โอลิเชียร์แห่งดินแดนที่ถูกทำลาย (จบ)

เนื้อเรื่อง

         


 
          ณ บ้านสวนหลังเล็กๆหลังหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ที่ใจกลางป่าใหญ่ที่เงียบสงบแห่งหนึ่ง บ้านหลังเล็กสีขาว ชวนอบอุ่นน่าอยู่แห่งนี้ มีผู้อยู่อาศัยเพียงแค่ 'สองคน' ที่อาศัยบ้านหลังเล็กสีขาวหลังนี้ อยู่กันอย่างสงบสุข ปราศจากเรื่องทุกข์ใดๆ มาชวนให้ขบคิด บริเวณรอบๆบ้านเป็นสวนดอกไม้เล็กๆหลากสีสัน ชวนมอง ถัดลงมาก็มีบ่อน้ำใสสะอาด ภายในมีปลาตัวน้อยตัวนิดแหวกว่ายอยู่ เมื่อบวกกับบรรยากาศร่มรื่นแล้ว ก็ยิ่งชวนให้อยากเข้ามาอยู่ภายในบ้านหลังนี้ยิ่งนัก เสียงซ่าๆ ดังขึ้นอย่างเป็นจังหวะ หญิงสาวผู้ใบหน้างดงาม กำลังสาดละอองน้ำ ใส่สวนดอกไม้ด้วยท่าทางอารมณ์ดี

 "ท่านแม่" เสียงหวานใสดังขึ้นจากข้างหลัง หญิงสาวจึงหยุดมือลง หันกลับไปยิ้มยินดีเมื่อเจอเด็กน้อยในสายตาของตนเสมอ

 "ว่าไงจ้ะ เด็กน้อยของแม่..." เธอพูดจบ เด็กน้อยก็กระโจนเข้าใส่อย่างจัง หญิงสาวซวนเซเล็กน้อย ก่อนกอดตอบเด็กสาวผู้มีใบหน้างดงามเหมือนอย่างตน เส้นผมสีทองสว่างที่ถูกถ่ายทอดมาสู่เด็กสาวอย่างไม่มีผิดเพียน ผิวขาวใสเนียนละเอียดอย่างกับผิวเด็กทารก ริมฝีปากเล็กจิ้มลิ้มสีชมพูหวาน แก้มใสราวกับกลีบกุหลาบแดง จมูกเล็กน่าหยิก นัยน์ตาสีเปลือกไม้อมเขียว เรียวคิ้วเข้มสีน้ำตาล แม้ตอนนี้จะยังเป็นเด็กน้อยไร้เดียงสา แต่ถ้าโตขึ้นในภายภาคหน้านี้ คงจะกลายเป็นหญิงสาวที่งดงามอย่างแน่นอน

 "ท่านแม่...ข้า...." เด็กน้อยเอ่ยออกมาด้วยท่าทางที่ลังเลว่าควรจะถามบุคคลตรงหน้านี้ดีหรือไม่ หญิงสาวที่เด็กสาวเรียกว่าแม่มองเด็กน้อยด้วยความสงสัย สุดท้ายจนแล้วเด็กน้อยก็เอ่ยออกมา

 "ท่านแม่...ข้าอยาก...อยากเจอ...ท่านพ่อ..." เด็กน้อยเอ่ยเสียงเบาหวิว ทั้งสองหันมาสบตากัน จากบรรยากาศสดใส กลายเป็นเศร้าในทันที

 "โธ่ ลูกสาวของแม่ แม่รู้นะจ้ะ ว่าลูกรู้สึกอย่างไร แต่...เรื่องแบบนี้มันคงเป็นไปได้ยาก...แม้จะไม่ได้พบเขา ไม่ได้ ฮึก อีกแล้ว ฮึก แต่แม่ก็ยัง ฮึก มีลูก ฮึก ลูกสาวของแม่..." หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา เด็กสาวมองอย่างร้อนรน ที่ทำให้แม่ของตนร้องไห้ออกมา หลังจากที่ไม่ได้เห็นมานานหลายปี

 "ท่านแม่ ข้าขอโทษ อย่าร้อง...ท่านแม่...ข้าขอโทษ..." เด็กสาวมองแม่ของตนอย่างเศร้าใจ ...เธอไม่น่าพูดถึงเรื่องนี้เลย... "ไม่จำเป็นต้องขอโทษเลย ลูกสาวแม่.."

"ท่านแม่..."

"...จริงๆ อีกไม่นานลูกก็ต้องจากที่นี้ ออกไปดูโลกภายนอกได้แล้..."

"ไม่เอา! ข้าไม่ไป ไม่เอาเด็จขาด!"

"...ลิเรีย..."

"ข้า ข้า ข้าไม่อยากจากท่านแม่ ข้าไม่อยากนี้..."

"แม่ไม่หายไปหรอกนะ ลิเรีย แม่อยากให้เจ้าไปเปิดหูเปิดตาข้างนอกเสียบ้างจะเป็นไรไป..."

