คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ▲ DANGEROUS AREA ✗ : 14th
“ ไปหาแจฮโยก่อนไม่ได้หรอเซฮุน ”
ประเด็นในเช้านี้ตกเป็นเรื่องของแจฮโยอย่างปฏิเสธไม่ได้ เซฮุนตื่นตั้งแต่แปดโมงเช้าด้วยอารมณ์เบิกบานใจสุดๆ พื้นที่ข้างกายว่างเปล่าเพราะลู่ฮานลุกออกไปอาบน้ำชำระร่างกายตั้งแต่หกโมงเช้าแล้ว วันนี้คนตัวเล็กมีแพลนทำอาหารบำรุงสุขภาพไปเยี่ยมคนป่วยก็เลยต้องตื่นเร็วกว่าปกติสักหน่อย แถมเมนูสุขภาพที่จะทำนี่ลู่ฮานก็ไม่เคยทำอีกต่างหาก แต่ถือเอาว่าตัวเองรู้จักเครื่องเทศไม่น้อย จึงเลือกจะทำไก่ตุ๋นยาจีนให้เป็นของเยี่ยม แต่ยังไม่ทันที่เครื่องยาจีนจะข้าเนื้อดี เซฮุนก็เดินมึนๆ ออกมาถามแล้วว่าจะเอาไปให้ใคร แน่นอน สิ้นคำลู่ฮานตอบน้องชายตัวโตก็คว่ำปากขมวดคิ้วแน่นเหมือนเด็กๆ ยื่นคำขาดว่าวันนี้จะไม่มีการไปเยี่ยมหมาป่วยที่ไหนทั้งนั้น
“ พี่ไปหามันมาทั้งอาทิตย์แล้วนะ มันแค่ขาหัก ไม่ถึงกับตายหรอกน่า ”
“ ก็เพราะขาหักเนี่ยล่ะพี่ถึงต้องไป โธ่ เซฮุนก็นะ เราก็อยู่กับพี่แทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมงเลย ก่อนหน้านี้ไม่เห็นหวงไม่เห็นห่วงเลยว่าพี่จะไปไหน ทีนี้ล่ะเรามาหวงไม่ให้พี่ไปไหน แจฮโยเขาไม่สบายอยู่นะ ”
เซฮุนอยากตะโกนตอกกลับไป ‘ ก็ก่อนหน้านี้พี่ไม่ใช่เมียผม ! ’ แต่รู้ว่าลู่ฮานไม่ชอบให้เสียงดังจึงนั่งหน้าปั้นอยู่แบบนั้น มือใหญ่ยกแก้วกาแฟรสขมขึ้นดื่มอึกใหญ่ๆ จ้องหน้าอีกคนจนตาไม่กระพริบ เจ้าของใบหน้าน่ารักเมื่อรู้สึกถึงแรงกดดันที่ถูกส่งมาจากตาคู่นั้นก็ทำเพียงแค่ผินสายตาไปมองและส่ายหัวเบาๆ เท่านั้น มือเล็กหยิบจับกระติกบรรจุของร้อนที่เต็มไปด้วยน้ำซุปของไก่ตุ๋นยาจีนมาวางใกล้หม้อใบใหญ่ บรรจงคีบเนื้อไก่ใส่ลงไปและจัดการปิดฝาให้เรียบร้อย
“ ก็ผมไม่อยากไป ไอ้จืดนั่นมีคนดูแลอยู่แล้ว เซฮุนเป็นเลิฟซิคอยู่นะ พี่ลู่ฮานไม่เห็นสนใจเซฮุนเลย ”
ดูเด็กเขาว่าเข้าเถอะ ลู่ฮานหัวเราะคิกคักในลำคอ ยกกระเป๋าผ้ามาสวมทับกระติกน้ำร้อนไว้อีกชั้นและวางมันไว้บนเคาต์เตอร์ ผละตัวออกมาหย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กตรงข้ามน้องชาย คว้าโกโก้ที่เคยร้อนมาจิบช้าๆ เสหน้ามองนกมองไม้ไปทั่วโดยไม่ได้สนใจคนตัวโตที่นั่งทำหน้าบูดอย่างกับก๊วยเตี๋ยวค้างคืนอย่างไงอย่างนั้น ส่งมือเล็กไปหยิบขนมปังปิ้งทาเนยที่นอนอยู่ในจานใบสะอาดขึ้นมากัด เคี้ยวกร้วมๆ ทำหน้าแช่มชื่นราวกับว่ามันอร่อยมากและฉาบด้วยเนยราคาแพงกว่าทองคำ ทำไมลู่ฮานต้องทำเป็นสนใจมันมากกว่าเซฮุนด้วย ! ขนมปังแห้งๆ เกรียมๆ นั่นมันอร่อยตรงไหน ยังไงเซฮุนก็ยืนยัน เขามั่นใจว่าเขาน่าสนใจและอร่อยกว่าขนมปังทาเนยนั่น ล้านเท่า !
