คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Nothing Better than you :: Chapter 8 : Im ready gone [100%]
Nothing Better Than You
Chapter 8 : I’m ready gone
อฮยอนุมมือเสสิ้าไว้แนบแน่นะทั้สอร่าำลัย่าายออสู่พื้นหินลายาวเ้าสู่สวนว้าที่ไ้รับารูแลอย่าี อไม้หลาสีสันถูประับประารายล้อมรอบบริเว ทั้้นไม้สูให่ให้วามร่มรื่นแ่สวนสวยอฤหาสน์หลัให่
“เป็นอะไรหรือเปล่าหน้าาไม่ีเลยนะ”
“ปะ…เปล่าหรอ่ะ”
อฮยอนระแอมอบอย่าัเินับแววาที่มอเธออย่ารู้ทันอเสสิ้าเพราะำอบอเธอือำโหำให่
ลอ่ำืนที่ผ่านมาอฮยอนเอาแ่ิถึสัมผัสและารระทำอเาที่รารึอยู่บริเวริมฝีปาล้ายับสัมผัสเหล่านั้นยัอยู่มิาหายและพอิถึลับทำให้ใบหน้ารู้สึร้อนผะผ่าวอย่าหาสาเหุไม่ไ้
“ุนายอเธอูเป็นนใีและอ่อนโยนมาเลยนะ” เสสิ้าว่าะโปรยอาหารปลาลในธารน้ำที่มีปลาัวเล็ัวน้อยแหวว่าย
“พี่็เป็นไปับพวเาอีนแล้วหรือะ?”
“ูฮยอน” เสสิ้าหันมามอใบหน้าบิเบี้ยวออฮยอน “หาุนายอือนีและือนทีุ่พ่อเธอรั เธอไม่ยินีหรอทีุ่ลุะมีวามสุในบั้นปลายีวินะ” เสสิ้าว่า้วยเหุ้วยผลนอฮยอนไ้แ่ยืนเียบล้ายับทุเรื่อที่นรหน้าพูือเรื่อที่ถู้อนเธอไม่สามารถหาำมาทัทาน
“่ะ”
“ว่าแ่ลูอุนายออยู่เสียทีไหน พี่ยัไม่เห็นเลย” เสสิ้าว่าอย่าไม่ใส่ใเท่าไรแ่ลับลายเป็นอฮยอนรู้สึแปลประหลาเพียแ่ิถึใบหน้าอนที่ำลัถูล่าวถึ็พลันทำให้หัวใวน้อยระุวูบวาบ
“อย่าไปสนใเาเลย่ะ”
“เา?” เสสิ้าหันมาเลิิ้วถาม “แสว่าเป็นผู้ายหรือไ หรือว่า!” เสสิ้าเบิาว้าราวับิอะไรบาอย่าออ
“่ะ ือนที่อยไปรับไปส่ันที่มหาวิทยาลัย” อฮยอนบอ่อนะทิ้ัวลนั่บนม้าหินสีาวสะอาา “นที่ทำให้ันอยาะเป็นบ้า ันไม่ิเลยว่าะ้อ…”
“สวัสีรับุเสสิ้า” ยฮวาทัทายอย่านอบน้อม่อนะลอบมออฮยอนที่เบือนหน้าหลบสายาอเา้วยวามไม่พอใ
หลัาเหุาร์เมื่อืนลอมื้ออาหารเ้าเธอเอาแ่หลบหน้าหลบาล้ายับไม่พอใเานทำให้ยฮวาไ้แ่ลำบาใ
“ุ?”
“ผมอยฮวารับ” ยฮวาแนะนำัว้วยรอยยิ้ม “ผมเป็นลูายเพียนเียวอระูลอและอนนี้ผมือ ‘พี่าย’ อุอฮยอน ฝาเนื้อฝาัว้วยนะรับ” ยฮวาโ้ศีรษะ่อนที่เสสิ้าะียิ้มพร้อมับโน้มัวเล็น้อยอย่าเรใในวามมีมารยาทอเา
อฮยอนวแนเสสิ้า่อนะออแรุระาพี่สาวนสนิทให้พ้นบริเวที่ยฮวายืนอยู่ล้ายับนึรัเียในัวเานเสสิ้าไ้แ่แปลใ
“เป็นอะไรหรือเปล่าูฮยอน?”
