คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Nothing Better than you :: Chapter 7 : For You , I will [100%]
Nothing Better Than You
Chapter 7 : For You , I will
อฮยอนแย้มยิ้มเล็น้อย่อนะสาวเท้าเ้าไปหาประธานอที่นั่อยู่ในห้อรับแว้าอบ้านอย่าอออ้อนราวับเ็สาวัวเล็
“ทำไมวันนีุ้พ่อลับเร็วัะ?”
“เลียร์านเสร็ไวพ่อรีบลับไม่ีหรือไ?”
“ไม่ใ่ว่าอยาลับมาหาใรหรือยัไะ?” อฮยอนแสร้ถามหน้ามุ่ยพลาเอียอมอนเป็นพ่อาใส “หนูอยาเรียนับรถริๆนะ่ะ”
“ถ้าแบบนั้นผมออาสาเป็นนสอนนะรับุลุ” เสียยฮวาึสายาอนทัู้่หันไปมอผู้มาเยือนนใหม่ “เราะไ้ใล้ิันมาึ้น” ยฮวาใว่าประโยนี้ะสบสายาับอฮยอนที่เม้มริมฝีปาแน่น
“แบบนั้น็ี ลุวานยฮวา่วยูแลน้อ้วยแล้วัน”
“ไม่้อเป็นห่วรับุลุ ผมะูแลเธอให้ี ‘ที่สุ’” ยฮวาแสยะยิ้มเล็น้อยับท่าทีบึ้ึออฮยอน “ว่าแุ่ะเริ่มเรียนเมื่อไรี?”
“ามแุ่ะสะว”
“วันนี้เลยแล้วัน ผมะยเลิธุระทั้หมเพื่อุ” แววาและน้ำเสียอเาทำให้อฮยอนไ้แ่นั่นิ่ล้ายับพยายามัหวะหัวใที่ำลัวูบหวาบอย่ามิมีทาหัห้าม
ประธานอไ้แ่ลอบมอายหนุ่มหิสาวรุ่นราวราวเียวันที่้อใ้ำว่า ‘พี่น้อ’ ในวัยที่ยาเินะปรับัว้วยวามหนัใ
“ูฮยอนลูรั ่อไปนี้หนูวรเรียพี่เาว่า ‘โอปา’ เ้าใไหม?”
ำถามาผู้เป็นพ่อทำให้อฮยอนที่ำลัเปิหนัสือเล่มหนาในมือถึับ้าันลาอาาศ่อนะลอยสบสายายฮวาที่ลี่รอยยิ้มมอเธออย่านึอบใ
“่ะ”
ไม่มีทาออสำหรับลูสาวที่แสนีแบบเธอและไม่มีทาออ่อเรื่อราวทั้หมที่ำลับีบบัับให้เธอทำามเพราะทั้หมทั้มวลล้วนมาาวามรัที่เธอยินยอมทำเพื่อผู้เป็นพ่ออย่าไม่มีทาหลีเลี่ย
บรรยาาศที่เ็มไป้วยวามเียบันเ้าปลุมทำให้อฮยอนุมมือไว้แนบหน้าาสวยพร้อมับเบนสายาออนอรถราวับ้อารหลีหนีสายาอยฮวาที่ปลุปั่นวามประหลาบาอย่าับหัวใ
“ะเริ่มหรือยัรับ?” ยฮวาว่าพร้อมับยื่นหน้าเ้าไปใล้อฮยอนที่เริ่มถัวถอยหนี “ไม่เอาน่าุน้อสาว ผมไม่ไ้ะทำอะไรุเลยนะ”
“ะ…็เยิบไปหน่อยสิ่ะ”
“ุั้ใะับรถเพื่อหนีหน้าผมใ่หรือเปล่า?” ยฮวาไม่สนใำร้อออนัวเล็พร้อมับยื่นหน้าเ้าใล้เธอระยะสัมผัสลมหายใอันและัน “ถ้าเป็นแบบนั่นผมอปิเสธที่ะสอนุ” ยฮวาบอหน้าาย่อนะนั่ำแหน่ที่เหมาะสมพร้อมับเลื่อนัวรถไปเบื้อหน้า
“ทำไมะ?”