“ ใส่ร้าย พี่ไม่สนใจเราตรงไหน พี่สนใจเรามาตลอดแปดปี ไม่พออีกหรือไงหืม ”
ตอบแบบนี้นั่นแหละมันถึงได้สมควรโดนหนักๆ สักที ! เซฮุนตบโต๊ะปึง กระแทกแก้วกาแฟลงบนโต๊ะจนน่ากลัวว่าจะแตก จานขนมปังปิ้งถูกเสือ.กออกไปไกล ยันตัวลุกขึ้นและสืบเท้าเข้ามาใกล้ร่างเล็กที่เริ่มตัวสั่นเพราะความหวาดหวั่นที่ก่อตัวขึ้นในใจ จริงอยู่ที่เซฮุนดีกับเขา แต่ไม่มีใครรับประกันเอาไว้ว่าเซฮุนจะดีไปตลอด คิดแล้วก็กลัวว่าน้องจะกลับไปเป็นเช่นเดิมอีกเมื่ออากับกิริยาดังกล่าวที่กำลังเกิดขึ้นนั้นเคยเกิดขึ้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ลู่ฮานลดแก้วโกโก้วางลงบนโต๊ะ ประสานสายตากับดวงตาดุดันที่ฉาบทับไปด้วยแววตาขุ่นเคือง อุ้งมือใหญ่ช้อนร่างอีกคนขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ลู่ฮานลอยหวือพร้อมส่งเสียงร้องขึ้นมาเบาๆ แต่ยังไม่ทันทำความเข้าใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเซฮุนก็พาตัวเขาไปที่เคาต์เตอร์และกดร่างให้นอนราบพร้อมโถมน้ำหนักตัวลงมากักขังเขาไว้จนไม่มีทางหนีใดๆ ลู่ฮานกลัวแต่ไม่กล้าเอ่ยปากร้องสักแอะ ถ้าน้องบ้าขึ้นมาแบบวันนั้นเขาคงไร้ทางสู้
“ เ..ซฮุน ”
“ ผมไม่ชอบให้พี่ไปหาใคร ไม่ชอบให้สนใจอะไรมากกว่าผม พี่รู้ผมเป็นยังไง ผมร้ายขนาดไหนพี่ก็รู้ ผมหวง ผมหึง พี่เป็นเมียผมนะ เป็นของผมแล้ว ผมไม่อยากจะบังคับพี่แต่ผมก็หยุดตัวเองไม่ได้ อยากให้ผมบ้าหรือยังไง จะยั่วให้ผมบ้าตายเลยหรือ ”
แววตาคมกริบของคนเป็นน้องชายถูกส่งมาให้คนเป็นพี่ชายได้ใจสั่นเล่น ปลายจมูกของคนทั้งอยู่อยู่ชิดกันจนลมหายใจเข้า—ออกหมุนสลับพันกันมั่วไปหมดไม่รู้ว่าของใครเป็นของใคร ลู่ฮานไม่อยากเชื่อว่าตัวเองแพ้ความใกล้ชิด ก้อนเนื้อในอกเต้นเร่าราวกับจะทะลุออกมาจากอก ไม่ต้องให้เซฮุนย้ำหรอกเขาก็รู้ แต่ใครจะไปรู้ล่ะว่าน้องจะคิดอะไรเล็กอะไรน้อยเยอะแยะมากมายขนาดนี้