"เป็นสิ เป็นมากๆ เลยด้วย ข้าแยกจากท่านพ่อออกมาแล้ว ข้ายังต้องแยกจากท่านแม่อีกหรือ ไม่เอานะ! เรื่องนี้ข้าไม่ยอมเด็จขาด!" เด็กสาวประกาศกราว อย่างเอาแต่ใจ แม้จะเข้าใจในความหวังดีที่ท่านแม่มีต่อตน แต่ก็ไม่อยากแยกจาก ไม่อยากที่จะแยกจากจากคนที่รักอีกแล้ว

"ลิเรีย ความรู้สึกของลูก แม่เข้าใจดี เพราะไม่อยากจะทำ แต่ก็ต้องทำ แม่ไม่อยากให้ลูกอุดอู้ อยู่แต่ในบ้านหลังนี้ สถานที่แห่งนี้ แม้จะมีความรู้สึกอันมากมายที่ก่อเกิดขึ้นที่นี้ แต่ลูกอย่าลืมสิ แม่ไม่อาจอยู่เคียงข้างลูกได้เสมอไปหรอกนะ จะเขาคนนั้นหรือแม่เองก็ตาม แม้จะอยากอยู่เคียงข้างลูกมากแค่ไหน แต่....แม่ก็ต้องจากลูกไปเช่นกัน อย่าลืมสิลิเรีย..."

"ไม่เอาท่านแม่ ข้าไม่ยอมหรอก ไม่ยอมให้เกิดขึ้นแน่ๆ!!"

"ลิเรียน่า! อย่าพูดเอาแต่ได้แบบนี้สิ! ทุกสิ่งไม่อาจอยู่ได้ตลอดกาลนะ! ในเมื่อมีเกิด ก็ต้องมีตายด้วยกันทั้งสิ้น! แม้ว่าสิ่งนั้นจะถูกสร้างขึ้นให้คงอยู่นานแค่ไหน! หากมีการสร้าง ก็มีการทำลายสิ้นได้เช่นกัน!" หญิงสาวตะคอกใส่อย่างเหลืออด ....ก็เข้าใจนะว่าเด็กคนนี้น่ะ หวาดกลัว หวาดกลัวว่าจะถูกพรากจากจากคนที่รักและรักที่สุด ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์แบบนั้น เด็กคนนี้ เด็กที่น่ารักคนนี้ ก็คงจะไม่ฝังใจขนาดนี้... เฮ่อ! เธอถอนใจอย่างแรง พรางก้มมองเด็กในอ้อมกอดของตน

....ช่างน่าสงสารจริงๆ.... เธอคิดเช่นนั้น พรางสวมกอดแน่นขึ้น แต่ดูเหมือนเด็กสาวจะอึดอัดไม่น้อย ทำให้ดิ้นขลุกขลิกอยู่ในอ้อมกอดของหญิงสาว เธอคลายอ้อมแขนเล็กน้อย เด็กสาวเงยหน้ามองแม่ของตน ที่หางตามีก้อนน้ำใสๆเอ่อล้นขึ้นมา ทำให้ดูน่ารักน่าหยิกในสายตาคนเป็นแม่ "ท่านแม่..." เด็กสาวพูดขึ้นด้วยท่าทีหงอยๆเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ดุมา แต่ก็ถูกดุมาจริงๆนั้นแหละ

"...ข้าขอโทษ ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว ท่านแม่อย่าโกรธข้าเลยนะ ข้าไม่ดื้อแล้ว โฮ~" และแล้วก็จบตรงที่ร้องให้ซะงั้น  เฮ่อ~เด็กคนนี้นี่

"ไม่ต้องร้องนะจ้ะ ลิเรีย ไม่ต้องร้อง"

"อือ ข้าจะไม่ร้องแล้ว ฮึก"

"ใช่แล้วละจ้ะ เด็กผู้หญิงต้องไม่ร้องให้นะจ้ะ เดี่ยวไม่สวย ถ้าหนุ่มไม่มองนี้ จะแย่เอานะจ้ะ ฮุๆ"

"ท่านแม่อะ พูดอะไรก็ไม่รู้! แต่ท่านแม่

.."

"อะไรหรือจ้ะ?"

"ก็...เรื่องที่จะให้ข้า ให้ข้า เอ่อ...ให้ออกไปใช้ชีวิตที่ เอ่อ ข้างนอกนั้นนะคะ จะให้ไปจริงๆหรือคะ เอาจริงๆหรือคะ? ข้าอยู่กับท่านแม่ที่นี้ไม่ได้หรือคะ?"

"ลิเรีย เจ้าอยู่ที่นี้ไม่ได้ตลอดหรอกนะจ้ะ เจ้าน่ะต้องออกไปเรียนรู้โลกภายนอก จะได้ทันใครเขาไงจ้ะ"

"แล้วท่านแม่ จะอยู่ที่นี้...รอข้ากลับมาเหรอ?"

