คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Nothing Better than you :: Chapter 9 : Flirt Man [100%]
Nothing Better Than You
Chapter 9 : Flirt Man
ายหนุ่มร่าสูโปร่้าวลาบันไสูพลาสายาวามอหาร่าบาที่เาใ้เวลารุ่นินแทบไม่ไ้หลับไ้นอน ร่าบาเ้าอใบหน้าหวานที่เป็น้นเหุทำให้เฝ้าแ่นึถึอยู่ลอ่ำืน
“ุอฮยอนละรับแม่?”
“เธอออไปแ่เ้าแล้วลู”
ยฮวาลอบมอนาฬิา้อมือ่อนะมุ่ยหน้าเมื่อพบเวลาว่าเ้าเินว่าปิที่เธอออไปเรียน
“เธอไปยัไรับ แล้วทำไมถึไม่รอผม”
“เธอให้นับรถไปส่ และแม่็ไม่รู้สาเหุว่าเพราะอะไรเธอถึไม่รอลู” ุนายอว่าเสียเรียบะัอไม้ใส่แันใบสวย
ยฮวามวิ้วเป็นปมแน่นอย่าไม่เ้าใระนอารม์ุรุ่นับารระทำอเธอ และนั่นือสิ่ที่เาำเป็นะ้อล่วรู้ให้ไ้เร็วที่สุ
“เอ่อ ยฮวา” ุนายอรีบเรียลูายสุที่รัทันทีที่ยฮวาั้ท่าหุนหันออาบ้าน “มีเวลาุยับแม่หน่อยหรือเปล่า?”
“ะ…รับ”
ยฮวาำใอบลอย่าไม่มีทาหลีเลี่ยะเินามหิวัยลานผู้เป็นแม่ไปามทาทอยาวไปถึสวนว้าภายในฤหาสน์หลัให่
“ประธานออยาให้ลูเ้า่วยานที่บริษัท” ุนายอหันัวลับมาบอับลูาย้วยน้ำเสียอ่อนนุ่ม “และแม่เห็นสมวรว่าลูวรเอาริเอาัเสียที”
“ผม็ทำานอยู่นี่ไรับ”
“ทำานอิสระ ร่อนไปร่อนมาแบบนี้นะหรือยฮวา” ุนายอว่าเสียเหนื่อยอ่อนให้ับำพูอบุรายสุรั “แ่เพลนะมันไม่ไ้สำเร็เสมอไปหรอนะลู” มือนิ่มแะลบนท่อนแนแร่ล้ายับปลอบประโลม่อวามฝันอเา
“…”
“เื่อแม่นะลู” เสียหวานยัเลี่ยล่อมนัวสูที่ยืนรุ่นิ่อำพูอผู้เป็นแม่ “ทำานับท่านและแ่เพลเป็นานอิเร็ไม่เสียหายไม่ใ่หรือไ ทำเพื่อแม่ไ้หรือเปล่า?”
ำพูโน้มน้าวแมบัับอุนายอทำให้ยฮวาไ้แ่ลอบเลียริมฝีปาที่แห้พร่าอย่าไม่มีทาออ่อนะพยัหน้าอบลาม้วยรอยยิ้มว้าอผู้เป็นมาราที่ียิ้ม้วยวามยินี
“ผมอัวนะรับแม่”
“และที่สำัลูไม่วรทำให้ท่านผิหวั ลูวระี่อุอฮยอน ‘น้อสาว’ อลูให้ีที่สุ”
ไม่ว่ารู้ว่าเิวามผิปิอะไรับหัวใที่เย้านาอยฮวาที่รู้สึเ็บแปลบเสียนายแร่สั่นไหวับำพูอผู้เป็นแม่ที่เอือนเอ่ยออมา ำพูที่ัสะท้อนอยู่ในประสาทารรับรู้ราวับ้อารอย้ำวามเป็นริให้ีราอยู่ในหัวใ
“ผมะไม่ทำให้แม่ผิหวัรับ ผมอัวนะรับมีเรื่อะ้อัาร” ประโยหลัทำให้เาิถึเ้าอริมฝีปารสหวาน่อนะรีบสาวเท้าเิน้วยวามเร็วหาแ่เทียบเท่าับัหวะหัวใที่เ้นโรมรามไม่ไ้เลย
นัยน์าลมโเป็นประายแวววับหาแ่เ็มไป้วยวามว่าเปล่าเ่นเียวับสิที่่ออยู่เพียสิ่ใสิ่หนึ่หาใ่าน้าวนานานิที่วาเรียรายอยู่้านหน้า
“ะ…ูฮยอน”
“อฮยอน เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?”
