คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Nothing Better than you :: Chapter 4 : Women of Him [100%]
Nothing better than you
Chapter 4 : Women of Him
เรือนร่าสมบูร์แบบ้าวออาห้อเรียน้วยใบหน้าแย้มยิ้มพร้อมับเสียหัวเราะร่าับบทสนทนาอเพื่อนสนิททั้สอที่อยบรรเทาวามึเรียาสถานาร์วุ่นวายับปีศาัวร้ายแบบอยฮวา
“วันนี้ะลับพร้อมพี่หรือเปล่าอฮยอน?”
“เอ่อ…ไม่เป็นไร่ะพอี…”
เพียแ่ิหาำอบ่อำถามอเสสิ้าึ่เป็นำอบที่ทำให้เธอนึถึรอยยิ้มเ้าเล่ห์และแสนวนประสาทอผู้ายนนั้น็ทำให้บรรยาาศที่แสนสใสเมื่อรู่แปรเปลี่ยนเป็นหม่นหมอลทันที
“เี๋ยวนี้อฮยอนเามีหนุ่มมารับแล้วรับพี่เสสิ้า” เฮุนว่าพร้อมับลั้นหัวเราะเพียแ่สบสายาุันออฮยอนที่มอมาทาเาอย่าำหนิิเียน
“หนุ่ม? หนุ่มที่ไหนัน?”
“แ่นรู้ัที่ันไม่่อย…อยาะรู้ัเสียเท่าไร”
อฮยอนพึมพำประโยหลัเสียแผ่วนเสสิ้าไ้แ่มวิ้วพร้อมับลอบมอใบหน้าอน้อสาวนสนิท้วยวามไม่เ้าใ แ่สัาโทรศัพท์ััหวะบทสนทนาทำให้เธอรับสาย่อนะเินออไป
“อย่าทำหน้าเรียแบบนั่นสิ” เฮุนโยศีรษะนัวเล็ที่ทิ้ัวลนั่พร้อมับที่เาทิ้ัวลนั่้าเธอเหมือนเ่นทุวัน “อะไรทำให้ผู้หิที่สใสแบบเธอทำหน้าอยาะายแบบนี้ันนะอูฮยอน” เฮุนพึมพำะลอบมอใบหน้าแสนสวยอหิสาวผู้ที่ไ้ื่อว่าเป็น ‘เพื่อนสนิท’ แบบอฮยอน
“หยุสุสัปาห์เราไปพัผ่อนันีไหมเฮุนอา?”
“ำลัวนันไปเทหรือไ?” เฮุนถามพร้อมับียิ้มยียวนทำให้อฮยอนไ้แ่ลั้นหัวเราะ่อนะมุ่ยหน้าับำพูอเา “รู้แล้วน่า…รู้แล้ว”
วามเียบเ้าปลุมทันทีที่เาและเธอบบทสนทนาที่แปลประหลา่อวามรู้สึที่ไม่มีวันเป็นริ วามรู้สึที่เป็นไ้แ่เพียเส้นนาน
ยฮวาเทียบรถเ้าับ้าถนนพร้อมับลระับแว่นันแ้อมอไปยัภาพเบื้อหน้าภาพที่ทำให้วิ้วหนามวเ้าหาันอย่าไม่รู้ัวและปลายเท้าออแรันเร่มุ่หน้าไปยัเป้าหมาย้วยวามเร็วที่เทียบไม่ไ้ับัหวะหัวใ
อฮยอนถอนหายใทันทีที่สบสายาับนที่นั่แสยะยิ้มเลือเย็นอยู่ในรถ…รอยยิ้มที่ทำให้เธอแทบหมลมหายใับวามร้ายาอผู้ายรหน้า
“แล้วันะโทรหานะเฮุนอา”
อฮยอนบอเสียหวาน่อนะปรับสีหน้าให้เรียบนิ่เมื่อหันเินลับไปที่รถที่ที่มีปีศาร้ายนั่ทำหน้าราวับอยาะบีบอใรสันให้ายเสียรนี้
“วันนี้ผมมีธุระ่อ ุไม่มีธุระแล้วใ่ไหม?”
“…”
ยฮวาใปั่นประสาทนที่เอาแ่ทำหน้าบึ่ึโยารออัวรถระาระั้นนอฮยอนรีบว้าเ็มันิรภัยมาาพร้อมับลาสายาไปมอเา้วยวามไม่พอใ
“สอนันับรถหน่อยไ้หรือเปล่าะ?”
“ว่าไนะ?”
“ันบอว่าสอนันับรถหน่อยไ้หรือเปล่าะ?”