“ เราไม่ได้อยู่ด้วยกันมาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆ ผมทำงาน พี่ก็ทำงาน ข้าวปลาก็ไม่ได้กินด้วยกันสักมื้อ แต่ไอ้จืดนั่นมันได้กินอาหารฝีมือพี่ทุกวัน พี่เจอหน้ามันมากกว่าหน้าผมอีก แล้วพี่ก็รู้มันคิดยังไงกับพี่ สายตามันแพรวพราวจะตายไป ผมจะไว้ใจมันได้ยังไง พี่บอกผมมาสิ ”
ลู่ฮานระบายยิ้ม โธ่ พ่อเด็กขี้หวง อยากจะบอกไปจริงๆ ว่าคนเราตบมือข้างเดียวไม่ดังหรอก พี่อยู่กับเซฮุนแบบนี้แล้วจะปันใจไปให้ใครได้ แต่ก็กลัวคนแถวนี้จะดีใจจนลิงโลด จึงได้แต่ยิ้มอยู่แบบนั้น “ ไม่ไว้ใจแจฮโยก็ไว้ใจพี่ได้ไหมเซฮุน แค่เอาไก่ตุ๋นยาจีนนั่นไปให้เขาแล้วเราค่อยไปที่อื่นกันต่อได้ไหม แจฮโยกำลังแย่อยู่นะ เคราะห์ซ้ำกำซัดซี่โครงหักยังไม่พอ เขายังลื่นล้มจนเข่าแตก เดินไปไหนไม่ได้ ไม่เหมือนเรานี่ เดินไปไหนมาไหนคล่อง เอาเปรียบพี่ได้ร้อยเปอร์เซ็นต์เต็ม แล้วอีกอย่าง เราไม่ห่วงพี่จุนมยอนบ้างหรือ ไก่ตุ๋นนี่ส่วนหนึ่งก็ของพี่เขานะ ”
ลู่ฮานสอดสานสายตาออดอ้อนแก่คนตัวโตที่กดทับร่างของเขาอยู่ หวังจะให้น้องเข้าใจแต่ก็กลายเป็นแรงบดคลึงที่กลีบปากนุ่ม สัมผัสนุ่มนวลอ่อนหวานถูกป้อนให้ร่างเล็กช้าๆ ลู่ฮานรู้สึกถึงรสขมปร่าที่ปลายลิ้นร้อน น้องดื่มกาแฟขมมากจริงๆ แต่แปลกที่มันดูเข้ากันดีกับรสโกโก้ที่ยังติดอยู่ที่ปลายลิ้นของเขา ทั้งหวาน ทั้งขม กระจายไปทั่วโพรงปาก มือใหญ่ปลดออกจากข้อมือบางและเลื่อนลงไปคลึงเคล้นสะโพกเพรียวแรงๆ จนขึ้นรอย ท่อนแขนอีกข้างที่ว่างอยู่สอดเข้าพยุงแผ่นหลัง ลู่ฮานไม่อาจปฏิเสธน้องชายได้เลยไม่ว่าจะใช้วิธีไหน
“ ไม่เกินชั่วโมงหนึ่งนะครับ...นะ ”
เซฮุนว่าเสียงอ้อน ลู่ฮานก็จนปัญญาจะต่อรองเลยได้แต่พยักหน้าอ่อนใจ ดันแผ่นอกของน้องออกเมื่อเห็นว่ามือใหญ่นั้นซุกซนเกินไปหน่อยแล้ว คนตัวโตคว่ำปาก ทำท่าจะดึงร่างเล็กๆ เข้าไปฟัดให้หนำใจอีกครั้งแต่เมื่อโดนตวัดสายตาปรามๆ ใส่ก็ห่อไหล่ลง เดินงอนๆ หายไปในห้องน้ำ ดูเอาเถอะ บทจะร้ายก็ร้ายจนเขาต้องประหวั่นพรั่นพรึง บทจะดีจะน่ารักก็ขี้งอนเหมือนเด็กๆ ลู่ฮานไม่รักไม่เอ็นดูได้อย่างไรไหว ?
