UNEXPECTED TO LOVE YOU : วิวาห์ตาลปัตร (Re-write)

ใครที่เคยอ่านเรื่องนี้มาแล้ว ไรท์อยากจะบอกว่านั่นแค่น้ำจิ้ม ไม่ใช่ทั้งหมด กลับมาคราวนี้มีการปรับปรุงเนื้อหาให้สละสลวยขึ้น มีความชัดเจนของตัวละครมากขึ้น เลิฟซีนดุขึ้น แต่ยังคงเนื้อเรื่องที่หลายคนเคยได้อ่านมาแล้วให้ได้คิดถึงอยู่

*มีคนเคยบอกว่า อ่านหนังสือเล่มเก่ายังไงก็จบเหมือนเดิม แต่ไรท์อยากจะบอกว่า 'ความประทับใจ' มีเพิ่มขึ้นแน่นอนค่ะ*

มาติดตามกันได้เลย!!!

กีรติ

พีระ

ตฤน

นี่แค่น้ำจิ้ม...

“เฮงซวย! เฮงซวยจริงๆ” จู่ๆ หญิงสาวก็ตะโกนด่าเขาเสียงดังพลางลุกขึ้นชี้หน้า พีระตกใจจนผงะเพราะไม่เคยได้ยินกีรติพูดจาแบบนี้มาก่อนตั้งแต่รู้จักกันมา คงเป็นเพราะว่าเธอเมา และเขาเองก็เริ่มมึนๆ แล้วเหมือนกัน

 “ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากให้คุณดื่มอีกเพราะคุณเมามากแล้ว” เขาอธิบาย ไม่รู้ว่าเธอจะรับรู้ในสิ่งที่เขาพูดไหม แต่อย่างน้อยเขาก็อยากบอกให้เธอรู้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอไม่พอใจแบบนี้

“จะกลับมาทำไมตอนนี้ว่ะ ไหนบอกจะไม่กลับมาแล้วไง มันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วเข้าใจไหม เข้าใจหมายยย...” พีระมองคนที่ทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นอย่างงงๆ ว่าเธอกำลังพูดถึงใครกัน แต่ที่แน่ๆ คงไม่ใช่เขาแล้วล่ะ

“กีร์กำลังจะลืมได้แล้วเชียว แต่พอเห็นอีกครั้ง ความรู้สึกเดิมๆ มันก็กลับมา เราไม่น่าเจอกันเลย ฮือ...” คราวนี้เธอเริ่มร้องไห้อย่างหนัก พีระจึงปล่อยให้เธอได้ระบายความในใจออกมาพลางนั่งลงข้างๆ เป็นเพื่อน 

“ไอ้คนเห็นแก่ตัว คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป ใครจะบ้ารอตั้งเจ็ดแปดปีว่ะ ฮือ...” น้ำตาเม็ดโตยังคงไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง พีระไม่รู้จะทำยังไงจึงดึงคนตัวเล็กเข้ามากอดปลอบแต่เธอก็ไม่ได้อยู่นิ่งให้เขากอดไว้ง่ายๆ อย่างที่คิด

“คนชั่ว! คนเลว! ฉันไม่น่ารอคนอย่างคุณเลย” กำปั้นน้อยระดมทุบไปที่แผงอกกว้างซึ่งไม่แรงนักแต่มันก็ทำให้ชายหนุ่มรับรู้ได้ว่าเธอเสียใจมากแค่ไหน และถึงแม้ว่าเธอไม่ได้เอ่ยชื่อคนคนนั้นออกมาสักคำ เขาก็รู้ว่าเธอกำลังหมายถึงใคร

“ไม่เป็นไรนะครับ ไม่เป็นไรนะ คุณยังมีผมอยู่ตรงนี้ทั้งคน นิ่งนะครับคนดี” มือหนาลูบเรือนผมสลวยเพื่อปลอบให้เธอนิ่ง ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะได้ผล หญิงสาวเริ่มสงบลงแล้วแต่ยังได้ยินเสียงสะอื้นอยู่เป็นระยะ

“อย่าทิ้งฉันไปนะ ฉันไม่อยากเป็นคนถูกทิ้งอีกแล้ว” อ้อมแขนเล็กๆ กอดคนตัวใหญ่ไว้แน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหายไป ชายหนุ่มจึงกอดเธอตอบอย่างไม่ลังเลเพื่อให้สัญญาว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอไปไหน จะอยู่ตรงนี้อย่างที่เคยบอกเอาไว้ตั้งแต่ก่อนที่เราจะแต่งงานกัน

“ผมจะไม่ทิ้งคุณ” เสียงพูดของเขาไม่ดังมากนัก แต่หนักแน่นในความรู้สึกของคนฟังอย่างน่าประหลาด หญิงสาวผละออกจากร่างสูงพลางเงยมองหน้าเขานิ่ง

“จริงนะ?”

“ครับ...ผมสัญญา”

ไม่รู้เพราะความมึนเมาหรือสัญชาตญาณที่ถูกฝังลึกภายในจิตใจทำให้เขาโน้มหน้าเข้าหาร่างบางก่อนจะประทับริมฝีปากเย็นเฉียบกับริมฝีปากนุ่มนิ่มนั้นโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัว ด้วยความตกใจประกอบกับอาการมึนเมาทำให้หญิงสาวไม่มีแม้เรี่ยวแรงที่จะขัดขืนคนตัวโตกว่ามากนัก ชายหนุ่มจึงใช้โอกาสนั้นเช็ดน้ำตาให้เธออย่างอ่อนโยนก่อนจะประคองแก้มใสเพื่อมอบรสจูบหอมหวานให้อย่างต่อเนื่อง 

Talk : หวังว่าคนที่กลับมาอ่านเรื่องนี้อีกครั้งจะยังประทับใจเหมือนเดิม

ส่วนคนที่ัยังไม่เคยอ่านเรื่องนี้มาก่อนไรท์หวังว่าจะชอบกันนะคะ

*Comment ติชมกันได้ ไรท์อ่านทุกเม้นท์น้า*

**ไรท์อัพเรื่องนี้ 70 % นะคะ ที่เหลือจะลงใน Meb (ราคาน่ารัก) ฝากติดตามและอุดหนุนกันด้วยนะคะ

อริญลดา....

คิดถึงจัง...ในที่สุดก็ได้กลับมาแล้ว