คฤหาสน์ชาร์มัวร์(THE CHARMOIR ESTATE)

        

                               บทนำ

            พระเอกหนุ่มหล่อนักเรียนนอกและเดินทางรอบโลก มีปริญญาบัตร จบมหา

วิทยาลัยชั้นเยี่ยม แต่มาตกงาน"White collar" (งานมีเนคไทด์ผูกติดที่คอ งานชั้นสูงกรรมกร

ที่มีระดับในห้ิงงแอร์เย็นเจี๊ยบ)ที่เคยไฝ่ฝันไว้ ต่อมาเมื่อบิดามารดา ตายลง จึงตัดสินใจ

ยึดอาชีพ ศิลปินและนักเขียนสมัครเล่น 

               เคยมีผลงานเรื่องสั้นครั้งหนึ่งบนนิตยสารของ

บรรณาธิการระดับชา

ติจากสวนหนังสือที่มีระดับมีค่านิยมสูงมาก แต่พระเอกไม่มีเวลาทำอีก("บ้านทุ่งไร่ละ7ล้าน")

ไม่มีเวลาว่างพอ จนต่อมาท่านบรรณาธิการท่านนั้นตายลงและพระเอกไม่คิดสานต่อทำงานนี้อีก

               นอกจากอยากเขียนอะไร"เขียนเก็บ"บูชาจอมปลวกเก็บไว้ที่คฤหาสน์ชามั

วร์  ชายทะเลตะวันออกเขตมรสุมแรงเท่านั้น

พระะเอกเป็นลูกคนเดียว และรับมรดกเลือด 

           นางเอก เป็นลูกสาวค

นเดียวเช่นกันเป็นนักเรียนนอก จากประเทศอียิปต์ บิดาหายหรือตายใน

สงคราม ไม่ปรากฏชัด

นับจากเธออายุ4ขวบ แต่ทิ้งคฤหาสน์"ชามัวร์"ไว้ให้โดยทำเป็นหนังสือ

                  เมื่อเธอมาพบและตกหลุมรักกันกับพระเอกและสมรสกัน ได้เพียง5ปีไม่มีลูกด้วยกัน และเธอมาตายในวัยก่อนเป็นสาวใหญ่ด้วยอุบัติเหตุรถจักรยานคว่ำ

ที่ควนของคฤหาสน์ ศพยังเก็บไว้ ที่คฤหาสน์นั่นเอง

                รอเผา คาดว่าถ้าเผาจะทำพร้อมกับพร

ะเอกตามระบุไว้ในพินัยกรรมที่'"วิวาห์'" และเธอมอบมรดกคือคฤหาสน์ชามัวร์ให้พระเอกคนเดียวครอบครอง แม้ต่อมามีญาตินางเอกมาฟ้องร้องขอแบ่งที่ดินและบ้า

าระดับคฤหาสน์นี้เพื่อทำโฮมสเตย์(Home stay)ให้ฝรั่งเช่า แต่ไม่สำเร็จคือแพ้ความ

สรุปพระเอกชนะ

                   "มิเมย์"ชื่อนี้เป็นชื่อนางรอง ที่พระเอกตั้งให้เธ

อเป็นเมียต่อมาอย่างลับๆ หลังวิวาห์เมียหลวงของพระเอกเสียชีวิตแล้ว แต่พระเอกปกปิดไว้เปฺ็นความลับ และไม่มีวิตถารสัมพันธ์กัน

คือพระเอกและมิเมย์เมียน้อยเป็นเพียงพลาโ

ตนิคเลิฟ(platonic lover)เท่านั้น

             ต่อมาพระเอกก็ยังคงปกปิดเป็นความลับสุดยอด

ชนิด(top srcret)

             อยู่จนต่อมา มีคนแอบรู้ความจริงนี้จนได้ คือ

รู้เข้าถึงความพิสดารในระหว่างความสัมพันธ์ในระหว่างแมวกับคนขึ้นมา

ที่มีพฤติก่รรมยิ่งกว่าคนที่เป็นทาสแมวเสียอีก

               เมื่อเรื่องนี้เป็นถึงขั้นนี้

เข้า แต่พระเอกไม่ยอม และปกป้องสิทธิ์

จึงเกิดแผนของคนที่ชั่วและแผนทำจารกรรมเพื่อจะลักพามิเมย์เธอ ไป คือเอามิเมย์ไปจากพระเอก

