Fic reborn วันวุ่นๆของโกคุเดระกับอุริ - Fic reborn วันวุ่นๆของโกคุเดระกับอุริ นิยาย Fic reborn วันวุ่นๆของโกคุเดระกับอุริ : Dek-D.com - Writer

    Fic reborn วันวุ่นๆของโกคุเดระกับอุริ

    เจ้าอุริไม่ยอมเชื่อฟังโกคุเดระซะทีเลยต้องคิดแผนการ.. ใช่แล้ว! งานนี้ต้องล่อด้วยของน่าอร่อย!!

    ผู้เข้าชมรวม

    3,369

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    11

    ผู้เข้าชมรวม


    3.36K

    ความคิดเห็น


    12

    คนติดตาม


    9
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  12 ก.ย. 54 / 11:43 น.


    ข้อมูลเบื้องต้น
                                     นี่เป็นฟิคเกี่ยวกับโกคุเดระกับอุริแต่งขึ้นมาเพื่อฉลองวันเกิดให้ในวันที่9/9/2011

    แม้จะไม่เกี่ยวกับวันเกิดเลยก็ตามแต่อยากให้ผู้ที่ได้อ่านสนุกกับเรื่องนี้^^

    %%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

     
      


    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ


      "แง้วววววววววว"

      "โอ๊ยยยยยยย"

      เสียงร้องของแมว(?)กับคนดังออกมาจากสวนสาธรณะโกคุเดระกับอุริ
      สมิงวายุคู่ใจที่ฝึกยังไงๆก็ไม่เชื่องสักที 
      หน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยรอยข่วนของเจ้าเหมียวท่าทางเขาจะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว


      "โว้ยยยย พอกันที ไม่เอาแล้ววววว!!"


      "เป็นอะไรรึเปล่าโกคุเดระคุง?"ว่าที่รุ่นที่สิบของวองโกเล่แฟมิลี่เข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
      เพราะเสียงของหนุ่มหัวปลาหมึกลั่นดังซะจนประชาชนแถวนี้หนีหายเกือบหมด
      อีกนัยหนึ่งคือมาคุมไม่ให้อาละวาดไปด้วยน่ะสิ

      "ไม่มีอะไรหรอกครับรุ่นที่สิบ..คือว่าผมกำลังฝึกเจ้าอุริอยู่แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้เรื่องเลยน่ะครับ.."

      โกคุเดระเช็ดเลือดที่ไหลซิบอยู่บนหน้าด้วยมืออย่างลวกๆ

      สึนะได้แต่มองดูด้วยความเป็นห่วง...


      คืนนี้รีบอร์นเรียกผู้พิทักษ์วองโกเล่มารวมตัวกัน(ยกเว้นฮิบาริ)
      แต่ไม่บอกว่าจะพูดเรื่องอะไรสร้างความสงสัยให้ทุกคนยิ่งนัก

      "ดีจ้า ขอบใจที่มากันนะ!" 
      รีบอร์นยืนพูดบนโต๊ะของสึนะราวกับว่ามันคือเวทีทอล์กโชว์

      "จะบอกอะไรก็รีบบอกมาเถอะ" 
      สึนะเร่งให้เข้าประเด็นเพราะเขาอยากรู้เร็วๆว่าเป็นเรื่องอันตรายที่เขากลัวรึเปล่า?

      "ฮะ ฮะ น่าสนุกจัง"ยามาโมโตะหัวเราะได้ทุกที่ทุกเวลา


      "ชั้นอยากรู้ว่าพวกนายทุกคนสนิทสนมกับเหล่า แอนิมอล ริงก์ กันมากแค่ไหน?"


      "!?"
      คำพูดของรีบอร์นทำให้โกคุเดระถึงกับสะอึก เขา..ไม่สนิทกับอุริเลย...


      "ทำไมนายถึงอยากรู้เรื่องนี้ล่ะรีบอร์น?"
      สึนะโล่งใจที่ไม่ใช่เรื่องศัตรูและเขาก็ยิงคำถามที่ใครต่างก็สงสัย


      "เมื่อแอนิมอล ริงก์สนิทกับผู้ใช้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดึงความสามารถออกมาใช้ได้มากขึ้น"


      หลังอธิบายทุกคนต่างก็เรียกคู่หูของตนออกมา


      "โอ้วววววว ชั้นกับแกงการิวสนิทกันสุดขั้วเลย!!"เรียวเฮกอดคอกับจิงโจ้สวมนวมอย่างร่าเริง


      แผลบ แผลบ จิโร่เลียที่หน้าของเจ้าบ้าเบสบอลด้านบนมีนางแอ่นโคจิโร่บินวนอยู่
      ไม่ต้องอธิบายเลยว่าสนิทกันแค่ไหน


