คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Nothing Better than you :: Chapter 10 : Wild Love [100%]
Nothing better than you
Chapter 10 : Wild Love
ยฮวาประอนัวเล็ไว้ภายในห้อลอุนาลาพร้อมับลอบแย้มยิ้มเมื่อนในอ้อมแนเริ่มแน่นิ่ไม่ัืน
“อเวลาอยู่แบบอีสัพันะุ” เสียแหบพร่าระิบแผ่วะผละมือออาริมฝีปาบา่อนะหมุนัวอฮยอนให้หันมาเผิหน้าับเา
“ุทำบ้าอะไรุย…” ยฮวาัแปิริมฝีปาที่ำลัพ่นำพูออฮยอน้วยวามใ ใบหน้าสวยบิเบือนพยายามิ้นรนออาฝ่ามือหนาที่อบุมริมฝีปาอัวเอ้วยวามไม่พอใ
ยฮวาเี่ยหูแนบับประูะที่มือยัทาบทับอยู่ับริมฝีปาบา วิ้วหนามวเป็นปมพลาลอบลืนน้ำลายลออย่ายาลำบา
“ผมะปล่อยุ แุ่้อสัาว่าะไม่แหปาและอย่าพึถามอะไร” ยฮวาระิบแผ่วพร้อมับสบสายาลมโ “สัามา่อนสิ”
อฮยอนไ้แ่ำมือแน่นอย่าอัอั้นใแ่หาเธอไม่มีทาเลือนอเสียายอมพยัหน้าอบล้อเสนอ
“แล้วุ็่วยหันไป้วย” อฮยอนบอ้วยน้ำเสียไม่พอใพร้อมับ้อมอนรหน้า้วยสายาุัน “หันไปสิ่ะ” หิสาวบออีรั้เมื่อยฮวาเอาแ่ียิ้มว้าแสร้มอเรือนร่าึ่เปลือยอเธออย่ายียวน
“ผมไม่อยาูอะไรๆอุที่มันแฟบแบบนั่นหรอ” ยฮวาแล้ส่เสียหยอเย้านัวเล็ที่เอาแ่หันหลัพลาพยายามิะอ้านหลั
“ัน็ไม่อยาใหุ้มามอนัหรอ่ะและันอบอไว้่อนเลยว่าะเพราะอะไร็ามทีุ่ใพาันมาทำเรื่อบ้าบอ” อฮยอนหันมาเผิหน้าบอล่าว้วยน้ำเสียเรียบเยอย่าไม่สบอารม์ “ัน-อ-ปิเสธ” อฮยอนใเน้นำ้าๆัๆแบบที่เาเยทำ
“ุ้อทำ”
“ุมีสิทธิ์อะไรมาบัับัน”
“สิทธิ์?” ยฮวาแสร้ทวนำหน้าาเย “สิทธิ์ในารเป็นนรัอุอย่าไล่ะ”
“ันรู้ว่าุำลัหลบบรราหิสาวอุอยู่” อฮยอนถาม้วยรอยยิ้มว้าเมื่อใบหน้าอยฮวาเริ่มหม่นหมอ “ันะร้อเรียบอพวเธอว่าุอยู่ที่นี้” อฮยอนเลิิ้วอย่าท้าทายนรหน้า
“อยาให้ผมูบปิปาุ็ลอูสิ”
“ันะเรียนทุอย่าใหุ้พ่อทราบ” อฮยอนว่าอย่าหัวเสีย่อนะหมุนัวหันหลัลับโยไม่สนใรอยยิ้มว้าอผู้ายเ้าเล่ห์้านหลั
“แ่ผมว่าอนนีุ้วระแ่ัวให้เรียบร้อยแล้วผมะไปรอ้านอ” ยฮวาบอเสียลั้วหัวเราะให้ับท่าทาอเธอ่อนะเปิประูพร้อมับ้าวเินออไปโยไม่ลืมที่ะวาสายามอรอบบริเวอย่า้อารหลีหน้านบาน
“สวัสีรับุเสสิ้า”
“อฮยอนไม่อยู่หรอนะ่ะ” เสสิ้าว่าทันทีที่ไ้ยินน้ำเสียนุ่มหูอฮยอนที่แย้มยิ้มว้าทัทายเธอ่อนะทิ้ัวลนั่
“ผมไม่ไ้มาหาอฮยอนเสียหน่อย” ฮยอนว่าเสียแผ่วนัยน์ามลอบมอใบหน้าสวยไ้รูปอหิสาว้าายที่่ออยู่ับโทรศัพท์ในมือ “แล้วนีุ่ไม่ิะเยหน้าึ้นมาทัทายผมหน่อยหรือไ?”
