[Short-Fic] Switch [Yaoi] - [Short-Fic] Switch [Yaoi] นิยาย [Short-Fic] Switch [Yaoi] : Dek-D.com - Writer

    [Short-Fic] Switch [Yaoi]

    ลองเสี่ยงดู ว่าถ้าเป็นที่นี่จะมีคนรู้จักมั้ย (ย้ายจากไดอารี่คร้าบ)

    ผู้เข้าชมรวม

    1,956

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    2

    ผู้เข้าชมรวม


    1.95K

    ความคิดเห็น


    10

    คนติดตาม


    5
    หมวด :  รักอื่น ๆ
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  18 ก.ย. 51 / 12:07 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

      Tile: The confusion “I don’t understand” (Yaoi)

      Pair: Haru x Kai

      Rate: PG-??

      Comic: [Switch]

      By: sleep-love

       

      Spoiler: เนื้อเรื่องเกี่ยวกับในเล่มที่สองที่เห็นว่าออกมาวางแผงล่าสุด เป็นช่วงที่ทั้งสองต้องปลอมตัวมาในฐานะนักเรียนย้ายมาใหม่กับอาจารย์ฝึกสอน ซึ่งจริงๆทั้งสองเป็น เจ้าหน้าที่สืบสวน เข้ามาเพื่อจุดประสงค์ตามคดีผู้ค้ายาเสพย์ติด (ไว้มีโอกาสจะเอามา comic like)

       

      Warning: ไม่แนะนำสำหรับผู้ไม่รู้จักเรื่องนี้ หมายเหตุมันแต่งขึ้นจากอารมณ์ชั่ววูบที่อ่านกลับไปกลับมา สามรอบและไม่แนะนำสำหรับผู้ที่กลัวอรรถรสเสียจากเรื่อง Original… อ้างอิงเล็กน้อยจากบางฉากของใน Act8

       

      และต่อไปนี้ก็เชิญอ่านได้เลยค่า



      +++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

       --------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

       

      ไม่มีสมาธิที่จะเรียนเลย

       

      ภาพนั้นของฮารุ กับ ผู้ชาย ยังติดตาไม่หาย

       

      ไร้จรรยาบรรณที่สุด!! ยี้หยะแหยง

       

      ตอนนั้นตกใจก็เลยเผ่นหนีมาทั้งๆอย่างนั้น พูดแรงไปหรือเปล่านะ

       

      เอ๊ะ! แล้วทำไมเราต้องใส่ใจด้วยล่ะ

       

      คานาอิ! คานาอิ!!~”

       

      ผัวะ

       

      โอ๊ย! ฮ่ะเอ่อ ครับ

        

      เวลาเรียน อย่ามัวแต่คิดนอกเรื่องเซ่ ตั้งใจหน่อย

       

      เสียงนักเรียนอื่นๆพากันหัวเราะร่วนกับความเป๋อของพ่อหนุ่มนักเรียนใหม่ เว้นเสียแต่กับอาจารย์(ฝึกสอน)เท่านั้น อีกทั้งใบหน้าติดจะดูรำคาญและแสดงความเบื่อหน่ายออกมาไม่แพ้กันเป็นเช่นนั้นเสมอกับร่างบางตรงหน้า เสียงพ่นหายใจอย่างระอาก่อนจะเริ่มสอนต่อใบหน้าที่ขมวดคิ้วเข้าหาคลายออกและเปลี่ยนเป็นการวางหน้านิ่งๆแทน

       

      วางฟอร์มเก่งเหลือเกินนะ

       

      เห็นแบบนี้ มันพาลหงุดหงิด จิตใจชักไม่สงบ

       

      ร่างบางได้แต่นึกฉุนเฉียวอีกใจก็ยังไขว้เขว ไม่ทราบความว่าทำไมถึงต้องใส่ใจ หรือเพราะ

       

      เสียงออดดังขึ้นแสดงให้เห็นถึงว่าหมดคาบ และถึงเวลาที่จะเปลี่ยนวิชา ร่างสูงของอาจารย์หนุ่มเองก็ยืนอยู่หน้าแท่นที่สำหรับอาจารย์ นักเรียนหญิงคนหนึ่งซึ่งเป็นหัวหน้าบอกทำความเคารพ

