หนึ่งชาติสองภพ แม่มดแห่งสยาม

- โปรย -

“เกิดอันใดขึ้น” นางกระซิบ เขาเพียงแต่ส่ายหน้าและมอบรอยยิ้มให้ พร้อมด้วยถ้อยคำที่แม้นางตายก็มิอาจลืม

“หากเบื้องล่างหุบผามีความตาย ข้าจักโดดลงไปกับเจ้า แลหากเบื้องหน้ามีกองเพลิง ข้าจักเดินไปพร้อมเจ้า”

xxxxxxxxx

“เจ้าเป็นแม่มด!”

“ข้าขอโทษ”

“เพื่อเจ้า... พวกข้าทั้งหมดกลับมาเพื่อช่วยชีวิตเจ้า... กลับต้องมาตาย! ข้าไม่ยกโทษให้เจ้า ไม่มีวัน... ข้าขอสาบาน ให้เกิดเป็นคนหรือเดรัจฉาน ข้าขอเกลียดชังเจ้าไปทุกภพทุกชาติ แลจักฆ่าเจ้าด้วยมือข้าเอง!”

หนึ่ง... สูญสิ้นในมนตรา

หนึ่ง... ดับดิ้นในกองเพลิง

xxxxxxxxx

“ถ้าผมทำเพื่อส่วนรวมจริง คงไม่พาส่วนรวมทั้งหมดกลับมาตายเพื่อช่วยคุณ แล้วถ้าผมไม่รักคุณผมจะทำเรื่องแบบนั้นไปเพื่ออะไร ยอมตายในกองไฟกับผู้หญิง...” เขาเหยียดยิ้มอย่างไม่ค่อยเห็นด้วย “ตายเพราะเรื่องโง่ๆ แค่นั้นน่ะเหรอ”

ห้าร้อยปีที่ผ่านมา มันนานมากพอจะทำให้เธอรู้ว่าความรักคืออะไร ไม่ใช่แม่มดวัยเด็กสาวอย่างเมื่อก่อน หากแต่ถามถึงความรู้สึกของชายคนนั้นที่มีต่อเธอ

“เรื่องนั้นช่างเถอะ ถึงจะเป็นคุณ ก็เป็นคุณในชาติก่อน ยังไงคุณก็ตอบเรื่องนี้แทนเขาไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่รู้ด้วย ไม่ได้อ่านใจเขานี่”

ประโยคหลังสะกิดความคิดชายหนุ่มเข้าอย่างจัง

“คุณอ่านใจได้?”

ไอรีนยักคิ้ว “ได้สิ มีไม่กี่อย่างหรอกที่ฉันทำไม่ได้”

xxxxxxxxx

“ยิ่งมองแม่มด ก็ยิ่งลุ่มหลงนะคะ เป็นมนต์เสน่ห์ที่ไม่จำเป็นต้องร่ายคาถา”

คำเตือนเรียบๆ นั้นมาพร้อมกับดวงตาคู่กลมที่ช้อนขึ้นสบ ไอรีนคิดว่าคงได้เห็นสีหน้าตกอกตกใจของเขา แต่ไม่เลย ใบหน้าของศิมันตร์เรียบสนิท และยังคงต้องมองเธอโดยไม่หลบตาไปแม้ว่าจะถูกจับได้

“ผมคงไม่ลุ่มหลงผู้หญิงที่กินสามชั้นจนปากมันหรอก”

xxxxxxxxx

‘หากเบื้องล่างหุบผามีความตาย ข้าจักโดดลงไปกับเจ้า แลหากเบื้องหน้ามีกองเพลิง ข้าจักเดินไปพร้อมเจ้า’

น้ำเสียงนั้นที่หยั่งลึกลงในใจพลันชัดเจนขึ้นมาในความคิดอีกครั้ง ไอรีนยิ้มนิดๆ

“สมัยนี้ไม่มีหุบผา ไม่มีกองเพลิงแล้ว มีแต่ระเบิด แต่ฉันก็จะอยู่กับคุณ”

- หนึ่งชาติสองภพ แม่มดแห่งสยาม โดย มนุษยา -