เสสิ้าและเฮุนไ้แ่มอหน้าันเลิลั่ให้ับท่าทีเลือนลอยออฮยอนที่มือเอาแ่เี่ยอาหารในานะที่สายามอไปยัเบื้อหน้า
‘แบบนั่นผมะไม่มาวุ่นวายับุอีแล้ว’
ำพูวนไปวนมาาเ้าอใบหน้าหล่อเหลาฝัแน่นอยู่ับวามิ ไม่ว่าเธอะพยายามสลัและไม่ใส่ใ่อมัน แ่ทว่าแววาและน้ำเสียอเาลับทำให้เธอไม่สามารถลบเลือนไ้เลย
‘ผมะทำเหมือนผมไม่มีัวนอยู่ในบ้านหลันี้ หาพบเอุพบะเลี่ยเพื่อวามสบายใอุ’
ริมฝีปาบาสวยเม้มเ้าหาันะที่สมอลับเน้นย้ำถึำพูที่ัสอแทรวามเป็นัวนนเธอรู้สึไม่เป็นัวอัวเอเสียนน่าเ็บใ ล้ายับว่าหัวใำลัหวาลัว่อบาอย่าที่ไม่อาาเา
“พี่่ะนเราถ้าอยู่บ้านเียวันแล้วะไม่เอหน้าันเลยะทำไ้ริหรือะ?”
“ไ้สิ หาเราไม่อบหน้าเาเรา็ะพยายามหลีเลี่ยมันให้ถึที่สุ” เสสิ้าอบ่อนะลอบมอใบหน้าีเียวออฮยอน “มีอะไรหรือเปล่า?”
ำถามที่แสวามเป็นห่วเป็นใยอเสสิ้าเหมือนับอาาศธาุสำหรับอฮยอนที่ไ้แ่ิเี่ยวับำพูอเาพลันหัวใวน้อยลับรู้สึวูบไหว
“มีอะไรไม่สบายหรือเปล่าอฮยอน” เฮุนอไม่ไ้ที่ะถามอฮยอนที่เหมือนนวิัวล่อบาสิ่
“มะ…ไม่มีอะไรหรอ ันแ่ิอะไรไปเรื่อยเปื่อย”
อฮยอนรีบบอปิเสธพร้อมับรวบรวมสิที่ระัระาย่อนะแย้มยิ้มหวานลบเลื่อนวามลัลุ้มภายในิใ
ยฮวารีบัแาราานเรียบร้อย้วยวามรวเร็วเทียบเท่าับวามร้อนรนอหัวใ่อนะหุนหันแล่นรถมาอยัึสูระฟ้าพร้อมับเอนัวพิรถะใ้สายาวามอหาร่าบอบบาที่เา้อารพบเอัวมาที่สุในเวลานี้
รอยยิ้มว้าปราที่มุมปาหนาทันทีที่สายาสบเ้าับวาลมโอหิสาวเบื้อหน้าที่มอมาที่เาเ่นัน
“ลับบ้าน”
“ไม่่ะ ันมีเรียน่ออนบ่าย”
“ไปับผมแล้วผมะมาสุ่อีที”
“ไม่่ะ…ปล่อยันเี๋ยวนี้นะุยฮวา” อฮยอนพยายามยุยื้อแรระาอเาพร้อมับบอ้วยวาุัน “ุยฮวาปล่อยัน่ะ” นัวเล็ยัพยายามิ้นรนสู้ับแรมหาศาลอเา
“ถ้าุไม่รีบึ้นรถผมะูบุโว์รนี้แหละ” ยฮวาบอหน้าายแ่ำพูอเาลับทำให้อฮยอนไ้แ่เบิาว้าอย่าไม่เื่อับวามเ้าเล่ห์อเา “หรือว่าุอยาะให้ผมูบุรนี้” ใบหน้าหล่อเหลาโน้มัวลมาอย่าใพลันทำให้อฮยอนสะบัแนออาฝ่ามือหนา่อนะเินอ้อมไปึ้นรถ้วยวามไม่พอใ
ลอระยะทาที่ถูปลุมไป้วยวามเียบันมีเพียแ่เสียลมหายใเหนื่อยอ่อนถูพ่นออมาเป็นระยะานัวเล็ที่อัอั้นันใับ้อบัับและวามเอาแ่ใอายหนุ่ม้าน้า
“ะไปที่ไหน่ะ”
“ทำไมวันนี้ถึไม่รอผม” ยฮวาบอพร้อมับเบนสายามาำเลือมอน้าน้าที่เอาแ่นั่ออเบือนหน้าออไปยั้าทา
“ันไม่อยารบวนุ แล้ว็เป็นุไม่ใ่หรือะที่บอะไม่มาให้ันเห็นหน้าอี แล้วเหุผลอะไรันถึวระ้อรอไปพร้อมับุ”
“นีุ่ำลัไม่พอใอะไรผมหรือเปล่า?”