---
“ จะป่วยอะไรกันหนักหนาวะ ”
ถึงพฤติกรรมที่แสดงกับลู่ฮานจะเปลี่ยนแปลงไป แต่นิสัยส่วนลึกยังไงเซฮุนก็ยังคงเป็นเซฮุนเช่นเคย วันหยุดเสาร์อาทิตย์ไม่ได้มีผลต่อประชากรที่เข้าออกโรงพยาบาลเลยแม้แต่น้อย ที่นี่คนยังเยอะ เยอะพอๆ กับวันแรกที่เข้ามาเยี่ยมแจฮโย ร่างสูงวนรถหาที่จอดไปสามรอบเศษ แต่ละรอบก็สบถอะไรไปทั่วจนลู่ฮานต้องส่ายหัว ตอนลงจากรถก็ไม่วายบ่นรถคันข้างๆ ที่จอดเกินช่องมาเพียงไม่กี่เซนติเมตรให้ลู่ฮานต้องลูบต้องเอาคำพูดเย็นๆ เข้าช่วยให้น้องหายใจร้อน ก็ถือว่าดีที่แม้ในโรงพยาบาลจะมีคนมาก แต่เสียงกลับเงียบกริบ ทำให้เซฮุนใจเย็นลงมาก ยอมเดินไปยังห้องพักคนป่วยเป้าหมายโดยที่ไม่ปริปากบ่นอะไรอีก
“ จะรออยู่ข้างนอกนี่ไหมเซฮุน พี่กลัวเราจะไปหาเรื่องแจฮโยเขาอีก ”
คนตัวโตทำเพียงแค่ส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ ลู่ฮานจึงเปิดประตูเข้าไปหาคนป่วยในห้อง แจฮโยสะบัดหน้าหันมามองทางต้นเสียงทันทีที่ได้ยิน ร่างโปร่งวาดยิ้มกว้างบนใบหน้า อยากจะลุกขึ้นมาหาใจจะขาดแต่ก็ติดที่ว่างขาทั้งสองข้างยังใช้การไม่ได้ เฝือกปูนแต่ละข้างหนักอึ้ง ขยับขาเพียงข้างเดียวพลาดก็อาจจะพาลทำให้เฝือกแตกได้ง่ายๆ แจฮโยจึงทำเพียงยิ้มอยู่แบบนั้น สายตาจับจ้องเพียงใบหน้าหวานที่คิดถึงแทบทุกวัน แม้จะรู้ว่าร่างเล็กๆ ที่น่าทนุถนอมนี้ตกไปเป็นของเซฮุนอย่างสมบูรณ์แล้ว ก็อดดีใจไม่ได้ทุกครั้งที่ลู่ฮานมาหาเขา มาอยู่ด้วยบ้าง อ่านหนังสือให้ฟังบ้าง แม้จะเป็นเวลาไม่นานแต่ก็พอให้ต้นไม้ใกล้ตายแบบเขาพอจะอยู่ต่อได้อีกสักพัก
แต่สงสัยแจฮโยคงยังไม่สังเกต ประตูบานสีขาวสะอาดยังไม่ปิดลงดี เซฮุนแทรกตัวเข้ามาภายในห้องและยิ้มทักทายคนป่วยบนเตียงด้วยรอยยิ้มที่แจฮโยรู้ความหมายเพียงคนเดียวเท่านั้น ไม่มีคำบริภาษ ไม่มีคำดูหมิ่นเหยียดหยาม เซฮุนเพียงแค่เดินเข้ามานั่งเงียบๆ ภายในห้อง มองนู่นมองนี่ไปเรื่อยโดยที่พยายามทำตัวให้ไม่มีพิรุธ เพราะลู่ฮานยังไม่รู้ว่าเขาคุยอะไรกับคนหน้าจืดที่นอนอยู่บนเตียง ทุกอย่างจึงเป็นความลับระหว่างเขากับแจฮโยเท่านั้น
“ ยังเจ็บขาอยู่ไหมแจฮโย แล้วนี่พี่จุนมยอนไปไหนเนี่ย ? ปล่อยให้คนป่วยนอนอยู่คนเดียวได้ไง ”
ลู่ฮานกล่าวเสียงใส วางถุงผ้าลงบนโต๊ะหัวเตียงแล้วเบนสายตาไปยังเพื่อนสนิทที่นอนอยู่บนเตียง
“ พี่จุนมยอนบอกว่าจะไปรับคนน่ะ ส่วนขาฉันก็เรื่อยๆ แต่ว่าคันเฝือกชะมัด ”