“สวัสี่ะ” หิสาวเยหน้าลี่รอยยิ้มหวาน่อนะสนใสิ่อในมือ่อราวับเาือสิ่มีีวิที่ไร้ึ่ัวน
“ุเล่นเมนี้เป็น้วยหรือไ?”
“่ะ”
ฮยอนียิ้มเล็น้อย่อนะะโหน้าเ้าไปใล้เสสิ้าที่เอาแ่้มหน้า้มา แ่สัมผัสอ่อนโยนแะแผ่วเบาที่ศีรษะส่ผลให้เธอลอบลืนน้ำลาย่อนะผละัวอออย่าื่นระหน
“ะ…ุวระเยิบหน่อยนะ่ะ”
“ผมแ่อยาะูุเล่นไม่ไ้หรือไ?”
เสสิ้าเม้มริมฝีปา่อนะมอไปรอบบริเวที่เ็มไป้วยผู้นเินวัไว้้วยเหุผลทีู่ไม่เหมาะสมทำให้เธอเป็นนเยิบัวถอยห่า
“ุเป็นอาารย์ ันเป็นนัศึษานะ่ะ”
“แบบนั่นเราลอเปลี่ยนสถานะูีหรือเปล่า?”
“สถานะ?”
“เรา็มาเป็นเพื่อนสนิทันแบบนี้็ไม่มีอะไรไม่เหมาะสมแล้ว” ฮยอนว่า้วยรอยยิ้มว้าพลันทำให้หัวใอนร้ามสั่นวูบเสียนแทบระเบิออมา “ลนะรับุเสสิ้า”
“เอ่อ…” เธอไม่เยรู้แน่ัถึเนารม์อผู้ายาเายาแบบเา แ่เธอปิเสธไม่ไ้เลยว่าลอระยะเวลาสอปีที่ผ่านมานัยน์าู่สวยลับเอาแ่ับ้ออยู่ที่เาโยไม่รู้ัว “่ะ แ่เรา็ไม่วร…”
“รับ ผมะอยู่ห่าาุให้มาว่านี้”
ฮยอนำเลือมอใบหน้าอหิสาว้าาย้วยวามไม่รู้ัวพลันทำให้รอยยิ้มว้าผุึ้นที่ใบหน้า่อนะแสร้หลบสายาเมื่อเธอ้อนสายาึ้นมามอเาอย่าัเิน
“ไปทาน้าวันรับ ผมหิวะแย่แล้ว”
“แล้วทำไมอนแรุถึไม่ทานเสีย่อนะ” หลัาที่อฮยอนเปลี่ยนุเรียบร้อยพร้อมับเินมาหยุลรหน้าายหนุ่มที่นั่รอเธออยู่้านนอ วามเ้าเล่ห์ลาแมโอผู้ายนนี้ือสิ่เียวที่เธอามไม่เยทัน
“ผมลัวว่าุะปิเสธำอร้ออผม”
“ุวระรู้ไว้นะ่ะว่าันไม่ไ้ยินยอม แ่ันไม่มีทาเลือ” อฮยอนบ่นระปอระแปะเินนำหน้านัวสูออไปยัร้านอรถ
“แ่ผม็้ออบุุ” ยฮวาบอพร้อมับเปิประูรถให้ับอฮยอน “ถ้าไม่ไุ้ผม็ไม่รู้ะวใรไปาน” รอยยิ้มว้าถูส่มอบแทนำอบุที่แสนริใอเา่อนที่ยฮวาะเินอ้อมัวรถพร้อมับทิ้ัวลนั่ประำำแหน่
“ู่ว?”
“ุว่าอะไรนะ?”
“ปะ…เปล่า่ะ” อฮยอนรีบสลัวามิที่ส่ผลให้เธอรู้สึราวับำลัน้อยใในำพูเมื่อรู่อเา…ู่วที่เปรียบเสมือนหิสาวทั่วไปแบบนั่นนะหรือ
“ุอยาทานอะไรผมะามใุทุอย่าเลย”
“อะไร็ไ้่ะเพราะไม่ว่าะทานอะไร็ไม่อร่อย เพราะัน้อทานับุ” เสียใสเอ่ยอย่าไร้เียสารไปรมานยฮวาปล่อยเสียหัวเราะร่าราวับไม่ใส่ใ
“ุ้อทานับไอ้หน้าืเพื่อนสนิทอุหรือไ?”
