UNEXPECTED TO LOVE YOU : วิวาห์ตาลปัตร (Re-write)

ลำดับตอนที่ #1 : Introduction : Rain at first sight

ครืน...ครืน...ซ่า....

สายฝนโปรยปรายลงมาอย่างไม่ขาดสายบนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถราเล่นผ่านไปมาน่าเวียนหัว หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำเข้ารูปกำลังผลุบเข้าผลุบออกระหว่างที่พักรอรถเมล์กับถนนเบื้องหน้าด้วยความลังเล ไหล่และแขนเสื้อของเธอเปียกลู่ไปด้วยน้ำฝนเผยให้เห็นชั้นในสายเดี่ยวที่สวมอยู่อย่างหมิ่นเหม่ เธอพยายามดึงเสื้อขึ้นเพราะไม่อยากให้มันลีบเข้าไปจนเห็นรูปร่างชัดเจนแต่ก็ช่วยอะไรได้ไม่มากนัก

ขณะเดียวกันชายฉกรรจ์สองคนก็กำลังจ้องมองมาที่ร่างบางอย่างไร้มารยาท ทั้งคู่สวมหมวกแก๊ปปิดบังใบหน้าแถมยังสวมแว่นดำไว้ทั้งที่ตอนนี้ท้องฟ้ากำลังมืดครึ้มเนื่องจากฝนตก หญิงสาวที่ยืนรอรถอยู่เพียงคนเดียวจึงอยากจะข้ามถนนไปให้พ้นจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด แต่ด้วยรถราที่แล่นไปมาอย่างรวดเร็วประกอบกับรองเท้าส้นเข็มสูงสองนิ้วที่สวมอยู่ทำให้เธอไม่กล้าแม้แต่จะก้าวเท้าเหยียบพื้นถนนเบื้องหน้าเสียด้วยซ้ำ เธอจึงได้แต่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่อย่างนั้นจนชายทั้งสองคนลุกขึ้นแล้วเดินตรงเข้ามาด้วยท่าทีคุกคาม

“จะข้ามถนนหรือเปล่าครับ ให้ผมสองคนพาข้ามไปส่งไหม?” ชายหนึ่งในสองคนถามขึ้น หญิงสาวสะดุ้งเฮือกพลางหันกลับมาเผชิญหน้ากับชายทั้งสองอย่างตื่นกลัวพลางกอดกระเป๋าสะพายไว้แน่น

“มะ ไม่เป็นไรคะ ฉันว่าฉันจะไปทางนั้นแล้ว” เธอชี้ไปยังร้านสะดวกซื้อที่ห่างออกไปประมาณ 200 เมตร ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนเข้าไปหลบฝนอยู่ภายใต้หลังคาที่ยื่นออกมานอกร้านอย่างแออัด ใบหน้าหวานเริ่มซีดเพราะความกลัว ถึงเธอจะไม่ใช่คนสวยจนใครต้องเหลียวมองแต่ก็ถือว่าเป็นมนุษย์เพศหญิงคนนึง ถ้าสองคนนี้หน้ามืดขึ้นมาเธอคงไม่รอดแน่ๆ

“อ๋อครับ” ชายคนเดิมพยักหน้าเข้าใจและกำลังจะเดินกลับไปยืนที่เดิม แต่ชายอีกคนก็รั้งไว้แล้วพูดประโยคที่ทำให้หญิงสาวรู้ว่าเธอแค่ตื่นตูมไปเองคนเดียว

“เดี๋ยวก่อนสิพีท ตฤนว่าพีทถอดเสื้อให้เขาคลุมดีกว่า ดูสิเสื้อผ้าเธอเปียกหมดแล้ว” ไม่พูดเปล่าชายคนนั้นก็จัดการถอดเสื้อแจ็คเก็ตตัวนอกของผู้ชายอีกคนออกแล้วยืนมาให้พลางยิ้มอย่างใจดี “เอานี่คลุมไปดีกว่านะครับ จะได้ไม่หนาว”

“ขอบคุณค่ะ” เธอรับเสื้อมาแล้วเหวี่ยงมันคลุมตัวไว้อย่างหลวมๆ รู้สึกอายไม่น้อยที่เข้าใจทั้งสองคนผิดไป เพราะหลังจากยื่นเสื้อให้เธอผู้ชายคนนั้นก็ผละมือไปคล้องแขนเจ้าของเสื้ออย่างสนิทสนมจนเธอนึกแปลกใจอะไรบางอย่างแต่ก็เลือกที่จะเก็บมันเอาไว้แล้วถามอีกเรื่องที่สำคัญออกไป “แล้วฉันจะคืนเสื้อให้คุณได้ยังไงคะ?”

