"กุ๊งๆๆฮยองได้ทุนไปเรียนต่อละเย้ๆๆๆๆ"
"ไปเรียนต่อ?"
"ใช่ๆไปเรียนต่อที่นิวซีแลนด์ละ"
"ฮยองทำไมฮยองไม่บอกผมเลยละว่าจะไปเรียนต่อ!!"
"ก็ฮยองกะจะเซอร์ไพร์กุ๊งอะดีใจกับฮยองหน่อยสิน๊าๆๆๆๆ"
"แล้วฮยองไปนานเท่าไหร่อะ"
"2ปี"
"ฮะ!!2ปี"
"อืม2ปีทำไมหรอ??"
"แบบนี้ผมก็คิดถึงฮยองแย่นะสิผมทนไม่ได้หรอกนะ"
"เด็กน้อยอดทนหน่อยสิกุ๊งของแฮมจี้2ปีมันแค่แปปเดี๊ยวเอง"
"อดทนหน่อยนะแฮมจี้่ฮยองจะรีบกลับมากอดกุ๊งแน่นอนสัญญา"
"สัญญาเเล้วนะแฮมจี้ฮยองของกุ๊ง"
"กุ๊งจะอดทนรอนะครับโชคดีนะครับ"
แค่2ปีอดทนหน่อยละกันแค่นี้เองไม่ตายหรอก!!
.
.
.
.
.
.
ไม่ตายก็บ้าแล้ววววววว!!!!
....................................................................................................................................
2ปี...
2ปีแล้วที่ผมต้องนั่งเหงาอยู่ในห้องคนเดียวเเละโดดเดี่ยวทั้งเหงาและคิดถึงคนที่อยู่ไกลที่ยังไม่มีสัญญาณว่า
จะกลับมา.....เฮ้ออออออ
ผม"อิม ชางกยุน"ชายหนุ่มที่ตอนนี้กำลังนั่งเหงาง่อยอยู่ในห้องภายในคอนโดที่ผมซื้อไว้เพื่อที่จะอยู่กับแฟน
กันสองคน....ใช่ฮะผมมีแฟนเเล้ว แฟนผมน่ารักด้วยนะจะบอกให้
เขาชื่อ"ยู กีฮยอน"เขาอายุมากกว่าผมแต่ทำไมรู้สึกนิสัยเขาเด็กกว่าผมมากทำไมน่ะหรอครับ
คือฮยองเขาไม่ค่อยเรียกชื่อจริงของผมหรอกเขามักจะเรียกผมว่า"กุ๊ง"และมักจะแทนตัวเองว่า"แฮมจี้ฮยอง"
แต่ก็แทนบางเป็นบางครั้งอะนะส่วนกุ๊งเนี่ยเรียกทุกวันเรียกทุกครั้งจนผมเกือบไปแล้วว่าตัวเอง
ชื่อว่าอะไร5555555555
อ่า-----
พอนึกถึงเรื่องของฮยองแล้วรู้สึกคิดถึงขึ้นมาเลยแฮะ
ตามจริงเขาน่าจะกลับมาที่เกาหลีได้เเล้วนะในเมื่อจอนนี้ก็ครบ2ปีที่ไปเรียนต่อเมืองนอกแล้วแต่เขาก็ยังไม่มีทีท่าว่า
จะโทรให้ไปรับหรือโทรมาบอกว่ากำลังเดินทางมานะเฮ้อ รู้งี้ผมน่าจะไปเรียนด้วย
แต่ทำไงได้ผมเพิ่งจะปี2นี่นา
กริ๊งงงงงงง
!!!!!!!!!!!!!
"กีฮยอนฮยองแน่ๆเลย!!!"
ตอนที่ผมกำลังเหม่อๆนึกอะไรไปเรื่อยเปื่อยจู่ๆก็มีเสียงจากมือถือผมดังขึ้นผมเลยดึงสติกลับมา
จากที่มันเริ่มจะลอยไปไกลถึงดาวอังคารแล้วและคิดเองเออเองว่าต้องเป็นสายจากแฟนที่น่ารักของผมแน่ๆ
ดีใจจังคงจะโทรให้ไปรับที่สนามบินสินะเอ๊หรือว่าจะบอกว่ามาถึงเเล้วแบบเซอร์ไพร์ไรเงี้ย
แต่
.
