คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ▲ DANGEROUS AREA ✗ : 13th
คงจะไม่เป็นการเว่อร์ไปถ้าลู่ฮานบอกว่าตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมาลู่ฮานมีความสุขที่สุดในรอบแปดปี ดูเหมือนหลังจากที่เขาและน้องชายต่างเข้าใจกันบ้างบางส่วนแล้ว เรื่องราวยุ่งๆ ที่เคยเป็นปัญหาก็ถูกคลายปมออกไปจนหมดสิ้น ไม่หรอก ลู่ฮานยังไม่ตอบรับคำว่ารักของน้องชาย ถึงแม้ความรู้สึกข้างในจะเริ่มฟ้องออกมาแล้วว่าความรู้สึกข้างในอาจเป็นรัก แต่เมื่อโดนทำร้ายมาแล้วแปดปี ลู่ฮานก็อดจะลังเลใจว่ามันจะไม่กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้ ยิ่งช่วงนี้เซฮุนดูจะตามใจเขาเอาเป็นพิเศษ ไปรับ—ส่งที่ร้าน พาไปเยี่ยมแจฮโยบ้างบางโอกาส หรือไม่ก็พาไปซื้อของเข้าคอนโด ยิ่งต้องตริตรองให้หนักว่าจะตัดสินใจกับเรื่องนี้เช่นไร
ลู่ฮานไม่รู้หรอกว่าตกลงน้องจริงๆ คือคนไหน แต่เขาก็ค่อนข้างพอใจกับสิ่งที่เป็นอยู่ตอนนี้ แม้บางครั้งตนจะเสียเปรียบทางร่างกาย เซฮุนมือไวมากกว่าที่เขาคิด ชอบแตะนู่นแตะนี่ทุกทีที่มีช่องว่างให้น้องทำ ไม่ว่าจะเป็นบนรถยนต์ ในห้องนอน ในคอนโด ยันที่ร้านกาแฟนั่นล่ะ แต่มันก็ไม่บ่อยมากนักเมื่อตลอดทั้งสัปดาห์ เซฮุนจะต้องไปทำงานที่เขตอื่นๆ รอบๆ โซลเสมอ ดังนั้นตอนเช้า เซฮุนจะขับรถไปส่งเขาที่ร้าน จากนั้นจึงวนออกไปทำงาน ส่วนในตอนเย็นนั้น แม้เซฮุนจะติดงานอยู่ แต่ก็ยังดื้อดึงที่จะมารับที่ร้าน กลับไปส่งที่คอนโด ก่อนจะกลับไปทำงานอีกครั้ง
เราไม่ได้เข้านอนพร้อมกันเลยหลังจากวันนั้นที่เราคุยกัน เซฮุนงานรัดตัว ด้วยเพราะพี่จุนมยอนเองก็ไม่ค่อยมีเวลามากนักที่จะมาดูแลจัดการตารางงานให้เซฮุนเช่นเคย พี่ชายตัวขาวใช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล มีไอแพดเป็นเพื่อนข้างกาย พูดคุยกับพยาบาลบ้าง หมอบ้างเพื่อแก้เหงา อ่านหนังสือหรือเปิดทีวี สร้างบทสนทนาเล็กๆ กับอัน แจฮโย เพื่อนสนิทของลู่ฮานที่ตอนนี้ต้องพักงานยาว ด้วยอาการกระดูกซี่โครงหักแต่ทุนเดิม แถมยังเพิ่มเพราะไปทำอีท่าไหนก็ไม่ทราบ ลื่นล้มในห้องน้ำโรงพยาบาลจนกระดูกเข่าแตกทั้งสองข้าง ไม่ต่างอะไรกับคนพิการดีๆ นั่นเอง