อฮยอนพยายามบอำร้ออย่าใเย็นับสีหน้าและท่าทาอเาที่ทำล้ายับว่าำร้อออเธอือารให้เาสอนอะไรที่เหนือวามาหมาย
“แล้วทำไมผม้อทำามทีุ่อ”
“หึ” อฮยอนแ่นหัวเราะพร้อมับออหันหน้าไปมอเ้าอำอบที่เธอรู้อยู่แ่ใ “ันิไว้อยู่แล้วเียวว่าุนะ้ออบแบบนี้ แ่็ไม่เป็นไร่ะเพราะันะไ้รู้ไว้ว่าุนะมันพึพาอะไรไม่ไ้”
น้ำเสียใสื่อเอ่ยเื้อยแ้วพร้อมับลาสายามอไปยั้าทาโยไม่ไ้สนใเสียหัวเราะที่เล็ลอออมาานัวสู้าน้าที่นึันับท่าทาอเธอ
“ผมมีาน่วนเ้ามานะหรือุอยาให้ผมไปสุ่ที่บ้าน่อน แ่ถ้าเป็นแบบนั่นผม็เสียเวลาและผิเวลานั…”
“พูมานานี้แล้ว ุอยาะไปไหน็ไปเถอะ่ะ”
อฮยอนอบทั้ที่ไม่แม้แ่ะหันมามอยฮวาเลยแม้แ่น้อยล้ายับหิสาวในวันนี้่าแปรเปลี่ยนเป็นนว่า่ายเสียนเาไ้แ่แปลใ
เธอ็แ่รู้สึเหนื่อยและหน่ายใับาร้อมานั่่อรับผู้ายเ้าเล่ห์รหน้า เหนื่อยที่ะวิ่หนีวามริว่าเาและเธอ้ออยู่ร่วมบ้านัน เหนื่อยับวามริที่หลีหนีไม่พ้น และสุท้ายเธอวระยอมรับมันอย่าน้อย็เพื่อวามสุอุพ่อัวเอ
เสียนรีและัหวะเพลัระหึ่มพร้อมับบรราผู้นเินเบียเสียันไปมาท่ามลาวามมืที่มีเพียแสไฟสลัวส่อให้เห็นเลือนรา อฮยอนำายเสื้ออนัวสู้านหน้าไว้แน่นพลันวามิในหัวลับ่อว่า่อานเาที่พาเธอมายัสถานบันเทิแบบนี้อีรั้อีหน
“ุมาทำอะไรันแน่?”
“ทำาน”
ยฮวาเอี่ยวัวมาอบำถามอเธอ้วยใบหน้าเรียบนิ่่อนะเินนำหิสาว้านหลัที่ไ้แ่ส่เสียบ่นลอทาเ้าไป้านในสุึ่เป็นห้อสำหรับนันรี
“วันนีุ้รอที่นี้ไม่เิน 30 นาทีะไ้หรือเปล่า?”
“ไม่ไ้่ะ!”
“แล้วผมะรีบลับมา” ยฮวาียิ้มว้าให้ับอฮยอนที่ำลัะอ้าปาว่าล่าวเาอีรั้ “อย่าออไปที่ไหนอีรู้หรือเปล่า?”
“สาบานเลยว่าันะ้อฟ้อุพ่อ”
อฮยอนะโนไล่หลัยฮวาที่เินออไปพร้อมับเสียหัวเราะที่ยิ่ระุ้นอารม์ภายในออฮยอนให้เือระอุมายิ่ึ้น หาแ่เธอไม่มีทาเลี่ยนอเสียาทิ้ัวลนั่พร้อมับวาสายามอบรราเรื่อนรีที่วาเรียรายอยู่รอบห้อ
แสไฟสว่า้าสาส่อไปบนเวทีทันทีที่ายหนุ่มทั้สี่้าวึ้นไปประำำแหน่พร้อมับปรับเสียอุปาร์้วยท่าทาำนิำนาพร้อมับเสียโห่ร้ออผู้น้านล่าัอย่าให้วามสนใ
“หึ” รอยยิ้มหวานแ่นเสียหัวเราะในลำอเพียแ่สบสายาับนบนเวทีที่มอมาทาเธอ่อนะยยิ้มเย็นยะเยือ “ทำไมเายั ‘ล้า’ ลับมาเล่นที่นี้อีนะ” โทนสียเ็มไป้วยวามสสัยใร่รู้่อนริมฝีปาอวบอิ่มะเพยอลิ้มรสแอลอฮอล์ราวับ้อารับวามว้าวุ่นในใ