       

      ขอบคุณครับ/ค่ะ

       

      คานาอิ หลังเรียนอย่าเพิ่งกลับ รออยู่ที่นี่ล่ะ

       

      เอ๊ะ ทำไมล่ะครับ อาจารย์ด้วยความชินปากเกือบพูดเรียกชื่อไป แต่ก็หยุดเพราะตอนนี้อยู่ฐานะของผู้สอดแนม

       

      จะติวให้นายเป็นพิเศษ ในช่วงที่เหม่อไป

       

      กว่าจะได้คาดคั้นอะไรไปมากกว่านั้น สายตาที่มองกลับมาก็บอกเป็นสัญญาณว่าให้เงียบซะ เด็กหนุ่มจึงได้แต่เงียบและคอตกในบันดล

       

      ทำไมจะต้องติวด้วยนะ

       

      สงสัยอาจารย์แกคงอยากสอนให้คุ้มกับที่เพิ่งเข้ามาน่ะ คงอยากทดลองวิชาล่ะมั้งเสียงของเพื่อนชายที่เพิ่งรู้จักกันเอ่ยปลอบกึ่งเหน็บแหนม เอาน่า คานาอิ มันคงไม่แย่นักหรอก

       

      อืม ขอบใจนะ ยามาซากิตอบพร้อมยิ้ม แต่จริงๆเขาก็ไม่ใส่ใจอะไรมากแค่งงๆเท่านั้น

       

      แต่ถึงคิดไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เลิกเรียนก็คงรู้เอง

      .

      ..

      ...

       

      เลิกเรียน

       

      ครืด

       

      เสียงประตูห้องเรียนเลื่อนออก สายตาสอดส่องไปยังรอบห้องยังไม่พบผู้ที่นัดตนไว้ขณะที่ปิดประตูลงเสียงชะงักหยุด ทำให้ต้องหันมอง พบร่างสูงที่ส่วนสูงต่างกันสิบเซนฯยืนขว้างอยู่ เด็กหนุ่มจึงได้แต่หยุดและเลื่อนประตูให้กับผู้มาเยือนและขยับทางให้เดินเข้าไป

       

      เวลาผ่านไปได้สักพัก

       

      เด็กหนุ่มได้แต่คอยเหลือบมองร่างสูงในชุดกราวขาวเป็นระยะๆ ร่างสูงเองก็ดูจะไม่ได้สนใจเขาสักเท่าไหร่แถมยังหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบโดยไม่สนว่าที่นี่คือ สถานที่ศึกษา ถ้าใครมาเห็นเข้าคงแย่ทีเดียว ว่าแต่

       

      ตกลงเรียกมาทำไมล่ะ

       

      นี่ ฮารุ เรียกมาทำไมที่สุดแล้วร่างบางก็เป็นผู้เอ่ยปากถามก่อน

       

      ตอนนี้ฉันกับนาย อยู่ฐานะอาจารย์กับนักเรียน เรียกใหม่สิร่างสูงหันตอบคิดอะไรของเขาเนี๊ย

       

      ต่ะ แต่…”สายตาเฉียบคมใต้แว่นใสถูกส่งมาเชิงเตือนให้ทำตาม ร่างบางเองก็ไม่คิดจะขัดอะไรจึงทำตามว่าง่ายๆอาจารย์เรียกผมมาทำไมครับ

       

      ก็บอกแล้วไงว่ามาติวเรื่องนั้นทราบครับ แต่ทำไมถึงต้องมาติวอะไรแบบนั้น

       

      ร่างสูงโยนก้นบุหรี่ทิ้งลงที่นอกหน้าต่างหันกลับมาอีกครั้งด้วยสายตาเฉยชา จ้องมองคล้ายกับจะคาดโทษไปด้วยในตัว ร่างบางสะดุ้งเมื่อใบหน้าก้มลงประชิดข้างหู

       

      เปิดหน้า 64 บรรทัดที่ 5” พร้อมยื่นหน้ากลับพร้อมท่าเตรียมสอน หนังสือเดิมในชม.ถูกคลี่เปิด

       

      ตกลง จะเรียนจริงๆเหรอร่างบางเอ่ยปากถาม พลางมองหน้าร่างสูงต้องการคำตอบ

       