ลู่ฮานมักเข้านอนในตอนสี่ทุ่มครึ่งของวันหลังจากดูซีรีย์สืบสวนสอบสวนของอเมริกาจบ คราแรกนั้นตัวเองก็ไม่ถูกกับมันนักเพราะไม่ชอบเรื่องอะไรที่มันซับซ้อนซ่อนเงื่อน ทั้งยังชวนให้ปวดหัวกับปริศนามากมายในเรื่องราวเหล่านั้นที่ตัวเอกต้องพิสูจน์ แต่คงเป็นเพราะเซฮุนล่ะมั้ง ตัวตั้งตัวตีของเรื่องนี้ มาทำอ้อนตาใสใส่ ให้เขาอัดซีรีย์ตอนนู้นตอนนี้ให้เพราะตัวเองต้องไปทำงานดึกๆ ดื่นๆ กว่าจะกลับบ้านมา ซีรีย์ก็จบไปแล้วไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ จึงปล่อยให้มันเป็นไป ยอมนอนดึกสักหน่อยเพื่อคนเป็นน้องชาย
หากพูดกันตามความเป็นจริงแล้ว ลู่ฮานก็ไม่กล้าจะยอมรับความรู้สึกตัวเองสักเท่าไหร่ เพียงเพราะรู้สึกผิดต่อแจฮโยที่กำลังนอนป่วยอยู่ที่โรงพยาบาล แจฮโยที่อดทนรอเขามานาน นานเสียจนลู่ฮานเชื่อว่า หากเป็นคนอื่นแล้วนั้น คงจะต้องยอมแพ้ จมอยู่กับน้ำตาอยู่สักพัก และก็กลับมาหายขาดได้ แจฮโยคงจะขุ่นเคืองใจ หรืออาจเกิดคำถามมากมาย ว่าเป็นเพราะเหตุใดคนที่เขาเลือกจึงไม่ใช่แจฮโย แต่มองในด้านบรรทัดฐานของความรัก ไม่มีใครรับรู้ว่ามันเกิดขึ้นเมื่อใด มันไม่สำคัญว่าใครจะเข้ามาก่อนหรือหลัง ไม่เกี่ยวกับเรื่องวิธีการพูดจา หรือดูแลเอาใจใส่ มันเกี่ยวข้องกับเรื่องราวของหัวใจล้วนๆ สอดคล้องกับจังหวะการเต้น เสียงอึกทึกที่ดังทุกครั้งที่อยู่ใกล้ใครคนนั้น ซึ่งในกรณีนี้นั้น อาการดังกล่าว ลู่ฮานมีกับเซฮุนเพียงคนเดียว
เป็นเหมือนทุกคืนที่วันนี้ลู่ฮานเดินประคองแก้วโกโก้ร้อนออกมาจากส่วนครัว ถือว่าห้องสีหม่นๆ ห้องนี้ดูดีขึ้นมาก หลังจากที่เซฮุนยอมใช้บัตรเครดิตอย่างบ้าคลั่งไปกับเครื่องครัวและเฟอร์นิเจอร์ใหม่ๆ พวกเขามีชั้นวางหนังสือนิตยสารที่ร่างเล็กแอบซื้อมาเก็บซ่อนเอาไว้ ( แน่นอนว่าเรื่องนี้เซฮุนคาดคั้นว่าจะรู้ให้ได้ สุดท้ายลู่ฮานก็ต้องสารภาพในสภาพที่ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือเพียงปราการชิ้นสุดท้ายที่ปกปิดส่วนความเป็นชายอันน่าอายอยู่ ) ตอนนี้พวกมันทั้งหมดจึงถูกจัดวางเป็นสัดส่วน