คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Nothing Better than you :: Chapter 3 : Enchanted [100%]
Nothing better than you
Chapter 3 : Enchanted
“ุ” อฮยอน้าวลารถพร้อมับำายเสื้ออยฮวาไว้แน่นเพียแ่วาสายามอรอบบริเวที่ลาั่ไป้วยผู้นมาหน้าหลายา
ท่ามลาวามมืมิเ็มไป้วยผู้นเินวัไว้ไปมาเบียเสียเสียนเธอแทบะหมลมหายใ มือเรียวสวยยัำายเสื้ออน้านหน้าไว้แน่นล้ายับลัวว่าหาพลาเพียเสี้ยววินาทีเธออาะถูทิ้อยู่ในผีเสื้อรารี
“ุยฮวา” อฮยอนะเบ่เสียแ่ับัหวะเพลที่ัระหึ่ม ใบหน้าสวยสบิเบี้ยวับท่าทีเมินเยอเาที่เอาแ่้าวเิน้วยวามเร็ว
นัยน์าลมใสลอบมอผู้นพร้อมับพ่นลมหายใเ้าออับลิ่นุนอแอลอฮอล์ที่โยลบอบอวล สอาเรียวสวยพยายาม้าวให้ทันนัวสู้าหน้าะเอี่ยวัวหลบบรราายหนุ่มและหิสาวที่ยืนอออยู่รอบบริเว
“อยู่รนี้อย่าไปไหนล่ะ” ยฮวาว้าแนเรียวสวย่อนะออแรันให้ัวอฮยอนแนบิับเาเอร์ำหน่ายเรื่อื่มพร้อมับส่สอแนเท้าับอบโ๊ะและโน้มใบหน้าเ้าไปใล้ใบหูสวย “ไม่เินห้านาที”
อฮยอนไ้แ่ยืนนิ่มอามแผ่นหลัว้าอเา้วยวามไม่เ้าใระนนึสสัยว่าเพราะอะไรเธอถึ้อยอมทำามเพียแ่เพราะเป็นำสั่อเาานั้นึรวบรวมลมหายใเ้าปอ่อนะเบียัวออาพื้นที่ับแบ้วยวามพยายามที่ะไม่ให้ถูโนเนื้อโนัว
“อโทษ่ะ” เสียหวานพร่ำบอพร้อมับโ้ศีรษะให้ับทุนที่เธอเินผ่าน สายาหลายู่ับ้อแทะโลมอฮยอนเสียนเธอรีบเร่ฝีเท้า้าวออาบริเวที่เ็มไป้วยอบายมุ่อนะถอนหายใระบายวามอัอั้นทันทีที่หลุพ้นออมารลานว้า
ทว่า…วาลมลับเบิว้าึ้นพร้อมับัหวะหัวใแทบหล่นไปออยู่ที่ปลายเท้าับบรราภาพรหน้าที่วนให้รู้สึสยิวนนลุนพอ
อฮยอนหันหลัั้ใเบือนหน้าและึสิออาภาพที่ทำให้ใบหน้ารู้สึร้อนผ่าวพร้อมับัหวะหัวใที่ัโรมรามแ่ับเสียเพล้านใน
“อโทษรับ” เสียนุ่มหูเรียให้อฮยอน้อนสายาึ้นสบาับเาเ้าอรอยยิ้มที่เ็มไป้วยเลศนัยและสายาที่้อมอเธออย่าละลาบละล้ว “ให้เียริื่มับผมหน่อยะไ้หรือเปล่ารับ?”
“เอ่อ…ือว่า…”
“ไม่เอาน่านิหน่อยเอ” ายแปลหน้าถือโอาสที่อฮยอนมีท่าทีระอัระอวนใว้ามือเรียวสวย่อนะออแรุระาเธอให้เินามเา
“ปล่อย!”
“อะไรันหยิ่ะมั อย่าเล่นัวไปหน่อยเลยไม่รู้หรือไว่าผมเป็นใร?” เาแสยะยิ้มเ้าเล่ห์่อนะพยายามุระาอฮยอนที่ืนัวสุแร
“ปล่อยนะ่ะ ัน…ะลับ…”
“ปล่อยเธอ!” เสียเ้มวา้วยโทนเสียที่เย็นยะเยือพร้อมับร่าสูปราายท่ามลาวามมืหาแ่นัยน์าลับวาวโรน์พร้อมับเพ่มอไปที่้อมือเรียวที่ถูรอบรอโยผู้ายรหน้า
“…”
“บอให้ปล่อยเธออย่าไล่ะ!”