"ใช่แล้วละจ้ะ"

"จะรอจริงๆเหรอ?"

"จริงๆสิจ้ะ"

"ไม่โกหกข้าแน่นะ"

"แน่สิจ้ะ แม่คนนี้จะโกหกทำไมละจ้ะ จะโกหกลูกสาวของแม่ทำไมละจ้ะ" เธอพูดจบก็ส่งยิ้มหวามไปให้เด็กน้อยในอ้อมกอด

"อือ ถ้าท่านสัญญาแบบนี้ ก็ไม่เป็นไร ข้าจะไปก็ได้ ก็ในเมื่อท่านแม่สัญญาแล้วนี้น่า อืม! งั้นข้าไปเตรียมอาหารเช้าให้ดีกว่า ท่านแม่จะได้มีแรงทำงานไง พอทำอะไรเสร็จเรียบร้อย ข้าจะเข้าไปฝึกเวทย์ที่ห้องใต้ดินเสียหน่อย อื้อๆ! แล้วก็จะทำ..." เด็กสาวพูดไปเดินกลับเข้าไปในบ้านหลังเล็ก โดยมีสายตาห่วงใยจากผู้เป็นแม่มองส่งจนร่างเล็กเดินลับสายตาหายเข้าไปในบ้านอย่างอารมณ์ดี

"...อืม ถ้าเป็นอย่างคิดที่ก็ดีสิลิเรีย แม่อยากให้ลูกมีรอยยิ้มแบบนี้เสมอไปจังเลย ขอโทษนะลิเรีย ขอโทษ แม่ขอโทษ ฮึก ถ้าเรากลับไปเป็นเหมือนก่อน จะดีซักแค่ไหนกันนะ ฮึก เซเรียส..."

....จะดีซักแค่ไหนกันนะ ถ้าได้อยู่กันพร้อมหน้า พ่อแม่ลูก....

หญิงสาวเงยหน้ามองท้องฟ้าใสที่ใสกระจ่างไม่มีก้อนเมฆมืดมนคอยบดบังทัศนะวิสัย ดวงหน้าที่เมื่อกี้เคยส่งยิ้มหวานให้เด็กสาวที่เดินจากไป กลับกลายเป็นใบหน้าโศกเศร้า น้ำตาไหลลงออกมาจากนัยน์ตาสีทองสว่าง แสดงถึงความรู้สึกอันหลากหลายที่คอยเก็บและกดมันเอาไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด เพื่อไม่ให้เด็กสาวคนนั้นคอยเป็นห่วง และในที่สุดตอนนี้มันก็ได้ถูกปลดปล่อยออกมาจนหมดสิ้น....

          1 ปีต่อมา.....

"ไม่นะ! ท่านแม่!! ข้าจะไม่ทิ้งท่านไว้ที่นี้เด็ดขาด!!! เราต้องรอดสิ ใช่! เราต้องรอด รอดออกไปด้วยกัน!!!!" เด็กสาวคอยประคองร่างงดงามของหญิงสาวที่ตอนนี้เต็มไปด้วยคราบเลือดอันเหนียวนืดของตนที่เกิดมาจากการวิ่งเข้าไปรับดาบแทนเด็กสาว

"ไม่ลิเรีย ปล่อยแม่ไว้ที่นี้ เจ้าควรหนีไป รีบหนีไปสิ!"

"ไม่! ท่านสัญญาแล้วนี้ว่าจะรอข้า ท่านสัญญาแล้วก็ต้องรักษาสัญญาที่ให้ไว้สิ!!" เด็กสาวเอ่ย น้ำตาไหลอาบทั่วใบหน้า เสื้อผ้าเขรอะเต็มไปด้วยเลือดของมารดาตน และศัตรูที่อยู่ๆก็บุกเข้ามาอย่างไร้เหตุผล

"อย่าดื้อสิลิเรีย! เฟรย์...ข้าฝากลูกสาวข้าด้วย!"  หญิงสาวเอ่ยขึ้น แล้วหันไปมองหญิงสาวอีกคน ซึ่งเป็นเพื่อนรักของเธอและคอยช่วยเหลือเธออยู่บ่อยครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน...

"โอลิเชียร์...อืม! ข้าจะดูแลลูกสาวเจ้าให้อย่างดีแน่นอน! ข้าให้สัญญา!!"

"...เจ้ารักษาสัญญาเสมอ เฟรย์...รับนี้ไป ลิเรีย! สิ่งนี้จะคอยปกป้องเจ้าเสมอไป มันจะคอยช่วยเหลือเจ้าเวลาที่เจ้าลำบาก ก แค็กๆๆ"  หญิงสาวยัดของบางอย่างลงในมือของลิเรีย เธอกำมันเอาไว้แน่น โอลิเชียร์ไอออกมาเป็นเลือด ยิ่งทำให้คนเป็นลูกร้อนรนใจยิ่งนัก

"ท่านแม่!!/โอลิเชียร์!!" ทั้งสองคนร้องอย่างตกใจเมื่อเห็นโอลิเชียร์ล้มลงตรงหน้า

"รีบหนีไปซะ! พาลิเรียหนีไปเฟรย์!!!!!" โอลิเชียร์ผลักเด็กสาวใส่เฟรย์อย่างรุนแรง เฟรย์พยักหน้ารับก่อนใช้เวทย์เคลื่อนย้ายหายลับไป

"ท่านแม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เด็กสาวกรีดร้องเหมือนคนจะขาดใจตาย ก่อนจะหายลับไปพร้อมกับเฟรย์เพื่อนรัก

ตึก! ตึก! กึก!