.
.
.
"กบแชวอนซ่อนสติ"
ผมโครตจะคิดผิดเบอร์ที่โทรเข้ามาไม่ใช่แฮมจี้ฮยองสุดที่รักของผมแต่ดันเป็นสายจากเทพเจ้ากบ(ฮยองวอนฮยอง)
สุดเคารพของผม(มีความตั้งชื่อให้ฮยองอย่างกวนXXX)ไม่อยากจะรับเลยอารมณ์นี้ถ้าไม่ใช่คนที่อยากคุยด้วย
ก็ไม่อยากรับหรอกแต่เพราะเห็นฮยองเป็นเจ้าแห่งกบเอ๊ย!!รุ่นพี่หรอกนะรับก็ได้
***ถ้าจะถามว่าไมผมถึงเรียกแบบนั้นตอบง่ายๆครับหน้าฮยองเขาเหมือนกบ***
ติ้ด
"ฮัลโลครับฮยอง"
"กยุนอยู่ห้องป่าว?"
"อยู่ฮะมีอะไรรึเปล่า?"
"พอดีเลยคือฮยองอยากให้เราไปเอาของให้ฮยองหน่อย"
"แล้วทำไมฮยองไม่ไปเองอะ?"
"ฮยองขี้เกียจจบปะ!"
"................."
"เอาน่าที่ๆจะให้ไปเอามันอยู่แถวๆคอนโดของนายนี่ไปซื้อให้ฮยองหน่อย"
"อยู่ตรงไหนละฮะ?"
"มันอยู่ที่ห้างXXแถวคอนโดนายอะ"
"แล้วไมมันมาอยู่ที่ห้างเเถวคอนโดผมอะ?"
"ก็ฮยองไปช้อปที่นั้นไงแล้วฮยองสั่งของไว้เขาพึ่งเอามาให้วันนี้ฮยองไม่ว่างไปเอา"
"แล้วไม...."
"โอ๊ยยยยย เลิกเป็นเจ้าหนูจำไมแล้วไปเอาของให้ฮยองได้แล้วไป๊เอามาให้ที่บ้านฮยองนะ"
"เดี๊ยวฮยอง!!"
ติ้ด~~
เฮ้ออออออออออ
ถอนใจเป็นรอบที่ร้อยหลังจากได้รับคำสั่งมาจากเจ้าพ่อกบเเล้วผมมีความสงสัย(ยังไม่เลิกสงสัยคะ)
ว่าทำไมต้องเป็นผมที่ต้องถ่อสังขารลุกไปห้างทั้งๆที่โครตจะไม่มีอารมณ์เพื่อที่จะไปเอาของให้ด้วยนะ
ให้ตายเหอะ
"แต่ก็ดีเหมือนไปเดินผ่อนคลายจะได้ไม่ต้องนั่งคิดถึงเยอะ"
"เดี๊ยวคิดถึงบ่อยจะเป็นบ้าเอา"
ผมพึมพำขึ้นมาก่อนที่จะเดินไปเปลี่ยนเสื้อและมุ่งสู่ห้างเพื่อไปเอาของให้ฮยองวอนฮยอง(เทพเจ้ากบ)
และก็เพื่อให้ผมหยุดฟุ้งซ่านเรื่องกีฮยอนฮยอง(คิดถึงเยอะเดี๊ยวเป็นบ้า)
แต่ผมคิดผิดเป็นรอบที่สองที่ไปห้างนี้เพราะที่นี่มันคือที่ๆผมและกีฮยอนฮยองมาเดทด้วยกันบ่อยๆ
ผมว่าผมคงต้องฟุ้งส่านตลอดการเดินห้างเเละเป็นบ้ามากขึ้นแน่ๆเพราะ..ความคิดถึงและความทรงจำเนี่ยแหละ
@ห้าง
ตอนนี้ผมได้มาเข้ามาสู่ห้างแห่งความทรงจำเเล้วครับสิ่งที่ทำได้คือรีบไปเอาของที่ท่านกบได้สั่งผมไว้แต่
เดี๊ยวผมหยิบริสของที่ท่านกบส่งให้ผมในแชทก่อน
"รายการที่ต้องไปเอามาให้"
"ร้องเท้าไนกี้ที่ร้านOOO"
"เสื้อโค้ทที่ร้านXX"
"น้ำหอมที่ร้านVVV"
"กางเกงใน????!!!!!"
