ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : บทที่ 7 ถูกยิง เล่าเรื่อง
บทที่ 7 ถูกยิง เล่าเรื่อง
(บรรยายโดยโซเฟียอีกตามเคย)
วันนี้เป็นวันที่ 8 แล้วที่โรงเรียนซาบะเปิดเทอมมา เราเป็นที่รู้จักไปทั่วโรงเรียน เพราะเก่งยิงปืน555+ แถมมีเพื่อนเยอะขึ้น แต่ปลิงสองตัวก็ยังคงเกาะติดเรา ฉันคิดขณะเตรียมของไปเรียน ฉันหยัดหนังสือที่ใช้เรียนวันนี้ลงกระเป๋า ฉันเดินออกจากห้องมา และก็เจอกับปลิงตัวที่หนึ่งที่นั่งรอฉันอยู่ นั้นก็คือฟราสออส
“มาแล้วหรอ ธีอาร์ ไปเถอะ โซบะ มันรออยู่หน้าห้อง” ฟราสออสพูด และดึงฉันไปข้างนอกห้อง ฉันละเบื่อสองคนนี้จังเลย แต่ก็รู้สึกดีที่ฟราสออสยอมเรียกชื่อธีอาร์
“สวัสดี อาร์ ฟราสออส ไปเรียนกันเถอะ” ปลิงตัวที่สองพูด และช่วยผลักฉันไปที่ห้องเรียน พวกฉันเดินไปที่สนามฟุตบอลแล้ว อยู่ฉันรู้สึกเจ็บไหล่ข้างซ้ายขึ้นมา ฉันปล่อยมือจากฟราสออสและวิ่งไปดูจุดที่คนร้ายน่าจะยิงปืนมา แต่ไม่พบ ฉันกุมแผลเอาไว้ อย่างแน่นหนา ฟราสออสกับโซบะวิ่งมาดูฉัน
“ธีอาร์ เป็นอะไรไป” ฟราสออสพูด อย่างเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรเลย” ฉันพูด เพื่อให้ทุกคนวางใจ แต่ไอ้ปลิงสองตัวก็เข้ามาเดินสำรวจรอบๆตัวของเรา
“ไม่เป็นอะไรได้ไง เธอเลือดออกที่ไหล่ซ้าย ไปห้องพยาบาลกันดีกว่า” โซบะพูด เค้าส่งสายตามาที่แผลที่แขนของฉัน เซง เจอจนได้
“ไม่ เราไม่ไปห้องพยาบาลให้เป็นเป้านิ่งหรอก” ฉันพูด ฟราสออสมองหน้าเรา โซบะมองเราและเบิกตากว้าง
“หมายความว่าไง ธีอาร์” โซบะพูด เขาคงตกใจน่าดูละที่ฉันพูดออกไปแบบนั้น เฮ้ย
“ไว้เลิกเรียนเราจะเล่าให้ฟัง อีก 10 นาทีก็เข้าห้องแล้ว เรารีบไปกันเถอะ” ฉันพูด แต่โดยไอ้ฟราสออสดึงไว้ก่อน “ดึงทำไม ฟราสออส” ฉันพูดพรางมองหน้าของฟราสออส
“นายจะไปทั้งที่ยังไม่ได้ทำแผลหรอ” ฟราสออสถาม
“ใช่ ทำไมอะ” ฉันพูด ไอ้ฟราสออสดันเรานั่งลงกับพื้น และใช้คาถาเอากระสุนออก ต่อด้วยเอาผ้าพันแผลที่มาจากไหนก็ไม่รู้มาพัน
“เราว่าไปกันเถอะอีก 5 นาทีเข้าเรียนแล้ว” โซบะพูด เค้าดึงฉันขึ้นพร้อมกับฟราสออส และทั้งสองคนก็ลากเราวิ่งไปที่ห้องเรียน วันนี้เราก็เกือบเข้าห้องไม่ทัน
ทำไมนะ ทำไมนะ เวลาต้องผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้เป็นตอนเย็นแล้ว วันนี้โซบะเข้ามาที่ห้องของเรา เพื่อจะฟังเรื่องที่เราจะเล่าให้มันฟังว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเราทั้งสามนั่งกันอยู่บนโซฟา