"หึๆ หนีไปไหนไม่รอดแล้วสินะ โอลิเชียร์" เสียงหัวเราะอันน่ารังเกียจดังขึ้นจากทางด้านหลัง โอลิเชียร์หันไปมองสิ่งมีชีวิตอันแสนสกปรกโสมมในสายตาเธอ พรางเหยียดยิ้มส่งกลับไปให้ชายคนนั้น

"หึ! ข้ารู้อยู่แล้วว่าสักวันเจ้าต้องหาข้าเจอ เฮอะ! ข้าไม่น่าไว้ใจให้คนสกปรกอย่างเจ้ามาเป็นคนสนิทเลย! ถ้ารู้ว่าเนื้อแท้เจ้าเป็นคนเช่นนี้ ข้าคงฆ่าเจ้าทิ้งไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว!!!!"  โอลิเชียร์ตะคอกใส่ชายคนนั้นอย่างเกรียวกราด ไม่สนหรอกว่าคนตรงหน้าจะเป็นใครหรือน่าหวั่นพรึงแค่ไหน แต่ตอนนี้มีเพียงโทสะเท่านั้น! เธอ เธอไม่น่าปล่อยให้สวะอย่างเจ้านี้มีชีวิตอยู่เลยด้วยซ้ำ! เพราะไอ้สารเลวนี้แหละ! ที่ทำให้ชีวิตของเธอ! ของลิเรียน่า! ของเซเรียส! ถึงต้องเป็นเช่นนี้!!!! ต้องพรากจากคนที่รัก ต้องอยู่เหมือนอย่างคนไม่มีที่อยู่ ต้องอยู่แบบหลบๆซ่อนๆ จากคนที่มีแต่ผู้คนนับถือ กลับต้องป่นปี้ด้วยฝีมือสวะพรรค์นี้น่ะเหรอ!! ใช่! ข้ารับไม่ได้!! ข้ารับไม่ได้เด็ดขาด!!! หากข้าจะตาย! ก็ขอลากไอ้สวะนี้! ลงนรกไปด้วยกัน!!!!! โอลิเชียร์ตั้งปณิธานไว้ในใจ พรางเงยหน้ามองคนตรงหน้าอย่างเครียดแค้น แค้นเสียจนอยากจะฆ่าแล้วทรมานให้ตาย! ทำลายจิตวิญญาณให้ดับดิ้น! ขยี้จิตวิญญาณนั้นให้ตายค่ามือ! เธอรอคอย รอคอยมาตลอด รอมาตลอด รอและอยู่เพื่อแก้แค้น! แก้แค้นในสิ่งที่มันทำกับครอบครัวของข้า! ทำร้ายคนที่ข้ารัก! ขยี้ครอบครัวข้าจนแหลกสลาย ในเมื่อมันคิดจะลายครอบครัวข้าอีกครั้ง ข้าก็จะสนองมัน ตอบแทนที่มันทำให้กับครอบครัวของข้า!!!!!!

"เอาละ ไอ้คนสกปรก เจ้าเตรียมตัวตายได้แล้ว แล้วจงทุกทรมานให้สมกับที่ทำไว้กับครอบครัวของข้า!"

"หึ ข้าก็มีชื่อนะโอลิเชียร์ เรียกดีๆหน่อยสิ เผื่อข้าจะให้เจ้าได้ตายสบายเสียหน่อย ดูสภาพของเจ้าตอนนี้สิ หึ! ใช้อะไรคิด ถึงได้พูดว่าจะฆ่าข้าหา ไม่ดูสังขารของเจ้าเลยนะ โอ-ลิ-เชียร์ ฮ่าๆๆๆ!!!"  ชายคนนั้นหัวเราะ ด้วยท่าทางน่ารังเกียจ พรางส่งปลายดายเงินมาแตะที่ปลายคางของโอลิเชียร์ด้วยท่าทางเยาะเย้ย แต่โอลิเชียร์หาสนใจไม่ เธอปัดปลายดาบทิ้ง แล้วมองมันด้วยสายตารังเกียจอย่างเห็นได้ชัด ชายคนนั้นเมื่อเห็นสายตาของโอลิเชียร์ก็คิ้วกระตุก เกือบจะเผลอบั่นคอหญิงสาวทิ้งเสียด้วยซ้ำ

