คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Nothing Better than you :: Chapter 11 : Wanna be with you [100%]
Nothing Better than you
Chapter 11 : Wanna be with you
ใบหน้าสสวยบูเบี้ยวบึ้ึล้ายับหัวใำลัถู้อนปอนนายัษ์หล่นทับลาอเพียแ่ปรายสายามอายหนุ่มเ้าอรอยยิ้มว้า้าน้า อฮยอนแทบอยาะหายัวสลายเป็นอาาศธาุทันที
เสียอาารย์หนุ่มรูปหล่อวัในัศึษาหิปริาโทเรียวามสนใาผู้ฟัไ้เป็นอย่าี แ่ลับรัน้ามับหิสาวแบบเธอที่ไ้นั่ถอนหายใอย่าระอาใับวามื้นรั้นอยฮวาที่ั้น้นะมานั่เรียนับเธอ
“ออไปรอันที่รถีว่า่ะ”
“ไม่!” ยฮวาอบพร้อมับลี่รอยยิ้มให้ับเธอที่ระิบระาบพลายับัวถอยห่านัวสูที่เยิบัวเ้ามาใล้ “ุไม่เห็นสายาบรราพวผู้ายมันมอุหรือยัไ?”
“ไร้สาระ”
“ผมหวุเป็นเรื่อไร้สาระหรือไ?” ยฮวาบอเสียลอไรฟัน่อนะียิ้มว้าให้ับเสสิ้าที่หันมามอปิิริยาอนทัู้่
“แุ่ำลัทำให้ันอึอั”
“ผมสัาว่าะนั่เียบๆไม่วุ่นวายับุ” ยฮวาบออย่าำยอมพร้อมับแสร้ยมือปิปาพลันทำให้อฮยอนเผลอหัวเราะให้ับท่าทาเป็นเ็อเา
“และทาที่ีุวระระมัระวัสายาอุที่อยเอาแ่วามอบรราสาวๆบ้านะ่ะ” นัวเล็อไม่ไ้ที่ะประประันอย่านึหมั่นไส้ับบรราหิสาวร่วมสถาบันที่่ามอเา้วยวามื่นม
“ไม่้อหึหรอน่าุ” ยฮวายยิ้มมุมปาอย่าอบใับท่าทีอเธอ “ผม็ไ้แ่มอแ่ถ้าเป็นุ…”
“ุอฮยอน” เสียนุ่มหูับทสนทนาอยฮวาพร้อมับที่อฮยอน้อนสายาึ้นไปสบาับฮยอนที่ยืนแย้มยิ้มเอ็นูมาที่เธอ “ผมอยาอใหุ้เป็นัวอย่าาที่ำลัะเริ่มเรียนไ้หรือเปล่ารับ”
“ะ…่ะ” อฮยอนผุัวลุึ้นท่ามลาสายาอบรราายหนุ่มที่มอหิสาวนสวย “อะไระ?” อฮยอนลาสายามอน้าน้าที่ว้า้อมือพร้อมับออแรุเล็น้อย
“าบ้าบออะไร?”