เสียเพลัหวะหนัหน่วับล่อมอย่าร้อนแรเปลี่ยนสถานที่แห่นี้ให้ร้อนระอุราวับอเพลิานัร้อนำผู้มีเสน่ห์และวามสามารถในารับัหวะทุัวโน๊และผู้ฟัไ้้วยน้ำเสียแหบพร่าแ่เ็มไป้วยวามเร่าร้อน
“อบุสำหรับวันนี้รับ” ยฮวาโ้ศีรษะ่อนะวาี้าร์ลหลัาหมหน้าที่ที่เาพยายาม ‘หลีเลี่ย’ มันมาลอ แ่ทว่าวามำเป็นทำให้เา้อห้วนลับมายัสถานที่แห่นี้อีรั้
“อบุมารับพี่” มินโฮมือีาร์หนุ่มเอ่ย้วยใบหน้าเ็มเปี่ยมไป้วยวามริใและนับถือในวามสามารถอยฮวา “ถ้าไม่ไ้พี่มีหวัืนนี้เราแย่แน่ๆ” มินโฮบอ่อนะรับแ้วเรื่อื่มาหิสาวพนัานพร้อมับัารื่มรวเียวหม
“พี่อัว่อน” ยฮวาว่าเสียนิ่อัวออาสถานาร์ที่แสนอึอัเพียแ่เห็น ‘เธอ’ เินเ้ามา้วยรอยยิ้มและนัยน์าที่รีลึอย้ำ ‘วามผิ’ ที่เาเย่อ “ผมอโทษที่ผิสัาแ่นี่ะเป็นรั้สุท้ายที่ผมมาเหยียบที่นี้” ยฮวาหยุพูับ ‘เธอ’ แม้สายาะทอมอไปยัเบื้อหน้าราวับเาเลี่ยที่ะสบสายาับ ‘เธอ’
เพี๊ยะ !
อฮยอนทาบทับฝ่ามือเรียวปิริมฝีปาที่ำลัะส่เสียร้อทันทีที่เธอ้าวออมาพร้อมับเห็นภาพใบหน้าอยฮวาหันไปามแรสะบัอฝ่ามือที่ไม่ยั้แราผู้หิผมสั้นรหน้า
“พี่รับ!” มินโฮถลาเ้ามารวบแนอ ‘เธอ’ ไว้่อนะสบสายาับยฮวาอย่า้อารแสวามเสียใพลันสายาับทอเลยผ่านไหล่แร่สบเ้าับวาลมใสเป็นประายระยิบระยับที่เาไม่มีวันลืมเลือน “อ…”
“ผมบอแล้วไว่าอย่าออมา”
“…”
“ผมเสร็ธุระแล้วลับันีว่า” ยฮวาบอ้วยใบหน้าที่ไม่แสอาารเ็บปวทั้สิ้น่อนะว้ามือเรียวออฮยอนพร้อมับออแรลานัวเล็ให้เินออไปามทา
ล้ายับเวลาถูหยุล วินาทีที่สบสายาับเาหรือเพราะเหุาร์ที่เธอเห็นเมื่อรู่ที่ส่ผลให้ทุส่วนอร่าายรู้สึล้ายะเป็นลมราวับสิถูัาาเสียอื้ออึ้่าๆนานาลอระยะทาที่เินออาัวลับ
“ุยฮวา” เสียหวานะโนโหวเหวพร้อมับหิสาวเ้าอริมฝีปาสีแสปราัวึ้นภายใุ้เรสสีาวัับผิวพรรที่ไ้รับารูแลอย่าี “ันามหาุเสียั้นาน”
ยฮวาลี่ยิ้มเือาอบรับำหวานพร้อมับผละมือออาอฮยอนที่ไ้แ่ยืนมอพวเาทัู้่้วยวามไม่เ้าใ
“มีธุระอะไรหรือยัไุโบรา”
“พูแบบนี้ันน้อยใแย่” โบรา…หนึ่ในหิสาวที่เาพัวพัน้วยใน่วเวลาไม่นานเอ่ยัพ้อพร้อมับแสร้ทำหน้าาเศร้าสล “เราไม่ไ้เอันเลยนะ่ะ…ันิถึุนะ” มือนิ่มล้อแนแร่เบียัวอฮยอนออห่าราวับเธอืออาาศธาุ
“ผมเห็นว่าุเอาน็ยุ่และที่สำัผม็ไม่่อยะมีเวลา”
“ไม่ใ่เป็นเพราะว่าุมี…ใหม่แล้วหรือะ?”