"ให้มันดีๆหน่อย! โอลิเชียร์ ข้าไม่ชอบที่เจ้ามองดาบเล่มนี้แบบนี้!!" ชายคนนั้นตอบด้วยน้ำเสียงเกรียวกราด เมื่อเห็นการกระทำของโอลิเชียร์

"หึ! ทำไม! ทำไมข้าจะมองมันแบบนี้ไม่ได้! หะ ไครย์? หะ!? ทำไม!? หึ! ตอบมาสิ! ตอบมาสิ!!!!!" ยิ่งพูดคุยกันมากเท่าไร โอลิเชียร์ก็มีแต่จะบันดารโทสะมากขึ้นเท่านั้น

"...." ชายคนนั้นเงียบไป สีหน้าของไครย์ดูบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ไครย์มองโอลิเชียร์ด้วยสายตาคาดหวังบางอย่าง บางอย่างที่ต้องการจากเธอ แต่โอลิเชียร์มองเมินสีหน้าและสายตาที่เต็มไปด้วยความหวังนั้น เธอไม่สนใจและมองเมินมันอย่างไม่ใยดี!

"เงียบทำไมละ! เจ้าคนสกปรก! ไม่กล้าพูดมันออกมาละสิ! ไอ้ผู้ชายน่ารังเกียจ!!!" และเหมือนคำสุดท้ายนั้นจะกระทบใจไครย์มากที่สุด ทั้งสายตาและสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด

"โอลิเชียร์!!!!!"

"อย่ามาเรียกชื่อของข้า! มันแสลงหูข้า จริงๆ เจ้าไม่มีสิทธิ์ที่จะเรียกชื่อของเสียด้วยซ้ำ! ไครย์ เจ้าไม่มีสิทธิ์! ไม่มี! เจ้าไม่มีสิทธิ์นั้นอีกแล้ว!! ตั้งแต่ ตั้งแต่ที่เจ้า! ที่เจ้า ใช้ดาบเล่มนั้น ดาบของข้า ดาบที่ข้าทำขึ้นมาให้เจ้า ทำขึ้นมา! ให้ในวันเกิด! วันเกิดของเจ้า!! แต่เจ้ากลับ! หักหลังพวกข้า! เจ้าแทงเขา แทงเซเรียส! ด้วยดาบของข้าาา!!!!"

"...."

"เงียบ?...เงียบทำไม? ไครย์? ไม่มีอะไรจะแก้ตัวละสิ! ก็ในเมื่อสิ่งที่ข้าพูดออกไปน่ะ มันเป็นความจริงนี้น่า ฮะๆ ก็เจ้าน่ะ ฆ่าครอบครัวข้า ฆ่าคนที่ข้ารัก ทำลายจนไม่เหลือ...ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว...เซเรียสที่รักแห่งข้า...."  โอลิเชียร์กรีดร้องทั้งๆที่หัวใจแหลกสลายจนไม่มีชิ้นดี สลายด้วยน้ำมือคนสนิท คนสนิทที่มีหัวใจสกปรก คนสนิทที่ตนไว้เนื้อเชื่อใจมาตลอด เหอะ! น่าขันนัก น่าขำจริงๆ ช่างตลกอย่างท่องแท้จริงๆ

"โอลิเชียร์...." ไครย์เอ่ยออกมาอย่างสำนึกผิด แต่ทุกอย่าง...ทุกอย่างมันสายไปแล้ว ไครย์ สายไปตั้งแต่ที่เจ้าหักหลังความไว้เนื้อเชื้อใจของข้า ของครอบครัวข้าที่มีต่อเจ้า! คนที่ตายไปแล้วน่ะ ไม่มีทางหรอกนะ ไม่มีทางที่จะมาให้อภัยความผิดครั้งนั้นและครั้งนี้หรอกนะ!

"อย่าเอ่ยชื่อของข้า เจ้าคนสกปรก!"

"...สกปรก...น่ารังเกียจ..."

"..."

" ฮะ ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"

"เจ้า!..."

"หุบปาก!!!!" ไครย์ตวาดใส่โอลิเชียร์เสียงดัง

"...."