ไม่ต้องเก็บเป็นตั้งๆ ในห้องเก็บของอีกต่อไปแล้ว อีกหนึ่งอย่างที่ลู่ฮานแสนจะภูมิใจ คือชุดเครื่องครัวใหม่เอี่ยม กะละมังผสมขนม แท่นวางเค้ก ถาดแสตนเลสขนาดใหญ่ ไม้พาย ตะกร้อไฟฟ้าอันใหญ่กว่าเดิม เครื่องปั่น ยันของเล็กๆ อย่างเช่นหัวบีบวิปครีม เซฮุนซื้อมันเข้าคอนโดจนแทบไม่มีที่เก็บ ถึงจะโดนห้าม ทัดทานไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ เซฮุนก็ยืนยันที่จะซื้อมันด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง อ่า... ยังไม่รวมทีวีจอพลาสมากับสเตริโอใหม่นี่อีก เปิดเสียงทีแค่ขีดเดียวก็ดังเท่าสามขีดของทีวีเครื่องก่อน ลู่ฮานไม่ชอบ แต่พ่อคนออกเงินเขาอยากได้ มีหรือจะเข้าไปขัดใจเขาให้ตัวเองโดนเอารัดเอาเปรียบอีก
เครื่องบันทึกถูกเปิดพร้อมกับตัวเลขที่หน้าปัดเริ่มวิ่ง ลู่ฮานเป่าไล่ไอร้อนที่ลอยคลุ้งจากแก้วโกโก้สีสะอาด ดวงตากลมโตราวกับลูกกวางจับจ้องไปยังจอพลาสมาตรงหน้า เอาจิตใจไปจดจ่อกับเรื่องราวที่กำลังดำเนินไปอย่างเข้มข้น มีบ้างที่ผละออกมาดื่มเครื่องดื่มรสนุ่มลิ้นจากแก้วลงไปในลำคอ จากนั้นก็กลับไปสนใจกับเรื่องซีรีย์ต่อ ใบหน้าน่ารักเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของตัวละครเอก ขมวดคิ้วยุ่ง ผลิยิ้มเจ้าเล่ห์ กลั้นหายใจเมื่อประสบอยู่ในเหตุอันตราย ปลายเล็บเท้าจิกลงบนพื้นพรมเวลาที่หัวใจดวงเล็กบีบรัดเพราะกำลังตื่นเต้นกับเหตุการณ์ตรงหน้า ตลอดเวลาสองชั่วโมง ลู่ฮานทำแบบนั้นวนไปวนมาราวกับถูกตั้งโปรแกรมไว้ และทันทีที่ไตเติ้ลในตอนท้ายของซีรีย์ตอนนี้จบ ริมฝีปากเล็กก็อ้าปากหาววอดๆ โดยอัตโนมัติ
ลู่ฮานยันตัวขึ้นลุกขึ้นยืน กดรีโมทปิดทีวีตรงหน้าและกดหยุดเครื่องอัดวีดีโอเสร็จสรรพ ยืดตัวคลายกล้ามเนื้อลดอาการเมื่อยล้าเล็กน้อยพอเป็นพิธี สาวเท้ายาวๆ พาตัวเองเข้าไปในส่วนครัวและเริ่มต้นล้างแก้วโกโก้ของตนเอง ใบหน้าน่ารักมองเสมองไปทางนาฬิกาเรือนโตที่ถูกติดไว้ที่ผนังแล้วก็ต้องถอนหายใจ สี่ทุ่มครึ่งอีกแล้ว ยังไม่เห็นวี่แววของน้องชายจะกลับมาถึงบ้าน ไม่รู้เลยหรือยังไงว่าเขาเป็นห่วงมากขนาดไหน