หะ!!!ผมเพ่งมองรายการสุดท้ายที่เขาบอกผมมากางเกงในเนี่ยนะอะโห่นึกสภาพสิครับให้ผมเดินดุ่มๆไปหน้าร้าน
แล้วบอก"ผมมารับกางเกงในที่คุณฮยองวอนสั่งไว้ครับ"งั้นหรอบางทีก็ไม่ใช่นะฮะ
ติ้ง!!
"กางเกงในไม่ต้องนะฮยองส่งผิดแชท"
อ่อเขาส่งผิดเเชทฮื้มมมเเล้วตอนเเรกเขาจะส่งให้ใครละนั้น...แล้วมันใช่เรื่องของผมไหมละครับชั่งเหอะ
(ตอนนี้เริ่มบ้าละ)
หลังจากดูรายชื่อของเสร็จเเล้วผมก็เดินไปที่ร้านแรกร้านร้องเท้าไนกี้..มาถึงต้องนี้ทุกึนอาจจะส่งสัยก็ได้นะว่าทำไมผมต้องคิดถึงคนนั้นขนาดนี้ด้วยไม่ได้โทรคุยกันเลยหรอคำตอบคือคุยครับคอลหากันบ้างเวลาที่เขาว่าง
แต่หลังๆมานี่ก็ไม่ได้คุยไม่ได้คอลเพราะใกล้จะจบเเล้วนี่ครับทางนั้นเขาเลยยุ่งๆยิ่งวันนี้ไม่มีข้อความ
รึสายโทรเข้ามาเลยสักนิดเฮ้อออออ
บทจะน้อยใจผมก็ใช่เล่นนะฮะ....
.
.
.
ร้านร้องเท้า
"สวัสดีครับผมมาเอาร้องเท้าที่คุณฮยองวอนสั่งไว้ครับ"
"สวัสดีคะของคุณฮยองวอนใช่มั้ยคะอืม....นี่คะ"
"ขอบคุณครับ"
"เอ่...วันนี้คุณลูกค้ามาคนเดียวหรอคะปกติจะมีคนที่น่ารักๆมาด้วยนี่นา"
".....พอดีเขาไม่ว่างนะครับ"
ผมพูดจบเเละรีบเดินออกจากร้านนั้นเพื่อไปร้านต่อไปใช่ว่าผมจะโกรธอะไรเธอคนนั้นหรอกนะฮะ
แต่พอเธอพูดความคิดถึงและความทรงจำมันตรงดิ่งมาเลย
ร้านนี้ผมและกีฮยอนฮยองก็มาบ่อยเพราะเจ้าตัวชอบที่จะซื้อร้องเท้าสะสมไว้มากๆ
ซื้อไว้บางทีเขาก็ไม่ได้ใส่นะครับ
"กุ๊งแฮมจี้ฮยองอยากได้คู่นี้จัง"
"ฮืมฮยองที่บ้านก็เต็มตู้อีกอย่างคู่นี้ก็มีแล้วนะครับ"
"คู่นี้ยังไม่ซะหน่อย"
"ยังไม่มีอะไรกันครับฮยองเดี๊ยวกลับไปบ้านไปค้นเลยเอ้า"
"ของแฮมจี้ฮยองอะมีแล้วแต่กุ๊งยังไม่มีนี่"
"นี่แฮมจี้จะซื้อให้กุ๊งนะจะได้มีใส่คู่กันไง"
"ไม่เห็นต้องซื้อเลยนี่นา"
"กุ๊งไม่อยากใช้แบบเป็นคู่กันหรอ"
"แค่ฮยองอยู่ข้างๆผมตรงนี้ก็เป็นของคู่กันและกันอยู่เเล้วละฮะ"
อ่าาาา....ทำไมตอนนั้นผมเลี่ยนจังเนี่ยนึกๆแล้วก็เขินแฮะตอนนั้นหลังจากพูดแบบนั้นจบเจ้าตัวก็ฟาดผมใหญ่เลย
ฟาดเเบบเเก้เขินอะนะทำไมน่ารักแบบนี้
คิดถึงจัง...