“เพราะถ้าเป็นแบบนั่นผม็อเห็นหน้าุพอีสิ”
“ุมันเ้าเล่ห์ ่อหน้าอย่าลับหลัอย่า ันะบอุพ่อ” อฮยอนว่าเสียระเ้าระอพร้อมับเบนสายาออายฮวา้วยวามไม่พอใ
“ผมผิหรือยัไที่อยามีเวลาอยู่ับุ” นัยน์ามทอประายริัเ่นเียวับวาาที่หนัแน่นส่ผลให้อฮยอนหันหน้ามามอใบหน้า้าน้าอเา้วยวามไม่เ้าใ
“…”
“เพราะะนั้นผมะไปรับและไปสุ่เหมือนทุรั้” ยฮวาสรุปเอเออเอ่อนะหันลี่รอยยิ้มหวานอย่าไม่สะทสะท้าน “เพราะเรา้อสนิทและใล้ิันมาว่านี้”
“ันเลียุ!”
“สัวันุะ้อเปลี่ยนำพู”
อฮยอนไ้แ่ัฟันรอับำพูหลัวเอนน่าหมั่นไส้อเา แ่เธอปิเสธไม่ไ้เลยว่าำพูและแววาอเาลับสั่นลอนหัวใอเธอไ้อย่าน่าอัศรรย์
“ทานเยอะๆนะรับเพราะุผอมเสียนผมิว่าอเ็”
“ุยฮวา!” อฮยอนส่สายาำหนิิเียนับำพูำวมอเา “่อไปนีุ้ะไม่ไ้โนเนื้อโนัวัน” อฮยอนว่า่อนะรวบ้อนลอย่าไม่พอใ
“ุยฮวา” เสียหวานึสายาทั้สอู่ให้หันไปมอผู้มาเยือนหิสาวร่าบอบบา รูปร่าเพรียวอ ใบหน้าสวยใสเปรอะเปื้อน้วยรอยยิ้ม
“ะ…ุอนฮวา” ยฮวาเอ่ยทัเสียสั่นพลาลอบมอหน้าออฮยอนที่แน่นิ่พร้อมับเบือนออาเาและอนฮวา “ไม่ิว่าะเอุที่นี้”
“ันเสียในะ่ะที่ไม่ไปหาันเลย” อนฮวาแสร้ัพ้อะเหลือบมออฮยอน้วยวามแปลใปนไม่อบใ “ที่แทุ้็มี ‘เ็’ ใหม่นี่เอ”
“ันไม่ใ่ ‘ออ’ ใร โปรเ้าใใหม่้วยนะ่ะ”
“แล้วุเป็นใรทำไมถึมาับุยฮวาอัน” อนฮวาวัหาาิัพร้อมับเอ่ย้วยวาาร้ายาใส่อฮยอน “เธอเป็นใรหรือะ?” อนฮวาทิ้ัวลนั่ยฮวา่อนะถือัหวะล้อระหวัเี่ยวแนเาแนบแน่น
“ถ้าหาเลือไ้ันไม่อยาะมาับนอุ้วย้ำ” อฮยอนอบเสียเย็นยะเยือพร้อมับแ่นหัวเราะับท่าทาผู้หิรหน้า “่วยบอนอุ้วยนะ่ะว่าเป็นไปไ้อย่ามาวุ่นวายับัน”
“แบบนั่น็ี่ะ เพราะันไม่ยอมเสียเาให้ใร่ายๆ”
“ุ!” ยฮวาบิแนออพร้อมับ้อมอหิสาว้าาย้วยสายาไม่าิับำพูแสวามเป็นเ้า้าวเ้าออเธอ “ุำลัะไปไหน?” ยฮวารีบถามทันทีที่อฮยอนลุึ้นพร้อมับั้ท่าะเินออไป
“ลับบ้าน่ะ”
“ะ…ุะไปไหน่ะยฮวา”
“ผมว่าุเ้าใสถานะอะไรอเราผิไป” ยฮวาผุัวลุึ้นเ็มวามสู “ุไม่ใ่เ้าออผมและผมไม่ิะหยุอยู่ที่ใร” ยฮวาบอเสียร้าว่อนะสะบัมือเรียวที่พยายามเาะเาออพร้อมับวาเินและเินามอฮยอนออไป้วยหัวใที่ร้อนรนอย่าที่ไม่เยเป็น
“เี๋ยวสิุ” ยฮวาว้าแนเรียวออฮยอนระหว่าทาเินไปยัลานอรถ “ไม่พอใอะไรหรือเปล่า?”
