Fruit Flavor NOMIN | END

Fruit Flavor

เสียงเดาะลูกหนังสีส้มกระทบกับลานซีเมนต์ที่มีรั้วเหล็กกั้นรอบด้านเพื่อป้องกันไม่ให้มันหลุดออกไปโดนหัวใครเข้า กลุ่มชายหนุ่มที่ออกลังกายหลังจากชั่วโมงเรียนอันหนักหน่วงเรียกเสียงฮือฮาของบรรดาสาว ๆ ที่นั่งชมอยู่ข้างสนามได้ไม่น้อย

แต่คงต้องขอแสดงความเสียใจด้วยเพราะหนุ่มหล่อเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทที่ยิ้มทีนึงก็ทำเอาใจละลายได้ดันมีเจ้าของเสียแล้ว แถมเจ้าตัวก็ยังนั่งทำปากมุบมิบเพราะแอบไม่พอใจที่มีคนมาคอยส่งน้ำส่งผ้าขนหนูให้แฟนตัวเองแบบนี้

แฟนเรา...เราก็ทำเองได้ป้ะ

แม้จะไม่พอใจแต่ก็ไม่ใช่เด็กสาววัยมัธยมที่จะมาคอยหึงหวงแบบไร้สาระ อีกอย่างเขาเองก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน การไปพูดจาใจร้ายกับผู้หญิงคงไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่

แต่ก็ไม่ต้องเอาน้ำมาให้ได้ไหมล่ะ ไม่พอใจแล้วเนี่ย!

ตากลมโตจ้องมองแฟนหนุ่มที่ยังคงตั้งใจเดาะลูกบาสและทำแต้มอย่างต่อเนื่องไม่วางตา เสน่ห์ของผู้ที่ตั้งใจทำอะไรมาก ๆ อย่างเช่นเล่นกีฬาหรือเล่นดนตรีมักดึงดูดให้เขามองได้เสมอ และมันก็เป็นปัจจัยเสริมที่ดีที่ทำให้เขาเองหลงเสน่ห์ของคนตรงหน้า

ชายหนุ่มนั่งเอาเท้าเขี่ยไปมาอย่างจัดใจแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีออกมาให้เห็นมากไปกว่านี้ หากเป็นคนอื่นก็คงมองว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรแต่กับที่รู้จักเขาดีนั้น...แค่นี้ทำไมจะไม่รู้ล่ะ

“เป็นอะไร”  เสียงทุ้มเอ่ยถามเมื่อเดินมาทิ้งตัวนั่งข้าง ๆ ไม่ว่าเปล่าเขายังวางมือหนาลงบนศีรษะของอีกฝ่ายด้วย

“เปล่า”

ตาเรียวหรี่ลงกว่าเดิมก่อนจะหยิบน้ำที่อยู่ในมือของอีกฝ่ายขึ้นมาดื่ม  “ไม่มั้ง มีอะไรแน่ ๆ”

“ไม่มีไงเล่า”  หัวใจฟูทันทีเมื่อน้ำที่คนหน้าหล่อดื่มคือน้ำจากมือของตัวเอง

“ครับ ไม่มีก็ไม่มี”

“หิวอะ ไปกินข้าวกัน”

“อื้ม”  ขายาวยืนเต็มความสูงตามด้วยอีกคนที่ความสูงไล่เลี่ยกัน มองเผิน ๆ ก็เหมือนเพื่อนสนิททั่วไปแต่หารู้ไม่ว่าจริง ๆ แล้วพวกเขาไม่เคยเข้าหากันเพราะความเป็นเพื่อน แต่ไหนแต่ไรที่รู้จักกันได้ก็เอาคำว่าเพื่อนมาอ้างแค่นั้นเพราะเหตุผลที่แท้จริงมีเรื่องความรักแอบแฝงมาโดยตลอด

ก็อย่างว่าใครจะไปอยากได้เพื่อนเป็นแฟน ต้องอยากได้แฟนก่อนสิค่อยทำตัวเนียนเป็นเพื่อน

แต่ก่อนจะออกจากสนามบาสของมหาวิทยาลัยที่เปิดให้เล่นได้ทุกเวลา ขายาวทั้งสองคนก็ต้องหยุดกะทันหันเพราะดันมีเด็กสาวหน้าตาน่ารักเดินมาขวางเอาไว้พร้อมกับยื่นจดหมายฉบับเล็กสีชมพูมาให้

“รุ่นพี่ลีเจโน่คะ นี่ค่ะ”  เธอยื่นให้พร้อมกับช้อนตามองอีกฝ่าย ทั้งสองคนหันมามองหน้ากันโดยอัตโนมัติก่อนจะเป็นคนที่ถูกยื่นจดหมายให้ยิ้มกว้างตอบกลับไป

“จดหมายอะไรครับ”  คนข้าง ๆ ฟังแล้วต้องกรอกตา เด็กอนุบาลยังรู้เลยว่ามันคือจดหมายรัก

“ค...คือ จดหมาย..”

“ว่าไงครับ”

“จดหมายสารภาพความในใจค่ะ”  เธอกลั้นใจพูดออกไปก่อนจะก้มหน้าลงจนคางติดกับอก

“ขอบคุณและต้องขอโทษด้วยนะครับที่รับไว้ไม่ได้ เพราะถ้ารับมาแล้วแฟนผมอาจไม่พอใจ”  เด็กสาวใจฟีบลงเหมือนลูกโป่งที่ถูกปล่อยลมออก เธอทำใจดีสู้เสือก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่าย

“แฟนรุ่นพี่คือใครเหรอคะ”

เขายิ้มจนตาปิดก่อนจะหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ที่บัดนี้ทำหน้าเบื่อโลกอยู่  “นาแจมินครับ”

Fruit Flavor

#flavornomin