“ถ้าุเป็นแบบนี้วานหลัันะไม่ไปไหนับุอีเลย” อฮยอนเสีย่ำบอ้วยใบหน้าที่ไม่พอใับารระทำอเา
ฮยอนสบสายาู่สวยอเสสิ้าพลาลอบยิ้มให้ับท่าทาอ ‘พี่ายน้อสาว’ ู่นี้อย่าอไม่ไ้ราวับเา้อารปิิริยาอบรับที่เป็นเ่นนี้
“าที่เราะใ้ศึษาในวันนี้ผมเลยำเป็น้อให้เห็นรีัวอย่า” ฮยอนอธิบายพร้อมับสบสายาับอฮยอนที่ยืนอยู่ “าูบที่เราเห็นทั่วไปในละรหรือภาพยนร์ าบาาสามารถใ้มุมล้อ่วยแ่ัวนัแสที่ีเอ็้อเรียนรู้เพื่อปรับมุมรับับล้อที่ำลัถ่ายทำ”
อฮยอนเม้มริมฝีปาสูหายเ้าเ็มปอเพียแ่สบสายาุรุ่นอยฮวาที่ปรามอมาที่เธอราวับะินเลือินเนื้อเพียแ่ฟัำอธิบายอฮยอนบ
“ะ…ือว่าัน” อฮยอนระิบบอรุ่นพี่นสนิท้วยน้ำเสียเรอเรใหาเธอำลัะปิเสธเา แ่้วยสายาั่เปลวเพลิอยฮวามีอำนามาพอที่ะทำให้เธอหมลมหายใ
“ผมออนุารับ” ยฮวาผุัวลุึ้นพร้อมับสาวเท้าเ้าไปหาอฮยอนที่ยืนอยู่หน้าห้อ่อนะว้า้อมือเรียวสวยอหิสาวที่มีท่าทีอึอัใ “พอีเธอมีธุระ่วนไม่ว่าันใ่ไหมุฮยอน” ยฮวาสบสายาับผู้ที่ไ้ื่อว่าเป็นอาารย์พร้อมับถาม้วยน้ำเสียเย็นยะเยือพลันทำให้ฮยอนพ่นเสียหัวเราะให้ับอาารหึหวอ ‘พี่าย’ แบบเา
“รับ แุ่อฮยอนวระี้แให้ผมทราบเหุผลที่ีในรั้หน้า้วยนะรับ”
“ะ…่ะ”
สิ้นเสียร่าบาทั้ร่าถูแรมหาศาลุระาออาห้อ่อนประูประให่ะถูระแทปิอย่าแรามแรโทสะอผู้ปิอย่ายฮวา
“ธุระที่ว่านี้ืออะไระ?”
“ธุระที่ว่า็ือผมทนไม่ไ้หรอนะที่ะเห็นุสาธิาบ้าบอนั่น” ยฮวาบอ้วยใบหน้ายุ่เหยิอย่าอไม่ไ้ มือหนาเผลอออแรำ้อมือเรียวบาแน่นะที่ฝีเท้า้าว้วยวามไวล้ายับอยาะออไปาที่นี้เสียเ็มประา
อฮยอนถอนลมหายใยาวพรือย่าเหนื่อยใให้ับวามเผ็ารอเา วามิสับสนปนเปับารระทำที่เย่าหัวใให้รู้สึแปลประหลา…อะไรือสาเหุที่แท้ริให้นแบบเาเ้ามายุ่วุ่นวายับเธอ
“่วยบอเหุผลให้ันทราบะไ้หรือเปล่าะ?” อฮยอนออแรทัทานฝ่ามือหนา่อนที่ะเินไปถึรถยน์ันสีาว “เพราะอะไรุถึ้อมายุ่วุ่นวายับัน มาอยทำเหมือนเป็นห่วเป็นใยทั้ๆทีุ่็มีบรราผู้หิอุอยู่เยอะแยะ”
ยฮวาหันมาเผิใบหน้าามพลาสบสายาลมใสทอประายระยิบระยับอนัวเล็ ริมฝีปาบาสีมพูวาวเม้มเ้าหาันอย่ารออยำอบ่อำถามที่ลาั่อยู่ในหัวใ
“หาผมบอุุะเื่อหรือเปล่า?”
“…”
“ผมไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรผมแ่อยาเห็นหน้าุ แ่อยาไ้อยู่ใล้ิุ” นัยน์ามริบายแววริัน้ำเสียเ็มไป้วยวามหนัแน่นราวับ้อารอย้ำสิ่ที่ัวเอพูเ้าใส่หัวใอหิสาวรหน้า “ผมพบเอผู้หิมามามายหลายประเภท แุ่ือนที่ผมอยาะปป้อ ทะนุถนอม ุือนเียวที่ทำให้ผมรู้สึับำว่า…”
“ุยฮวา”
ราวับมายาภาพแห่วามฝันรหน้ามลายหายไปับอาาศธาุทันทีที่เสียหวานนุ่มหูเอ่ยเรียยฮวา่อนที่ร่าบาเพรียวอใบหน้ามเ้มริมฝีปาแาะปราายเินนวยนาเ้ามาล้อแนแร่
อฮยอนถอนหายใแ่นรอยยิ้มหยันมอสบสายาับยฮวาล้ายับำลัูถู่อวาาเมื่อรู่อเา อารม์เือาลในใปะทุึ้นทันทีที่สายาลาไปสบเ้าับฝ่ามือเรียวที่เี่ยวระหวัอยู่ับท่อนแนแร่
“อัวนะ่ะ ันะไปรอที่รถุวระัาร ‘ธุระ’ อุให้เรียบร้อยเสีย่อน” อฮยอนบอเสียห้วนอย่าไม่เ้าใัวเอว่าเพราะอะไรเธอถึ้อรู้สึรุ่มร้อนับภาพรหน้าทั้ๆที่เธอวระินับเหุาร์แบบนี้
“เี๋ยว่อนสิุ” ยฮวาสะบัแนหิสาวผู้มาเยือนอย่าไม่มีเยื่อใย่อนะว้า้นแนเรียวออฮยอนที่ำลัเินออไป “ผมอัวและถ้าเป็นไปไ้ผมเยบอุแล้วว่าเราบันไปั้นานแล้วนะโบรา” ยฮวาบอ้วยน้ำเสียเย็นาแววาห่าเหินนโบราไ้แ่ยืนัริมฝีปาที่สั่นระริ
“เป็นเพราะุเบื่อ ‘อเล่น’ เิมๆแล้วหรือะ?”
