใช่ไหมครับว่าคนในภาพข่าวคือคุณทั้งหมด ไม่ได้ออกมารับแทนใคร ”
“ ครับ.. ทั้งในคลิปและภาพ ”
แม้จะถูกปกป้องด้วยปีกกว้าง ทว่าลู่ฮานก็ยังรู้สึกเหมือนตัวเองหดเล็กลงเรื่อยๆ โลกแห่งความจริงมีแต่ความโหดร้าย ถ้าทำได้ก็ไม่อยากเลือกจะเผชิญกับมันเท่าไหร่หรอก
“ อ่า.. แล้วยังยืนยันจะรักกันเช่นนี้ต่อไปอีกหรือเปล่าครับ เรื่องแบบนี้มันผิดธรรมชาติ คุณกลัวว่ามันจะมีผลกระทบอะไรไหมครับ ? ”
“ ปากดีนะไอ้เหี้ย ! ”
ลู่หนานทนยืนอยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไป หลังจากพยายามแล้วพยายามเล่าที่จะกดอารมณ์ร้อนๆ ที่กำลังปะทุภายในกายมานานถึงยี่สิบนาที มัดหนักๆ พุ่งเป้าเข้าตรงโหนกแก้มข้างซ้ายของนักข่าว ต่อด้วยลูกถีบที่ไร้ซึ่งความปราณีจนผู้เคราะร้ายรายนั้นลงไปนอนกองกุมท้องตัวงอเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนลวก เกาหลีมุงแถวนั้นแตกฮือ ต่อมความกระหายข่าวฉาวถูกปลุกขึ้นมาพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เตรียมตัวจะยกกล้องขึ้นมาเก็บภาพเอาไว้ แต่วัตถุสีดำสนิทที่พร้อมจะปลิดชีพใครก็ได้กลับถูกยกขึ้นมาก่อน
ร่างเพรียวชี้ปลายกระบอกปืนไปที่หัวของนักข่าวคนหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากนั้น ดวงตาอันตรายฉาบทับแววตากระหายเลือด จงอินรู้ว่าเพื่อนของเขากำลังบ้า ขืนใครยิงแฟลชใส่มันตอนนี้มีสมองกระจุยกันไปข้างแน่ๆ ร่างโปร่งจึงรีบรุดเข้าไปกระชากตัวลู่หนานเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ออกแรงลากคนดื้อถูลู่ถูกังออกไปจากบอลรูมก่อนที่ไอ้บ้านี่จะลงไม้ลงมือทำขึ้นมาจริงๆ เสียก่อน
“ คุณมองว่าพวกเราผิดธรรมชาติ แล้วอะไรเล่าครับที่เราเรียกว่าธรรมชาติ ผู้หญิงรักผู้ชายแบบนั้นน่ะหรือครับ ? ผู้ชายรักผู้หญิงงั้นหรือ ? ” สูดลมหายใจยาวเข้าปอดเพื่อเรียกหากำลังใจ “ งั้นผมถามคุณกลับหน่อยสิครับ.. งั้นที่คุณพ่อรักลูกชาย คุณแม่รักลูกสาว นั่นก็เป็นอะไรที่ผิดธรรมชาติหรือครับ รักเพศเดียวกันเหมือนกันกับผมนี่ครับ ใช่ไหม ? ”
“ นั่นมันความรักคนละแบบ คุณกำลังเบี่ยงประเด็นนะคะ ! ”