"...เซเรียส สองคำก็มัน สามคำก็มัน! ทำไม! ทำไมถึงไม่เป็นข้า! โอลิเชียร์! ทำไม! เจ้า...ช่วยตอบข้าสิ โอลิเชียร์..." ไครย์ถามโอลิเชียร์ด้วยเสียงที่อ่อนลง นัยน์สีฟ้ามองเข้าไปในดวงตาสีทองสว่างของโอลิเชียร์ สื่อถึงความรู้สึกของเขาให้โอลิเชียร์ที่เขาหลงรักจนหมดหัวใจ หลงรักมาตลอด แต่เธอไม่เคยหันมามองเขาเลย ไม่เข้าใจความรู้สึกของเขาเลยซักนิด เขาพยายามที่จะตัดใจจากเธอ แต่ก็ทำไม่ได้ พยายามที่จะรักคนอื่นให้เหมือนที่รักเธอ แต่ก็ทำไม่ได้ เขาเคารพทั้งเธอและเซเรียส แต่เขาทรมาน ยิ่งทำได้เพียงแค่มองดอกฟ้า ที่ไม่อาจจะแตะต้อง หรือเด็ดมาดอมดม เพราะเธอมีเจ้าของอยู่แล้ว มีครอบครัวที่รักยิ่ง เป็นที่รักของทุกคนรวมทั้งเขาด้วย แต่ถึงแม้จะแตะต้องหรือเด็ดมาแล้วก็ตาม หัวใจของเธอก็คงจะมีแต่เขา...เซเรียส ผู้ชายที่เธอรักหมดหัวใจ และรักเธอหมดหัวใจเช่นกัน ผู้ชายที่เป็นที่เคารพของใครต่อใคร ทำให้เขานับถือ แต่ด้วยความใกล้ชิดดอกฟ้าจนมากเกินไป ทำให้เกิดความคิดที่จะเอื้อมมือไปเด็ดดอกฟ้าให้จนได้ หัวใจที่เคยมีแต่ความรู้สึกเคารพ ถูกปลุกด้วยกิเลส ใช่ กิเลส...ที่เรียกว่ารัก...ไงละ นานวันเข้าเขาก็ได้เข้าร่วมองค์การหนึ่ง ซึ่งต่อต้านการดำรงอยู่ของเซเรียสและครอบครัวของเขานั้นก็รวมถึง...โอลิเชียร์ด้วย เมื่อการเข้าร่วมสำเร็จ เขาก็เริ่มด้วยการเสริมสร้างสัมพันธมิทธ์ที่เป็นศัตรูของเซเรียส และองกรณ์ก็เริ่มแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆและในที่สุดเขาก็ได้เป็น....แม่ทัพ ในการทำสงครามกวาดล้างเซเรียส แต่ในระหว่างที่เขายังไม่เป็นแม่ทัพ เขาก็แอบซ่องซุมกำลังพลที่ไว้ใช้กำจัดเซเรียสเอาไว้มากมาย และเข้ามาทำลายฐานที่มั่นของเซเรียสอย่างลับๆ และแล้วเมื่อความมั่นคงของเซเรียสถูกทำลาย เขาก็เริ่มส่งกำลังพลเข้าทำลายเมืองพันธมิทธ์ของเซเรียส จน...ราบเป็นหน้ากลอง