“ุิว่าันวรยินีหรือะับารที่บรราผู้หิอุ่าเ้าใผิัน”
“ผมอโทษ” ยฮวาว่าเสียแผ่ว่อนะปล่อยท่อนแนเรียวให้เป็นอิสระเมื่อเธอปรายสายามามอ “ผมไม่มีอะไรับพวเธอริๆ นั่นมัน็แ่อี” ยฮวาอธิบาย้วยเสียอ่อนลพร้อมับลอบมอใบหน้าอเธอราวับ้อาร้นหาบาอย่า
“ระ…เรื่อนั่นุไม่ำเป็น้ออธิบายับัน” อฮยอนว่าเสียสั่นอย่าไม่เ้าใ่อแววาอเาที่เผลอทำให้สิระเิระเิ “หวัว่าันะไม่เอเหุาร์แบบนี้อีเป็นรั้ที่สามรั้ที่สี่หรอใ่ไหมะ?”
“รับ ผมะเลียร์ทุอย่าแล้วมีเพียแุ่” ยฮวาแสร้เอ่ยวาาหยอล้อะพ่นเสียหัวเราะับใบหน้าออฮยอนที่บิเบี้ยว
“ไม่ล่ะ” อฮยอนว่าเสียแ็แ่าับัหวะหัวใที่อ่อนยวบราวับะละลายไปับำพูและแววาอเา “เราะลับันไ้หรือยัะ?”
“เิรับเ้าหิัวน้อย”
อฮยอนเินผ่านหน้าเา้วยรอยยิ้มที่ผุประับประา้วยวามไม่รู้ัว่อนะรีบแสร้ีหน้านิ่ทันทีที่ยฮวาเินเีย้าเธอพร้อมับหัวเราะร่าเมื่อเห็นรอยยิ้มอหิสาว้าายที่เปรียบเสมือนแสแอรุ่อรุ
นิ้วมือเรียวยาวพลิ้วไหวไปามัวโน๊ไล่า่ำไปสูับล่อมบทเพลที่แสนไพเราะบนเปียโนหลัให่สีำพร้อม้วยเสียับร้อแสนหวานเอือนเอ่ยสอรับับัหวะที่สรร์สร้าััวานไปทั่วบริเว
โอึนโ้ศีรษะเล็น้อยให้ับยฮวาที่เินเ้ามาหยุยืนอยู่้านหลัออฮยอนพร้อมับว้าี้าร์ัวโปรึ้นมา่อนะเริ่มไล่ัหวะผสานไปับเสียเปียโน ใบหน้ามายทอประายริัเ็มเปี่ยมไป้วยเสน่ห์
อฮยอนเอี่ยวัวมามอ่อนะมวิ้ว้วยวามแปลใแ่เธอปิเสธไม่ไ้เลยว่าเวลาที่เาริั่ามีเสน่ห์วนหลใหลและไม่สามารถละสายาออไปาภาพรหน้าไ้
“แอบมอผมแบบนี้ไม่ีเลยนะุ”
“ุสิ่ะที่ไม่มีมารยาท” อฮยอนหยุปลายนิ้วพร้อมับผุัวลุึ้นโยที่ไม่ลืมระับสาบเสื้อลุมัวบา “เวลาส่วนัวอันไม่มีริๆสินะ” อฮยอนว่าเสียแ็
“ุหนู” โอึนรีบปรามทันทีที่อฮยอนแสิริยาบึ้ึ “อย่าพูแบบนั่นสิ่ะ ุยฮวาือสมาิรอบรัวอุหนูนะ่ะ”
“ุโอึน็โนพวเาละลายให้ยอมรับแล้วแบบนั่นสินะ่ะ”
“ุไปพัผ่อนเถอะรับ” ยฮวาบอหิวัยลานอย่านอบน้อม่อนที่เธอะหันหลัเินออไปโยที่ไม่ลืมะโ้ศีรษะให้เาและอฮยอน
อฮยอนที่เห็นท่าไม่ีที่เหลือเพียแ่เาและเธอรีบสาวเท้าไปามทาเินหมายะออาบริเวที่แสนอึอัและารอยู่ร่วมับเา