“ ผมไม่ได้เริ่มก่อนเลยครับ นึกย้อนกลับไปดีๆ ผมว่าพวกคุณนะที่เริ่มก่อน คุณตีความคำว่าผิดธรรมชาติคือการที่คนสองคนซึ่งเป็นเพศเดียวกันรักกัน ตีความว่ามันผิด ทั้งๆ ที่เราไม่ได้ผิดอะไรเลย ” มือเล็กคู่นั้นถูกกุมกระชับด้วยมืออุ่นคู่ใหญ่ เซฮุนยืนซ้อนหลังลู่ฮานอยู่ตรงนี้ พวกเขาทั้งคู่ปล่อยให้หัวใจทั้งสองดวงเต้นไปพร้อมๆ กัน สร้างพันธะสัญญาทางจิตเงียบๆ ว่าเราจะผ่านมันไปด้วยกัน
“ ความรัก ไม่ว่าอย่างไรมันก็ขึ้นชื่อว่าความรัก ทุกคนล้วนอยากมีความรัก ล้วนอยากเป็นผู้ให้ พ่อแม่ก็ให้ คู่รักก็ให้ แล้วผมที่เป็นผู้ชาย.. จะให้คนที่ผมรักบ้างไม่ได้หรือครับ ? ” น้ำตาหนึ่งหยดของลู่ฮานทดแทนความรักอันมากมายที่เอ่อล้นหัวใจ กวางน้อยตกหลุมพรางของพญาราชสีห์อีกครั้ง แต่ทว่าครั้งนี้ หลุมดำอันมืดมิดนั้นกลับเต็มไปด้วยปุยนุ่น พร้อมทั้งพญาราชสีห์ที่นอนยิ้มรับเขาอยู่ในนั้น มันไม่น่ากลัวอีกแล้ว ไม่น่ากลัวอีกแล้วในสายตาของกวางน้อย
“ เพียงเพราะผมเป็นผู้ชาย เซฮุนเองก็เป็นผู้ชาย พวกคุณก็ตัดสินเสียเสร็จสรรพว่าพวกผมเป็นเกย์ เคยรู้กันไหมครับ ถึงพวกคุณจะเอาผู้ชายทั้งโลกมากองตรงหน้า ผมก็ยังดึงดันจะรักเซฮุนอยู่ดี เพราะผมรักผู้ชายที่ชื่อเซฮุน ไม่ได้รักผู้ชายทั่วไปที่เดินตามท้องถนน และผมก็มั่นใจครับว่าผมไม่มีทางจะรักผู้ชายคนอื่นนอกจากเขา ”
“ อย่างไรก็ตาม จุดนี้แฟนคลับส่วนหนึ่งก็รับไม่ได้นะครับ คุณจะเพิกเฉยกับจุดนี้หรือ จะรับผิดชอบอย่างไรดีครับ ? ”
“ ผมยินดีที่จะลา... ”
“ จะไม่มีใครลาออกจากวงการครับ เซฮุนยังจะทำหน้าที่ตรงนี้ และถ้าหากแฟนคลับทุกคนจะเกลียดน้อง ก็ขอให้เอาความเกลียดทั้งหมดของทุกคนนั้นมาลงที่ผม เซฮุนไม่ได้ทำอะไรผิด เขามีสิทธิ์ที่จะได้ดำเนินชีวิตแบบคนปกติทั่วไป ถ้าพวกคุณรักเซฮุนจริง ได้โปรดเข้าใจผมกับน้องด้วยนะครับ ”
ที่รู้ๆ ลู่ฮานไม่ยอมให้มันเป็นเช่นนั้นแน่ น้องผ่านอะไรมาตั้งมากมายกว่าจะมาถึงจุดนี้ อยู่ดีๆ จะให้เลิกทำไปมันก็ใช่เรื่อง “ ถ้าทุกคนอยากรู้อะไรนอกจากที่ผมพูด ผมกับพี่จุนมยอนจะแจ้งวันและเวลาการแถลงข่าวอีกครั้งนะครับ ขอตัวครับ ขอบคุณและขอโทษแทนน้องชายฝาแฝดของผมด้วย ”