ต้องกังวลมากเท่าใดที่เซฮุนทำงานหนักๆ ติดกันแบบนี้ อาหารเช้าก็ไม่ค่อยได้กิน อาหารเที่ยงที่กองไม่ต้องพูดถึง ส่วนอาหารเย็นนั้นก็ลืมไปเสียเถอะ คนอย่างเซฮุนน่ะเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว ความอยากอาหารจะเท่ากับศูนย์ทันทีที่คำว่าขี้เกียจแวบขึ้นมาในหัว อดข้าวเป็นวันๆ ได้ โดยที่ไม่ร้องสักแอะว่าหิว ถึงบางครั้งจะร้อง แต่คำว่าขี้เกียจก็หยุดทุกอย่างอยู่ดี ดังนั้นจึงไม่แปลกที่เซฮุนจะมีรูปร่างผอมบางผิดแปลกจากผู้ชายทั่วไป รูปลักษ์ภายนอกมองแล้วก็ดูเหมือนไม่มีกล้ามเนื้อ แต่ลู่ฮานนี่ล่ะที่จะยืนยันเองว่าเซฮุนแรงมากใช่ย่อย แถมกล้ามเนื้อก็ยังมีเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ อีกด้วย
ลู่ฮานคว่ำแก้วของตัวเองลงบนที่คว่ำ ก่อนจะเช็ดมือจนแห้ง จับแก้วอีกใบที่มีรูปทรงเหมือนกันแต่แตกต่างกันที่ลวดลายบนนั้น เซฮุนเป็นคนสั่งทำมัน ใบหนึ่งมีชื่อของเขาพิมพ์อยู่ด้วยสีชมพู ส่วนอีกใบหนึ่งของเซฮุนก็มีชื่อของน้องพิมพ์อยู่ด้วยสีดำ ร่างเล็กยิ้มให้กับมันราวกับยิ้มให้เจ้าของ หยิบมันมาวางบนเครื่องอุ่นกาแฟ กดปุ่มเปิดให้เครื่องทำงานและหันตัวเดินไปหยิบนมสดในตู้เย็นมารินใส่เอาไว้เฉกเช่นทุกวัน เพราะลู่ฮานกลัวว่าสุขภาพน้องจะแย่ เมื่อเห็นว่าเซฮุนทำงานเหนื่อยร่างกายก็คงต้องการอาหารที่มีประโยชน์มากเพียงพอ แซนวิชที่อัดแน่นไปด้วยผักใบเขียว แฮม เบคอน ชีสแผ่นโต ถูกจัดวางไว้บนจานสีขาวสะอาด ซอสมะเขือเทศถูกวาดให้เป็นรูปรอยยิ้ม ยังไม่รวมชานมไข่มุกรสมือของเขาที่ถูกแช่เอาไว้ในตู้เย็นอีก ทุกอย่างล้วนถูกรังสรรค์ไว้เพื่อเซฮุน สิ่งเล็กๆ ที่ลู่ฮานคิดว่ามันคงจะตอบแทนน้องชายได้บ้างในตอนนี้
โพสอิทสีชมพูอ่อนแปะลงบนโต๊ะกินข้าว ลายมือน่ารักถูกเขียนเอาไว้อย่างเป็นระเบียบพร้อมกับอีโมติคอนที่ลู่ฮานชอบใช้ ‘ กินให้หมดก่อนนะแล้วค่อยเข้าไปนอน เข้าใจไหม เด็กบ้า ^^ ’ เขาไม่รู้หรอกว่ามันจะทำให้คนอ่านยิ้มได้บ้างหรือเปล่า แต่บอกได้เลยว่าคนเขียนน่ะเขียนไปยิ้มไปอยู่แล้ว ใจจริงอยากจะอยู่รับ แต่ความง่วงก็โจมตีจนต้องอ้าปากหาวเป็นครั้งที่สอง