      สีหน้าเฉยชาถูกตอบเป็นอันดับแรก เงียบสักครู่ให้ร่างบางกลืนน้ำลายลงคอลดอาการประหม่า ก็ใช่น่ะสิ…”ร่างบางถอนหายใจ “...หรือนายคิดว่าฉันทำอย่างอื่นรอยยิ้มแสยะเผยออกมาจากริมฝีปากบาง มือหนาเก็บแว่นตา พลางยื่นใบหน้าไปใกล้กับเด็กหนุ่มร่างบาง

       

      ทำอย่างอื่นอะไรล่ะร่างบางถามกลับอย่างงง แต่ยังไม่ทันได้ยินคำเฉลยก็ถึง บางออ ใบหน้าเนียนเริ่มมีเหงื่อผุดผายแสดงอาการแตกตื่น พวงแก้มถูกแต่งแต้มด้วยสีธรรมชาติ

       

      เด็กจริงๆเลยนะนายร่างสูงพูดพลางกลั้วหัวเราะในที พินิจเด็กหนุ่มร่างบางที่หน้าแดงจัด

       

      พูดอะไรแบบนั้น ทั้งๆที่อายุเองก็พอๆกันอุ๊บ

       

      วินาทีเพียงไม่กี่วิ คางมนถูกเชยขึ้นริมฝีปากที่กำลังอ้าปากเถียงถูกปิดลงด้วยริมฝีปากจากร่างสูง อาการเกร็งกระตุกวูบส่งผลให้ร่างบางเบี่ยงหลบหนีจากการจู่โจม มือใหญ่จึงคว้าหมับที่ใบหน้าร่างบาง รั้งไว้ไม่ให้หนี

       

      ฮะ ฮารุ..ย่ะอย่า อื๊!”

       

      ริมฝีปากบางถูกปิดลงอีกครั้งและเนิ่นนานเกินกว่าครั้งแรกที่เพียงหยุด บดเบียดริมฝีปากบางให้เผยอออก ก่อนจะดุนเรียวลิ้นให้เข้าไปในโพรงปาก ซอกสอดอย่างชำนาญ กระหวัดเกี่ยวเล่นกับลิ้นเล็กจนเป็นของน่าสนุก เก็บเกี่ยวความหวานที่เจือปนรสบุหรี่ ความวาบวามถูกมอบให้โดยที่ไม่รู้วิธีจะโต้กลับ จำยอมให้ร่างสูงผู้มีประสบการณ์สอนเชิง

       

      อืออืม~”

       

      ความรู้สึกเริ่มคล้อยตามช้าๆแต่อาการที่หายใจติดขัดก็มากขึ้นตามเงา ร่างสูงเองก็ชักเป็นกังวลว่าอาจจะขาดใจตายเสียก่อน จึงยอมผละออกมาจากริมฝีปากนั้นแต่โดยดีแม้ลึกๆจะติดใจในรสชาตินั้นก็ตาม

       

      ถือซะว่าเป็นบทเรียน พิเศษจากฉัน

       

      ต่ะ..แต่ ผมไม่ได้..รู้สึกแบบนั้น…”ร่างบางตอบ แม้จะหายใจไม่คล่องนัก

       

      ฮึ ก็ฉันบอกแล้วไง ในตอนนี้ฉันกับนาย คือนักเรียน และอาจารย์ร่างสูงพูดตอบและกลับมายืนประจันหน้า

       

      แววตาดูเลื่อนลอยบ่งบอกถึงความไม่ใส่ใจ ก่อนนัยน์ตาคู่คมจะกรอกกับมองร่างบาง ม้วนบุหรี่ถูกคีบออกจากปาก

       

      เพราะฉะนั้น คนที่ฉันจูบไปก็คือ คานาอิ ทัตสึยะ นักเรียนใหม่ ไม่ใช่ เอ้โต้ ไค เจ้าหน้าที่สืบสวน

       

      อึก!!”