“มัน็ีว่าารทานับุไม่ใ่หรือะ?” นัวเล็ลาสายามาถามพร้อมับเลิิ้วหยอเย้าเาที่ไ้แ่เบะปา้วยวามไม่พอใ
ร้านอาหารเรียบ่ายริม้าทาหาแ่ถูแ่้วยบรรยาาศร่มรื่น โ๊ะสีาวสะอาาถูัวาไว้ริมระใสพร้อมับที่ยฮวาใเอาอเอาใโยารเลื่อนเ้าอี้ให้ับหิสาวที่อ่อนโอนผ่อนามมาับเา
“รีบสั่รีบทานีว่า่ะเพราะันไม่อยาะเ้าเรียนสาย”
“รับุผู้หิ”
ำพูหยอล้ออายหนุ่มหิสาวทำให้พนัานไ้แ่ลอบยิ้มอย่านึเอ็นูให้ับวามเหมาะสมไม่ว่าะรูปร่าหน้าาและวามลัวในทุอย่าอพวเาทัู้่
“พรุ่นีุ้วระบออาารย์อุว่าพวเราะับรถไปเอนะรับ”
“ทำไมละะ?”
“เพราะผมไม่อบ…” ยฮวาหยุำพู่อนะแสร้ยิ้มลบเลื่อนำพูที่อยู่ในใ “ผมไม่อยาให้ใรมาััหวะุับผมอย่าไล่ะ”
“ไร้สาระ่ะ” อฮยอนบออย่าไม่แยแส่อำพูอเาพลาื่มน้ำในแ้วล้ายับ้อารับัหวะหัวใที่ผิแปลเพียแ่อยู่ใล้ิับเา…หัวใวน้อยเหมือนับะเ้น้วยัหวะถี่รัวนผู้เป็นเ้าอไม่ทันั้ัว
“เพราะอะไรันทำไมุถึไ้อบว่าผมันะ”
“็เพราะุอบพูำพูที่ไม่น่าเื่อถือ ำพูอุัน้อเอามาหารร้อยหรือเปล่าะ?” นัวเล็เอียอถาม
“ผมน้อยใแล้วนะ”
“เรื่ออุ…ว๊าย”
อฮยอนร้อเสียหลทันทีที่ยฮวาลุึ้นพร้อมับว้า้อมือเรียวระาร่าบาให้โน้มัวมาประิับเาที่ยื่นหน้าเ้ามาใล้เธอ
“ุไม่รู้หรอว่าเวลาที่ผมริันะเป็นยัไ?” ยฮวาระิบเสียแผ่วพร้อมับสบประสานนัยน์าลมใสที่เบิว้ามอเา้วยวามใ
“ปะ…ปล่อยนะ่ะ”
“ผมไม่อยาให้ใรอยู่ใล้ิุนั่นือเหุผลที่ผมใหุ้ไปบออาารย์อุ” ลมหายใร้อนอุ่นรระรินอยู่บริเวปลายมูออฮยอนแ่หาไ้เทียบเท่าับวามร้อนรุ่มในทรวอที่สั่นไหวทวีูหลายเท่าัว
“ะ…่ะ แ่ว่า…”
“ไม่มีแ่ ถ้าไม่ั้น…” ยฮวาแสร้ทำปาู๋อย่าเ้าเล่ห์่อนะยยิ้มมุมปาเมื่อเห็นใบหน้าบิเบี้ยวออฮยอน
“ุยฮวา!”
“แหนะ อย่าิว่าผมไม่ล้า โอ๊ย”
นัวสูร้อัลั่นร้านพร้อมับมือหนาปล่อยอิสระา้อมือเรียวทันที่อนะเม้มริมฝีปาแน่น่มวามเ็บปวาท่อนาที่ถูรอเท้าส้นสูอเธอฟาเ้าไม่ยั้แร
“อาหารมาแล้ว่ะ” อฮยอนบอหน้าาเยราวับว่าเธอไม่ไ้ทำร้ายร่าายอเา “รีบทานสิ่ะเี๋ยวะเย็นเสียหม” นัวเล็ใียิ้มหวานแ่าายฮวาที่ไ้แ่พ่นลมหายใบรามแน่นับวามเ้าเล่ห์ไม่หยออหิสาวรหน้า
“สวัสีรับพี่ยฮวา” เสียเ้มนุ่มหูเอ่ยทัทายยฮวา่อนะโ้ศีรษะให้อย่านอบน้อมเป็นัหวะเียวับที่อฮยอนเอี่ยวัวไปมอผู้มาเยือนาทา้านหลั
วินาทีที่ล้ายับเวลาถูหยุหมุนโลทั้โลลับเว้ว้าึ้นมาอย่าน่าอัศรรย์ใเพียแ่เห็นใบหน้าทีูุ่้นเย
“อ่าว มินโฮมาทานอาหารหรือไ?”