“ไม่นิ่ะ ันมีสิทธิ์อะไรที่ะไม่พอใในัวุ” อฮยอนบอเสียนิ่พยายามวบุมวามรู้สึประหลาที่ถูถ่ายเทออมาทาำพูและน้ำเสียล้ายับเธอำลัไม่พอใับำพูอเาเมื่อืนที่ผ่านมา
“ุใส่ใำพูอผมนานั่นเลยหรือไอูฮยอน”
“วะ…ว่ายัไนะ่ะ”
“ำพูและท่าทาอุำลัสื่อให้ผมเ้าใผิว่าุำลัไม่พอใที่ผมะไม่มาใหุ้เห็นหน้าอีแบบนั่นแหละ” ยฮวาบอ้วยน้ำเสียที่เ็มไป้วยวามพอใับท่าทาและน้ำเสียอเธอ “ไม่้อเป็นห่วผมทำแบบที่พูไว้ไม่ไ้หรอ”
“…”
“ผมะทำไ้ยัไันที่ะไม่มาเอหน้าุ” สายามสบสายาลมใสที่ลามามอเา้วยวามไม่เ้าใ “ผมหิวแล้วเราไปหาอะไรทานันีว่า” ยฮวาลี่รอยยิ้มว้าะเลื่อนัวรถหลัาสัาไฟเปลี่ยนสี
“มะ…ไม่่ะ”
“ผมะไม่อรถนว่าะถึปลายทา” ยฮวาบอเสียเ้มพร้อมับลอบมอมูเรียวสวยยับเ้าออ้วยวามไม่พอใ “เรามาีันเถอะรับ ผมไม่อยาะทะเลาะับุอีแล้ว” น้ำเสียอ่อนโยนวิวอนร้ออทำให้อฮยอนไ้แ่มวิ้วมอ้วยวามไม่เ้าใ
“…”
“ผมรู้ว่าุไม่อยาะเป็น ‘พี่น้อ’ ับผม และแบบนั่น…” ยฮวาเทียบรถอเรียบร้อย่อนะเอี่ยวัวมาสบสายานัวเล็ที่มอเา้วยวาประายแวววับ “ผมยินีเป็น ‘นรั’ ให้ับุนะอูฮยอน”
“ไม่ล่ะ”
“ผมริันะและ็ริใ้วย” ยฮวาบอเสียหนัแน่นลอบ้อมอลึลไปในนัยน์าลมใสที่สั่นไหววูบวาบ “ผมะทำใหุ้ยอมรับผมในานะ ‘นรั’ ให้ไ้อูฮยอน”
“ุพูแบบนี้ับทุนหรือเปล่าะ?”
“ผมพูเพาะับุ…ที่ผมิว่าผมริใ้วย” ยฮวาบอพร้อมับอบุมมือเรียวไว้่อนะรวบึ้นมารผิวแ้มอัวเอ “ผมะพิสูน์ใหุู้”
“…” อฮยอนลั้นลมหายใพร้อมับพยายามวบุมัหวะารเ้นอหัวใที่เ้นเร่านเธอไ้แ่้อมอใบหน้า้าน้าอยฮวาราวับำลั้นหาำอบ่อำพูอเา “เอ่อ…่วยปล่อย้วย่ะ” อฮยอนรีบเบี่ยประเ็นทันทีที่นเ้าเล่ห์หันมาสบสายาับเธอล้ายับลัวว่าเาะับผิวามแปลประหลาอหัวใเธอ
อฮยอนลอบมุ่ยปาพ่นลมหายใยาวพรืะนัยน์าลมใสับ้ออยู่ที่แผ่นหลัแร่อนัวสู้านหน้าที่บัับู่เ็ให้เธอำยอมออมาับเาอย่าเลี่ยไม่ไ้
“เราะไปไหนันะ?”