“เปล่า่ะ ันไม่อยาุยับเา ไม่อยาเห็นหน้า ไม่อยาทุอย่าเลย่ะ”
“ไม่เอาน่าูฮยอน พี่ว่าเา็ูท่าทาเป็นนีนิน่า”
อฮยอนพ่นลมหายใเบ้ปามุ่ยหน้า้วยวามไม่อบใับำเยินยออเสสิ้าที่มี่อายหนุ่มร่าสูที่เินามเธอทุฝี้าว
“ผมอัวุอฮยอนสัรู่ไ้หรือเปล่ารับุเสสิ้า?”
“เอ่อ…ะ…่ะ”
เสสิ้าปล่อยมือออาอฮยอน้วยวามำยอมับสายาและใบหน้าวิวอนอยฮวาที่มอมาที่เธอ่อนะเินหายลับเ้าไปในัวบ้านอย่าไม่มีทาเลี่ย
“ันไม่มีอะไระุยับุ”
“แ่ผมมี มีมาเสีย้วย” ยฮวาุมมือเรียวออฮยอนไว้้วยวามเร็วเินว่าเธอะั้ัวทันออแรุร่าบาให้เินามเา้วยวามไม่เ็มใ
ยฮวาเินนำอฮยอนที่พยายามบิมือออาารเาะุมมาามทาที่ปลุมไป้วย้นไม้สูให่่อนะหยุล้าำแพสูสีาว
“มีอะไร็ว่ามาะ?”
“เรื่อเมื่อืน…”
“พอ่ะ ันไม่อยาใส่ใและไม่อยาำ” อฮยอนวาหยุำพูอเาที่ะรื้อฟื้นเรื่อราวที่ทำให้เธอว้าวุ่นใออมา “ันะไม่ถือับผู้ายแบบุ ันะไม่นับวันมันือะ…ูบ” เสียหวานสั่นเรือเล็น้อยเพียแ่ว่าถึเรื่อที่เธอพยายามลบเลือน
“ผมไม่ไ้ั้ใ”
“แล้วถ้าุั้ใมันะเิอะไรึ้นันะ ุพูมาไ้ยัไันว่าไม่ไ้ั้ใุมีสิไม่สมประอบหรือยัไ ุรู้หรือเปล่าว่ามันือูบระ…” อฮยอนหยุะัทันทีที่เห็นรอยยิ้มเ้าเล่ห์อเาและนึไ้ทันว่าัวเอพูพร่ำในเรื่อที่ไม่สมวระให้เารับรู้
“ผมเป็นูบแรอุริหรือ?” ยฮวาถาม้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเ่นเียวับหัวใที่รู้สึวูบไหวอย่าน่าประหลาับารไ้สัมผัสริมฝีปาที่แสนบริสุทธิ์แ่าาที่เาเยไ้สัมผัส “ถ้าแบบนั่นผมพร้อมะรับผิอบุทุอย่า”
“ไม่ล่ะ”
“ุอายุเท่าไรันแน่ ให้ายเถอะ!”
“ันไม่ใ่นแบบุนะ่ะที่ะทำเรื่ออย่าว่าไ้หน้าาเย” อฮยอนแวลับอีรั้ที่เาเอาแ่ยืนยิ้มอย่าไม่สะทสะท้าน
“ุรู้ไ้ยัไว่าผมทำเรื่อ ‘อย่าว่า’ ไ้หน้าาเย ุเยลอหรือเปล่าละ?” ยฮวาสาวเท้าเ้ามาพร้อมับที่อฮยอนถัวถอยหลั
“ะ…ะทำอะไระ?”