โบราปรายสายาเว้นำพูไปที่อฮยอน่อนะ้อนสายาอออ้อนออเาะนัวสู้วยมารยาหิที่ทำให้อฮยอนไ้แ่มอ้วยสายาเห็นใระนสมเพ
“่วยวบุม ‘วาม้อาร’ อพวุหน่อยไ้หรือเปล่าะ?” อฮยอนว่าาใสลาสายา้อมอยฮวา “ันอัวนะ่ะุยฮวา” อฮยอนบอเสียแ็่อนะั้ท่าเินออาบริเวที่ทำให้เธอนึสะอิสะเอียนับท่าทีอผู้หินนั้นและหน้าาเ้าเล่ห์อผู้าย ‘หลายใ’ แบบเา
“รอผม่อน” ยฮวาว้าแนเรียว่อนะบิเบือนัวออามือนิ่มอโบราอย่ามีมารยาท “แล้วผมะโทรหานะรับ” เาว่า้วยรอยยิ้มที่ใปั้นแ่ให้เธอใอ่อนและมัน็ไ้ผลเหมือนเ่นทุรั้
โบราถอนหายใเล็น้อยับำปิเสธอเาแ่มิวายะเย่ปลายเท้าประทับริมฝีปาลผิวแ้มสาอยฮวาอย่าใหว่านเสน่ห์และไม่ลืมะ้อนสายาิัไปทาอฮยอนที่ไ้แ่ลอบมอารระทำอนทัู้่
อฮยอนมอามร่าเพรียวออโบราที่เินหายเ้าไปในลับอย่าไม่เ้าใใน ‘วามล้า’ อผู้หิสมัยนี้และลอบมอสายาทอประายหื่นระหายอยฮวาอย่านึหมั่นไส้
“เ็น้ำลายหน่อยีหรือเปล่าะ?”
“อะไรันหึผมหรือไ?” ยฮวาเลิิ้วถามพร้อมับสบสายาออฮยอน “เ้าใแล้วรับ ผมะไม่พูมาแล้ว”
“ี่ะเพราะันไม่อยาุยับผู้ายแบบุ” อฮยอนลอาอย่าไม่แยแส่อนะเินนำหน้าเาไปที่รถล้ายับไม่ไ้สนใ
แ่ทว่า…ภายในหัวใลับรู้สึแปลประหลาับรอยยิ้มอเาที่มอบให้ับผู้อื่นและสายาอ ‘ใร’ อีนที่แสนุ้นเย อฮยอนส่ายศีรษะไปมาไล่วามิฟุ้่าน่อนะออทอสายามอไป้าทาที่ถูปลุม้วยวามมื
‘ผู้าย็เสมือนวาวที่เห็นไ้แ่ับ้อไม่ไ้ ันั้นำพูอเา็หาวามริไม่ไ้เ่นัน’
“ผมไม่ใ่ผู้ายแบบทีุ่ิหรอวาใไ้”
“ุรู้ไ้ยัไว่าันิว่าุเป็นผู้ายประเภทไหนัน”
อฮยอนึสิลาสายามอน้าน้าที่ลี่รอยยิ้มประับบนใบหน้า่อนะหันมาสบสายาับเธอเมื่อัวรถหยุสนิท
“ถึแม้ผมะมีผู้หิมาหน้าหลายา แ่หาผมเอใรสันที่รู้สึถึำว่ารั…ผมพร้อมะหยุที่เธอ”
ยฮวาบอ้วยแววาริัและน้ำเสียที่หนัแน่นในำพูอัวเอ…ริัเสียนล้ายับะสื่อวามหมายบาอย่าับหิสาวรหน้า
“น้ำเน่าะมั!”
“ำลัเ้า้ายเ้าเ็มแล้วเียว”
ยฮวาพึมพำ้วยน้ำเสียเือไป้วยวามบันับใบหน้าที่ึ้นสีแระเรื่อและท่าทาอเธอที่รีบเบือนออไป้าทาอีรั้ในทันที
อฮยอนออแน่นล้ายับพยายามออแราท่อนแนส่ถึัหวะประหลาในหัวใที่ัออมานลบเสียเรื่อปรับอาาศพร้อมับเอนศีรษะหลับาลไล่วามิและำพูบ้าบออเาออาสมอ
ยฮวาปรายสายามอใบหน้าภายใ้วามมืออฮยอน่อนะแย้มยิ้มว้าให้ับวามามและวามบริสุทธิ์ใสื่ออเธอ ถึเาะผ่านผู้หิมานั่อนัแ่เพียแ่พบเธอเพียแ่สบสายาู่สวยลับทำให้เาอยาะหยุอยู่ที่เธอเพียผู้เียวทั้ที่ไม่ิะหยุอยู่ที่ใร็าม
-100%-
มาแล้ว้า มาแล้ว อนนี้มารบ 100% เลยนะ่ะ วันนี้ไ้พัผ่อน่วเ้า็เลยว่าปั่น
เลยรีบเอามาลให้่อนเลย่ะ เพราะไม่แน่ใว่าะว่าอีที่วไหน ลับมา่ำๆ็เหนื่อย TT
เลยไม่่อยมีเวลาปั่น แ่ไรเอร์ะพยายามมาอัพเร็วๆไม่ให้า่วนะ่ะ
เม้นและโหวให้ไรเอร์้วยนะ่ะ อมเม้นและำิมือแรใและำลัใอไรเอร์น่า ^^
:) Shalunla
ความคิดเห็น