เรื่องพิสดารของ "ชามัวร์'และมิเมย์จึงเฉลยออกมา

                 เพราะมิเมย์เป็นสัตว์ แมวพันธุ์มงโกลอยด์สายพันธุ์นอกทะเบียนสายพัน

ธ์ุสัตว์

                 มีเอกสารมรดกกับมิเมย์ และคือพระเอกยกมรดกคือคฤหาสน์ชามัวร์ให้

มิเมย์ตัวเดียวส่วนตัวอื่นคนอื่นทั้งหมด พระเอกไม่ให้ ตามที่วิวาห์และพ่ิแม่ของพระเอกให้สิทธ์์กับพระเอกไว้  (บัญชีบริจาคส่วนอื่นนั้นพ่อแม่ของ

พระเอกและวิวาห์ได้ทำจำเพาะไปก่อนแล้วต่อสาธารณกุศล)

                กรณีพิพาทเชิงลึกถ้ามีอีก

คือถ้าพระเอกตายลงก่อน และได้ทำพินัย  กรรมไว้

อย่างถูกต้องกับทนายให้มิเมย์ไว้เป็นหลักฐาน

                "พระเอกรักแมวตัวนี้มาก

ไปไหนไปด้วย กินอะไรกินด้วยนอนไหนนอนด้วย

และพระเอกพยายามจะจดทะเบียนสมรส

กับมิเมย์แต่ทำไม่ได้เพราะมิเมย์

เป็นสัตว์"

                   เพราะวลีนี้ก้องกังวาลในบรรดาหูภูติผีปีศาจและนกฮูก นกเค้าแมว นกพิทึดพิทือ นกขากรรไกรประจำคฤหาสน์"ชามัวร์"

ยังสักขีพยาน อย่างไม่ขาดหูและบาดพลาด.     

              สายตา

ของปักษินสัตว์สี่ประเภทนี้ ที่ได้ดลบันดาล ให้พระเอกต้องจับหมึกกระดาษและปากกา

               เขียนานวนิยายเรื่อง"ชามัวร์"นี้ให้มีพร้อมอุบัติขึ้น

                                   ประกาศ

เปลี่ยนชื่อนิยายจาก."ทุเรียน--ชีวิตยามDurainแพง

ภาคยุคทมิฬะที่ทั้งนิ่มและหวานกรอบมัน""..

เป็น"ชามัวร์"

                  เป็นชื่อนิยายนับจากบัดนี้

เป็นต้นไป ขออภัยอาศัยกฎแห่งความมั่นคงบางอย่างยุค 5.0ใหม่

                   ผู้เขียนและพระเอกหมายถึง

                   1.

                    เพราะ ชื่อเรื่อง บอกว่ากินทุเรียน ทำให้เข้าใจผิดว่า

นิยายเรื่องนี้เป็นบทความทุเรียน ซึ่งถือว่าเข้าข่ายหลอกต้มทางความคิดทำให้ผู้บังเอิญพบเห็นเข้าใจผิด

ที่จริงมันเป็นอย่างนี้ "ผม"สื่อคล้ายเรื่อง"ตับขับน้ำดี" คือผมปกติเป็นคนสนธยากาลแล้ว เห็นทุเรียนอยากกินเป็นปกติ

              แต่กลัวร้อนใน ปากเปื่อยลิ้นพองตาแฉะ แต่มาตอนนี้ยุคใหม่นี้

               พอเห็นทุเรียนเป็นแฟชั่น ผมจึงลืมเรื่องร้อนใน ตาแฉะ ปากเปื่อยไปเลย เพราะยุคย่างเข้าสู่5.0

"ท่านกล่าวไว้ทำนองว่า"ถ้าร้อนมีเย็นแก้ถ้าหนา

วมีร้อนแก้" ผมเลยกินทุเรียนมันยกใหญ่แม้แพง.                     แต่ปัญหาคือแพง

จึงต้องจัดงบให้ตัวเอง

ใหม่ จนเป็นสาเหตุให้เกิดนิยายเรื่องนี้ขึ้นมา

ที่จริงผมเป็นนักวาดเดินเล่นบนแคนวาสและภู่กันและสีและน้ำมันและกรอ

บผ้าใบนอก (เรียนจบมา)แต่ในสนธยากาลสมัย.                ผมรับกลิ่นน้ำมัน

ได้ไม่ถนัดนักเสียแล้ว

จึงใช้ปากกาแต้มหมึกแต้มลงบนกระดาษแทน

แม้ปัญหาคงที่คือกลิ่นหมึกก็มีแอฟเฟกท์เหมือนกัน แต่ตัวนี้ผมรับปากว่าพอทนได้

และ"ไหว"