ใบหน้าหล่อยู่ลงโดยอัตโนมัติ ลู่ฮานจึงครางตอบในลำคอ ปลีกตัวออกไปหาชามแก้วมาใส่ไก่ตุ๋นให้คนป่วยกินเพราะเกรงว่ามันจะหายร้อน เปิดโอกาสให้สายตาคมทั้งสองคู่ได้ฟาดฟันกันไม่หยุดไม่หย่อน เซฮุนจ้องมา แจฮโยก็จ้องตอบ ราวกับว่ามีกระแสไฟฟ้าสถิตเป็นสายเชื่อมคนทั้งคู่เอาไว้ ร่างสูงแทบอยากจะถลาเข้าไปต่อยหน้าจืดๆ ของคู่ปรับ แต่เวลานี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาตีกันเพราะลู่ฮานก็ยืนอยู่ตรงนี้ เซฮุนขยับริมฝีปากเป็นคำสบถ ชูนิ้วด่ากลอกสายตาทำเป็นไม่เห็นเมื่อร่างโปร่งบนเตียงสบถกลับมาบ้าง
“ อ้าว มากันตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ”
คนตัวขาวที่ถูกถามหาเมื่อครู่พาตัวเองเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็กหนุ่มอีกคนที่มีความสูงพอๆ กันกับลู่ฮานหากประมาณดูด้วยสายตา ผิวขาวละเอียด โครงหน้าสมบูรณ์แบบ เครื่องหน้าก็ถูกปั้นขึ้นอย่างดีราวกับเทพเทวารังสรรค์ ดวงตากลมโต จมูกโด่งปลายมน ริมฝีปากได้รูปที่ยามแย้มยิ้มก็กลายเป็นรูปทรงคล้ายหัวใจ เรือนผมสีน้ำตาลถูกหวีให้เข้าที่และจัดให้เป็นทรงแบบลวกๆ ชุดลำลองง่ายๆ โทนสีผู้ชายคือสิ่งที่เขากำลังสวมใส่ กล้องตัวโตราคาแพงถูกถือเอาไว้ด้วยมือน้อยของเจ้าของกล้อง เพราะลู่ฮานไม่เคยรู้จักคนตรงหน้ามาก่อน เข้าจึงทำเพียงยิ้มให้และโค้งพอเป็นพิธีเท่านั้น
“ สักพักแล้ว ”
เซฮุนเลือกจะตอบคำถามนั้นแทนสมาชิกในห้องทุกๆ คน ดวงตาคมกริบฉาบแววสงสัยซ่อนเอาไว้ไม่มิด เสมองคนตัวเล็กที่เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วยความใคร่รู้ “ นั่นใคร ”
“ อ้อ ! นี่หรอ คยองซู ผู้จัดการชั่วคราวเราไง ”
เซฮุนเบ้หน้า กลอกตาไปมาอีกครั้งเมื่อได้ยินคำพูดเสียดหู ใครจะไปอยากได้ผู้จัดการชั่วคราว ดูหน้าตาแล้วไม่น่าดูแลใครได้ อย่านมหรือยังเซฮุนอยากจะถาม แต่เผอิญกลัวเสียมารยาทก็เลยเงียบไว้ มือใหญ่สอดเข้าไปในกระเป๋ากางเกง หยืบโทรศัพท์ออกมาถูๆ ไถๆ มันเล่นทั้งๆ ที่ไม่มีอะไรให้เล่น
“ ใครอยากได้ พี่ถามผมสักคำไหมเนี่ยว่าอยากได้ไหม ”
คนฟังก็นิ่งไปตามๆ กัน เดือดร้อนถึงลู่ฮานที่ต้องเข้ามาเอ็ดน้องด้วยสายตาดุๆ ที่สุดเท่าที่จะทำได้ เซฮุนยกหัวไหล่ ลุกขึ้นสาวเท้ายาวๆ ไปหาคนตัวเล็กที่ยืนทำตาโตอยู่ตรงประตู ยกมือขึ้นหมุนร่างเล็กนั้นไปซ้ายทีขวาทีราวกับเป็นตุ๊กตา ยกแขนซ้ายขวาเล่น รวมทั้งเชยคางขึ้น มองตา สำรวจเครื่องแต่งกายของคยองซูอยู่อย่างนั้น จุนมยอนอดเวียนหัวไม่ได้ อยากจะกรีดร้องแล้วเอาถาดเหล็กเย็นๆ ฟาดหน้าเด็กในปกครองเสยให้เข็ด แค่ผู้จัดการชั่วคราวเท่านั้น ยังทำเหมือนกับเลือกตุ๊กตายางอยู่นั่นล่ะ