“ผมอยาใหุ้รู้ยัไล่ะว่าผมไม่ใ่ผู้ายประเภททีุ่ิ” ยฮวาเยิบัวเ้าใล้อฮยอนมายิ่ึ้นนแผ่นหลับอบบาเบียิเ้าับำแพนรู้สึไ้ถึวามสาอหินปูน “ุะไ้ไม่มาล่าวหาอะไรผมไ้่ายๆ”
“ะ…ุยฮวา” อฮยอนพยายามเบือนหน้าออายฮวาที่โน้มัวลมาพร้อมับส่สอแนััเธออยู่ในอ้อมแนแร่ “ยะ…อย่าทำอะไรบ้าๆนะ” อฮยอนันแผอแร่สุแรที่พยายามหนีปีศาร้ายรหน้า
ยฮวาใโน้มใบหน้าประิผิวแ้มเนียนสวยออฮยอนนสัมผัสไ้ถึลิ่นายหอมาหิสาวรหน้า ลมหายใร้อนอุ่นรแผ่วลำอระหปลุปั่นเลือในายสาวให้ร้อนผ่าวนแทบระเบิออมา
“ถ้าแบบนั่นอผมเป็น ‘เ้าอ’ ริมฝีปาุนเียวะไ้หรือเปล่า?”
ำพูที่วิ่แล่นเ้าสู่ประสาทารรับรู้ทำให้เรี่ยวแราสอแนอ่อนยวบ่อนะวานาบไว้ับแผอแร่พร้อมับวาลมใสทอประายเวิ้ว้าล้ายับำพูอเาูลืนสิทั้หมอเธอาไป
“ะ…ุอฮยอนและุยฮวา่ะ” เสียหิสาวใ้ึสิออฮยอนลับมา่อนะรวบรวมแรผลัยฮวานเถลาแผ่นหลัระแทเ้าับ้นไม้ให่ “ุท่านให้มาามนะ่ะ” สาวใ้บอ้วยท่าทีัเิน่อนะรีบหุนหันหมุนัวเินออไปทันที
“ผมเ็บนะ”
“เ็บสิ่ะีเพราะทีุ่ทำับันนะมันมาว่านี้ร้อยเท่าพันเท่า” อฮยอนบออย่าไม่ใส่ใเาที่เอาแ่พยายามลูบลำ้นแนที่ฟาเ้าับหนามเล็าิ่้าน “และันอเือนว่าุไม่มีสิทธิ์ะทำแบบนี้อี”
“ลืมที่ผมบอไปแล้วหรือไว่าผมะทำใหุ้ินไม่ไ้ นอนไม่หลับและเอาแ่ิถึผม” ยฮวาเน้นย้ำ่อนะออเินามอฮยอนไปามทา้วยรอยยิ้มที่ผุึ้นมาับหิสาว้านหน้าที่เารู้สึมีวามสุแบบที่เยไ้รับไม่ว่าะับผู้หิี่น็าม
อฮยอนแย้มยิ้มหวานทันทีที่เินเ้ามาในัวบ้านพร้อมับพบายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาที่ียิ้มอ่อนโยนเหมือนเ่นทุรั้
“สวัสี่ะุฮยอน”
“เรียพี่ว่าโอปา็พอแล้ว” ฮยอนบอ้วยน้ำเสียอ่อนโยนะลอบมอเสสิ้าที่เินเ้ามาพร้อมับแ้วน้ำหลาสีสัน “อบุรับ”
“รู้ัันหมแล้วสินะ” ประธานอบอ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามอบอุ่น “แบบนั่นลุะแนะนำภรรยาอลุและลูายนใหม่อลุเลยแล้วัน”
เสสิ้าุมมืออฮยอนไว้แน่นะหลบสายาอฮยอนที่มอมาที่เธอล้ายับหลบบาสิ่บาอย่าที่ทำให้หัวใระุวูบ
“…”
“นีุ่นายอภรรยาอลุ” ฮยอนโ้ศีรษะอย่านอบน้อมทัทายหิวัยลานที่แย้มยิ้มเือา “และนี่อยฮวา ‘พี่าย’ ออฮยอน” ฮยอนโ้ศีรษะเล็น้อยให้ับยฮวาที่ยืนพิำแพอยู่้าประู