                  ส่วนเรื่องชื่อพระเอกผมยังนึกไม่ออกว่าจะเลือกตัวไหนดี จึงใช้สรรพนามพระเอกว่า"ผม"ไปพลางก่อน

ถ้าผมนึก(recognise)ชื่อพระเอกขึ้นได้ผมจะเหน็บมั

นเข้าไปในตอนนั้นๆทันที เพือที่จะให้นิยายเรื่องนี้ไ

ด้พระเอกเป็นนิตินัย

            ตามระบบมาตรฐานสากลของนิยายสืบไป

อนึ่ง

             แม้ผมในที่นี้ มิใชผมในการเขียนโดยทา

งนิตินัยอันเป็นเจ้าของลิขสิทธิ์นิยายนี้แต่อย่างใด

แต่เป็น"ผม"ในนิยาย และเป็นแนวคิดทางวรรณกรรมจริงๆ และผมเรียนจบตามสูตรมาจริงจะเฉลยในอัตชีวประวัติของ"ประพั

นธ์กร"อีกครั้งถ้าจำเป็น

ขออภัยหากพลั้งเผลอจิ้มผิดจิ้มถูกในยุค ใกล้5.0นี้ด้วย ผมยอมรับว่าผมไม่ค่อยทันและไม่ค่อยจะเป็น

                แต่อาศัยลองผิดลองถูก(เหตุผลมิฉะนั้นงานไม่เดิน)

เลยออกมาอย่างที่เห็นปรากฏในเรื่อง"สื่อทั้งหมด"  ผมหมายถึง

ฉะะนั้น ผมและพระเอกนางเอกและตัวละคร ในเรื่อง "ชามัวร์" นี้ถ้ามีอ

ยู่จริงตามสัญชาติญาณที่ทั้งดิบ(เชิงบวก-(และสุก หากมี)ขออภัยก่อนผิดไปอาจจะเดินทางไปศาลตามประเพณีและธรรมเนียมถ้าจำเป็นด้วยโดยขอกันไว้ก่อนแก้นี้้เป็นประการทั้งปวงเถิด..

                 2.เพื่อเป็นเกีบรติแก่เมียคนแรกของผม"พระเอก"

ที่เธอ"วิวาห์๋๋"ต้องเสียชีวิตไปเร็วเกิน

ก่อนวัยสาวใหญ่เล็กน้อย"และเธอกำลังสวยและเปล่งปลั่งเสียด้วย"ผมจึงเสียใจมาก ไม่รู้ว่าจะระบายงัยดี จึงแต่งนิยายแทนเพื่อระบายออกให้หมดเพื่อระลึกถึงเธอ เชื่อว่ามันจะเป็นมรรคสัจจะของความจริงที่ดี และพอจะแก้ปัญหาสันติภาพทางใจผมได้ จึงได้เกิดนิยายเรื่องนี้ขึ้น โดยไม่หวัง

ผลอะไรมาก นอกจากฤทธิ์จากการได้ลิ้มรสทุเรียนในหลายสายพันธุ์เป็นแรงเสริมและแรงกระตุ้น

                      ตอนพิเศษ กรณีต่อไป -คือเจตจำนงของผู้เขียน "หากพบว่ามีคำเขียน สำนวนและวจีวิภาคหรือภาษาวิปริตอื่นใดทั้งไทย-เทศ มีลักษณะแปลกแยก ผู้เขียนงดเว้นการตีความออกไปอีก แต่ให้ยึดคำเขียนน้้นๆเป็นผลประโยชน์ตามประกาศของ

"ราชบัณฑิตยสถาน"หรือโดยวรรณกรรมนิยมหรือประชานิยมตามหลักภาษาศาสตร์เป็นสำคัญ เพราะนิยายนี้เป็นงานเขียนในวัยสนธยากาล"