UNEXPECTED TO LOVE YOU : วิวาห์ตาลปัตร (Re-write)

ลำดับตอนที่ #3 : CHAPTER I : Again...อีกครั้ง (Upload 60 %)

พีระ

โรงแรมการ์เดนแกรนด์

“ทางนี้เจ๊!”

‘เชิงชาย’ ที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนผู้ชาย ลูกน้องหน้าตี๋ร่างกำยำอย่างคนรักสุขภาพกำลังกวักมือเรียกหัวหน้าสาวจากบริเวณหน้าล็อบบี้ของโรงแรม หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะเดินตรงไปหาผู้ช่วยและรุ่นน้องคนสนิททันที

“มีปีกหรือไงถึงฝ่ามรสุมรถติดมาได้เร็วขนาดนี้เนี่ยชายนี่” หญิงสาวแซวอย่างไม่จริงจังนัก ซึ่ง ‘ชายนี่’ ก็เป็นอีกชื่อนึงที่เชิงชายใช้เรียกตัวเองเมื่ออยู่ที่ทำงาน

“ก็นิดนึงอ่ะเจ๊ พอดีผู้ (ชาย) ใหม่มาส่ง” หนุ่มร่างใหญ่ยิ้มแพรวพราว ซึ่งก่อนหน้านี้ชายนี่เพิ่งเลิกกับแฟนหนุ่มที่คบหากันร่วมปีกว่ามาหมาดๆ แต่ไม่นานก็หาคนใหม่ดามหัวใจได้เสียแล้ว

“ย่ะ! แม่คนเสน่ห์แรง” หญิงสาวเหน็บด้วยความเอ็นดู

กีรติกับชายนี่รู้จักกันมานากว่าห้าปีแล้วในฐานะรุ่นน้องและเพื่อนร่วมงาน ทั้งสองคนชอบไปไหนมาไหนด้วยกันตลอดจนคนที่เห็นเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกัน แต่เรื่องก็มาโป๊ะแตกเอาตอนที่ชายนี่พาแฟนมาเปิดตัวในงานปีใหม่ของบริษัท ทุกคนจึงได้รู้ว่าความจริงแล้วหนุ่มหล่อขวัญใจสาวๆ ในบริษัทนั้นนิยมอนุรักษ์ไม้ป่าเดียวกัน

“เจ๊ก็หาสักคนสิ จะได้เอาไว้แก้เหงา” ชายนี่แกล้งหยอก แม้จะรู้ดีว่าหัวหน้าสาวไม่ได้มีเป้าหมายของชีวิตเรื่องคู่ครองมานานแล้ว แต่ก็อดเสียดายความสวยและความสามารถไม่ได้ ทั้งสวยทั้งเก่งแบบนี้ไม่ควรที่จะต้องเฉาตายอยู่คนเดียว

“พอเลยๆ อย่างคุณธีรพงศ์ของเธอน่ะเหรอ ถ้าได้คนแบบนั้นฉันขออยู่เป็นโสดดีกว่า ไม่อยากปวดหัวคอยตามจับผิดความกะล่อน” เธอพูดอย่างรู้ทัน

‘ธีรพงศ์’ คือหนุ่มใหญ่วัยหลักสี่ ลูกค้าระดับวีไอพีของบริษัทที่ชายนี่รู้จักดีและเขาก็กำลังตามจีบเธออยู่ แต่กีรติก็ไม่ยอมเล่นด้วยเพราะเกียรติศัพท์ความเจ้าชู้ชอบหว่านเสน่ห์ไปทั่วทำให้เขายังครองตัวเป็นโสดจนป่านนี้ อีกทั้งยังชอบถึงเนื้อถึงตัวอย่างไม่เกรงใจอีก ถ้าไม่ติดว่าเขาเป็นลูกเพื่อนสนิทเจ้าของบริษัทล่ะก็เธอไม่มีวันสุงสิงด้วยเด็ดขาด

“อ่ะๆ ไม่เชียร์แล้วก็ได้ ป่ะ! ไปนั่งตรงนั้นกันดีกว่าเจ๊” ชายนี่พูดพลางจูงมือกีรติเดินไปนั่งที่โซฟารับแขกของโรงแรมก่อนจะเปิดโน๊ตบุ๊คคู่ใจเตรียมนำเสนองาน

“เอาไฟล์งานลงเครื่องเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“เรียบร้อยแล้วเจ๊ จะเปิดดูก่อนไหมเผื่ออยากเพิ่มเติมตรงไหน” ชายนี่เปิดไฟล์งานที่ใช้นำเสนอก่อนจะยื่นโน๊ตบุ๊คเครื่องบางให้หัวหน้าสาวตรวจสอบงานอีกครั้ง

“ก็ดีนะ” เธอรับมาแล้วกดเลื่อนดูงานด้วยสีหน้าพึงพอใจ ไม่มีครั้งไหนที่เธอจะทำงานพลาดหรืองานออกมาไม่ถูกใจลูกค้าและครั้งนี้ก็คงเช่นกัน

“ขอโทษนะครับ ใช่คนจากบริษัทฟ็อกซี่ครีเอทโปรดักชั่นหรือเปล่า?”