ยฮวาวาอีรั้พร้อมับสบสายาออฮยอนที่มอมาอย่าื่นใ นัวสูย่าายเ้าไป้วยใบหน้าเรียบนิ่แฝไป้วยวามเลือเย็นนนที่ไ้เห็นแอบลอบลืนน้ำลาย่อนะปล่อยมือออา้อมือเรียว
“เ็แหรือไวะ!” ผู้ายแปลหน้าถาม้วยน้ำเสียที่เริ่มสั่นเรือพร้อมับมอสบสายาับยฮวาอย่าล้าๆลัวๆ
“เธอมี่ามาว่าารที่ะให้นแบบแมาั่วเล่น” ยฮวาบอ่อนะับมืออฮยอนไว้พร้อมับออแรระับให้เธอยืน้าายเา “อโทษที่ทิุ้ไว้นเียว” ยฮวาบอ้วยน้ำเสียที่อ่อนลว่าเิม่อนะมวิ้วพร้อมับมอท่าทีอน้าาย
“ปล่อย!” อฮยอนสะบัมือออาารเาะุม่อนะ้อมอเา้วยสายาเ็มเปี่ยมไป้วยวามไม่พอใ “ันะฟ้อุพ่อแน่” อฮยอนวาเสียั่อนะใระแทเ้าับไหล่แร่นยฮวาเถลาไปหนึ่้าว
“รู้หรือไออทาไหน?”
“เอ่อ…ไม่รู้!” อฮยอนวาลับ้วยใบหน้าบิเบี้ยวับอาารเสียหน้าอัวเอและรอยยิ้มอยฮวาทีู่ใเยาะเย้ยเธออย่าเห็นไ้ั
ยฮวาส่ายหน้าให้ับวามื้อรั้นอเธอ่อนะว้ามือเรียวและออเินนำเ้าไปยัพื้นที่ที่ลาั่ไป้วยผู้นอีรั้ แ่ทว่า…รั้นี้เธอลับรู้สึอบอุ่นาไอร้อนอมือหนาที่แนบผสานับมืออัวเออย่าน้อยารอยู่ในพื้นที่อันรายแ่มีเาอยู่้วย็ะีว่าารอยู่เพียลำพัและเสี่ยภัย่อเหุาร์แบบที่ผ่านมา
“ปล่อยไ้แล้ว!”
“เมื่อี้ยัับผมแน่นอยู่เลยนะ”
ยฮวารียิ้มเ้าเล่ห์่อนะปล่อยมืออเธอออพร้อมับแ่นหัวเราะในลำอับท่าทีปั้นึอหิสาวรหน้า
“ันะลับบ้าน่ะ”
“บ้านอเราสินะ”
อฮยอนพ่นลมหายใ่อนะเินอ้อมไปยั้านนนั่พร้อมับเปิประูและปิลอย่าไม่ยั้แรล้ายับำลัระบายวามอัอั้นันใ่อวามร้ายาและแสนยียวนอผู้ายแบบเา
“บ้านทีุ่แม่อุและุมาออาศัยอยู่่าหา่ะ”
“ทาที่ีุวระหยุพูถึุแม่อผม”
ยฮวาว่าเสียนิ่อย่าุ่นมัวใับวาาอหิสาวาใสที่พูออมาราวับมันือเรื่อปิที่เธอพูถึนอื่น้วยน้ำเสียโทนเหยียหยาม
“ทำไมันะันพูอะไรผิไปหรือยัไ…็แ่เ้ามาอยู่ในานะผู้หิอุพ่อและไม่ใ่ในานะ ‘แม่’ อันเสียหน่อย” อฮยอนยัว่าเสียใสะลอบมอใบหน้าอเาที่ายแววเย็นานเธอนึหวาหวั่น
“…”
“เพราะะนั่นุและแม่อุ็แ่ ‘ผู้อาศัย’ เท่า...ว๊าย” ไม่สิ้นำพูแผ่นหลับอบบาระแทเ้าับประูรถเ็มแราฝ่ามือหนาที่ออแรไหล่เล็ให้ฝัแน่นอยู่ับประูพร้อมับใบหน้าอยฮวาที่เลือบไป้วยวามเย็นาเลื่อนเ้ามาประิับอฮยอนที่รีบเบือนหน้าออห่า