“ ไม่อยากได้ก็ต้องเอาไป พี่ขอพักงาน ลาที โอ เซฮุน ขอพี่พักหนึ่งอาทิตย์ จะได้อยู่ดูแลแจฮโยเขาด้วย ไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลังเรื่องตารางงานเรา เห็นคยองซูเป็นแบบนี้แต่พี่การันตรีนะว่าเขาเก่งจริง ลองทดสอบงานมาแล้ว เผลอๆ จะละเอียดลออกว่าพี่ด้วยซ้ำ ”
คนตัวขาวบรรยายสรรพคุณเสร็จสรรพ มัดมือชกเซฮุนว่ายังไงๆ ร่างสูงก็ต้องยอมรับในข้อนี้ให้ได้ จุนมยอนเหนื่อย ความจริงคือเหนื่อยมาก อยากพักร้อนที่บ้านพักตากอากาศด้วยซ้ำแต่ก็ยังมีภาระจะต้องดูแลแจฮโยที่เด็กในปกครองฝากฝังเอาไว้ จึงเลือกใครสักคนที่เขาไว้ใจมากพอให้ดูแลงานตรงนี้ เซฮุนร้าย ตัวจริงไม่เหมือนหน้ากล้อง วงการมายาทำให้จุนมยอนต้องสอนให้เซฮุนรู้จักใช้ทริคทำให้ตัวเองดูดีในสายตาแฟนคลับบ้าง แม้สุดท้ายจะโดนต่อต้าน เซฮุนยังคงทำตามใจตัวเอง แต่ก็ไม่ทั้งหมดเพื่อไม่ให้ตัวเองเสื่อมเสียชื่อเสียง และโด คยองซู คือคนที่คู่ควรแก่งานดังกล่าวนี้มากที่สุด เด็กใหม่ไฟแรง ระบบการจัดการงานดีเยี่ยม ไว้ใจได้แม้ยังคงเป็นมือใหม่ ประวัติขาวสะอาด จุนมยอนคอนเฟิร์ม
“ งั้นถ้าเขาวางตารางงานยุ่ง ผมจะโทษพี่ แล้วก็หักเงินเดือน ”
“ ผมจะไม่ทำให้ผิดหวังครับคุณเซฮุน เชื่อมือผมได้เลย ”
คนตัวสูงออกปากขู่พี่ชายตัวขาวแต่คนที่ตอบกลับมากลับเป็นคนตาโตที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ เซฮุนยักหน้ารับไม่เต็มใจนัก ผินสายตาไปมองพี่ชายตัวเองแล้วก็แทบถลาเข้าไปหา เมื่อเห็นว่าไอ้หน้าจืดบนเตียงคนป่วยกำลังจะงับช้อนซุปที่ลู่ฮานยกจ่อไปไว้ที่ปาก “ ได้ข่าวขาหัก มือไม่ได้หัก ไม่ได้เป็นง่อยด้วยนะ ยกช้อนกินเองไม่ได้ก็ไม่ต้องกินมันสิ ” เดินอาดๆ ไปล็อคแขนพี่ชายร่างเล็ก ท่ามกลางสายตาสงสัยของคนตัวขาวและคนตาโตที่ยังไม่ค่อยรู้อะไรมากนัก ลู่ฮานคว่ำปาก ไม่กล้าจะขัดขืนเพราะเกรงว่าจะมีหนังสด คนตัวโตแถวนี้ยิ่งใจกล้าหน้าด้านอยู่ด้วย
“ ผมไปละพี่ พอดีจะพาลู่ฮานไปกินข้าวต่อ เดี๋ยวเลยเวลาจองแล้วโดนเด้ง ”
นี่ยังไม่ทันเที่ยงด้วยซ้ำ ไอที่พูดไปน่ะโมโหล้วนๆ ยิ่งอยู่ลู่ฮานยิ่งเปลืองตัว แตะนิดแตะหน่อยนั่นเขาก็ไม่อนุโลมให้หรอก ออกแรงดึงร่างเล็กให้เดินตามมา แต่พี่ชายตัวเล็กก็ออกแรงขืนไว้เสียก่อน เจ้าของใบหน้าน่ารักส่งยิ้มให้ผู้จัดการคนใหม่ของเซฮุนตามวิถีคนมีมิตรสัมพันธ์ที่ดี เซฮุนเตรียมตัวจะหันกลับไปกระชากเสียแล้ว แต่ประโยคห่วงใยของลู่ฮานที่กำลังถูกส่งให้โด คยองซูอะไรนั่นกำลังบีบให้เขาหันกลับไปอุ้มพาดบ่าเสียดีกว่า !!