ลู่ฮานพาตัวเองออกจากส่วนครัว กดรีโมทปิดแอร์และเดินไปสับสวิชไฟในห้องนั่งเล่นให้เหลือเพียงโคมไฟเล็กๆ บนโต๊ะข้างโซฟาเท่านั้น ก่อนจะค่อยๆ สโลสเลเข้าห้องนอนไปล้มตัวลงบนเตียงนุ่มๆ คว้าหมอนของเซฮุนขึ้นมากอดเอาไว้ สูดดมกลิ่นประจำตัวของร่างสูงเพื่อคลายความคิดถึง จำใจปิดเปลือกตาลงเพราะความง่วงกำลังครอบงำเขาเข้าไปเรื่อยๆ จนลู่ฮานจมดิ่งลงสู่นิทราอย่างสมบูรณ์
---
เซฮุนไม่ปฏิเสธว่าเขาชอบสภาพการจราจรในตอนเกือบจะเที่ยงคืนแบบนี้มากกว่าตอนกลางวันเป็นไหนๆ รถราที่ไม่ติดขัด ไฟแดงก็ปรากฏเพียงไม่นาน บางครั้งก็อาจไม่มีเลยเสียด้วยซ้ำ มันทำให้เขารู้สึกสบายใจที่จะขับรถไปตามถนน แต่หากวันนี้มันไม่เหมือนเดิม ตลอดสัปดาห์เขาวุ่นอยู่กับงานถ่ายแบบของตัวเอง แต่ละวันมีนายจ้างเป็นสิบๆ คนเข้ามาต่อคิวงานกันให้ควั่ก เปลี่ยนเสื้อเป็นสิบๆ แบบ วิ่งรถยาวจนเติมน้ำมันกันไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบ ไหนจะต้องทนกับทีมงานห่วยๆ ที่เอาแต่จ้องเนื้อหนังเขาอยู่นั่น บอกตรงๆ ว่าการทำงานคนเดียวนี่ยากกว่าการเผด็จศึกพี่ชายตัวเล็กเสียอีก
การตัดสินใจสายฟ้าฟาดของเขาทำให้ทุกอย่างกำลังดีขึ้น เขามอบคำพูดจาหวานๆ ให้แก่พี่ชาย ทำทีท่าที่ให้เกียรติกับอีกคนให้มากที่สุดเท่าที่ตัวเองจะทำได้ เพื่อรับผิดชอบและชดใช้ช่วงเวลาที่เคยทำร้ายลู่ฮานมาถึงแปดปี ตลอดเวลาเขาไม่เคยคิด ไม่เคยนึกว่าทุกวิธีการที่ทำลงไปจะทำร้ายอีกคนมากเพียงใด เอาแต่ใจจนเคยตัว ผลักไส ไล่ตะเพิดร่างเล็กไปแต่ใครเล่าจะรู้ เมื่อถึงเหตุการณ์จริงที่ลู่ฮานหนีไป เซฮุนร้อนรุ่มดั่งมีคนเอาไฟมาสุมรอบตัว รอบกายมีแต่ความว่างเปล่า ห้องนอนเงียบเหงาไร้เงาคนเป็นพี่ชายก็ทำเอาเขาอาละวาดห้องแทบพัง คิดแล้วคิดอีกว่าคนตัวเล็กไปอยู่ที่ไหนแต่ก็มืดมันแปดด้าน อีกคนก็ฉลาดแสนฉลาดที่ไม่ยอมหยิบโทรศัพท์ติดไปเพื่อป้องกันเอาไว้ไม่ให้เขาโทรหา จนสุดท้ายแล้วก็แอบฉุกคิดได้ว่า คนที่ร่างเล็กไว้ใจที่สุดก็คงจะไม่พ้นไอ้หน้าจืดนั่น รถยนต์คันงามจึงถูกเร่งเครื่องจนแทบสุดความสามารถของมัน และไม่นานเขาก็ได้ตัวพี่ชายตัวเล็กกลับมาเป็นของตัวเองจนได้