“ผมเือนุแล้วนะว่าใหุ้เลิพู และถ้าุยัยืนยันที่ะพู่อผมะปิปาุ้วยปาอผม!” ยฮวาว่าเสียนิ่บ่บอท่าทีเอาริัเอาัับำพู่อนะแสยะยิ้มร้ายให้ับท่าทาไร้เียสาออฮยอนที่ลืนน้ำลอพร้อมับหลับาแน่นสนิท
“ถอยไปไ้แล้ว่ะ” อฮยอนบอเสียสั่นพร้อมับออแรันายแร่ที่เ็มไป้วยล้ามเนื้อ้วยมือเรียวที่เริ่มสั่นระริ “ัน…ันะฟ้อุพ่อให้หมว่าุนะมันเ้าเล่ห์ ร้ายาและอบล่วเิน…”
“ผมยัไม่ทันทำอะไรุเลยนะี้ฟ้อไปไ้” ยฮวาบอพร้อมับพ่นลมหายใะเลื่อนัวรถ้วยวามเร็ว “และถ้าผมล่วเินุ…รับรอุไม่ไ้มานั่อยู่แบบนี้หรอ”
อฮยอนเบ้ปาให้ับวาาร้ายาอเา่อนะรีบเบือนสายาหลุบ่ำลทันทีที่ยฮวาปรายสายามามอ
วามอึอั่อัวท่ามลาวามเียบะรถยน์แล่น้วยวามเร็วแ่นทัู้่ลับเลือที่ะเียบและสนใทิวทัศน์ยาม่ำืนมาว่าะ่อบทสนทนาที่มีปามีเสียันลอเวลาเสียนน่าอึอัใ
“ว่าไที่รั”
อฮยอนมวิ้วหันหน้ามามอยฮวาที่รับโทรศัพท์พร้อมับรอเสียหวานนเธอนึสะอิสะเอียนไปยัปลายสาย
“ผมอโทษพอีมีธุระนะ” เาว่า้วยใบหน้าเรียบนิ่ทั้ๆที่ยับัับพวมาลัยและนั่นส่ผลให้อฮยอนแสร้ระแอมไอ “เอาไว้รั้หน้าผมะเยให้แล้วันนะรับ” ยฮวาเหลือบมออฮยอนที่ทำท่าทา่อว่า่อานเา
“อันรายเสียริ” อฮยอนระแอมพึมพำเสียแผ่วพร้อมับใมอไปยัถนนเบื้อหน้าราวับำลัประประันเาที่ละเลย่อวามปลอภัยและหมายบ้านเมือ
“เี๋ยวืนนี้ผมโทรหานะรับ” ยฮวาัปลายสายเสียหวาน่อนะวาสายลพร้อมับหันมอใบหน้าออฮยอนอย่าระอาใับารระทำอหิสาว้าน้า “เลิทำหน้าแบบนั่นสัทีะไ้หรือเปล่า รูมูอุมันยายออนน่าเลียเินไปแล้ว”
“ุเป็นนมีสอบุลิริๆสินะ”
“อยาให้ผมปิบัิับุ้านไหนี…หวานึ้อ่อนโยนหรือร้ายาเลือเย็น” ยฮวาแสยะยิ้มะำลัถามำถามับอฮยอนที่นั่ถอนลมหายใ
อฮยอนไ้แ่มวิ้ว่อนะออแสร้ทำทีไม่สนใ่อำถามอนัวสูพลันวามิลับเ็มไป้วยวามแปลใับท่าทาที่แ่าอเานเธอเริ่มามไม่ทัน…บามุม่าแสนอ่อนโยน บามุม่าเย็นยะเยือเสียนเธอนึหวาหวั่น
สายธารน้ำใสถูปลุมไป้วยฟอสบู่แวววับปปิเรือนร่าแสนสมบูร์แบบออฮยอนที่ำิ่ลสู่ใ้น้ำพร้อมับปลปล่อยวามิและวามเหนื่อยล้าลอทั้วัน ลิ่นหอมลบอบอวลและเสียเพลไพเราะ่วยบรรเทาวามว้าวุ่นในใอเธอไ้เป็นอย่าี
“ุหนู่ะ…นี่เป็นั่วโมแล้วนะ่ะ” เสียโอึนพร้อมับเสียเาะาประูึสิออฮยอนให้ลืมาสะท้อนับแสไฟ
“่ะ ันำลัะเสร็แล้ว”