“เราเยลันว่ายัไุไม่ลืมหรอนะ” ยฮวาบอะพยายามุรั้นัวเล็ที่ั้ท่าะเินหนี “ผมไม่เยิะผูมัับใร ยเว้นนที่ผมั้ใะใ้ีวิที่เหลืออยู่ับเธอนนั้น” ประโยหลัราวับเา้อารสื่อวามหมายบาอย่าับอฮยอนที่ไ้แ่เบือนหน้าออห่าสายามที่มอมาอย่าอ่อนโยน
แ่ทว่า…ำพูที่ไหลรินสู่หัวใลับทำให้ัหวะภายในทวีูมาึ้นเสียนผู้เป็นเ้าอมิสามารถหัห้ามหรือทัทาน อฮยอนสะบัท่อนแนออาารเาะุม่อนะรีบเินหนีอย่าหวาลัวว่าเาะรับรู้ถึวามผิปิอวามรู้สึอัวเอ
ยฮวาปรายสายามอโบราอีรั้่อนะสาวเท้าหันหลัเินามร่าเล็้วยวามร้อนรน นัยน์าสีำสนิทมอแผ่นหลับอบบาออฮยอน่อนะหยุยืนประินัวเล็ที่หันหน้าออาระเบียภายในบริเวลานอรถ
“เสร็ธุระอุแล้วหรือะ?”
“รับ” ยฮวาลอบมอใบหน้า้าน้าออฮยอน่อนะลอบลืนน้ำลายเมื่อเห็นใบหน้าามแลูบึ้ึ ภายในใลับิล่าวโทษัวเอที่ทำให้เสียเรื่อเสียราว “เรื่อที่ผมอใหุ้่วยุยัไม่เปลี่ยนใใ่หรือเปล่า?”
“ุ็ไปให้แฟนอุ่วยสิ่ะ”
“แฟน?”
“็ันิว่าเธอเป็นแฟนุไม่ใ่หรือไ?” อฮยอนหันมาเผิหน้าับยฮวา่อนที่มือหนาับไหล่เรียวเล็อย่าแผ่วเบานัยน์าสีำ่อเ้าไปในวาลมใส
“เธอไม่ใ่แฟนอผม…เพราะเธอไม่ใุ่”
วินาทีที่เหมือนับว่าโลทั้ใบถูหยุเวลามีเพียแ่สอหัวใที่เ้นเป็นัหวะสอผสานรับับำพูและวามรู้สึที่หลั่ไหลเ้ามา นัยน์าสอวไม่สามารถถอถอนออาันราวับ้อาร้นหาวามหมายที่แท้ริาหัวใ
ใบหน้าหล่อเหลาโน้มัวลเ้าหานัวเล็ที่อ่อนโอนผ่อนามยามสิที่เลือนลอย ปลายมูแะสัมผัสแผ่วเบารับรู้ไ้ถึลมหายใที่าเป็น่ว อฮยอนปิวาอย่าเื่อ้าร่าายแ็ทื่อไม่ไหวิอยู่ในอ้อมแนแร่ที่โอบรัถ่ายเทวามอบอุ่นให้ับเธอ
ปิ๊ป ปิ๊ป!