กีรติละสายจากจอตรงหน้ามาสนใจกับผู้มาใหม่ ผู้ชายตัวสูงแต่งกายด้วยสูทสีน้ำเงินเข้มดูสุขุม ใบหน้าคมสะอาดสะอ้านผิวหน้าเนียนละเอียดบ่งบอกถึงการดูแลตัวเองที่ดี แต่ใบหน้าเรียบนิ่งก็ทำให้ชายหนุ่มดูน่าเกรงขามและเข้าถึงยากอยู่ในที  

“คุณ!” ชายหนุ่มร้องทักขึ้นมาก่อน หญิงสาวประหลาดใจไม่น้อยที่เขาทำท่าเหมือนรู้จักเธอ แต่เธอแน่ใจว่าไม่เคยพบเขามาก่อนแน่นอน

“เอ่อ...ไม่ทราบว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อนเหรอคะ?”

“คุณจำผมไม่ได้จริงๆ เหรอ เอางี้” เขาว่าพลางเอามือทั้งสองข้างบังหน้าผากตัวเองไว้คล้ายกับใส่หมวก “จำได้หรือยังครับ”

รอยยิ้มบางถูกส่งมาให้อย่างอ่อนโยน หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะผู้ชายตรงหน้าคือคนที่เธอเพิ่งเจอเมื่อไม่นานมานี้ในวันที่ฝนตก  

“คุณนั่นเอง!”

กีรติตกใจไม่น้อยที่เขาเผยตัวเองให้เธอรู้ก่อน ทั้งที่ก่อนหน้านี้ชายหนุ่มเหมือนไม่อยากให้ใครรู้จักด้วยซ้ำ ดูจากการแต่งกายในวันนั้นที่มิดชิดเสียจนเธอคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิต

“เอ๊ะๆ นี่มันอะไรกันคะ” ชายนี่ทำตาเหล่ซ้ายแลขวามองสองคนอย่างสงสัยก่อนจะกระซิบถามกีรติเบาๆ “เจ๊…ใครเหรอ หล่อน่ากินจัง”

“ขออนุญาตแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะครับ ผมชื่อ ‘พีระ’ หรือจะเรียกว่า ‘พีท’ ก็ได้ครับ ผมเป็นผู้ว่าจ้างบริษัทของคุณให้ผลิตโฆษณาให้กับเดอะบลูซีรีสอร์ท แล้ววันนี้ผมก็มาเพื่อฟังการพรีเซนต์งานจากครีเอทีฟของทางบริษัท ไม่นึกเลยนะครับว่าครีเอทีฟคนนั้นจะเป็นคุณ” ชายหนุ่มยิ้มกว้าง ต่างจากลูกค้าที่เธอจินตนาการไว้ลิบลับ เพราะเวลาเขายิ้มแล้วมันทำให้คนที่เห็นละสายตาจากเขาไม่ได้ โดยเฉพาะเธอ...

“ฉันกีรติค่ะ เรียกกีร์เฉยๆ ก็ได้ ชื่อเล่นอาจจะแปลกไปสักหน่อยพอดีพ่อขี้เกียจตั้งน่ะค่ะ กีร์เป็นหัวหน้าครีเอทีฟของบริษัทฟ็อกซี่ครีเอทโปรดักชั่นที่ออกแบบงานให้คุณพีทค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการเช่นกันนะคะ” หญิงสาวแนะนำตัวอย่างติดตลกเรียกรอยยิ้มจากลูกค้าได้เป็นอย่างดี

หลายครั้งที่ลูกค้ามักถามถึงที่มาของชื่อเล่นนี้ ซึ่งมันไม่ได้มีความสลักสำคัญอะไรนักเพราะพ่อของเธอตั้งชื่อนี้ก็เพราะว่าขี้เกียจคิดชื่อเล่นให้อย่างที่บอกไป หลังจากที่ทั้งคู่จับมือทักทายกันกีรติก็ถามถึงใครบางคนที่คิดว่าเขาน่าจะพามาด้วย “แล้ว... ‘เขา’ ไม่มาด้วยเหรอคะ?”