จุนมยอนรีบรุดเข้ามาช่วยกันนักข่าวออกไปให้พ้นทาง ผู้ตกเป็นข่าวเสียหายเพิกเฉยต่อคำทักท้วงทั้งหมดทั้งสิ้น ลู่ฮานว่าบางทีมันมากเกินไปด้วยซ้ำกับที่เขาตอบไป จะใช้ความคิดต่อยอดอีกหน่อยก็แตกประเด็นได้อีกหลายข้อ รับรองว่าข่าวนี้คงได้อยู่บนหน้าหนังสือพิมพ์และข่าวบันเทิงได้อีกสักพักใหญ่ หากแต่ดีใจอยู่ไม่ทันไรก็ต้องรู้สึกแย่อีกครั้ง ลู่ฮานกำลังนึกถึงใจคุณแม่ ไม่มีแม่คนไหนดีใจหรอกที่ลูกตัวเองเป็นพวกชายรักชาย ยิ่งชายคนนั้นเคยเป็นถึงลูกบุญธรรมของตัวเองแล้วยิ่งแล้วใหญ่ กลัวเหลือเกินว่าท่านจะทำใจไม่ได้ กลัวเหลือเกินว่าท่านจะตรอมใจป่วยไม่สบายหนักจนต้องหามเข้าโรงพยาบาล ...บางทีการที่ลู่ฮานกลับมาแบบนี้อาจเป็นสิ่งที่ผิด ? อาจจะทำให้เรื่องที่ยุ่งอยู่แล้วให้ยุ่งเข้าไปกันใหญ่ ? เขาเองก็ชักไม่แน่ใจเสียแล้ว
ดูเหมือนระยะเวลาหนึ่งเดือนจะเปลี่ยนแปลงอะไรหลายๆ อย่างได้มากกว่าที่คิด ช่องว่างระหว่างเขาและเซฮุนเป็นเหมือนหลุมใหญ่ที่พอจะโงกลงไปก็ไม่เห็นแม้แต่พื้นก้นหลุม กวางน้อยอยู่ในอ้อมกอดของพญาราชสีห์แล้วก็จริง มันอบอุ่นเช่นเคยก็จริงอยู่ ทว่าทำไมมันถึงมีช่องว่างระหว่างเราเกิดขึ้นได้ก็ไม่รู้เหตุแน่ชัด เซฮุนคนนี้ไม่ใช่คนที่ลู่ฮานรู้จัก
น้องเย็นชาเกินกว่าจะเป็นเซฮุนคนนั้นที่ร่างเล็กเคยอยู่ด้วย ทันทีที่ลับสายตาผู้คน เรือนกายสูงใหญ่ก็ผละแยกออกไปอยู่ที่มุมห้อง ไม่มีคำทักทาย ไร้คำบริภาษ ไม่มีแม้แต่กิริยาเกรี้ยวกราดถูกเผยออกมาให้เห็น... เช่นนั้นแล้วลู่ฮานก็รู้สึกเจ็บหนึบทั่วอก ถามตัวเองซ้ำๆ ว่ามาที่นี่ทำไม กลับมาให้ตัวเองเจ็บช้ำใจอีกอย่างนั้นหรือ.. กลับมาให้เขาเกลียด มาให้เขาขับไล่ไปอีก ใช่ไหม ?
“ รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกไป ลู่ฮาน ? ”
แม้คำถามจะเปรียบเสมือนกริชด้ามใหญ่ปักลงตรงกลางใจ หากแต่มันก็ช่วยให้ความหวังของร่างเล็กถูกเพิ่มขึ้นจากเดิมไม่น้อย ดวงตากลมโตผินมองร่างสูงใหญ่ที่พาดกายยาวอยู่ตรงโซฟามุมห้อง จ้องลึกเข้าไปในแววตาอีกคนแล้วก็ไม่พบอะไรเลยนอกจากความว่างเปล่าก็พาลใจเสียขึ้นมาอีกรอบ น้องกำลังเล่นอะไรยู่นะ..