ลอระยะเวลาที่ผ่านมาในีวิอเธอารมีหิวัยลานแบบโอึนูแลและอยอยู่เีย้าือสิ่เียวที่ทำให้เธอรู้สึไ้รับารเิมเ็มา่วเวลาที่าหายาผู้เป็นพ่อ…อย่าน้อย็แ่ส่วนเียวเท่านั้น
“ิันวาไว้รนี้นะ่ะ”
โอึนบอพร้อมับัแวาระาษาวที่เรียรายไป้วยัวโน๊ลบนโ๊ะว้าภายในห้อนอนสีรีมออฮยอน่อนะหันหลัเินาไปเหมือนเ่นทุวัน
อฮยอนแปรเรือนผมยาวสลวยพร้อมับ้อมอใบหน้าอัวเอผ่านระเา นัยน์าลมใสสะท้อนับประายวิบวับาี้เพรเม็าม่อนที่ะแะสัมผัสสิ่ที่เธอรัและหวมาที่สุในีวิ
“แม่่ะ…หนูวระทำอย่าไรี” อฮยอนพึมพำถาม่อนะผละมือออล้ายับพยายามไล่วามอ่อนแอเมื่อวาเริ่มรู้สึร้อนผ่าว
นัวเล็้าวออาห้อไปามทาเินที่ปู้วยหินอ่อนสะอาา่อนะหยุลหน้าเปียโนหลัให่สีำัับบรรยาาศให้วามรู้สึแปลใหม่ล้ายับาัวำอยู่ท่ามลาหส์สวย
อฮยอนพลิระาษ่อนะบรรพรมนิ้วมือไล่เสียาัวโน๊ที่่ำที่สุและับเลื่อนสร้าัหวะเพลที่นุ่มหูละเล้าับเสียับร้อที่แสนหวาน
เสียบรรเลท่ามลาวามเียบอฤหาสน์หลัให่หอมลบอบอวลราวับอยู่ในินแนสรวสวรร์ที่เ็มไป้วยภูิัวน้อย นิ้วเรียวสวยพรมามัวโน๊้วยวามพลิ้วไหวอย่าสวยาม ริมฝีปาบายับับร้อพร้อมับใบหน้าหวานแย้มยิ้มเือา
ยฮวาหยุอยู่มุมห้อพร้อมับแ้วาแฟในมือและรอยยิ้มว้าที่ผุึ้นมุมปาให้ับภาพแสนามรหน้า หิสาวเ้าอเรือนผมสีำภายใุ้นอนสีาวราวับเธอือนาฟ้าที่ับล่อมเหล่าเทวาเ้าสู่ห่วนิทรา
ใบหน้า้าน้าที่เปื้อนรอยยิ้มอเธอ่าสใสล้ายับอรุรุ่อวันใหม่แสนาม วาลมใสทอประายระยิบระยับเเ่นวามามอเนื้อเพรทำให้เาเผลอหลใหลราวับำลัถูัู้วยเวทมนร์ลึลับบาประาร
“ไม่มีมารยาทเลยนะ่ะ”
เสียนรีับล่อมหยุลทันทีที่อฮยอนผละนิ้วมือออาเปียโนพร้อมับเอ่ยวาาึสิยฮวาให้รู้สึัว
“ผมแ่เินผ่านมา็เท่านั้น” ยฮวาบอเสียเ้ม่อนะลอบมอหิสาวในระโปรยาวสีาวผุัวลุึ้น “ุนอนน่ารัีนะ” เาบอพร้อมับื่มเรื่อื่มในมือ้วยท่วท่าแสนสบายใ
“ันะทนอยู่ร่วมบ้านับุไ้ยัไ!” อฮยอนบอพร้อมับระับสาบเสื้อลุมัวบาแนบับหน้าอพร้อมับเินผ่านหน้าเาไปทันที้วยใบหน้าเรียบนิ่
“แุ่เปิใเท่านี้เรา็่ามีวามสุแล้ว”
“ไม่่ะ” อฮยอนหันมาบอาใสับน้านหลัที่ยัเินามเธอมาอย่าไม่ลราวาศอ “รอบรัวอันมีเพียแุ่พ่อและุแม่เท่านั่น”
“เ็น้อย” ยฮวาบ่นไล่หลัอฮยอนที่รีบสาวเท้าออาบริเวะที่เาเอ็เิมามเธอไปยัุหมาย “อะไรรับ?”