เสียร้ออโทรศัพท์ในระเป๋าึสิที่ระเิระเิออฮยอนให้ลับมา เธอลืมาึ้นพร้อมับออแรันยฮวาออห่า มูเรียวสวยสูหายใรวบรวมทุอย่าให้ลับมา่อนะรับปลายสาย้วยใบหน้าที่ร้อนผ่าว
“สวัสี่ะุพ่อ”
[วันนี้ที่บริษัทมีานเลี้ย้อนรับู่้าลูรู้เรื่อแล้วใ่ไหม]
“ะ…” อฮยอนมวิ้ว้วยวามไม่เ้าใ่อำบอล่าวอบิา่อนะเลิิ้วมอยฮวาที่พยัหน้าราวับเ้าใถึบทสนทนาอเธอและบิา “่ะ หนูทราบแล้ว่ะุพ่อ”
[แบบนั่นแล้วเอันที่านนะลู]
“แล้วเอัน่ะุพ่อ” อฮยอนัปลายสาย่อนะหลุบสายาหลบวามรหน้าเพียแ่ิถึเหุาร์เมื่อรู่ที่ทำให้เธอรู้สึไม่เป็นัวอัวเอ “นี่หรือะธุระทีุ่พูถึ?”
“รับ” ยฮวาบอ้วยรอยยิ้ม “เรามา่อเรื่ออเราันีว่า” ายหนุ่มว่าพร้อมับยยิ้มเ้าเล่ห์ยียวนวนประสาทหิสาวที่ใบหน้าแ่ำ
“ุยฮวา!”
“็ไ้รับ ผมว่าเราวระรีบไปเพราะุ้อไปทำผมแ่หน้าเสีย่อน” ยฮวาบอะส่ฝ่ามือหนาทาบทับแผ่นหลับอบบาออแรันให้เินไปยัรถที่ออยู่้านใน
“แ่หน้า ทำผม?”
“ุะไม่ไปในสภาพแบบนี้หรอนะ” ยฮวาถามนัวเล็ที่ย้อนถามเา “อย่าลืมสิวันนีุ้เป็นู่วรออยฮวาเียวนะ”
“ุบัับันนิ่ะ” เ้าอวาลมโหยอย้อนอย่าใสื่อ่อนที่ะ้าวึ้นรถหลัาที่ายหนุ่มเปิประูให้ับเธอเรียบร้อย
ลอทาไปร้านเสริมสวยหิสาวที่หัวใระสับระส่ายหลีหนีารเผิสายาับเาเพราะเพียแ่สบเ้าับริมฝีปาหนาและปลายมูโ่สัน็ทำให้เธอร้อนรนนบอไม่ถู วามิวิ่วนไปมาล้ายับ้อาระลั่นแล้เธอ
‘เป็นไปไม่ไ้ เป็นไปไม่ไ้’
อฮยอนพยายามสะวามิอัวเอโยารอย้ำถึวามเป็นริอานะทั้เาและเธอ แ่ทว่า…หัวใลับอบลับให้วามิไม่สามารถหยุนึถึายหนุ่มที่นับวันยิ่เ้ามามีอิทธิพล่อหัวใเธอนน่าเ็บใ
“ุำลัิอะไรอยู่?”
“…”
ยฮวามอวิ้วไ้รูปภายใ้ใบหน้าามที่มวผูเป็นปมอย่านึสสัย แ่เาลับไ้รับวามเียบันเป็นารอบแทนสำหรับำถาม ายหนุ่มผุรอยยิ้มว้าเพียแ่มอใบหน้าที่สวยามหมอหิสาว้าาย
เาไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เาไม่รู้ว่าทำไม แ่พอรู้ัวอีทีเาแ่เพียไม่้อาระให้เธออยู่ห่าาสายาอยาที่ะอยู่ใล้ิเธอ อยาที่ะปป้อทะนุถนอมหิสาวที่อ่อน่อโลแบบเธอ…ทั้ๆที่รู้ว่าวามเป็นริ ‘หัวใ’ อเธอและเาือสิ่้อห้าม
-100%-
มา่อแล้วนะ่ะ มาเสิร์ฟวามหวานให้อย่า่อเนื่อ ไม่รู้ว่าหวานถูใหรือเปล่า
น้ออเริ่มเปิใแล้วหวัว่าพี่ยไม่ทำให้น้อสับสนอีนะ หึหึ
อบุสำหรับอมเม้น่า เ้าะพยายามรีบมา่อนะ ะไม่อู้ อิอิ
ความคิดเห็น