“ไม่เป็นไรครับ ผมยกให้คุณเลยแล้วกัน” ชายเจ้าของเสื้อตอบพลางยิ้มให้อย่างใจดี

ถึงจะเห็นใบหน้าเขาไม่ชัดแต่เธอก็พอเดาได้ว่าผู้ชายคนนี้น่าจะเป็นคนที่ดูดีมากคนนึงจนเธอเผลอมองสำรวจเขาโดยไม่รู้ตัว ทั้งผิวหน้าเนียนละเอียดราวกับผู้หญิง ริมฝีปากบางอมชมพูอย่างคนสุขภาพดีรวมถึงรูปร่างสูงโปร่งกำยำนั้นยิ่งส่งให้เขาดูเป็นผู้ชายที่ใครต่อใครเหลียวมองได้ไม่ยากถ้าไม่ติดที่เขามีชายร่างเล็กท่าทางอ้อนแอ้นอีกคนยืนควงแขนอยู่ตอนนี้

“หน้าผมมีอะไรติดหรือเปล่าครับ” เสียงทุ้มถามขึ้นทำให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ความคิดของตนเองทันที

“เอ่อ...เปล่าค่ะ แต่คงไม่ดีมั้งคะที่คุณจะยกเสื้อให้ฉัน ดูแล้วท่าจะแพงไม่เบาเลย ฉันเกรงใจน่ะค่ะ”

“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับ เสื้อผ้าเขาเยอะจะตายไป รับไปเถอะครับ คุณคงต้องใช้มันมากกว่าเรา” ชายอีกคนว่าพลางมองหญิงสาวด้วยความเห็นใจ ซึ่งมันก็จริงที่ตอนนี้สภาพของเธอแทบดูไม่ได้ จะเรียกว่าลูกหมาตกน้ำก็คงไม่มากเกินไปนัก คงต้องโทษพยากรณ์อากาศที่บอกว่าวันนี้ฝนจะไม่ตกจนเธอชะล่าใจไม่พกร่มมาทำงานด้วย

ปิ๊น!

เสียงบีบแตรของรถเมล์ดังขึ้นเรียกเธอให้หันกลับไปมอง เมื่อพบว่ารถเมล์คันดังกล่าวเป็นคันที่เธอนั่งประจำหญิงสาวจึงจำใจต้องรับเสื้อเขาไว้โดยปริยายก่อนจะกล่าวขอบคุณและอำลา

“ฉันต้องไปแล้วล่ะค่ะ ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคะ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก”

“หวังเช่นกันครับ” ชายเจ้าของเสื้อบอกก่อนที่ร่างบางจะรีบวิ่งขึ้นรถเมล์ไป

ใบหน้าหวานยังคงยิ้มไม่หุบขณะนั่งรถกลับบ้าน นึกแล้วก็ตลกตัวเองที่คิดเป็นตุเป็นตะว่าจะโดนลวนลามทั้งที่พวกเขาทั้งสองดูไม่เหมือนคนโรคจิตด้วยซ้ำ ถึงแม้จะแต่งตัวมิดชิดไปหน่อยแต่เค้าความเป็นผู้ดีก็เปล่งประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัด แต่ถ้าใครเป็นเธอในตอนนั้นก็ต้องระแวงไว้ก่อนอยู่แล้วเพราะเธอเป็นผู้หญิงแถมตรงนั้นไม่มีใครเลยนอกจากเราสามคน ถ้าถูกทำมิดีมิร้ายขึ้นมาก็อย่างหวังว่าคนที่อยู่ตรงร้านสะดวกซื้อที่ห่างออกไปตั้ง 200 เมตรจะช่วยได้ทัน

แต่ถ้าเธอเดาไม่ผิดเขาทั้งคู่น่าจะเป็นคู่รักกัน เพราะทุกวันนี้โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว ทุกคนล้วนมีสิทธิ์ในการเลือกดำเนินชีวิตของตัวเอง ไม่จำกัดฐานะ ไม่จำกัดอาชีพ ไม่จำกัดความคิด หรือแม้แต่ไม่จำกัดเพศ ซึ่งพวกเขาก็แสดงให้เห็นชัดเจนว่าเราสามารถก้าวสู่ความเสรีภาพทางเพศได้อย่างแท้จริง ไม่ว่าใครก็สามารถมีความรักได้ เพราะถ้าคนมัน ‘Click’ ทุกอย่างก็ ‘Not big’ อีกต่อไป   

Talk : มาดึกไปนิด แต่ขอกำลังใจหน่อยน้า....