“แบบนีุ้อา็หมเป็นห่วแล้วสิรับทีู่ฮยอนมีพี่ายอยูแล”
“อา็หวัว่าะให้เป็นแบบนั่น”
สิ้นเสียอประธานอทุน่าหัวเราะให้ับใบหน้าบิเบี้ยวออฮยอนที่เอาแ่นั่เบ้ปามุ่ยหน้า้วยวามไม่อบใ
“ไปทานอาหารันีว่าอย่าเสียเวลาเลย” ประธานอผุัวลุึ้นพร้อมับเินเีย้าุนายอหิวัยลานไปยัห้อรับประทานอาหาราม้วยายหนุ่มและหิสาวทั้สี่นที่เินามพวท่าน
“ผมไม่ิว่าะเอุที่นี้”
“วะ…ว่ายัไนะะ?” เสสิ้าถามเสียสั่นอย่าใับำระิบระาบอนัวสู้าน้าราวับไม่แน่ใว่าเาสนทนาับเธอ
“ผมไม่รู้ว่าะเอุที่นี้” ฮยอนบอล่าวเธออีรั้ะสายาลอบมอใบหน้าามอน้าาย “ผมทราบมาว่าุไม่ไ้ับรถมา หาไม่รัเียให้ผมับไปส่แล้วันนะุเสสิ้า”
“มะ…ไม่เป็นไร่ะ ะ…ันลับเอ”
“อย่าปิเสธอาารย์อุะไ้หรือเปล่า เิรับ” ฮยอนับท้วยำพูแมบัับ่อนะเลื่อนเ้าอี้ให้ับเธออย่ามีมารยาท
เสสิ้าทิ้ัวลนั่้วยัหวะหัวใที่วูบไหวเล็น้อย่อนะรวบรวมวามิปัไล่วามรู้สึประหลาออาหัวสมอ เธอและเาะเป็นไปไ้อย่าไรในเมื่อเาูท่าะสนใ ‘รุ่นน้อ’ เธอมาเสียว่าะเป็นเธอ
“ผมอยาะออนุาุอาพาูฮยอนไปเที่ยวสุสัปาห์นี้ะไ้หรือเปล่ารับ?”
“แบบนั้นหรือ?” ประธานอทวนำพร้อมับรับประทานอาหาร้วยใบหน้าเรียบนิ่ “เอาสิามใูฮยอนเลยแล้วันว่าอยาะไปหรือไม่อยาไป”
ำอบอประธานอทำให้อฮยอนียิ้มแ่สายาับเลื่อนไปมอน้าายที่นั่ทำหน้าบูเบี้ยวราวับะเ่น่าใรสัน
“ไปสิ่ะ ัน ‘เบื่อ’ อยู่บ้านเ็มทนแล้ว”
“ผม็เบื่อรับุลุ ุเสสิ้าไป้วยันนะรับ” ประโยนี้อยฮวาทำเอาหิสาว้าายลอบถอนหายใให้ับวามื้อ้านแม้านทนอเา
“ีเลยรับไปหลายนสนุี” ฮยอนว่าสมทบอย่าไม่ิอะไรล้ายับยินีที่หิสาว้าายไม่ไ้ปิเสธารเิวนสำหรับทริปนี้
ยฮวาลอบใ้สายามุเหยี่ยว้อมอฮยอนที่นั่ียิ้มว้า้วยวามไม่รู้เนื้อรู้ัวว่ามีใรหนึ่นำลัไม่พอใที่เาเ้ามา้อเี่ยววนเวียนอยู่ับเธอ สาเหุเพราะอะไรยฮวาไม่สามารถหาำอบให้ับมันไ้ แ่ที่รู้ีที่สุือเา ‘เลีย’ รอยยิ้มแสนหวานอเธอที่ถูมอบให้ับใรนอื่น
“ุอฮยอน” ยฮวาเรียอฮยอนไ้ทัน่อนที่เธอะรีบสาวเท้า้าวเ้าไปในห้อนอนอัวเอหลัาเสร็สิ้นมื้ออาหาร่ำ “หาุไม่หยุผมสัาว่าผมะหาทาเ้าไปในห้อนอนุให้ไ้”
“มีอะไรอีหรือะ?”