“…”
“ทำไมุถึไม่เปิใบ้านะ”
“ไม่่ะและะไม่มีวันนั่น” อฮยอนว่าทั้ที่ไม่หยุเินราวับหลีหนีารเผิหน้าับผู้ายแบบเา “ุและุแม่อุเป็นนนอ ไม่ว่าะอีี่สิบปีพวุ็ยัือนนอที่ันไม่มีทายอมรับและไม่มีวันยอมรับแม่อุ!” อฮยอนหันมาวาัลั่นหลัาที่โนมือหนาอบุม้นแนเรียวนปลายเท้าหยุะั
“ุมันใแบ”
“ปล่อย!” อฮยอนพยายามบิท่อนแนออาารรุล้ำอเา่อนที่แผ่นหลับอบบาะระแทเ้าับพนัริมทาเินพร้อมับยฮวาสาวเท้าเ้ามาประิร่าบานเธอแทบหลอมละลายฝัเ้าับำแพ
“แม่อผมทำอะไรใหุ้ ุไม่อยาเห็นุลุมีวามสุหรือไ?”
“ุพ่ออันมีวามสุไ้โยไม่ำเป็น้อมีผู้หิแบบแม่อุ!”
“ผู้หิแบบแม่ผมเป็นยัไ?” ยฮวาออแรบีบท่อนแนเรียวโยไม่รู้ัวนอฮยอนรู้สึเ็บแปลบล้ายับระูะแหลามืออเา “ผมเยเือนุแล้วว่าอย่าพูถึแม่ผม ไม่ว่าุะว่าะโรธะเลียผม แุ่ไม่วระพูถึแม่ผม!” ยฮวาเสีย่ำเ็มไป้วยโทสะนอฮยอนไ้แ่เบือนหน้าออาใบหน้าอเาที่โน้มัวลมานลมหายใร้อนอุ่นรปลายมูโ่อเธอ
“ปะ…ปล่อย” อฮยอนพยายามสะเสียไม่ให้สั่น่อนะสบสายาอเาราวับไม่หวาลัว “ุแม่อุ็เป็นไ้ะ…แ่…” วาาที่ำลัถูพ่นออมาานัวเล็้านหน้าถููลืนหายไปับริมฝีปาหนาอยฮวาที่ปิทาบทับเบียเสียริมฝีปาเล็ที่เผยอ่อนะออแรหนัหน่วร้อนแรล้ายับอารม์อเาที่เือระอุ
อฮยอนออแริ้นลุลัอยู่ในอ้อมแนอยฮวาทั้ทุบทั้ีทั้พยายามันร่าายร้อนอุ่นอเาออาัว้วยวามพยายาม ะที่ใบหน้าบิออาริมฝีปาที่ำลัรุล้ำเธอมายิ่ึ้นแ่ลับถูมือหนาเิปลายาให้อบรับริมฝีปาที่บยี้ริมฝีปาบาเหมือนับำลัลโทษเธอ
“อะ…อื่อ”
สัมผัสวาบหวิว รุนแร หนัหน่วและร้อนแรหลอมละลายูลืนเรี่ยวแรออาอฮยอนนร่าายทรุฮวบลในอ้อมอไร้ึ่ารัืนล้ายับำยอม่อาานร้ายรหน้า
ยฮวาที่ไ้สิรีบผละริมฝีปาออาริมฝีปาบา่อนะมอใบหน้าออฮยอนที่เปรอะเปื้อนไป้วยน้ำาอย่ารู้สึผิ หยน้ำใสราวับยาพิษที่รารลไปลาใให้เารู้สึเ็บแปลบ
“ผมอโทษ”
“…”
“ผมไม่ไ้ั้ใ” ยฮวาบอ้วยประายาอ่อนโยนอย่ารู้สึผิ่อหิสาวไร้เียสารหน้า “แ่เปิใให้ผมเป็นส่วนหนึ่อุ” มือหนาอบุมใบหน้าอเธอ่อนะส่นิ้วเรียวยาวไล่เ็หยาน้ำาอย่านุ่มนวล
“…”
“ุ!”
