หน้ากากที่ถูกสร้างขึ้น

ข้อมูลเบื้องต้น

เรื่องเล่าจากความจริง

เรื่อง   โลกแห่งความจริง

ณ บ้านหลังหนึ่งมีคนอาศัยอยู่มากมาย แต่มีปัญหาทะเลาะกันอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ ไม่ว่าจะอะไรล้วนมาจากคำว่าอารมณ์  รัก  โลภ  โกรธ เหงา หรืออะไรก็ตามแต่ มันเป็นเหตุผลที่ไร้สาระสิ้นดี  ในขณะที่มีผู้คนมากมายบอกว่า ความรักคือสิ่งสวยงาม คือการเกิดใหม่ แต่อาจจะไม่ใช้สำหรับ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่มีพ่อแม่ พี่น้องครบมีญาติ ที่ค่อยถามสาระทุกข์สุขเสมอ แต่เด็กผู้หญิงคนนี้กับไม่เคยพูดหรือคิดว่า ความรักมีอยู่จริง เขามักจะคิดเสมอว่า “เกิดมาทำไม หรือ มีชีวิตอยู่ไปทำไม” เสมอ ตอนนี้เขาอายุ 14 ปีสำหรับคนอื่นอาจจะมองว่ามันสั้น แต่สำหรับเขา เขาคิดว่ามันยาวนานมาก มากถึงขนาดพูดได้เต็มปากว่า “เบื่อการมีชีวิตแล้ว” แล้ววันหนึ่งเขาได้อ่านเว็บไซด์ชื่อดังเว็บหนึ่งที่บอกว่า “นางสาว…….ได้จ้างนักฆ่า ฆ่าพ่อแม่ตัวเองแล้วให้การว่าเป็นความผิดของพ่อกับแม่ที่บีบบังคับให้เขาต้องทำแบบนี้ “ เขาได้อ่านแล้วแชร์ในความเห็นที่แตกต่างคนผู้คนมากมาย ผู้คนมากมายที่อ่านเว็บนี้มักจะด่าทอหญิงสาวที่ใจดำฆ่าพ่อแม่ตัวเอง แต่เขากับแชร์มาว่า “บางที่อาจจะไม่ใช้ความผิดของเด็กก็ได้นะ” ความเห็นต่างของเขาทำให้มีคำถามมากมายเข้ามาในหัวสมอง ว่าทำไมเขาถึงคิดที่จะเข้าข้างหญิงสาวคนนั้นทั้งที่มันน่าจะเป็นความผิด ความผิดที่ไม่สามารถให้อภัยได้ แต่เขากลับมองว่าการมีชีวิตแบบนี้มันก็ไม่ต่างจากตุ๊กตาหลอก ชีวิตที่โดนบีบบังคับ ชีวิตที่โดนคาดหวัง  ชีวิตที่ต้องรับภาระหน้าที่หนักอึ่ง  ไร้สาระสิ้นดี  ในขณะที่คิดหาตอบว่าทำไม เขาได้เจอสิ่งๆหนึ่งที่เขาเรียกว่าเรื่องปกติประจำวันคือการเห็นการทะเลาะกันระหว่างครอบครัว พี่ของเขาและลุง คนอื่นต่างพยายามหยุดแต่เขากลับไม่สนใจอะไรเลยเพราะเขารู้ดีว่าพี่ของเขาก็เหมือนเขานั้นหละไม่เคยคิดว่าการมีชีวิตเป็นสิ่งที่ดีกลับกันเขาอยากตายๆไปให้มันหมดเรื่องราวไร้สาระที่มีทุกวันแบบนี้เขาอยากมีชีวิตที่มีทุกอย่างไม่ต้องมาทรมานกลับการต้องทนโดนใช้โดนด่าเหมือนทาสแบบนี้หลอก  ไม่ว่าจะมีชีวิตแบบไหน สุดท้ายก็ตายอยู่ดี นี้คือสิ่งที่ฉันกับพี่ฉันคิดเสมอมาถึงอย่างไร ฉันเคยคิดนะว่าการมีชีวิตมันอาจจะดีก็ได้เพราะฉันมีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง เป็นกลุ่มเพื่อนที่ไม่น่าจะรับสินัยความรู้หรือทักษะของฉันได้ ฉันมันขี้เกลียด เรียนก็ไม่เก่ง แถมนิสัยก็เสียอีก หึ คิดแล้วขำตัวเอง คนอะไรไม่มีดีสักอย่างแต่ทำไมพวกนั้นถึงรับเรากันนะ คงไวใช้ประโยชน์มั่ง ในความคิดของเขามันทำให้เขาเป็นคนที่มองโลกในด้านลบมาตลอด เพราะไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนคนเราไม่มีทางที่จะไม่เคยอยู่คนเดี่ยวฉันเห็นคนที่บอกว่าอยู่คนเดี่ยวไม่ได้ เหงา หรือ ไม่มีเพื่อนคุย จริงๆแล้วพวกเขารู้สึกจริงๆหรือป่าวว่าการอยู่คนเดียว หน่ะมันเศร้าขนาดไหน เพราะงั้นเขาจึงพยายามเป็นคนสนุกสนานตลอดเวลาทั้งที่ไม่อาจที่จะมีความสุขได้เต็มร้อยเหมือนใครเขา ได้แต่ปั้นหน้า  กายเป็นคนหลอกล่วงทั้งที่ไม่อย่าทำ  เขารู้สึกเศร้าและคิดว่าคงไม่มีใครเข้าใจชีวิตเขาจริงๆหลอกว่ามันเป็นยังไง เด็กที่พ่อแม่แยกทางกัน มีครอบครัวอุปถัมภ์ คือญาติฝ่ายพ่อ ตลกดีที่มีคนมาดูแลตอนแรกเขาคิดว่าจะมีความสุขเหมือนเด็กคนอื่นๆ แต่ป่าวเลย มีปู่ย่าที่ดี งั้นเหรอ…. หืม เขาคิดว่ามีปู่มีย่าที่ดีมีคนที่ค่อยให้ความรักเขาเสมอแต่ผิดที่เขาไม่รับมันตั้งหาก เขาจึงกายเป็นคนที่ไม่เคยได้รับความอบอุ่นที่แท้จริงสักเท่าไหร่ จะว่าเคยก็ไม่ได้เพราะเขาเป็นคนมองโลกในด้านลบเสมอ นั้นหละคือเขา  ทุกวันนี้เขาจึงพยายามทำตัวให้เหมือนปกติทุกอย่างแต่ก็ไม่เคยลืมเรื่องที่ทำเขาหน้ากากที่สร้างขึ้นมาปกป้องความจริงที่ไม่อาจให้ใครรู้ก็แตกร้าวมีรอยร้าวยาวเกินครึ่งเขาว่าการไม่มีชีวิตมันยังเจ็บไม่มากพอที่เขารู้ว่า ตัวตนของเขาไม่ควรมีอยู่ตั้งแต่แรกเลยด้วยซ้ำไป ตั้งแต่วันนั้นเขาได้แต่เพียงพยายามฉาบให้มันเหมือนเดิม แต่อย่างว่าแก้วที่แตกไปแล้วมันก็ไม่สามารถต่อให้เหมือนเดิมได้  รู้แบบนี้แทบไม่มีแรงจะยืน  แต่ก็ตอนแรกไม่ค่อยจะเชื่อเพราะคนที่บอกแค่ป้าของเธอ แต่พอผ่านมาได้ไม่กี่เดือนจากรอยร้าวมันแตกออกมาเป็นชิ้นๆเมื่อเขาไปหาแม่เขาที่แยกจากตั้งแต่ ยังไม่ถึง 5 ขวบ เขาแอบไปได้ยินแม่เขาพูดว่าเค้าเกิดมาเพราะความบังเอิญ หึ ตลกสิ้นดี เป็นความจริงที่แสนปวดร้าวจนสามารถทำให้มันกลับมาในสภาพที่ถึงจะไม่สนิทแต่ก็ตั้งโชว์ได้แต่นี้เหมือนสะลายแบบฝุ่นที่หาธุลีไหนมาแทนไม่ได้  เจ็บจนปัจจุบัน ไม่เคยลืม เขาได้แต่พยายามรักษาหรือสร้างหน้ากากใหม่ให้เยียวยาวชีวิตให้นานที่สุด  มันเป็นโลกแห่งความจริงที่แสนเจ็บปวดจริงๆ โลกที่โหดร้ายและไร้ความปราณี ใบนี้มันเน่าสะจนไม่อยากยืนเลยด้วยซ้ำ  สู้อยู่ในนรกอย่างดีสะกว่า

โลกแห่งความจริงและการหลอกล่วง