“เราจะเล่าให้นายฟัง แต่นายต้องเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ถ้านายเปิดปากบอกใคร เราจะสั่งฆ่านาย เข้าใจไหม” ฉันพูดขู่ไอ้โซบะ
“เราสัญญาว่าเราจะไม่บอกใคร ว่าแต่ทำไมฟราสออสไม่ต้องสัญญาล่ะ” โซบะมันพูด แถมทำหน้าตาบ้องแบ้วอีกต่างหาก เราจะบ้าตายกับการต้องมันอยู่แล้วนะ
“ก็เพราะว่ามันรู้เรื่องของเราตั้งแต่วันแรกแล้ว และอีกอย่างเราก็ทำอะไรมันไม่ได้เพราะมันเป็นเจ้าชาย” ฉันพูด เซงต้องมานั่งอธิบายให้กับคนขี้สงสัย
“อืม” โซบะมันพูด และพยักหน้า
“เราต้องบอกนายก่อนว่า เราเป็นผู้หญิง ชื่อจริงของเราคือโซเฟีย ธีอาดอร์ เจ้าหญิงแห่งนาเธียส เรื่องมันมีอยู่ว่า วันหนึ่งเราไปเที่ยวกับเพื่อนของเรา และเราได้เข้าไปรับประทานอาหารในร้านแห่งหนึ่ง เพื่อนเราอยากถ่ายรูป เราเลยถ่ายให้ และมีผู้ชายคนหนึ่งมาบอกให้เราลบรูปออกไป เราไม่ลบ ทำให้เค้าโกรธ จะฆ่าเราแต่เรากับเพื่อนก็ใช้อาวุธขู่เค้ากลับ ทำให้เค้าโกรธ และเค้าคนนั้นก็คือตาสโกศ กีวี เค้าก็เลยสั่งฆ่าเรา เพื่อจะปิดปากเรื่องรูป เราก็ไม่รู้นะว่ารูปสำคัญยังไง เราเลยต้องย้ายโรงเรียนมาเรียนที่นี้ รู้แล้วนายก็เหยียบเอาไว้เลย ถ้านายบอกคนอื่นก็เตรียมหัวขาดได้เลย” ฉันพูด ฟราสออสยังคงนั่งปกติ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไอ้โซบะนิ่งสนิทไปแล้ว แถมอ้าปากค้างอีกต่างหาก ฉันเลยต้องไปเขย่าตัวของโซบะ
“อะไร” โซบะพูด
“จำที่ฉันบอกให้ดี ไม่งั้น...” ฉันพูด และทำท่าเชือดคอ “ไปกลับห้องไปได้แล้ว” ฉันไล่โซบะกลับห้อง โซบะเดินออกจากห้องไป ฉันปิดประตู เฮ้ย ฉันถอนหายใจ
“เป็นไรไป โซเฟีย” ฟราสออสพูด ฉันเดินกลับมานั่งข้างฟราสออส
“เปล่า เราแค่อยากให้เรื่องนี้จบเร็วๆ เราเบื่อ เราไม่อยากถูกตามล่าอีกแล้ว นายช่วยเราด้วยนะ” ฉันพูด วันนี้ฉันรู้สึกเหนื่อย จนสามารถนอนตรงนี้ได้เลย
“ฉันจะช่วยเธอเอง” ฟราสออสพูด
(ตอนนี้ผู้บรรยายของเราหลับไปแล้ว ผู้บรรยายของจริงคงต้องออกโลงแล้ว อิอิ) โซเฟียนอนหลับไปแล้วบนโซฟา “เฮ้ย...เธอคงเหนื่อยนะสิ” ฟราสออสพูด เขาลูบหัวมาซ่าสองสามที ก่อนที่จะอุ้มโซเฟียขึ้น
ฟราสออสเดินไปที่ห้องนอนของโซเฟีย เค้าเปิดประตูออกมา และวางโซเฟียไว้บนเตียง ต่อด้วยเอาผ้าห่มห่มให้โซเฟียจนถึงคอ “หลับฝันดีนะ โซเฟีย” ฟราสออสโน้มตัวไปกระซิบที่หูของโซเฟีย เขาหอมแก้มโซเฟีย ซึ่งมีหรือคนที่หลับอยู่จะรู้ แต่มีอาการพลิกตัวเล็กน้อยออกมาแทน ฟราสออสเดินออกจากห้องของโซเฟียไปที่ห้องตัวเอง แล้วหลับไป
*********************************
nut zameE _N
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น