เซฮุนไม่ได้อยากร้าย ไม่ได้อยากเลว แต่ทุกๆ อย่างมันบังคับให้เขาทำแบบนั้น ร่างสูงไม่ได้สนใจว่าเมื่อก่อนเป็นอย่างไร เขาจะเคยร้ายขนาดไหนแต่วันนี้สิ่งที่เขาจะทำก็คือดูแลความรักของเขาให้ดีที่สุด มันหมดเวลาที่เด็กผู้ชายคนหนึ่งจะเล่นเกมโง่ๆ ตามแผนของคนบางคนแล้ว ต่อแต่นี้เซฮุนขอทำหน้าที่ผู้ชายที่ดี จะทำตามใจตัวเองเพื่อทำให้คนที่ตนเองรักมีความสุขที่สุด จะขอใช้เวลากับพี่ลู่ฮานของเขาให้มาก ไม่ว่าความสุขครั้งนี้จะยั่งยืนหรือไม่ แต่เซฮุนก็ยืนยันจะทำมันให้ดีที่สุดเท่าที่คนโง่ๆ อย่างเขาพอจะทำได้
เป็นเวลาเที่ยงคืนครึ่งพอดีที่เขามาถึงห้อง ไฟในห้องดับหมดและเหลือเพียงโคมไฟบนโต๊ะข้างโซฟาเหมือนทุกวัน ร่างสูงพาตัวเองเข้าไปในห้องนอน มองดูคนตัวเล็กที่อยู่ในห้วงนิทราแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ กลีบปากเล็กสีชมพูที่เผยอออกเล็กน้อย แพขนตายาวที่ปิดสนิท จมูกเล็กๆ ที่มีปลายรั้นขึ้นเล็กน้อยช่างรับกับโครงหน้าที่ถูกรังสรรค์มาอย่างดี เซฮุนอดไม่ได้ที่จะก้มลงไปจรดริมฝีปากกับข้างแก้มใสนั้นเบาๆ เพื่อไม่ให้เป็นการรบกวนร่างเล็กจากนิทราอันแสนสุข เลื่อนมือปัดปอยผมที่ตกลงมาปรกหน้าปรกตาให้พ้นทาง ก่อนจะอดใจไม่ไหวอีกครั้งที่จะจุมพิตลงบนเปลือกตาสีอ่อนนั้นด้วยความรักใคร่
“ ฝันดีนะครับนางฟ้า ”
เซฮุนกระชับผ้าห่มสีสะอาดให้คลุมทับร่างเล็กๆ ของลู่ฮานเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเริ่มงอตัวเป็นกุ้งโดนน้ำร้อนลวก เสหน้าไปมองตัวเลขบอกอุนหภูมิเครื่องปรับอากาศแล้วก็ต้องส่ายหน้าด้วยความระอา ใครเขาสั่งเขาสอนให้ปรับแอร์ต่ำขนาดนั้นทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองขี้หนาว ตัวเซฮุนเองน่ะแค่สิบเจ็ดนี่ถือว่าเด็กมากๆ สิบห้าองศานี่ยังเคยนอนมาแล้ว แต่คนตัวเล็กที่นอนอยู่นี่ แค่ยี่สิบองศาบวกรับกับอากาศด้านนอกนี่ก็สั่นหงกเป็นลูกนกตกน้ำได้แล้ว ดูเอาเข้า แบบนี้มันน่าเกลียดไหมเล่า เอาใจคนร้ายๆ แบบเขาอยู่นั่น หากเขาไม่ตัดสินใจบอกความจริงไปจะไม่ต้องทำร้ายกันให้ตายไปข้างหนึ่งหรือ ?
