(Danganronpa OC) - 48 Day of Happiness - รวมมิตรความสุข (ฮา) ของเหล่าดันกันทั้ง 48 คน~

บทนำ

โ ร ง เ รี ย น คี โ บ ก า มิ เ น ะ

เ ว ล า : 1 6 : 3 0 น.

-----/////-----

ฉันชื่อ อะคามัตสึ คาเอเดะ...เป็นสุดยอดนักเรียนมัธยมปลายด้านนักเปียโน...แต่ทุกๆคนเรียกฉันว่า...ยัยบ้าเปียโน ถึงชื่อมันดูน่ารำคาญก็เถอะ...แต่ก็ดูน่ารักดีเนอะ...

ในระหว่างที่ฉันกำลังรอเพื่อนของฉันตรงหน้าประตูอยู่...แล้วเขาก็มาได้ทันเวลาพอดี...

??? "คุณอะคามัตสึ!"

อะคามัตสึ "อ้าว! ไซฮาระคุง! มาทันเวลาพอดีเลย..."

นี่คือเพื่อนฉันเอง ไซฮาระ ชูอิจิ เราสนิทกันบ่อยมากๆ จนถึงขนาดไม่ลืมที่จะกลับบ้านด้วยเลย...

อะคามัตสึ "แล้วฮารุคาว่าซํงกับโมโมตะคุงล่ะ..."

ไซฮาระ "พอดีโมโมตะจะพาฮารุคาว่าซังไปเดทกันน่ะ..."

อะคามัตสึ "อย่างงั้นนี่เอง...ถ้างั้นพวกเรากลับกันก่อนเถอะ..."

ไซฮาระ "อืม!"

จากนั้นพวกเราก็เดินกลับบ้านไปด้วยกัน...พวกเราต่างเดินดูท้องฟ้าในยามพระอาทิตย์ตกอยู่...

อะคามัตสึ "สวยงามมากเลยนะ...ถ้ามีทั้งสองคนอยู่ก็คงดีสินะ..."

ไซฮาระ "นั่นสินะ...คุณอะคามัตสึไม่เคยปั่นจักรยานกลับบ้านเองเลยหรอครับ..."

อะคามัตสึ "ฉันก็แค่...ขับไม่เป็นเลยอ่ะ..."

ไซฮาระ "นั่นสินะ...อ้าว! ถึงทางแยกพอดีเลย ผมต้องไปแล้วล่ะ..."

อะคามัตสึ "ถ้างั้นเจอกันพรุ่งนี้นะ!"

ไซฮาระ "ลาก่อนนะ..."

แล้วพวกเราก็ได้เดินแยกทางกันกลับบ้านไปกันอย่างปกติ...แล้วที่นี่ก็เริ่มที่จะมืดซะแล้วสิ...แล้วบรรยากาศที่ดูเงียบๆก็เริ่มขึ้นแล้วสินะ...

แต่สิ่งที่ผิดปกติมากที่สุด...ก็คือ...

แต๊ะ! แต๊ะ!

เสียงฝีเท้าของหนุ่มปริศนาที่กำลังเดินตามหลังฉันอยู่...เหงื่อของฉันมันเริ่มตกขึ้นมา...ฉันจึงรีบเดินออกมา...แต่เขาก็เร่งความเร็วขึ้นมา...ตอนนั้นเอง...สติฉันแตกออกไปแล้วจึงออกสตาร์ทวิ่งเท้าที่ฉันพอจะทำได้...แต่ดูเหมือนว่า...เขาวิ่งตามฉันอย่างรวดเร็ว...แถมไวกว่าฉันด้วยซ้ำ...ฉันก็เลี้ยววิ่งไปทางซ้าย...แต่ฉันกลับถูกเอาผ้าปิดปากวางยาสลบใส่...ก่อนที่ฉันสลบไป...ฉันพยายามดื้นตัวออกมาแล้วก็พูดออกมาว่า...

อะคามัตสึ "ใอรอ็ไอ้อ้วยอันอ้วย!!!" / ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย!!!

แต่มันเปล่าประโยชน์...ตาของฉันค่อยๆที่จะปิดลง...

สติของฉันก็ดับลงในที่สุด...

.

.

.

.

.

ห้ อ ง ป ริ ศ น า

เ ว ล า : ? ? ?

-----/////-----

ในขณะที่ฉันยังคงสลบอยู่ในห้องนั้น...สติของฉันก็ได้กลับมา...ฉันจึงค่อยๆลืมตาขึ้นมา...แล้วก็อยู่ในห้องปริศนาแห่งหนึ่ง ที่ห้องนั้นเป็นสีชมพู ตัวผนังและพื้นเป็นรูป Hello Kitty ซึ่งทำให้ห้องมันดูน่าสนใจขึ้นแหะ

อะคามัตสึ "เฮ้อ! มันก็เป็นแค่ความฝันเอง..."

ฉันจึงเอามือมาตบที่แก้มไปหลายๆครั้ง จนแก้มฉันมันแดงมากๆ

อะคามัตสึ "มันไม่ใช่ฝันจริงๆด้วย..."

??? "ใช่แล้ว! มันไม่ใช่ความฝันหรอกน้า!"

จู๋ๆ เสียงสาวน้อยปริศนาก็ได้ดังขึ้นมาในลำโพงที่ติดอยู่บนฝาผนัง

อะคามัตสึ "What The-!!!"

??? "อย่าเพิ่งตกใจสิ! ฉันไม่เห็นจะน่ากลัวซะนิด! หน้าฉันออกดูเหมือนแมวฟรุ้งฟริ้งออก"

อะคามัตสึ "เธอเป็นใครกัน! แล้วทำไมเธอถึงลักพาตัวพวกเราด้วยล่ะ..."