ร้านเสื้อโค้ท
"สวัสดีครับผมมาเอาของของคุณฮยองวอนครับ"
"สักครู่นะคะ"
ระหว่างที่ผมรอของผมก็เหลือบไปมองเสื้อโค้ทตัวหนึ่งมันมีสีชมพูอ่อนๆน่ารักๆทำให้ผมนึกคนที่มี
สีผมไม่ต่างอะไรไปจากเสื้อโค้ทตัวนี้เลย
"เสื้อตัวนั้นกำลังเป็นที่นิยมเลยนะคะสนใจมั้ยคะ?"
"อะ....เอ่อไม่หรอกครับแฮะๆ"
"งั้นหรอคะนึกว่าอยากจะซื้อให้แฟนใส่สะอีกนี่คะของที่สั่งไว้คะ"
ก็อยากซื้ออยู่หรอกนะแต่ก็ยังไม่รู้ว่าเจ้าตัวจะกลับมาเมื่อไรนี่นาแต่พอคิดดูอีกที
"เสื้อตัวนี้ราคาเท่าไหร่ฮะ?"
"กุ๊งเสื้อโค้ทของแฮมจี้ฮยองมันไม่อุ่นแล้วอะ"
"แล้วไงละครับ?"
"ก็แหม่..ก็แฮมจี้ฮยองไม่ชอบเลยนี่นาอยากได้ตัวใหม่จัง"
"จะไปซื้อหรอครับ?"
"อือ..แต่ไว้คราวหลังดีกว่ายังไงซะแฮมจี้ฮยองก็ไม่ค่อยได้ใช้หรอก"
"อ้าว..ทำไมละครับฮยองขี้หนาวนี่นาเดี๊ยวผมพาไปซื้อ"
"ไม่อะ..ก็แฮมจี้ฮยองมีอยู่นี่"
"ตัวที่ไม่อุ่นเนี่ยนะ?"
"ป่าว..ก็แฮมจี้ฮยองมีกุ๊งอยู่แล้วไงเนี่ยแหละเสื้อโค้ทอุ่นๆชั้นดีของแฮมจี้ฮยอง"
หวานนนไม่หยักกะรู้แฟนผมเขาจะหวานได้โล่ขนาดนี้น่ารักจริงๆสงสัยกลับมาต้องชิมความหวานสักหน่อย
แล้วแฮะ(เริ่มหื่นแล้วครับตอนนี้)
คิดถึงอีกแล้ว...
ร้านน้ำหอม
"สวัสดีครับผมมาเอาน้ำหอมที่คุณฮยองวอนสั่งไว้ครับ"
"สักครู่นะคะ...นี่ค่ะของที่คุณฮยองวอนสั่งไว้"
"สองอันเลยหรอครับ?"
"ค่ะอันหนึ่งของที่คุณฮยองวอนสั่งไว้อีกอันเป็นของขิ้นพิเศษคะ"
"อ้อครับขอบคุณมากนะครับ"
ชิ้นพิเศษหรออื้มคงเป็นเพราะฮยองวอนฮยองเขามาใช้บริการบ่อยมั้งเขาเลยแถมให้
แต่มันเป็นกลิ่นที่ผมชอบนี่นาคงจะหยิบๆมาให้ละมั้ง(คิดตื้นมาก)กลิ่นนี้มันเป็นกลิ่นที่ผมใช้ประจำ
และก็มีคนๆหนึ่งชอบดมมากๆเหมือนกัน(นี่ก็อย่าคิดลึกเกินเหตุนะครับ)
"กุ๊งอย่าลืมฉีดน้ำหอมนะ"
"ทำไมละครับผมไม่ลืมหรอก"
"ก็ไม่ทำไมหรอกเดี๊ญวกุ๊งของแฮมจี้ฮยองจะไม่หอมแค่นั้นเอง"
"แล้วไม่กลัวคนอื่นจะมาตอมผมหรอ?"