ร่างสูงผละออกมาจากห้องนอน ปิดประตูเสียงแผ่วพลางพาตัวเองไปยังส่วนครัว ผินสายตาไปมองแก้วนมร้อนๆ ที่ถูกวางอุ่นเอาไว้แล้วก็ต้องระบายยิ้ม รวมทั้งบนโต๊ะทานข้าวก็ยังมีแซนวิชหน้าตาน่ากินวางอยู่พร้อมกับโพสท์อิทแผ่นน้อย เลื่อนเก้าอี้ไม้ออกและหย่อนตัวลงนั่งบนนั้น มือใหญ่ประคองอาหารมื้อแรกของวันขึ้นมากัดคำโต ความเหนื่อยที่สะสมมาทั้งวันล้วนหายเป็นปลิดทิ้ง สารภาพกันจริงๆ เขาไม่ชอบกินชีสสักเท่าไหร่ เพราะมันไม่เป็นผลดีนักกับหุ่นนายแบบที่ลงทุนรักษามานานขนาดนี้ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ลู่ฮานอุส่าห์เตรียมเอาไว้ให้ ขอกินให้ชื่นใจลักหน่อย ว่าแล้วก็กัดแซนวิชเข้าไปอีกสามคำโตๆ บดเคี้ยวจนละเอียดดีแล้วจึงลุกออกไปหยิบนมอุ่นๆ มาดื่มจนหมดแก้ว ตบท้ายด้วยชานมไข่มุกรสมือพี่ชายที่ตัวเองติดใจในตู้เย็น
“ กลับมาแล้วหรอ ”
เสียงหวานๆ ที่เต็มไปด้วยความงัวเงียดังขึ้นข้างหลัง เซฮุนวางแก้วชานมลงในตู้เย็นและหันกลับมายิ้มกว้างให้คนตัวเล็กกว่า ดวงตากลมโตที่เคยเบิกกว้างและฉาบไปด้วยแววสุกใสกลับปรือปรอยเปิดเพียงเล็กน้อยพอให้มองเห็น ผมสีคาราเมลยุ่งเหยิง การรันตรีได้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้านี้นอนดิ้นมากขนาดไหน เสื้อนอนตัวโคร่งที่เจ้าตัวชอบใส่ก็หลุดลงไปกองหมิ่นเหม่อยู่ตรงหัวไหล่ มือเล็กยกขึ้นมาขยี้ตาเบาๆ เกิดเป็นภาพน่ารักแก่คนที่มองเห็น เซฮุนอยากจะฟัดเจ้าลูกกวางนี้ให้หนำใจ อยากจะกัดอยากจะกินเพราะเขากระหายเหลือเกินในตอนนี้ แต่ก็ต้องคำนึงถึงแพ็คเกจการเที่ยวที่อุส่าห์วางแผนไว้ข้ามคืน ไม่อยากจะทำให้เสียแผนไปจึงต้องอดใจเอาไว้ก่อน เซฮุนจึงทำเพียงโน้มตัวลงไปกดจูบที่แก้มใสทั้งสองข้างเบาๆ
“ กลับมาแล้วครับ หิวน้ำหรอถึงเดินออกมาข้างนอกเนี่ย ”
“ อื้อ เอาให้หน่อย ”
เพราะเซฮุนไม่เคยเจอลู่ฮานในสภาพนี้ แปดปีที่ทำเลว บวกกับหนึ่งอาทิตย์ที่ทำดีไม่อาจตอบโจทย์ของเขาได้หมดว่าลู่ฮานเป็นอย่างไรบ้าง โดยปกติแล้วยามลู่ฮานอยู่กับเขา ลู่ฮานไม่ใช่คนขี้อ้อน อะไรๆ ก็ยอมไปเสียหมดเพียงแค่ขอให้บอก ( แต่แน่นอน ยกเว้นเรื่องนั้น ) เซฮุนจึงไม่เคยเห็นลู่ฮานอ้อนเลยตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกันมา แต่มาถึงวันนี้ เวลานี้ เซฮุนได้สัมผัสว่าเวลาลู่ฮานทั้งง่วงทั้งงัวเงียนี่อันตรายมากกว่าเวลาไหนๆ ทั้งสิ้น โอย... ถ้าเกิดอะไรขึ้นเซฮุนรับผิดชอบไม่ได้นะครับพี่ มาทำเสียงกระเง้ากระงอดข้างๆ หูแบบนี้ ใครทนได้มันก็เป็นพระอิฐพระปูนแล้ว !