ยฮวาเบิาว้าพร้อมับ้อนร่าบาไว้แนบอทันทีที่อฮยอนทรุฮวบลับพื้น้วยวามใอเา สอแนแร่โอบระับนัวเล็ไว้พร้อมับสาวเท้าไปยัห้อนอนอเธอ้วยหัวใเร่รีบ่อนะวาร่าบาที่เป็นลมหมสิลบนเียนอนนุ่มอย่าแผ่วเบา
“ผมอโทษ”
ยฮวาลูบเรือนผมที่ปรหน้าเธอออ่อนะ้อมอใบหน้ายามหลับใหลอผู้หิรหน้า ใบหน้าที่ทำให้เาเผลอไผลลอบมอหลาย่อหลายรั้ ใบหน้าที่เาอยาสัมผัสทุารานิ้ว ใบหน้าที่ทำให้เาโน้มัวลไป่อนที่ะสัมผัสไ้ถึลมหายใร้อนอุ่นอเธอ่อนที่ริมฝีปาอุ่นะรุมพิทาบทับ…
“รี๊!”
“ุ!”
“ออไปเลย่ะ” อฮยอนันนัวสูออาเียอเธอ่อนะผุัวลุึ้นนั่โยที่รีบว้าผ้าห่มผืนหนาไว้แนบอ “ุมันนวยโอาส”
“ผมอโทษ” ยฮวาบอ้วยวามริในอฮยอนไ้แ่มวิ้วับท่าทาริัอเา “ว่าแ่ริมฝีปาอุนะ…”
“ออไปเลย่ะ!”
อฮยอนหยุำพูอเาที่ทำให้ใบหน้าอเธอรู้สึร้อนผะผ่าวราวับถูอเพลิแนบอยู่พลันทำให้ึ้นสีแระเรื่อับรอยยิ้มอยฮวาที่ลี่ออมา่อนะเินหันหลัออไป้วยัหวะหัวใที่แปรเปลี่ยนอนทัู้่ล้ายับหัวใวน้อยำลัไหวหวั่น
-100%-
อิพี่ยมาัให้แล้วนะ่ะปราบพยศเ็ื้อะนเป็นลมล้มพับันเลย หึหึ
นาอยู่ในบ้านที่มีพ่อแมุ่พี่ายัวแสบยัทำไ้นานี้แล้วอนาะเป็นแบบไหนัน
ะทั้โห ทั้หื่นและอ่อนหวานับน้อนน้อสับสนหวั่นไหวไปหมแล้ว อิอิ
ฝาิามและิม้วยนะ่ะ ำลัใอไรเอร์ืออมเม้นอรีเอร์นะ่า
มาแล้ว่ะมาแล้ววววว ผู้หิอพี่ยนี่น่า…ริๆเลยนะ หึหึ
แ่รับรออี 40% ที่เหลือพี่ยอัเ็มนะ่ะ อิอิ
ฝาิามและิม้วยนะ่ะ อบุ่า
:) Shalunla
:) Shalunla
ความคิดเห็น