“ะหายโรธผมไ้หรือยั?”
“ันไม่ไ้โรธุ แ่ันไม่อยาะุยอะไรับุเลย่าหา” อฮยอนว่า้วยใบหน้าริัพลันทำให้นที่ไ้ฟัถึลับบรามแน่น
“เมื่อไระเลิทำท่าทาอหออวีแบบนี้สัที” ยฮวาว่า้วยน้ำเสียอทนอลั้นอย่าพยายาม่มอารม์ที่ำลัเือพล่าน
“็เลิยุ่ับันสิ่ะ” นัวเล็ยัว่าาใสล้ายับไม่แยแส่อใบหน้าบึ้ึเ็มไป้วยอารม์อนรหน้า
“ผมมันเลวนุไม่ไว้ใเลยหรือยัไ?”
“ใ่่ะ ุมันนวยโอาส เ้าเล่ห์”
“แบบนั่นผมะไม่มาวุ่นวายับุอีแล้ว” ยฮวาบอ้วยนัยน์าทอประายหหู่นนที่ไ้เห็นแอบลอบลืนน้ำลายับำัพ้ออเา “ผมะทำเหมือนผมไม่มีัวนอยู่ในบ้านหลันี้ หาพบเอุพบะเลี่ยเพื่อวามสบายใอุ” ยฮวาพร่ำบอะสบสายาสื่อวามหมายให้ับอฮยอนที่เริ่มรู้สึถึวามหวั่นไหวในหัวใ “ฝันีรับ…นาฟ้าัวน้อย” เสียสุท้าย่อนที่เาะหันหลัเินเ้าห้อนอนทำให้หัวใวน้อยหล่นวูบออยู่ที่ปลายเท้าราวับำลัหวาลัว่อบาสิ่บาอย่า
“อะไรันปิ็ื้อเสียนน่ารำาไม่ใ่หรือไ” อฮยอนพึมพำ้วยวามไม่เ้าใปะปนับวามรู้สึเ็บแปลบ่อสายาที่มอมาที่เธอ วามแ็ระ้าที่เยสร้าเป็นเาะป้อันอ่อนยวบ้วยน้ำเสียที่เว้าวอนอเาและนัยน์าที่มอมาราวับถถอยเ่นเียวับำพูอัวเอ
เธอวระนึยินีเสียมาว่ามานั่ลัลุ้มในใ แ่ทว่า…พยายามผลัันวามิมาเท่าไรลับลายมันยิ่เ่นัมาเท่านั่น อฮยอนพยายาม่มวาให้ปิสนิทึมับวามมืมิที่ถูแทรึมไป้วยำพู น้ำเสียและแววาอเาที่ทำให้วามรู้สึปั่นป่วนเียนลั่าย
-100%-
ลาวันยัื้อแ่พอลาืนุพี่ายยอมถอยะล่ะ เป็นประำเือนหรือไ
อารม์แปรปรวนะมัเลยพี่ย 5555 แล้วน้ออะทำยัไ่อไป > <
ฝาิาม้วยนะ่ะ เม้นให้ำลัใไรเอร์้วยน่า ะรีบมา่อ่ะ
มา่อให้อี 50% ่อนนะ่ะ ไรเอร์่อน้อยอัพ้าอี อโทษ้วยนะ่ะ
อิพี่ยเหมือนวิาอยามะสิน้อ = = 5555 ามทุที่ทุเวลาันเลย
มารอูอี 50% ุพี่ายัวแสบะมีลูไม้อะไรัมาใ้ับน้อสาวนนี้อี > <
ความคิดเห็น