“อ๋อ...เขาติดงานน่ะครับ ไม่งั้นคงให้มาช่วยดูแผนโฆษณา ทางนั้นเขาทำการตลาดเกี่ยวกับทัวร์ต่างประเทศอยู่ด้วย คงช่วยแนะนำเรื่องการดึงดูดลูกค้าได้” เขาเล่าถึงคนที่เธอคิดว่าเป็นคนรักอย่างไม่รู้สึกเคอะเขินจนเธอคิดว่ารสนิยมของเขาอาจจะไม่ได้เป็นความลับอะไร แต่บอกใครคงไม่เชื่อว่าผู้ชายเจ้าเสน่ห์ที่สาวๆ คนไหนได้เห็นต้องหลงรักจะชอบผู้ชายด้วยกันถ้าไม่เห็นมากับตาเหมือนเธอ

“อะแฮ่ม! ผมยังอยู่ตรงนี้นะครับ” ชายนี่แสดงตนก่อนจะแนะนำตัว “ชื่อชายนี่ครับ เป็นเกย์ เอ๊ย! เป็นผู้ช่วยของเจ๊เขาน่ะครับ” เขาทำหน้าพยักพเยิดหน้าไปทางกีรติพลางยื่นมือไปจับกับพีระก่อนจะหรี่ตามองทั้งคู่อย่างจับผิด

“หยุดเลย ไม่มีทางเป็นอย่างที่เธอคิดหรอกชายนี่” หญิงสาวส่ายนิ้วชี้ไปมาเป็นเชิงบอกว่าไม่ใช่อย่างที่ผู้ช่วยของเธอคิดอย่างแน่นอน “เชิญนั่งก่อนนะคะคุณพีระ อย่าไปสนใจคำพูดประหลาดๆ ของชายนี่เลยค่ะ”

“ขอบคุณครับ” พีระนั่งลงอย่างงงๆ เพราะไม่รู้ว่าทั้งสองคนส่งซิกซ์อะไรกัน แต่ก็ต้องหยุดความสงสัยไว้แค่นั้นเมื่อชายนี่เริ่มเปิดบทเข้าสู่การสนทนาอย่างจริงจัง

“เพื่อเป็นการไม่เสียเวลา เรามาเริ่มพรีเซนต์กันเลยนะครับผม”

การพรีเซนต์งานเป็นไปอย่างราบรื่นและสนุกสนานจากการนำเสนอที่กระชับเข้าใจง่ายของกีรติและการปล่อยมุขของชายนี่ทำให้พีระประทับใจจนยอมตกลงเซนต์สัญญากับทางบริษัททันที

“ขอบคุณที่ไว้ใจบริษัทฯ ของเรานะคะ เราสัญญาว่าจะทำงานให้คุณอย่างสุดความสามารถ แล้วครั้งหน้าถ้าเจอกันกีร์จะเอาเสื้อมาคืนคุณนะคะ” กีรติบอกเมื่อนึกถึงเสื้อคลุมแสนแพงของเขาแขวนอยู่ในห้องเธอ

“เสื้อ? อ๋อ...จริงๆ ไม่ต้องคืนหรอกครับ เก็บไว้เป็นที่ระลึกในวันที่เราเจอกันครั้งแรกก็ได้”

“จะดีเหรอคะ เสื้อคุณดูราคาแพงใช่เล่นเลย”

ถึงเธอไม่ได้เป็นพวกแฟชั่นจ๋า แต่ก็พอรู้อยู่บ้างว่าเสื้อผ้าแบรนด์ไหนราคาเท่าไหร่ ขนาดเงินเดือนของเธอไม่ใช่น้อยๆ ยังไม่กล้าซื้อเสื้อผ้าแบรนด์นี้ใส่เลย

“ไม่เป็นไรหรอกครับ เสื้อแบบนั้นผมมีอยู่เต็มตู้เลย นี่ก็เกือบเที่ยงแล้ว ผมขออนุญาตเลี้ยงมื้อเที่ยงสักมื้อนะครับ หวังว่าคุณสองคนคงไม่รังเกียจ” เขาตัดบท ก่อนจะออกปากชวนเธอไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน หญิงสาวจึงไม่อาจปฏิเสธได้อีกต่อไป

“ตายจริง! ขอโทษด้วยที่งานนี้ต้องชายนี่ต้องขอบาย ชายนี่ไม่ได้รังเกียจคุณพีระนะครับ แต่พอดีมีนัดที่เลี่ยงไม่ได้ แหม...จริงๆ ก็อยากอยู่ต่อหรอก อยากรู้เรื่องเสื้อๆ ผ้าๆ ด้วยจะแย่” ชายนี่แซ็ว ก่อนจะเก็บของแล้วหันไปบอกกับหัวหน้าสาว “ทานข้าวให้อร่อยนะเจ๊”

Talk : มาดึกจริงไม่จกตาจ้า ใครยังไม่นอนหรือนอนไม่หลับ มา! มาอ่านนิยายไรท์ก่อน จะได้ฝันดี 

อย่าลืมกดเลิฟๆ ให้กันด้วยน้าาา...