“ คุณคยองซูทานข้าวเที่ยงหรือยังครับ พอดีเซฮุนจะไปทานข้าวพอดี ผมอยากจะคุยกับคุณด้วย ว่างหรือเปล่าครับ อยากให้ไปด้วยกันหน่อย ”
“ อ่า... ขอโทษนะครับที่ต้องปฏิเสธ ผมมีธุระต้องไปทำต่อนิดหน่อยเลยไปด้วยไม่ได้ ความจริงแล้วอยากไปด้วยมากๆ เลยนะครับ นัดแรกก็ปฏิเสธเสียแล้ว แย่จริงๆ เลยนะครับผมเนี่ย แต่ไว้โอกาสหน้าให้ผมเลี้ยงก็ได้นะครับ ทั้งคุณเซฮุนเอง แล้วก็คุณ...ลู่ฮานใช่ไหมครับ ? ”
“ ครับ ลืมแนะนำตัวไปเลย... โอ ลู่ฮานครับ พี่ชายของเซฮุน เรื่องทานข้าวไม่ต้องห่วงเลยครับ เอาไว้คราวหน้าก็ได้ ยังไงก็ขอฝากเซฮุนไว้ด้วยนะครับ คุณคยองซู ”
“ ค... ”
“ สั่งเสียพอแล้วก็ไป หิวข้าว !!!!!! ”
คยองซูยังไม่ทันตอบรับเซฮุนก็พูดแทรกขึ้นมาเสียก่อน พร้อมกับการกระชากลากถูพี่ชายตัวเล็กออกไปทันทีที่ระเบิดอารมณ์ใส่คนตาโตเสร็จ คยองซูวาดยิ้มรูปหัวใจ ส่งเสียงหัวเราะน้อยๆ กับภาพที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้
“ ครับ จะดูแลอย่างดีเลยล่ะ ”
คยองซูคงจะกล่าวลอยๆ ให้ประตูฟังกระมัง รู้ทั้งรู้ว่าคนถามไม่ได้ยินหรอกแต่เขาก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเป็นผู้ฟังที่ไม่ดีจึงตอบไปก่อน จุนมยอนยันตัวเองขึ้นมายืน สาวเท้ายาวๆ มายืนข้างคนที่ความสูงพอๆ กับตัวเองแล้วก็วาดยิ้มกว้าง “ เซฮุนมันเด็กขี้หวง อย่าถือสาเลยนะ ” แก้ต่างให้เด็กในปกครองเรียบร้อยแล้วก็วาดแขนกอดคอคยองซูด้วยท่าทีสนิทสนม
“ ครับ ไม่ถือสาหรอก พี่น้องคู่นี้น่ารักกันดีนะครับ ผมชอบจัง ”
จุนมยอนหัวเราะในลำคอ ปัดไม้ปัดมือเป็นอันเข้าใจกันว่ายอมรับและเห็นด้วย เดินเตาะๆ แตะๆ ไปหาคนป่วยที่ไม่มีโอกาสได้ทักท้วงอะไรมาสักพักแล้ว มือขาวจับช้อนซุปขึ้นมาป้อนร่างโปร่งบนเตียงแทนคนน่ารักที่ถูกลากออกไปเมื่อครู่ รสชาติมันคงไม่เปลี่ยนไปเท่าไหร่หรอกแค่คนป้อนคนละคนกัน แจฮโยทำหน้าเหมือนไม่อยากกิน แต่เมื่อคิดถึงใจลู่ฮานก็จึงจำใจใช้ริมฝีปากโอบรัดช้อนนั้นเข้ามาในโพรงปาก ละเลียดชิ้มน้ำซุปรสดีที่ถูกปรุงมาอยากพิถีพิถัน ใช้ฟันบดเนื้อไก่ที่ทั้งนิ่มทั้งร่วนอย่างไม่ยากเย็นเท่าที่ควรนัก ฝีมือลู่ฮานยังดีเยี่ยม เขารักรสมือของลู่ฮานที่สุด
“ งั้นถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับพี่จุนมยอน พอดีมีธุระนิดหน่อย ”
