อากาศจะไม่เปลี่ยนไปเพราะเธอ

เนื้อเรื่อง

ครั้นที่เราคบกันมานานมากกว่า 5 ปี มันทำให้ผมรู้จักผู้หญิงนี้มากขึ้น ตั้งแต่ที่เราเริ่มคบกัน มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือป่าวทำไม่รู้

เราเจอกันที่สถานนีรถไฟฟ้าเป็นประจำและเวลาที่พบกันก็จะเป็นเวลาเดียวกันของทุกๆวัน วันนั้นผมเห็นเธอถือถุงมาหลายถุงมากเลย ผมก็เลยเดินเข้าไปช่วยเธอถือของ และอาสาจะถือไปส่งที่ทำงาน

หลังจากวันนั้นทุกวันเราก็ได้พูดคุยกันมากขึ้นเพราะทางที่ไปทำงานเป็นทางเดียวกัน
ตลอดเวลาที่เราได้อยู่ด้วยกัน สภาพอากาศของทุกวันเหมือนมันจะเป็นใจเสียเหลือเกิน เพราะเหมือนกับว่าอากาศจะพัดพาแต่ความรู้สึกดีๆของเธอและของผมมารวมอยู่ด้วยกัน ซึ่งมันทำให้พวกเราสองคนรู้สึกอบอุ่นและอุ่นใจมาก เมื่อรู้ว่ามีใครคนหนึ่งคอยห่วงใยเราจะเสมอมา

.....แต่แล้วเวลาก็ได้ผ่านเลยไป บ้างครั้งเธอก็ทำตัวห่างเหินไป แต่เราก็ได้พูดกันเป็นครั้งคราว ผมก็ยังเชื่อมันอยู่ในใจว่า เธอยังรักผมอยู่
และผมก็ตัดสินที่จะขอเธอแต่งงาน วันนั้นเธอชวนผมไปทานข้าวที่บ้านแต่ผมบอกว่าไม่ว่างเอาไว้คราวหน้า จริงๆแล้วผมตั้งใจจะไปซื้อแหวนแต่งงานให้กับเธอ

^-^ ผมดีใจและตื่นเต้นมากที่จะขอเธอแต่งงาน ผมไปรอเธอที่หน้าบริษัทที่เธอทำงานอยู่และรอเธออยู่ตรงนั้น จนกระทั่งเธอเดินออกมาพร้อมใครอีกคน *-* นี่ผมคงตาฟาดไปใช่ไหมที่เห็นเขาสองคนเดินควงแขนกัน มองดูเหมือนสนิทสนมกันมานานแล้ว -*-

0-+ ผมควรจะทำอย่างไรดี เดินไปหาเธอแล้วถามไปเลยหรอ หรือว่าโทรไปก่อนดีไหม น้ำเหมือนมันจะไหลออกมา II-II

=-= เช้าวันใหม่ เมื่อคืนผมนอนไม่หลับเลย พอเห็นหน้าเธอแล้วอยากจะเดินหนีไปให้ไกลๆ ไม่อยากฟังอะไรจากปากเธอตอนนีเลย

.....แต่ผมก็ต้องอดทน ทนเดินต่อไป เพื่อที่จะไปยืนอยู่ตรงหน้าเธอและมอบกล่องนั้นให้กับเธอถึงแม้จะรู้ว่าคำตอบคือคำว่า "ไม่" ก็ตาม

แล้วผมก็เดินจากเธอไปโดยเร็ว เพราะนั้นกล่องนั้นผมได้เขียนความรู้สึกจากใจของผมใส่ลงไปหมดแล้ว หากเธอจะตอบว่าไม่ เธอจะคืนกล่องนั้นให้ผมเอง

และแล้วกล่องที่ผมให้เธอไป เธอก็ได้นำมันมาคืนให้กับผม มันยิ่งตอกย้ำว่าเธอไม่ต้องการผมแล้ว ไม่รักผมเลยหรอ ทำไมถึงทำกับผมได้อย่างนี่นะ II-II

เมื่อนั่งคิดถึงแต่เรื่องของเธอขึ้นมา น้ำตาก็พาลจะไหลออกมาให้ได้เลย ผมก็ได้แต่นั่งจ้องกล้องใดนั้น และคิดว่าควรจะทำอย่างไรกับมันดี โยนมันทิ้งลงทะเลไปพร้อมกับความรู้สึกเหล่านั้นเลยดีไหม ผมคิดว่าเปิดดูแหวนวงนี้เป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะโยนทิ้งไปดีว่า

มือผมเริ่มสั่น เพราะการกระทำของผมมันฝืนกับความรู้สึกของผมเหลือเกิน *-*

//////// 0.0 อะไรเนี่ย แหวนหายไปไหนแล้วล่ะ มันยิ่งทำให้ผมสับสนภายในใจมากขึ้น
และผมก็เห็นกระดาษอยู่หนึ่งใบที่พับเป็นรูปหัวใจอยู่

ผมคลี่ออกอ่าน มีข้อความว่า

ถึงคนที่รักฉัน
                      คุณร้ไหมฉันดีใจมากแค่ไหนที่คุณข้อฉันแต่งงาน วันที่ฉันชวนคุณไปทานข้าวที่บ้าน เพราะฉันอยากแนะนำให้ คุณพ่อคุณแม่ของฉันได้รู้จักคุณ แต่คุณไม่ว่าท่านก็ไม่ว่าอะไร ขอบคุณมากค่ะที่ ขอฉันแต่งงาน ฉันรักคุณมากเลยนะค่ะ
                                                                          จาก คนที่รักคุณมากค่ะ

ผมทำอะรลงไปเนี่ย ผมรีบหยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่อง ผมก็รู้เลยว่าเธอยังคงเป็นห่วงผมและยังรักผมอยู่ จากการฝากข้อความเสียง และจากข้อความ SMS ที่เธอส่งมาหลายฉบับ มันทำให้หัวใจผมมันพร่องโตมากขึ้น

ผมรีบโทรหาเธอหลังจากเปิดอ่านข้อความแล้ว
 "ฮัลโล"
"คุณอยู่ไหนนะ หายไปไหนมาตั้งหลายวัน ฉันโทรไปก็ไม่ติดเลย รุ้ไหมฉันคิดถึงคุณมากแค่ไหน ฮือ ๆๆๆ"เธอพูดไปร้องไห้ไป
"ผมขอโทษนะ ผมจะรีบกลับ วันนี้เลยนะ"
"กลับมาเร็วนะ ฉันอยากให้คุณมาเจอครอบครัวของฉันจังเลย"
"เอ่อ! แล้ววันนั้น คุณเดินกลับบ้านกับใครหรอ"
"วันไหนหรอ อ้อ! วันนั้นหรอวันที่ก่อนคุณจะให้แหวนฉันนะหรอ พี่ชายฉันเองค่ะ เขาย้ายมาทำงานที่เดียวกับฉันค่ะ ทำไมหรอค่ะ คุณเห็นด้วยหรอ"เธออธิบาย
"งั้นหรอครับ ผมเข้าใจผิดไปเองงั้นหรอ"

วันนั้นผมรีบกลับบ้านทันทีที่คุยกับเธอเสร็จและผมก็ไปบ้านเธอผู้ชายคนนั้นเป็นพี่ชายเธอจริงๆ และคุณพ่อคุณแม่ของเธอก็ให้ความเป็นกันเองมากเลย


อีกไม่ถึงเดือนเราสองคนก็ได้แต่งงานกัน อากาศที่คอยพัดโบกความสุขและความอบอุ่นของสองเราก็ยังคงอยู่อย่างนี่เรื่อยไป