“ผมทานเสร็แล้วพอีำลัะลับเห็นพี่็เลยเ้ามาทันะรับ” มินโฮลืนน้ำลาย่อนะปรับเปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปิ “สวัสีรับ” ายหนุ่มแสร้ียิ้มล้ายับทุสิ่ทุอย่าือเรื่อปิที่สุสำหรับเาและเธอ
“สะ…สวัสี่ะ”
“นี่…” ยฮวาเว้นำำัวามสถานะอเธออย่าั่ใ “รุ่นน้ออพี่นะ” ายหนุ่มบอ้วยน้ำเสียแหบพร่า
“หามีโอาสพี่ไปที่ลับบ้านะรับ” มินโฮผละสายาออาวาลมใสที่แสนมีเสน่ห์ราวับเวทมนร์ที่ึูให้เา้อมออยู่เนิ่นนาน “พวเรายัอยาให้พี่เ้าไป…”
“หึ” ยฮวาแ่นหัวเราะให้ับำเิวนที่ไม่ว่ายัไเา็้อปิเสธ แม้ว่าในใอเายัอยาทำานในทาที่ัวเอรั “สัวันนายะหานัร้อนำที่ีว่าันไ้”
“แบบนั่นผมไม่รบวนเวลาอพี่แล้วรับ” มินโฮบอพร้อมับโ้ศีรษะให้ับรุ่นพี่นสนิท “หวัว่าเราะไ้เอันอีนะรับ” มินโฮบอพร้อมับสบสายาเหมือนับว่า้อารสื่อวามหมายบาอย่าให้ับหิสาวที่ไ้แ่แย้มยิ้มเือา
“เป็นอะไรทำไมหน้าถึีแบบนี้?”
“รีบทานเถอะ่ะ ันไม่อยาเ้าเรียนสาย” อฮยอนเบี่ยประโยำถามอเา่อนะ้มหน้า้มาล้ายับ้อาระหลบสายาับผิบาอย่าอยฮวาที่มอมาทาเธออย่ารู้ทัน
“ไม่เ้าเรียนไม่ไ้หรือไแ่วันเียวเอ”
“ุยฮวา”
“็ไ้รับ แ่ว่า…” ทันทีที่อฮยอนส่สายาำหนิิเียนมาทาเายฮวารีบแสร้ยมือึ้นอย่ายอมแพ้ แ่มิวายมี้อแม้นอฮยอนไ้แ่มวิ้ว “ผมอไปเรียน้วยนะ”
“ไม่ะ…”
“รีบทานสิุเี๋ยว็ไปสายหรอ” ยฮวาับทสนทนา่อนะัแัอาหารให้ับนรหน้าที่ไ้แ่อ้าปา้าับวามเ้าี้เ้าารแมบัับอเา
“ุนี่ริๆเลย”
ยฮวาียิ้มับำพูอเธอ่อนะลอบมอใบหน้าสสวยอหิสาว พวแ้มเนียนใสยับเล็น้อยเมื่อเธอเี้ยวอาหาร วาลมใสเป็นประายระยิบระยับราวับเ็น้อย ภาพอเธอรหน้าเผลอทำให้เาลี่ยิ้มนปาแทบีะถึใบหู้วยวามไม่รู้เนื้อรู้ัวับวามรู้สึที่แปรเปลี่ยนอหัวใัวเอ
-100%-
มา่อวามเผ็ารและสุแสนเ้าเล่ห์อุพี่ายัวแสบให้แล้ว่ะ
ยันทำให้น้อหวั่นไหวริๆเลยนะพี่ย แ่…เรื่อมินโฮและน้ออรอิามนะ่ะ
ไรเอร์ะรีบมาอัพนะ่ะ ่วนี้ำลัิละรเลย 5555 อู้ไปเยอะเลย > <
มาแล้ว่ะ มา้ามาเพราะไรเอร์ไปเที่ยวมา อิอิ เที่ยวเสร็ลับมาเลียร์านอี = =
แ่เสพ่าววามฟินอพี่ยน้ออแล้วหายเหนื่อยไปเยอะเลย ><
หวานๆเลี่ยนๆไป่อนนะ่ะ อยาะปูเนื้อเรื่อ่อนเน๊อะ ปูเยอะไปไหม ? 5555
ฝาิาม้วยนะ่ะ แล้วไรเอร์ะมา่อให้ อบุสำหรับอมเม้น้วยนะ่ะ
ความคิดเห็น