“ รู้.. รู้ดีเลยด้วย ”
“ รู้แล้วทำไมยังทำ ! ทำไมทำแบบนั้นฮะ ! โตเสียเปล่าแต่ไร้สมอง นายมันโง่ ! ”
เซฮุนแค่กำลังโมโห.. โมโหมากๆ ทำไมลู่ฮานขยันรังแต่จะทำให้เขาอารมณ์เสียอยู่เรื่อย ไม่รู้เลยหรือไงว่าไอการทำแบบนี้มันเท่ากับการหาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ คนรักของเขาเป็นถึงพาร์ทิซิเย่ร์ อาชีพที่มีเกียรติและเป็นผู้สร้างความสุขให้แก่เด็กๆ รวมถึงผู้คนเกือบทั้งโลก หากข่าวนี้ออกไปแก่สายตาประชาชนทั่วไปรู้ ความน่าเชื่อถือของอาชีพดังกล่าวจะอยู่ที่ไหน ? จะมีใครอยากจ้างอยากมองหน้าลู่ฮานอีกไหมในเวลาหลังจากนี้ ? คนพูดน่ะเป็นห่วงสุดหัวใจ แต่เสียดายที่ปากหนักไปนิดจึงไปสะกิดต่อมความน้อยเนื้อต่ำใจของร่างเล็กให้ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ลู่ฮานกัดริมฝีปากฉับ เบือนหน้าหนีจากคนใจร้าย น้ำร้อนเม็ดใสเปรียบเสมือนทุ่นน้ำหนักขนาดใหญ่ ฉุดรั้งให้ร่างของเซฮุนจมดิ่งสู่ความมืดมิดอีกครั้ง
“ อือ... พี่มันโง่เองนั่นล่ะที่กลับมาให้เราทำร้าย ”
“ … ”
“ โง่เองที่หลงเชื่อว่าเรายังรักพี่อยู่.. ทั้งๆ ที่มันไม่ได้จริงเลยสักนิด ”
“ ... ”
“ ขอโทษแล้วกันนะเซฮุน.. ขอโทษที่ทำให้เรื่องวุ่นวาย พี่ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเกิดขึ้น ”
ความหวังทั้งหมดพังล้มลงไม่เป็นท่า ลู่ฮานทำท่าจะหันหลังเดินจากไปจากพื้นที่ที่เขาไม่มีสิทธิ์จะอยู่ หากแต่ก็ถูกกักขังเอาไว้ภายใต้อ้อมกอดแข็งแกร่งอีกครั้งเสียก่อน ลมหายใจอุ่นร้อนคลอเคลียอยู่ข้างใบหู เสียงครวญครางจวนเจียนจะขาดใจดังคลอมาได้ไม่ขาด เขาขบริมฝีปากแน่น จิกปลายเล็บลงไปในเนื้อฝ่ามือ
“ อย่าไปนะ... ”
“ ฮึก.. ”
“ อย่าทิ้งผมไปอีกนะ.. ”
“ ผมขอโทษ.. ”
ร่างเล็กหมุนตัวกลับมาสวมกอดร่างสูงไว้จนแน่น พื้นที่ว่างระหว่างผิวเนื้อเท่ากับศูนย์ เขากดจมูกลงบนแผ่นอกของน้องชายที่พ่วงตำแหน่งคนรัก สูดดมกลิ่นหอมอันคุ้นเคยเข้าปอดเสียจนชื่นใจ ใครจะว่าอย่างไรต่อไปนี้มันล้วนแล้วแต่ไร้ความหมาย ลู่ฮานยอมยืนอยู่ตรงนี้ให้ใครต่อใครเขาประจานดีกว่าใช้ชีวิตอย่างโดดเดี่ยวโดยไร้ผู้ชายชื่อเซฮุนอยู่เคียงข้าง