คยองซูต้องจำใจกล่าวขัดเพราะตัวเองมีธุระต่อ ร่างเล็กก้มหัวเคารพคนทั้งคู่ตามมารยาท แม้คนที่นอนอยู่บนเตียงเขาไม่รู้จัก แต่ก็มั่นใจเต็มร้อยว่าต้องโตกว่าแน่ๆ
“ ตามสบายเลยคยองซู ”
ร่างเล็กวาดยิ้มรูปหัวใจ โค้งเคารพซ้ำอีกครั้งก่อนหมุนตัวกลับหลังเดินออกไปจากห้อง เดินไปตามทางสีขาวสะอาดของโรงพยาบาลพลางยกกล้องตัวโปรดออกมาเก็บภาพตัวตึกไปเรื่อย ผู้คน พยาบาล กลุ่มคุณหมอ วีลแชร์ที่ถูกตั้งไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย รวมถึงเก้าอี้ตัวยาวที่มีผู้ปวยนั่งรอกันคลาคล่ำ คยองซูชอบถ่ายรูป ชอบมากและมากที่สุด เขาเชื่อว่าการถ่ายรูปคืองานอดิเรกที่มีความสร้างสรรค์ ฝึกทักษะในการสังเกต แถมหากถ่ายได้ดีก็อาจได้รับค่าตอบแทนจากตรงนี้ด้วย ร่างเล็กรีบจำเท้าให้ยาวขึ้นเมื่อพบว่าตัวเองเหม่อลอยมากเกินไปแล้ว จึงรีบสาวเท้ายาวๆ เข้าไปในลิฟต์ กดตัวเลขบอกชั้นเรียบร้อยแล้วก็ไม่ลืมที่จะกดปุ่มเร่งให้ประตูปิดเร็วขึ้น
ธุระ ธุระ อย่าลืมสิคยองซู !
Ms.9
จะเปิดเทอมแล้วนะะะ ฮือ เดี๋ยวจะไม่มีเวลาให้แล้วนะ *กอดรัดฟัดจูบทุกคน*
ช่วงนี้เหนื่อยมากเลย เรื่องอะไรมากมายไม่รู้ช่างขยันประเดประดังเข้ามาใส่อ๋อจัง
เลยเฟลๆ นิดหน่อยค่ะ แต่เดี๋ยวคงหาย
คยองซูออกมาแล้ว เดี๋ยวมีบทโขกสับให้ดูแน่ๆ ค่ะ ธูธ #ขยันทำร้าย
เออ.. แล้วเราลงบทนี้แบบโจ๋งครึ่ม จะโดนใครเขาหมั่นไส้แบนไหมเนี่ย ฮือ
เดี๋ยวเลิฟซีนแบบนี้จะมีจนเอียนเลยค่ะ เพราะชายโอแกหื่นมาก จากที่ทุกคนรู้ๆ กันมา ถถถถถ
ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว เคยมองฟิคตัวเองตั้งแต่มีแฟนคลับแค่สิบคนยี่สิบคน จนวันนี้สามร้อยกว่าคนแล้ว
ปลื้ม ปริ่ม เลิ้บทุกคนเลยบ่องตงงงงง อิอิ
#ไหนบอกไม่รู้จะพูดไรไง
ขออีกเรื่องค่ะ จะบอกว่ายิ่งเขียนยิ่งยาว ( มาก ) ตัวหนังสือคงจะเยอะหน่อย หวังว่าคงยังไม่เบื่อกันนะคะ TT
ไปดีกว่า ให้ทุกคนทายว่าน้องคยองจะให้ใครจับ ? แล้วใครจะจับน้องคยอง ?
ขอบคุณทุกคนนะคะ ขอบคุณจากใจเลยย ^ - ^
มีความสุขกับการอ่านค่ะ <3
ปล่ำลู่. เว้นบรรทัดแปลกๆ ไม่ต้องสงสัยนะคะ มึนๆ หัว
ปล้ำเลย์. มีคำผิดแจ้งค่ะที่เลิ้บ
ขออีกนิด : แค่คำว่าเสือ.กจานขนมปังเนี่ยจะเอาอะไรนักหน๊าาาาาาาาาาาาาาา า า า า!!!!
ความคิดเห็น