       

      ดวงตาเบิกกว้างก่อนร่างบางจะรีบพลุนพลันลุกขึ้นจากเก้าอี้ เพราะเขาไม่อาจทานทนต่อสายตาของคนที่ไม่คิดจะรู้สึกเดือดร้อนกับสิ่งที่ทำลงไปได้ และจริงๆมันอาจมีเหตุผลอื่นด้วยที่ทำเขาอยู่ต่อไม่ได้ สองขาวิ่งออกไปนอกห้องไปยังๆที่ที่ไม่น่าจะมีใครเห็น

       

      บ้างั้นเหรอนั้นสินะ ฉันคงบ้าไปแล้วจริงๆ

       

      เป็นคำพูดเลื่อนลอยที่ไม่รู้ถึงความใน…‘จูบเจ้านั่นไปแล้ว’…

       

      เอาเถอะ ยังไงฉันก็ไม่ใช่คนที่ชอบอธิบายอะไร ให้มากล่ะนะ

       

      ก็ไม่รู้นี่ว่า ควรอธิบายยังไงให้นายฟัง

       

      เก้าอี้ตัวเดิมของร่างบางที่นั่งเมื่อสักครู่ถูกแทนที่ด้วยร่างสูง มือหนาใช้หยิบม้วนบุหรี่อีกม้วนจากซอง ก่อนจะใช้ไฟแชตจุดขึ้น กลิ่นควันบุหรี่ลอยละลองคะคลุ้งไปกับบรรยากาศภายใน คล้ายช่วยบดบังแสงของอาทิตย์ที่กำลังลาขอบฟ้า

       

      จากนี้ท่าจะยุ่งยาก

      .

      ..

      ...

      ....

      .....

       

      บ้าๆๆบ้าที่สุด!!

       

      ร่างบางได้แต่นึกอย่างฉุนเฉียวในใจกล่าวตำหนิถึงร่างสูงที่จู่โจมริมฝีปากตน พลางนั่งกอดเข่า ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตอนที่เขาหนีออกมา ดันลืมเอาสมุดกับหนังสือเรียนออกมา แต่ก็นึกเรื่องนั้นได้ไม่นาน คำพูดของร่างสูงก็ตรงเข้ามาในหัว ถึงจะบอกแบบนั้นก็เถอะ!!’

       

      นักเรียน กับ อาจารย์…’

       

      คนที่ฉันจูบไป คือ คานาอิ ทัตสึยะ ที่เป็นนักเรียน

       

      ไม่ใช่ เอ้โต้ ไค ที่เป็นเจ้าหน้าที่ สืบสวน

       

      ฮึ่ย!!

       

      แต่ถึงจะพูดแบบนั้น คนที่ถูกจูบ มันก็ผมอยู่ดี ไม่ใช่หรือไง!!”ร่างบางเปล่งเสียงพูด โชคดีที่ยามนี้คงไม่ค่อยมีนักเรียนอยู่แล้ว ไม่งั้นบางทีเขาอาจจะโชคสองเด้งก็ได้

       

      ใบหน้าเนียนใสอ่อนวัยยังคงแดงระรื่นไม่ต่างจากเดิมครั้นแต่จะเพิ่มมากขึ้นเสียด้วยซ้ำ อาการหัวใจเต้นถี่ไม่เป็นจังหวะ ภาพใบหน้าที่อยู่ใกล้กัน ในระยะประชิด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหลับแน่น

       

      แต่จะว่าไป

       

      ภาพที่ตอนนั้นเขาเห็นมันก็เป็นเหตุการณ์เดียวกันกับที่เขาประสบนี่นาฮารุ ไม่ได้ทำแบบนั้น กับผมแค่คนเดียว

       

      มือบางข้างหนึ่งถูกยกขึ้นกุมอก ก้อนเนื้อที่เต้นผิดจังหวะค่อยๆผ่อนคลายลง แต่กับเกิดอาการเจ็บที่ไม่เข้าใจ ว่านี่เป็นความรู้สึกของอะไร และสับสน

       

      อีกอย่าง ท่าทางของฮารุ ก็ไม่ได้ดูจะสนใจอะไรเขาเป็นพิเศษเลย

       

      นี่แล้วต่อจากนี้ ผมควรทำยังไงล่ะ

       

      ฮารุ...

       

      The ending…

       

       confusion “I don’t understand”     

       

        fiction [Switch]     1

       

      PS.จากภาพด้านบนนู้น~ พอเดากันออกมั้ยเอ่ย ว่าใครคือ ฮารุ และ ไค  ^ ^

      - -

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×