เพียงดูจากหนึ่งเดือนที่ต้องห่างกัน ก็มากพอที่จะเป็นเครื่องยืนยันได้แล้วว่าทั้งเซฮุนและลู่ฮานรักกันมากขนาดไหน ในขณะที่ลู่ฮานอยู่ไม่ได้ เซฮุนเองก็เหมือนกัน น้องร้องไห้แม้จะเป็นคนเข้มแข็ง น้องอ่อนแรงแม้จะเป็นคนที่แทบไม่เคยป่วยเลยเสียด้วยซ้ำ ชีวิตทุกวันที่น้องต้องเผชิญนั้นแสนทรมาน ลู่ฮานไม่อาจเข้าใจในจุดนั้นได้ทั้งหมด หากแต่ว่านับต่อแต่นี้ เขาขอให้สัญญาว่าจะชดเชยช่วงเวลาเหล่านั้นด้วยเวลาทั้งหมดที่เหลือในชีวิตของตนเอง
--- CUT ---
ลู่ฮานพบว่าในตู้เสื้อผ้าของตัวเองเหลือเพียงแต่กางเกงขาสั้นตัวจิ๋วเท่านั้น คราก่อนลู่หนานคงกวาดเอาไปแต่เสื้อยืดเพราะคิดว่าจะไม่กลับมาอีก ร่างเล็กคว้าเอากางเกงชั้นในมาใส่กันไว้ชั้นหนึ่ง หลับหูหลับตาเลือกกางเกงขาสั้นสีมิ้นท์มาสวม ก่อนเดินไปเลือกเอาเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งสีดำมาใส่ป้องกันคนด้านนอกเห็นรอยจ้ำช้ำสีชมพูบริเวณซอกคอและแผ่นอก มือเล็กเอื้อมหยิบยกเอากระปุกครีมที่เกลื่อนกลาดบนพื้นขึ้นมาวางเรียงไว้ให้เป็นระเบียบเช่นเคย ไม่ทันได้สังเกตว่าเซฮุนได้ก้าวออกมาจากห้องน้ำได้แล้วพักใหญ่ เขายืนกอดอกพิงกรอบประตู ท่อนล่างมีเพียงผ้าขนหนูผืนใหญ่บดบัง เรือนกายพราวหยดน้ำเย็นยะเยือก เช่นเดียวกันกับเส้นผมสีเข้ม
“ เลือกเสื้อผ้าให้หน่อยสิครับ ”
ร่างเล็กสะดุ้งโหยง หมุนตัวกลับมามองคนตัวโตที่มีประกายกรุ้มกริ่มในหน่วยตาแล้วก็แสนอ่อนใจ ขืนถ้าขัดใจพ่อคุณได้พุ่งเข้าชาร์จแน่ๆ ลู่ฮานจึงวางบรรดาเดย์ครีมและไนท์ครีมเหล่านั้นลงและพาตัวเองไปยังตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ เสื้อกล้ามคอตตอนพิมพ์ลายหมาป่ากับกางเกงบ็อกเซอร์สีเทาถูกเลือกออกมายื่นให้ เซฮุนวาดยิ้ม ยืนมือไปรับแถมประทับจูบที่แก้มใสหนึ่งครั้ง บรรยากาศยามเช้าดีกว่าทุกวันยามมีคนรักอยู่เคียงข้าง
.
“ พี่ลู่ฮานนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน ผมหิวข้าววววววววววววววววววววววววววววว ”
แต่หากมีมารมาผจญมันก็ไม่ต่างอะไรจากเดิมนัก..