"...ฮึ...ไม่ให้ตอมหรอกกุ๊งเป็นของแฮมจี้ฮยองเท่านั้นไม่ให้ตอมไม่ดมหรอกน่าชิ"
น่ารัก..ไม่ว่าจะตอนไหนๆก็น่ารักชะมัดเลยให้ตายเหอะ
คิดถึงมากถึงมากที่สุด......
ไม่ไหวเเล้วครับตอนนี้ความคิดถึงมันพุ่งสูงปรี้ดมากกกกหลังจากที่ออกจากห้างมาแล้ว
ผมก็รีบขับรถตรงดิ่งไปที่บ้านของท่านกบทันทีเลยครับเพื่อที่จะได้เอาของไปให้เเล้วก็จะได้รีบกลับบ้าน
ไปคอลวิดีโอหาจะได้มีเวลาคุยกับเจ้าตัวได้นานๆ.
คิดถึง
คิดถึง
คิดถึง
คิดถึง
ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำๆนี้เต็มไปหมดเลยละฮะ
ติ้ง!!
"กบแชวอนซ่อนสติ"
"เอาของไปไว้ที่บ้านนายก่อนนะฉันติดธุระตอนนี้ไม่อยู่บ้าน"
ไง๊งั้น..ผมอ่านข้อความในช่วงที่กำลังจอดรถอยู่ตรงไฟแดงอยู่อ่าาเอาเถอะเขาให้ไปไว้บ้านก็โอเคเอาไปไว้
ละกันนะ..เท่านั้นผมจึงรีบหักรถกลับไปทางที่จะไปบ้านของผมทันที
ถ้าความคิดถึงมันพุ่งไม่ว่าใครก็มายุ่งกับผมไม่ได้เเล้วครับตอนนี้
ถึงคอนโดผมสักทีเอาละที่เหลือก็เเค่ขึ้นห้องไปเท่านั้น
"ห้อง...ไม่ได้ล็อคไว้หรอ"
ผมถามกับตัวเองทันทีเมื่อที่มาถึงห้องของผมแต่ว่านะผมก่อนออกจากห้องผมก็ล็อกไว้เรียบร้อยแล้วนี่นา
ขโมยหรอ??
ผมค่อยๆก้าวเข้าห้องไปที่ละนิดและเริ่มสักเกตุสิ่งผิดปกติข้างใน.....
"อะไรเนี่ย!!??"
ในห้องของผมถูกตกแต่งไปด้วยไฟประดับสีสันต่างๆกับลูกโป่งนับสิบๆลูกที่เรียงรายเต็มพื้น
มีริบบิ้นสีพาสเทลแต่งแต้มเต็มไปหมดพร้อมกับกลิ่นของอาหารที่หอมคละคลุ้งเต็มห้อง
คนที่จะเข้ามาในนี้ได้เเล้วทำแบบนี้ได้ผมว่ามีคนเดียวเท่านั้นละครับ
คนที่ผมนั่งรอนอนรออยู่ที่นี่มานาน2ปีเต็ม
คนที่ผมเฝ้ารอข้อความและสายโทรศัพท์
คนที่ผมสัญญาว่าจะรักเขา
คนที่ผมสัญญาที่จะรอเขา
คนที่ผมคิดถึง
คนที่ผมรัก
"ยู กีฮยอน!!"
"เซอไพร์ส กลับมาแล้วหรอกุ๊ง อย่าเรียกชื่อเต็มๆแบบนั้นสิแฮมจี้ฮยองไม่ชินนะ!"
ใช่จริงๆด้วยผมคิดถูกนั้นเขาจริงๆเขากลับมาแล้วและตอนนี้ก็กำลังยืนอยู่ข้างหน้าผม
กำลังพูดกับผมนี่ไม่ใช้ภาพ3Dแต่นี้คือเรื่องจริงและของจริงฮยองกลับมาแล้วแฮมจี้ฮยองของผม
กลับมาแล้วกลับมาหาผมแล้ว
"นี่ถ้าไม่ได้ฮยองวอนช่วยเนี่ยคงเซอไพรส์กุ๊งไม่ได้แน่ๆเลย"
นี่ท่านกบนั้นเดี๊ยวนะนี่คือแผนหรอแผนเซอไพร์สให้ผมหรอ
"กุ๊งไม่โกรธใช่ม๊าาที่ไม่โทรหารเลยวันนี้อะขอโทษนะ"
ผมทิ้งทุกอย่างลงพื้นทันทีแล้วตรงไปหาคนรักของผม
และน้ำตาก็เริ่มทิ้งตัวลงมาเหมือนกัน
"อะ..กุ๊งทิ้งลงพื้นแบบนั้นได้ไงนั้นมีน้ำหอมที่กุ๊งชอบด้วยนะเดี๊ยวก็แตกหรอก!!"