“หนึ่ันไม่ใ่เ็น้อยอุและสอุะมาเินามันทำไมันะ?” อฮยอนหยุพร้อมับรวบระาษโน๊ไว้แนบอพร้อมับใ้สายาุันอย่าใพยายาม้อมอเาที่ยัใบหน้าเรียบนิ่ประับ้วยรอยยิ้ม
“ใรว่าผมเินามุ”
“็ุไล่ะ”
“ผมำลัะลับห้อนอนุนั่นแหละมาวาผมทำไมัน”
ยฮวาบอในสิ่ที่ทำให้อฮยอนมวิ้วพลา้อมอนรหน้าที่ส่ยิ้มยียวน่อนะเินผ่านหน้าเธอไปพร้อมับเสียหัวเราะที่ปลุปั่นอารม์ภายในออหิสาวให้เือพล่านับท่าทีแสนวนประสาทอเา
“อย่าบอว่าุ”
“ใ่ ห้อเราอยู่ร้ามัน…เป็น ‘พี่น้อ’ ที่น่ารัเสียริุว่าหรือเปล่า?” ยฮวาหยุยืนหน้าห้อที่อยู่ร้ามับเธอพร้อมับยัิ้วเ้าเล่ห์ส่ให้ับอฮยอนที่ไ้แ่ลอบลืนน้ำลาย
โะาฟ้าำลัลั่นแล้เอาปีศาเ้าเล่ห์รหน้ามาอยู่ในบริเวเียวับเธอ ารอยู่ร่วมบ้านันถือเวลาเลวร้ายับเธออยู่แล้วแ่ารที่้ออยู่ร้ามห้อันยิ่เลวร้ายเสียว่าารถู้อนให่ทุบลลาศีรษะเสียอี
-100%-
ไรเอร์มา่อให้แล้วนะ่ะไม่รู้ว่า้าไปหรือเปล่าเพราะอนนี้ไรเอร์ิานเยอะ
แล้ว็ยั้อไปานศพทุเย็นอี้วย TT ลับมา็เหนื่อยไม่มีเวลาะปั่นเลย่ะ
แ่ะพยายามปั่นเวลาานนะ่ะ ฮ่าๆๆๆ อู้เลย > < เนื้อเรื่อะ่อยๆำเนินนะ่ะ
ไรเอร์ฝาิาม อมเม้น โหว และิมให้ำลัใไรเอร์้วยนะ่ะ
เพราะอมเม้นและำิมือำลัใและไรเอร์ะนำไปปรับปรุ่ะ
พี่ยพาน้อมาที่อะไรันเนี้ย แ่็แมนสุๆใ่ป่ะล่ะ ? 5555 วันนี้มา่อให้เท่านี้่อนนะ่ะ
พยายามะ่อทุวันไม่าไม่หายแ่ทีละนิละหน่อยเอาเท่าสมอไรเอร์ะไปไ้แล้วันเน๊อะ > <
อี 40% มาูวามวุ่นวายอ ‘พี่น้อ’ ู่นี้ันนะ่ะ พี่็แสบน้อ็รั้นไม่รู้ะเป็นอย่าไ่อ 55 - -‘
่วยเม้นและโหวให้ไรเอร์้วยนะ่ะ เพราะเม้นอรีเอร์ทุนือำลัใให้ับไรเอร์่ะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น