“ ใส่เสื้อผ้าแล้วตามออกไปนะเซฮุน จะได้ไปกินข้าว เดี๋ยวพี่จะชงชาให้ด้วย ”
วาดยิ้มสดใสแล้วก็ปล่อยให้เซฮุนยืนค้างอยู่ท่าเดิมเช่นนั้น ลู่ฮานกึ่งวิ่งกึ่งเดินออกจากห้อง แผลฉีกที่ช่องทางด้านหลังบรรเทาลงได้ด้วยยาวิเศษของเซฮุนและยาแก้ปวด เขาสามารถขยับตัวได้อย่างอิสระแล้ว แต่น้องก็แอบเตือนไว้นัยๆ ว่าอย่าลิงโลดให้มันมากเพราะประเดี๋ยวฉีกขาดขึ้นมาแล้วจะเดือดร้อน ห้องนั่งเล่นขนาดใหญ่ปรากฏชายหนึ่งคนนอนเกลือกอยู่บนพื้นพรม อีกคนก็นั่งนิ่งพิงขนานกับพนักโซฟามีแล็ปท็อปวางไว้บนหน้าขาดูเคร่งเครียด
“ หนาน ยังไม่ได้เปลี่ยนเสื้อผ้าอีกหรือเรา พื้นห้องฝุ่นเยอะจะตาย ลุกขึ้นมาเร็ว ”
ลู่ฮานสืบเท้าไปใกล้ ออกแรงดึงคนตัวหนักให้ลุกขึ้นนั่งพอเหมือนมนุษย์มนาเขาขึ้นมาบ้าง
“ หิวมากเลยครับ ทำกับข้าวก็ไม่เป็น ไอ้จงอินก็ไม่ทำ เอาแต่นั่งจิบกาแฟโง่ๆ อยู่นี่ เลยทนนอนทั้งๆ ที่หิวไปแบบนั้น ”
“ หิวหรือ ? คุณจงอินหิวไหมครับ ? ”
“ นิดหน่อยครับ แต่ดื่มกาแฟรองท้องไปแล้วสี่ห้าแก้ว ไม่มีก็ไม่ทานครับ ไม่ได้ซีเรียสกับมื้อเช้าเท่าไหร่ ”
“ ไม่ได้ครับไม่ได้ , เดี๋ยวผมจะไปดูว่าในตู้ยังมีอะไรเหลือพอทำข้าวเช้าได้บ้าง รอสักครู่นะครับ ”
พูดจบลู่ฮานก็พาร่างของตัวเองหายเข้าไปในส่วนครัว พร้อมกับน้องชายแฝดเปื่อยๆ ที่ติดสอยลอยตามไปด้วย ลู่หนานกินจุเขารู้ หากไม่มีอะไรให้น้องกินเช้านี้คอนโดเซฮุนคงพังเหมือบ้านโทนี่สตาร์ค มือเล็กเปิดดูที่ชั้นล่างแล้วกล่าวขอบคุณสวรรค์ ไก่หมักสำเร็จรูปเพียงพอสำหรับสมาชิกทุกคนที่อยู่ที่นี่ แค่เอามันออกมาใส่ไมโครเวฟก็อุ่นอร่อยพร้อมกินได้แล้ว
“ ช่วยเอาเข้าไมโครเวฟให้พี่หน่อย พี่จะชงชาให้เซฮุนก่อน ”
คนหน้าเหมือนเบะปาก รับเอาไก่มาโยนใส่จานเซรามิกและยัดมันเข้าไปในไมโครเวฟ
“ ไม่เห็นต้อง... ”
“ ทำไมครับพี่ ผัวเมียเขาจะเทคแคร์กันนี่พี่อิจฉาหรอ ”
เป็นเซฮุนที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงนั้น ลู่หนานไม่สบอารมณ์นักเมื่อเห็นไอ้หน้าแป๊ะนี่ ถ้าลู่ฮานไม่อยู่นะ สาบานได้ว่าพ่อจะมอบลูกถีบให้ซ้ำรอยเดิม !