“ จูบทีนึงก่อน ”
ก็ไม่ได้รอให้เจ้าตัวเขาอนุญาตหรอก เซฮุนจู่โจมไปแล้วเรียบร้อย ริมฝีปากร้อนผะผ่าวทาบลงบนริมฝีปากเล็กทันทีที่สวิชความอดทนถูกปิดลงโดยอัตโนมัติ ท่อนแขนคลื่อนไปโอบกอดร่างเล็กเอาไว้ให้แนบชิดกับตัวเองมากขึ้นจนไม่มีช่องว่างใดๆ ลิ้นร้อนค่อยๆ รุกล้ำเข้าไปในโพรงปากอุ่นช้าๆ เกี่ยวกระหวัดลิ้นของอีกคนด้วยจังหวะนุ่มนวล ทำเช่นนั้นอยู่เพียงครู่หนึ่งก็ผละออกมาดูดดึงกลีบปากหยุ่นของอีกคนจนมันเคลือบทับไปด้วยน้ำใส เลื่อนใบหน้าออกไปฟัดแก้มแรงๆ สองทีจนคนโดนกระทำร้องฮือ เบะปากทำหน้างอแงใส่ด้วยความไม่พอใจ
“ จะกินน้ำ ”
ดูเหมือนคนพูดจะยังถูกกู้คืนสติมาได้ไม่ครบร้อยเพราะความง่วง ลู่ฮานจึงยกนิ้วชี้ไปยังตู้เย็นที่ตั้งอยู่ข้างหลังเซฮุน คนโดนสั่งก็หัวเราะเสียงต่ำในลำคอ ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำใบที่เขาซื้อมาให้สำหรับคนตัวเล็ก ยกน้ำดื่มในตู้เย็นออกมารินใส่เพียงครึ่งแก้ว และส่งให้คนตัวเล็กที่ยืนรออยู่นานแล้วดื่มแก้กระหาย
ลู่ฮานกระดกมันลงคอจนหมดภายในคราเดียว ยัดแก้วคืนใส่มือใหญ่แล้วหมุนตัวกลับหลัง เดินเตาะแตะโงนเงนมีแววจะล้มแหล่ไม่ล้มแหล่กลับเข้าห้องนอนไปอีกครั้ง การกระทำดังกล่าวอยู่ในสายตาร่างสูงโดยตลอด เซฮุนยิ้มติดมุมปาก ส่ายหัวน้อยๆ และวางแก้วน้ำทิ้งไว้บนเคาต์เตอร์ พาตัวเองเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระร่างกาย เตรียมตัวเข้าสู้นิทราอันแสนสุขอีกคืนหนึ่ง
Ms.9
ตัวหนังสือเยอะไหมคะท่านผู้โชมมมมม -*-
อ๋อชอบตอนนี้นะ มันเอื่อยๆ ดี บทพูดก็น้อย
เอ้อ สงสารแจฮโย 555555555555555 เอาเข้าไปพ่อคุณเอ้ย อยู่ยาวๆ ไปเลยโรงพยาบาลน่ะ
ช่วงนี้ถ้ามีอะไรแปลกๆ ไม่ต้องแปลกใจนะคะ เหมือนโดนแฮกยูสไงก็ไม่รู้ = - =
นี่ปั่นฟิคจนไม่สบายเลยค่ะ ไม่รู้เป็นได้ไง ช่วงนี้เลยเอื่อยๆ เนือยๆ สุดๆ
พิมพ์ไปก็เห่าไป ทรมาณมากกก ธูธ
อยากกินน้ำเย็นๆ แต่โดนสั่งห้าม อยากกินขนมกรอบๆ แต่โดนสั่งงดเหมือนกัน
แง ลงเลิ้บซิคตอนเดียวคนเขียนซิคเลย
T -------------- T ดีใจนะคะที่ทุกคนบอกอยากให้รวมเล่ม แต่เอาให้จบก่อนเนอะ อ๋อไม่รีบ
อีกนานเลยค่ะกว่าจะจบ นี่ยังไม่ครึ่งเรื่องเลยนะ
ฮือ มีความสุขกับการอ่านนะคะ อย่าลืมแฮปนุ้งเทากันด้วยน้าาาาาา
มีคำผิดแจ้งนะคะนะะะะ <3
ขี้เกียจเม้นท์ก็เล่นแท็ก #พื้นที่อันตรายกัน เดี๋ยวอ๋อตามไปเผือก
ความคิดเห็น