“ผมมีเรื่ออยาะใหุ้่วยไ้หรือเปล่า?” ยฮวาเอี่ยวัวมาถามพร้อมับที่อฮยอนหยุเท้าะัใบหน้าแทบะฝัเ้าับแผ่นหลัอเา
“ไม่่ะ” หิสาวอบ้วยใบหน้าเรียบนิ่ไม่สนใใบหน้ามายที่เริ่มหิอ “ันไม่ว่ามาพอะทำเรื่อไร้สาระอุ”
“ุนี่ยัไันนะ ไม่ว่าเรื่ออะไรอผมุ็หาว่ามันไร้สาระไม่มีแ่นสาร”
“ไม่พอใ็เลิยุ่ับันไปสิ่ะ”
“หึ” ยฮวาแ่นหัวเราะะสบสายาับอฮยอนที่มอเาอย่าไม่มีใรยอมใร “ไม่-มี-ทา” นัวสูโน้มใบหน้าลมาเอ่ยำเน้นัพร้อมับเลิิ้วยียวน่อนะว้า้อมือเรียวเล็ให้เินามเาเ้าไปยัร้าน้าริมทา
บรรยาาศถูแ่อย่าเรียบหรูเล้าลอับเสียบรรเลเพลหวานหูพร้อมับลิ่นอายหอมหวานอน้ำหอมราาแพ
“มาทำอะไรที่นี้ะ?” อฮยอนบิมือออาารเาะุมพร้อมับวาสายามอรอบบริเวที่เ็มไป้วยเสื้อผ้าราาแพ
“่วยเลือุที่เหมาะสมับเธอให้้วยรับ” ยฮวาละทิ้ำถามออฮยอนแ่ลับหันไปบอพนัานสาวที่ยืนนอบน้อมอยู่มุมร้าน
“เิ่ะ” หิสาวพนัานผายมือเื้อเิอฮยอนที่ไ้แ่มวิ้วมอยฮวาอย่า้อารำอบแ่ารระทำอเธอราวับอาาศธาุเมื่อเาใันแผ่นหลับอบบาอเธอให้เินหายลับามพนัานสาวเ้าไป
อฮยอนมอามบรราุรารียาวสลวยที่พนัานสาวเลือับให้เธอื่นมพลันวามิลับนึโรธโทษผู้ายที่เป็น้นเหุให้เธอไม่มีทาเลือับารบัับโยไม่รู้สาเหุว่าเพราะอะไรเธอถึ้อมายืนอยู่รนี้แทนที่รอะเ้าเรียนในาบบ่าย
“ิันว่าุนี้เหมาะับุมาเลยนะ่ะ”
เรสยาวสีาวเผยลำอระหส่วนบนถูประับ้วยเล็เพรวาววับส่อระทบับแสไฟ ส่วนปลายถูปล่อยยาวละพรมผืนสีแสถูหยิบยื่นมารหน้าหิสาวที่ไ้แ่ียิ้มเหยเอบรับ
“ห้อลออยู่ทานี้่ะ”
อฮยอนำใเินไปามทาที่พนัานสาวพร่ำบอพร้อมับุเรสยาวถูัแวนไว้สำหรับารลอเป็นที่เรียบร้อย ร่าบา้อมอัวเอผ่านระเาบานให่ที่สะท้อนวาลมใสเป็นประายระยิบระยับเหมือนับเล็เพราุ้านหลั
มือเรียวบาพยายามปลเปลื้อุ้านหลัอัวเอ้วยวามำใะที่ในใลับพ่นำ่อว่า่อานัวาร้วยวามเ็บใ แ่เธอปิเสธไม่ไ้เลยว่าแววายาม่ำืนที่ผ่านมาอเาเผลอทำให้หัวใวน้อยวูบไหวอย่าน่าประหลาใ
“รี๊!”
อฮยอนรีร้อเสียหลทันทีที่บานประูผ้าถูเปิออพร้อมับร่าสูุ้นา้าวเ้ามา้วยใบหน้าร้อนรนพลันมือเรียวำเรสัวยาวไว้แน่นระับับหน้าอ้วยวามหวาหวั่น
“เห้ย!”
“ออปะ…” ริมฝีปาบาถูทาบทับ้วยฝ่ามือหนาพร้อมับแผ่นหลับอบบาฝัแน่นเ้าับแผอแร่สัมผัสไ้ถึัหวะหัวใและลมหายใร้อนอุ่นที่รรินแผ่วเบาอยู่ที่ใบหู
อฮยอนเบิาว้าับสถานาร์ลืนไม่เ้าายไม่ออับสภาพที่รุ่มร่ามอัวเอและวามใล้ิในระยะสั่นลอนัหวะหัวใที่ลบเสียลมหายใที่หนัหน่วอเาและเธอ
-100%-
มา่อให้แล้ว่ะ อนนี้พี่ยเ้ามาไม่ถูัหวะเลยนะ หึหึ ไม่รู้หลบอะไรมา 55
เนื้อเรื่อไรเอร์ำเนิน้าไปใ่ไหม ไม่อยาให้ถึมาม่าเร็ว อิอิ > <
แล้วะรีบมา่อให้นะ่ะ อมเม้นิมให้้วยน่า อบุสำหรับำลัใีี่ะ
และแล้ว…อิพี่ย็ทำไม่ไ้และลับมาเ็มรูปแบบประาศันัเน 555
ไม่ไหวนะพี่ยใไม่แ็พอ อิอิ น้ออ็ไม่เ็บอาารไม่พอใเลย > <
ฝาิาม้วยน่า่ะ ไรเอร์ะรีบมา่อให้น่า ไม่่อยมีเวลาเลย ^^
ความคิดเห็น