“ เงียบปากไปเลยไอลูกหมา ”
“ ใครลูกหมาครับ แถวนี้ไม่มี ”
“ มึงไง ”
“ มึงคือใครครับไม่ยักรู้ ”
“ ไอ้เหี้ยโอเซฮุน ”
“ ไอ้เหี้ยไม่ต้องครับขอบคุณมาก ”
“ ห่านี่ !!! ”
ร่างเพรียวเตรียมจะพุ่งเข้าไปตั๊นใบหน้าหล่อเหลานั้นสักที หากแต่ว่าก็มีเสียงนุ่มเล็กแหวขึ้นขัดขาจนหน้าแทบทิ่มเสียก่อน
“ จะทะเลาะกันก็ไปทะเลาะข้างนอก ผมจะทำกับข้าว ! ”
ไม่บ่อยนักที่ลู่ฮานจะแหว.. ไม่สิ เรียกว่าไม่เคยเลยดีกว่า เซฮุนไม่เคยเห็น ลู่หนานเองก็ไม่ ผู้ชายแมนๆ สองคนเลยเลือกที่จะถอยทัพออกมาทะเลาะกันด้านนอกแทน พวกเขาจ้องตากันราวกับจะฆ่าฟันกันทางสายตา หากอยู่ในหนังประเภทนิยายแฟนตาซีปรัมรารอบกายของทั้งคู่คงเป็นป่าสนทึบ ใบไม้ปลิวกระจายไปทั่วบริเวณ เสียงหรีดหริ่งเรไรของสัตว์เล็กดังก้องกลบทุกอย่าง ต่างฝ่ายต่างรอให้อีกฝ่ายควักเอาอาวุธของตัวเองออกมาสู้ ประกาศกร้าวทางสายตาวัดใจว่าวันนี้คือศึกนองเลือด !
“ ทำอะไรติงต๊องว่ะไอ้หนาน ”
จงอินพูดด้วยน้ำเสียงเนิบๆ สบายๆ ตามบุคลิค มือกร้านเกี่ยวยกเอาแก้วกาแฟจรดริมฝีปาก ชิมลิ้มรสขมปร่าด้วยรอยยิ้มติดมุมปากเป็นนัยว่าชอบใจรสนี้ ( แน่สิ ก็ชงเอง )
“ ไอ้ดำ มึงก็เห็น ”
“ เห็นอะไร รายชื่อผู้ต้องสงสัยน่ะหรอ แน่สิ ตากูจ้องแล็ปท็อปอยู่ ”
“ ไม่ใช่ ! ”
“ แล้วอะไร ? ”
คนผิวแทนยังคงนั่งละเลียดจิบกาแฟนิ่ง ไม่คิดจะหันขึ้นมาสนใจคนแมนที่กำลังเต้นเร่าๆ เสมือนเด็กโดนสั่งให้ห้ามซื้อของเล่นอยู่กลางห้อง เหตุการณ์ดังกล่าวทำให้เซฮุนถือตัวว่าตนเป็นผู้ชนะ โบกมือบ๊ายบายหมาบ้าและย้ายกายเข้าไปนั่งใกล้จงอินคนดีแทน ฝ่ายจงอินเองก็ไม่ได้รังเกียจ เขากลับยินดีด้วยซ้ำที่ได้เพื่อนใหม่เป็นคนเกาหลีอีกครั้ง เหมือนได้กลับมาอยู่ที่เดิม เป็นคิมจงอินคนเกาหลีเหมือนเดิม ใช้ภาษาเกาหลีเหมือนเดิม...
“ มึงไม่สนใจกูอ่ะ ! ”
ลู่หนานคนแมนสะบัดหน้า กระฟัดกระเฟียดหนีไปกบดานเงียบในครัว ได้เพื่อนใหม่แล้วลืมเพื่อนเก่า..คอยดูเถอะมึ๊ง ไอ้ดำ ! พ่อจะเล่นให้ลืมยศเลย !