เมื่อเมืองพันธมิทธ์ถูกทำลายจนไม่มีชิ้นดี ภายในเวลาไม่กี่วัน ทำให้เซเรียสผู้แข็งแกร่ง...จิตใจเริ่มสั่นคลอน และยิ่งมีเรื่องที่ผู้คนเดือดร้อนเพิ่มสุมเข้ามาเรื่อยๆอย่างไม่มีหยุด ไม่ว่าจะเรื่องเงินงบประมาณสร้างกำแพงก็ถูกขุนนางบางคนโกงกิน พ่อค้าบางรายเริ่มโกงกำไรมากเกินไป ทำให้ประชาชนไม่สามารถซื้อขายได้ นานวันเข้าประชาชนก็เริ่มจัดการประท้วงต่อต้านอย่างไร้เหตุผล จนบางครั้งที่โอลิเชียร์ต้องออกไปเจรจาด้วยตนเอง แต่ก็ถูกผู้คนขับไล่ไสส่ง บางคนก็ปาไข่เน่าใส่บ้าง ปามะเขือเทศบ้าง บ้างคนถึงขั้นพูดจาสาปแช่งอย่างโหดร้าย เมื่อเหตุการณ์ภายในเมืองเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ ปัญหาก็ยิ่งเยอะ เซเรียสก็ยิ่งสะสมความเครียดเอาไว้มาก จากที่เคยหลับนอนอย่างเต็มอิ่ม ตื่นขึ้นมาเฝ้ามองเมืองที่ตนรัก ที่คอยเฝ้าถะนุถนอม กลับต้องมานั้งทำงานหลังขดหลังแข็ง ไม่ได้หลับไม่ได้นอนไม่ได้ดื่มไม่ได้กิน จนร่างกายของเซเรียสเริ่มทนไม่ไหว จนล้มป่วยลง และในที่สุด เมื่อเขาก็ยื่นมีเข้ามาช่วย เซเรียสมองเขาอย่างกับเห็นพระเจ้า เขามองเซเรียสในตอนนั้นเหมือนขยะไร้ประโยชน์ชิ้นหนึ่งที่ไร้ค่าสุดๆ และในเมื่อเซเรียสมองเขาเป็นพระเจ้า เขาก็จะทำตัวเป็นพระเจ้าให้มากที่สุด ให้สมกับที่ได้รับในฐานะ...พระเจ้าไงละ แต่ระหว่างที่เขากำลังทำลายเซเรียสทีละน้อยนั้น เขาได้กันโอลิเชียร์และลิเรียน่าลูกสาววัย 5 ขวบของเซเรียสกับโอลิเชียร์ เขารักลิเรียน่าเหมือนลูกสาวคนหนึ่ง เขาคิดว่าเมื่อจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยเขาจะขอนางแต่งงาน ขอโอลิเชียร์แต่งงาน และเริ่มต้นสร้างความมั่นคงขึ้นใหม่ สร้างราชวงศ์ใหม่ ลบทุกสิ่ง ลบทุกอย่างที่เคยเป็นของเซเรียสให้หายไปจากโลกใบนี้ เมื่อคิดได้เช่นนี้ เขาก็เริ่มแผนขึ้น มองทุกสิ่งทุกอย่างที่เซเรียสทำตามที่ตนกระซิบบอกทุกอย่าง เขามองทุกอย่างจากด้านบน รู้สึกดีที่สามารถควบคุมและสั่งการเซเรียสอย่างอิสระ และสนุกกับมันมากอย่างถึงที่สุด และแล้วเขาก็....เบื่อ เบื่อไอ้ตุ๊กตาที่คอยเอาแต่ทำตามทุกอย่างที่เขาสั่งทุกอย่าง เขาอยากจบทุกอย่างให้รวดเร็วยิ่งขึ้น และในวันนี้เขาก็ได้เข้าไปในห้องของเซเรียสอย่างลับๆไม่ให้มันรู้สึกตัว เขาใช้ดาบเงินที่โอลิเชียร์เป็นคนสร้างและมอบมันให้เขาในวันเกิด สังหารเซเรียสอย่างไร้ความปรานี แต่ทุกอย่างไม่เป็นไปตามแผน เมื่่อ...โอลิเชียร์ ดันมาเห็นตอนเขาสังหารเซเรียสนะสิ! ตอนนั้นเธอแทบจะสติแตกเสียด้วยซ้ำที่เซเรียสที่คืนนี้เธอตั้งใจแอบมาหา และอาจจะแอบมาหาทุกคืนเลยก็ได้ ในเมื่อแผนทุกอย่างดันไม่เป็นแผน ก็ในเมื่อมีคนมาเห็น เขาก็ต้อง....กำจัด แต่...ให้กำจัด 'โอลิเชียร์' เขาทำไม่ได้! ทำไม่ได้เด็ดขาด!! และเมื่อเขาขอร้องให้เธอปิดปากเงียบเรื่องนี้ไปซะ แต่เธอไม่ทำ! เขาก็ต้องใช้วิธีรุนแรง ในคืนนั้นเขาก็ทำลายทุกอย่าง...จนไม่เหลือสิ่งใดเลย...และแล้วฝ่ายต่อต้านก็เป็นฝ่ายชนะ เซเรียสและครอบครัวไม่มี...ใครรอดชีวิต แต่โอลิเชียร์กับลิเรียน่าหายตัวไปอย่าไร้ร่องรอย เขาตามหา ตามหาเธอ แม้จะมีเมืองเป็นของตน แม้จะมียศถาบรรดาศักดิ์ แต่เขาก็ไม่มีความสุขหากขาด...โอลิเชียร์ และในวันนี้ วันที่รอคอย ในที่สุด! ในที่สุด! ก็ได้เจอ เจอ...โอลิเชียร์ที่รัก แต่เหมือนเธอจะสุขสบายเสียมาก เมื่อเทียบกับเขาที่ตามหาเธอแทบจะพิกแผ่นดินหา ทำให้เขาแค้นเสียจนอยากจะสับเธอเป็นร้อยๆชิ้น แต่เขาไม่ทำ และได้หันดาบใส่ลิเรียน่าลูกสาวที่รักของเธอ เขาไม่ลืมหรอกทุกอย่างที่เป็นเซเรียสต้องถูกทำลาย เชื้อสายเครือญาติก็เหมือนกัน ต้องทำลายให้หมดสิ้น! แต่...โอลิเชียร์เข้ามารับดาบแทนเธอ เขาตกใจมาก ที่ทำให้เธอบาดเจ็บ มองดูเธอและลูกเดินจากไปพร้องกับ...เฟรยาเนียร์ เพื่อนสาวของโอลิเชียร์ ที่โผล่เข้ามาช่วยเหลือโอลิเชียร์ทุกครั้ง ทุกครั้ง....เพื่อนสนิทที่ยอมตายแทนกันได้ด้วยซ้ำ! และจนแล้วเธอก็ผลักไสลูกสาวที่รักให้กับเพื่อนสนิทอย่างเฟรยาเนียร์ หนีไป! และเหลือเธอไว้เพียงคนเดียว ทิ้งเธอไว้เพียงคนเดียวกับเขา....เธอคงแค้นมากสินะ.....โอลิเชียร์ที่รัก......

"อย่าได้ถามคำถามนี้! ไครย์!" โอลิเชียร์มองไครย์ด้วยความโกรธ!