??? "เธอไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ชื่อฉันหรอกนะ...เพราะฉัน คือ...ซู่ๆซ่าๆ ปาทังก้าปาทังกี้ ซู่ๆซี่ๆ ปาทังกี้ปาทังก้า!!..."

อะคามัตสึ "..."

เกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้น (วะ) เนี่ย

??? "ฉันคือ Mystery-Chan ผู้สร้างความฟรุ้งฟริ้งยังไงล่ะ..."

ชื่อเหมือนขบวนการนางฟ้าเลยแหะ...

อะคามัตสึ "ตอบมาเดี๋ยวนี้! ว่าทำเธอถึงลักพาตัวพวกเราได้ล่ะ!?"

??? "ไม่บอกหรอก...ถ้าอยากจะรู้ก็มามีลูกกับฉันสิจ็ะ อย่าลืมไปที่โรงยิมด้วยล่ะ! เซอร์ไพรส์กำลังรอเธออยู่นะ..."

จากนั้น...สายลำโพงก็ได้ถูกตัดไป...ในขณะเวลาเดียวกัน...ก็มีคนมาแอบเปิดประตูออกมา...มีลูกก็บ้าไปแล้ว

อะคามัตสึ "นะ-นั่นใครน้า!!"

??? "ขะ-ขอโทษที่ทำให้ตกใจนะคะ!!"

อะคามัตสึ "เธอเป็นใครกันน่ะ!?"

??? "ดูชื่อสิยัยโง่..."

ฉันจึงมองไปที่รอบๆตัวของชายสีขาวและหญิงสาวผมสีแดง ก็พบว่า...ป้ายชื่อถูกปักเอาไว้ที่อกด้านซ้ายอยู่...แล้วฉันจึงมองมาที่เสื้อตัวเอง...ก็พบป้ายชื่อที่ถูกปักเหมือนกันกับชื่อของทั้งสองคนเลย...

ชิโรคุยะ "ที่นี่รู้แล้วยังล่ะ...ยัยบ้าเปียโน..."

อะคามัตสึ "รู้แล้วน้า! แต่ฉันไม่ได้มีชื่อยัยบ้าเปียโนนะยะ!"

ชิโรคุยะ "ก็ชื่อนี้มันเหมาะดี..."

โอโตนาชิ "พอได้แล้วค่ะทั้งสองคน..."

ชิโรคุยะ "รู้น้า...แล้วเราจะไปไหนกันดีล่ะ..."

อะคามัตสึ "โรงยิมสิ...ถามได้..."

โอโตนาชิ "ถ้างั้นพวกเราก็ต้องไปสินะ..."

อะคามัตสึ "ถ้างั้นไปกันเถอะ..."

จากนั้นพวกเราทั้ง 3 คนก็ได้เดินออกจากห้องปริศนาไป...ก็พบว่า...ทางเดินมันดูว่างเปล่า...เราก็ได้พบประตูที่มีรูปลูกบาสเกตบอลสีส้มอยู่ตรงหน้าพวกเรา...พอพวกเราเปิดประตูออกมา...ก็พบนักเรียนจำนวน 45 คนที่กำลังยืนรอพวกเราอยู่พร้อมรายชื่อที่ติดตัวพวกเขา...แต่...

อะคามัตสึ "ฮัลโหล~!! มีใครอยู่ไหม-แอ้ก!!!"

จู๋ๆฉันก็ถูกเปียโนทับอย่างอนาถ...

อามามิ "อ้าว! หวัดดีอะคามัตสึซัง!! เป็นอะไรบ้างไหมล่ะ!!"

อะคามัตสึ "ไม่เป็นก็บ้าแล้ว~!!"

ไซฮาระ "อะคามัตสึ! มาได้ทันเวลาพอดีเลย~"

อะคามัตสึ "นี่ไซฮาระคุงนายพอรู้ไหมว่า...พวกเราโดนลักพาตัวมาน่ะ!"

โมโมตะ "ไม่รู้สิ! ฉันพิ่งโดนมากิอัดมาน่ะ"

ฮารุคาว่า "ไอโง่คุงมันบังอาจมาดูกกน.ฉัน!!"

โมโมตะ "ผมขอโทษ~"

ชิโรกาเนะ "จะยังไงก็ช่างเถอะ...แต่ยังไงพวกเราก็ต้องหาทางออกก่อนนะคะ!!"

Mystery-Chan "Stop Now~!!!"

จากนั้นไม่นาน Mystery-Chan ได้โผล่ออกมาในท่ายาก ซึ่งเธอได้ฉีกขาออกมาอย่างสวยงาม...

ทุกคน "..."

Mystery-Chan "เอาล่ะทุกๆคน!! ยินดีต้อนรับเข้าสู่ High School Wonderland นะคะ~!!!"

ทุกคน "..."

Mystery-Chan "เอาล่ะ! พวกนายหามุกอะไรให้ฉันได้ไหม..."

ทุกคน "..."

อาซาฮินะ "เอากี่ครั้งล่ะ.."

Mystery-Chan "ได้หมดถ้าสดชื่น XD!!"

อาซาฮินะ "โดนัทรูใหญ่"

นานาเสะ "ฉันจะพาเธอลอยไปในอวกาศ!!"

โมโมตะ "บักแตงโม!!"

อะคามัตสึ "เฮ้ย!!!"

ไมโซโนะ "ปาท่องโก๋จิ้มนม~!!"

Mystery-Chan "พอได้แล้ว!!..."

ทุกคน "..."

Mystery-Chan "เพราะถึงเวลาที่จะได้มีชีวิตกันอย่างมีความสุขแล้วล่ะ!!!

B
E
R
L
I
N
?