---
อาหารเช้าเริ่มขึ้นตอนเวลาประมาณบ่ายโมงหลังจากที่ลู่ฮานปิ้งขนมปังและทอดไข่ดาวจนเพียงพอสำหรับทุกคนแล้ว ร่างเล็กเลือกนั่งข้างๆ เซฮุนด้วยไม่อยากจะให้เกิดปัญหาพิพาธภายในห้อง ปล่อยให้แขกอันคุ้นเคยทั้งสองนั่งฝั่งตรงข้ามกันตามสะดวก จงอินไม่ลืมที่จะร้องขอกาแฟดำรีฟีลจากลู่ฮาน ซึ่งคนน่ารักก็รู้งานรีบเดินไปชงกาแฟใส่กาลูกเล็กมาเตรียมไว้ให้ ลู่หนานได้รับชาเขียวญี่ปุ่นแบบแกว่งถุงดื่มแกล้มมื้อเช้า และเซฮุนที่ได้รับชานมไข่มุกขมๆ นุ่มลิ้นฝีมือคนรักไปด้วยความอิ่มเอมใจ
ติ้ง ต่อง...
หากแต่ก่อนที่จะได้เริ่มลองลิ้มชิมรสมือลู่ฮาน เสียงกริ่งหน้าห้องก็ดังขึ้นขัดเวลาอันแสนรื่นรมย์เสียก่อน คู่รักเจ้าของกรรมสิทธิ์ห้องจึงรับขันอาสาออกไปต้อนรับแขกด้วยตัวเองเสีย เซฮุนสืบเท้ายาวๆ นำหน้าคนตัวเล็ก หยอกล้อส่งเสียงคิกคักกันไปตลอดทางให้วิญญาณมดแมลงสาบได้อิจฉา อีกสองเมตรก่อนจะถึงประตูหน้าเขาก็คว้าเอาตัวลู่ฮานเข้ามากอดเอาไว้ ยกร่างเล็กอุ้มไปเป่าลมร้อนที่คอไปด้วย คู่รักหยอกล้อกันเช่นนั้นเหลือเกิน หากพระเจ้าทรงเห็นท่านก็ทรงจะต้องเอ่ยออกมาเช่นนั้น ทั้งสองเหมาะสมราวกับเกิดมาเป็นปลาและน้ำคู่กัน คอยเกื้อหนุนกันและกันด้วยจิตใจที่แสนบริสุทธิ์
แกร้ก
“ มาหาใคร... ”
ฉาด!
เสียงฝ่ามือหนากระทบใบหน้าด้านข้างของเซฮุนจนหัน ผู้มาเยือนคนใหม่ทำมันและสะบัดร่อนนิตยสารซุบซิบใส่ร่างสูงตามไปติดๆ ผู้บริหารธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ที่มีอำนาจอันดับสามของเกาหลีกำลังยืนหน้าแดงอยู่ตรงนั้น แววตาดุดันกราดเกรี้ยวถูกซ่อนเอาไว้ไม่มิด มีไม่กี่เหตุผลบนโลกนี้หรอกที่จะทำให้เขาแบกหน้ากลับมาเกาหลีแทนการอยู่เซ็นกองเอกสารอนุมัติมากมายที่มีผลต่อรายได้โดยตรงของบริษัทใหญ่ฐานสหรัฐอเมริกา หากทิ้งงานมานั่นเท่ากับว่าบริษัทขาดหัวเรือใหญ่ ไม่มีใครตัดสินใจจัดการได้เฉียบขาดเท่าประมุขที่เชี่ยวชาญด้านการบริหารไปมากกว่าชายคนนี้อีกแล้ว
ภรรยา
ธุรกิจ
และ...
ลูก
“ ตอบมาให้ฉันฟังว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้น !!!!!!!! ”
“ พ่อ !!!! / คุณพ่อ !!! ”
---
แวะอ่านทอล์คก่อนได้ไหม ?
อย่าลืมแวะไปคุยกับเด็กๆ นะคะ ^^
@Luhandgr_ @Sehundgr_
บะบายค่ะ จุบิคุคิ
45% - 28/08/2013
+20% - 02/09/2013
+135% - 07/09/2013
13.09.2013 complete
ความคิดเห็น