"ทำไมละ โอลิเชียร์? เจ้ารักข้าไม่ได้งั้นเหรอ? ทำไมถึงเป็นข้าไม่ได้ละ โอลิเชียร์" สีหน้าของไครย์หม่นหมองลง เขาอยากให้โอลิเชียร์เห็นใจเขาสักนิดบ้าง แต่...อย่าได้หวัง!!!!! เรื่องที่เขาทำมันช่างเจ็บปวดยิ่งนัก!! ยิ่งกว่าตายทั้งเป็น!!!! การที่ต้องมาเห็นคนที่รักตายตรงหน้าน่ะมันเจ็บปวดแค่ไหน!!! เจ้าเคยรู้หรือเปล่า!!!!!!!!

"ข้าไม่เคยรักเจ้า! ไครย์ หัวใจข้ามอบให้เพียงเซเรียสเท่านั้น!" โอลิเชียร์ตอบอย่างมั่นคง ไม่มีอาการหวั่นไหวเหมือนอย่างที่เขาคิด...เธอไม่เคยรักเขาเลยซักนิด ไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยว!!!

"อา~ช่างน่าเจ็บปวดใจยิ่งนัก โอลิเชียร์!!!!!" ไครย์ตะคอกกลับมาด้วยความโศกเศร้าสุดซึ้ง!

"..."

"เจ้า! เจ้า!!! สมควรตายยิ่งนัก!!!!" ไครย์คำรามเหมือนคนสติแตก เมื่อผิดหวังอย่างรุนแรง

"ไม่ว่าจะเร็วหรือช้า ชีวิตข้าก็ต้องตายอยู่ดี! ข้ามีชีวิตอยู่มาถึงตรงนี้ก็เพื่อล้างแค้น! ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันเกิดขึ้นที่ข้า! ข้าก็จะทำลายมันด้วยตัวเองงง!!!" โอลิเชียร์ประกาศกร้าว ในมือสร้างดาบสีทองขึ้นมา ตั้งท่าเตรียมต่อสู้ และในเมื่อไม่มีใครยอมเข้าใจกันและกัน และสุดท้ายทั้งสองก็แลกดาบกันจนตาย...ในที่สุด

"ลิเรีย...แม่ขอให้ลูก...พบเจอแต่ความสุข.....อย่าได้มีเรื่องร้ายใดๆเกิดขึ้นอีกเลย............ . . . . . . . . . . . . ." โอลิเชียร์ปิดเปลือกตาลง...หลับตลอดกาล.....

วูบ! ตุบ!

"อะ อะ โอลิเชียร์!!!!! อย่าตายนะ!!!! โอลิเชียร์ ไม่! ไม่! ฮื่อๆ ฮือ~ โอลิเชียร์!!!!!!!!" เสียงกรีดร้องของเฟรยาเนียร์ เธอคือเพื่องรักของโอลิเชียร์นี้เอง หลังจากที่พาลิเรียน่าไปไว้ที่บ้านเรียบร้อย และกล่อมให้เธอสงบจิตสงบใจลง เธอก็รีบมาที่นี้ทันที แต่คาดไม่ถึง ว่าเมื่อมาถึง เพื่อนรักกลับสินลมไปเสียแล้ว เธอวิ่งเข้าไปกอดร่างที่นอนตายอย่างสงบ เธอรักโอลิเชียร์ รักมาก เพื่อนคนแรก ที่คอยช่วยเหลือเธอทุกอย่าง เมื่อเธอเดือดร้อน เพื่อนคนนี้กลับไม่ทอดทิ้ง ทั้งยังคอบปลอบใจเสียด้วยซ้ำ แต่มาในวันนี้เธอกลับช่วยเพื่อนเธอไม่ได้ ไม่เป็นไรโอลิเชียร์ ลูกสาวของเจ้า ข้าจะปกป้องเอง ข้าจะทำหน้าที่นี้ สัญญานี้ ให้สำเร็จเอง อย่ากังวลไปเลย โอลิเชียร์ นอนให้สงบนะ โอลิเชียร์เพื่อนรัก...และจะรักตลอดไป...

.......เจ้ารักษาสัญญาเสมอ เฟรย์ เจ้าไม่เคยผิดสัญญาสักครั้ง ข้ารักเจ้าเช่นกัน...เฟรยาเนียร์...เพื่อนรักเสมอของข้า.......

เสียงกระซิบจากสายลมที่พัดผ่านมา ดังขึ้นอย่างแผ่วเบาข้างใบหูของเฟรยาเนียร์

...........ข้าฝากลิเรียด้วยนะ เฟรย์.........

เสียงหวานดังขึ้นอีกครั้ง เหมืองจะกล่าวขอบคุณ เฟรยาเนียร์ไปในตัว เฟรยาเนียร์แย้มยิ้มหวานพรางอุ้มร่างไร้วิญญาณของโอลิเชียร์เดินจากไป...

......ข้าจะรักษาสัญญาเหมือนดั่งเดิม โอลิเชียร์ เจ้าไม่ต้องห่วง.......

                                                                       


                                                                                                                                                       จบแล้วจ้า ^^