"ผมไม่สนหรอกนะของแบบนั้น!!"
"กะ..กุ๊งเป็นอะ..."
หมับ!!
"ผมน่ะ...ผม..ฮึก..คิดถึงฮยองมากๆเลยนะคิดถึงที่สุด"
"แค่ฮยองไม่โทรหาทั้งวันมานี่ผมก็โครตจะฟุ้งซ่านขนาดไหนกัน"
"ฮยองใจร้ายมากๆเลยนะ..อึก..ฮึก กุ๊งโกรธฮยองแล้ว!!"
ผมกอดคนตัวเล็กเอาไว้อย่างกับกลัวว่าเขาจะหายไปกอดเอาไว้อย่างแน่นหนา
ไม่อยากให้ไปไหนอีกแล้วไม่อยากรออีกแล้ว
"กุ๊งง่า..แฮมจี้ฮยองขอโทษนะไม่โกรธนะครับไม่งอแงนะครับกุ๊งของฮยอง"
"ฮยองกลับมาแล้วนะครับฮยองจะไม่ไปไหนแล้ว"
"ฮยองจะอยู่กับกุ๊งตรงนี้ที่นี่และตลอดไปนะครับ"
"ฮยองสัญญาแล้วนะครับ"
"ครับแฮมจี้ฮยองคนนี้สัญญากับกุ๊งว่าแฮมจี้จะไม่ไปไหนครับอิอิ"
"ฮยองครับ"
"ฮื้ม"
"I miss u คิดถึงนะฮะฮยองของกุ๊ง"
"...คะ..คิดถึงเหมือนกันแต่ไม่เอาหน้าเข้ามากะ..."
"ฮยองครับ"
"อะ...อะไรอีกเล่า"
"I love u รักนะฮะแฮมจี้ฮยอง"
"บะ...บ้า อุ๊ป"
ทิ้งให้คิดถึงตั้งสองปีคืนนี้ก็ขอคิดดอกเบี้ยสักหน่อยละกันนะครับฮยองของผม
***กรุณาอย่าปล่อยให้แฟนคิดถึงนานจัดเดี๊ยวเราจะซวย//แฮมจี้ไม่ได้กล่าวเอาไว้//***
END
.............................................................................................................................................
จบแล้วคร้าาาาาา
อันยองงง
จบไปอีกเเล้วสำหรับเรื่องสั้นอันนี้มาต่อแบบวันเว้นวันเลยแฮะๆ
เป็นไงคะชอบกันมั้ยเอ๋ยช่วงแรกก็มีอารมประมาณว่ากุ๊งของเราถามเยอะไปนี้สนึง5555
เยอะจนน่าจับแล้วยัดใส่กระเป๋ากลับบ้าน//ไม่ใช่ละ//
คู่นี้เป็นอีกคู่ที่เราชิปไม่หนักเท่าไหร่เเต่ก็เป็นคู่เรียลไม่แพ้โฮกี้นะจ้ะ
เรื่องนี้สำหรับไรท์แล้วมันก็มีหลายอารมปนกันไป
กว่าจะนึกมุกออกมาได้แฮะๆตอนลำลึกความหลังของกุ๊งก็แต่งไปเลี่ยนไปคะ
5555555555
อ่านเเล้วก็อย่าลืมคอมเม้นกันด้วยนะค้าาาาา
ให้กำลังใจกันนิดนึงเนอะรักนะคะ
ใครอ่านตอนนี้ก็
ชัลจาโย~~
ใครอ่านตอนเช้าก็
ซารังเฮโย~~~
(อันยองคะแฮะๆ)
เจอกันใหม่เรื่องหน้านะคะบ๊ายบาย.