      โคลมอุ้มนกฮูกที่มีนามตามบุคคลอันตรายซึ่งถูกขังอยู่ในคุกเวนดีเซ่ มุคุโร่
      แม้ไม่มีใครรู้ว่าสนิทกันแค่ไหน แต่ดูจากโคลมที่อุ้มอย่างทะนุถนอมก็รู้ได้ทันทีว่าดูแลดีแค่ไหน


      "ก๊าก ฮ่า ฮ่า ฮ่า กิวด้งของคุณแรมโบ้น่ากินที่สุด!!"
      แรมโบ้ชม(?)วัวเหล็กตัวใหญ่ออกมาเกือบพังห้องสึนะ
      แต่โชคดีที่มันมีนิสัยสงบนิ่งกว่าผู้พิทักษ์แหวนอัสนีหลายร้อยเท่าห้องจึงปลอดภัยอยู่


      ฮิบาริกับโรล..ถึงไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ผู้พิทักษ์แหวนเมฆาเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้วคงจะสนิทกันไม่มากก็น้อย


      "โฮก..?"นัทสึทำตาแป๋วอยู่ในอ้อมกอดของสึนะ ช่างเป็นสิงโตน้อยที่แสนเชื่องต่างกับสมิงตัวน้อยของใครบางคน


      "...!?...โกคุเดระคุงไม่เรียกอุริออกมาเหรอ?"

      หนุ่มผมสีเงินตีหน้าเศร้าจนเพื่อนๆตกใจ
      "ไม่ใช่ไม่อยากเรียกหรอกครับ..แต่ผมรู้ว่าเจ้านั่นเกลียดผมถึงเรียกออกมาก็อารมณ์เสียเปล่าๆ"

      สึนะจำเรื่องเมื่อกลางวันได้เขาเข้าใจดี

      "เพราะนายเลี้ยงมันไม่ดีรึเปล่า?"
      เรียวเฮถามออกมาโต้งๆทำให้โกคุเดระเริ่มโมโห

      "หา?พูดอะไรของนายน่ะ เจ้าพวกนี้มันกินอะไรได้ที่ไหนเล่า!?"

      "ได้สิ..ชั้นยังให้แกงการิวกินนู่นกินนี่บ่อยๆเลย"

      บทสนทนาของโกคุเดระกับเรียวเฮทำให้สึนะอ้าปากค้าง

      "ชั้นก็ให้จิโร่กับโคจิโร่กินซูชิเหมือนกันนะ"

      ยามาโมโตะแทรกขึ้นทำให้สึนะร้องเสียงหลง

      "แม้แต่ยามาโมโตะก็ด้วยเหรอ!?"

      นัทสึแอบนำ้ลายไหลอยู่หน่อยๆ

      "พูดถึงอาหารก็ต้องชั้นสิ"เบียงกี้โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัวในมือถือpoison cooking
      โชยกลิ่นน่าสยองออกมา จนพวกแอนิมอลริงก์ไม่อยากอาหารขึ้นมาทันที
      และน้องชายของเธอก็เป็นลมคาที่ไป...

      หลังจากเบียงกี้ไปแล้วสักพักทุกคนก็กลับมาประชุมกันต่อ

      "ของกินเหรอ...?แล้วชั้นจะให้เจ้าอุริกินอะไรดีล่ะ?"โกคุเดระเหงื่อตก

      "มันชื่ออุริ(เจ้าแตง)ใช่มะ..ก็ให้มันกินแตงโมสิ!!"
      เรียวเฮแนะนำอย่างมั่วซั่วทำให้โกคุเดระหัวเสียขึ้นมาอีกรอบ

      "ตั้งใจหน่อยสิเจ้าหัวสนามหญ้า!!"

      "ก็ตั้งใจอยู่แล้วนี่เจ้าหัวปลาหมึก!!"

      ทั้งสองกระชากคอเสื้อกันและกันจนสึนะห้ามปรามแทบไม่ทัน
      ยามาโมโตะพูดแทรกขึ้นมาอีกรอบแต่คำพูดนั้นกลับทำให้สงครามเล็กๆสงบลงทันควัน


      "พูดถึงปลาหมึกแล้ว..มีร้านทาโกะยากิเปิดใหม่ข้างสวนสาธรณะ
      เห็นว่าฮิตมากเลยนะ เห็นว่าต่อแถวกันวันพันคนแน่ะ"

      "โห...มากกว่าคริสปี้ครีมอีก!?"สึนะตะลึงงัน

      "คุณแรมโบ้อยากกินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"แรมโบ้ร้องงอแง

      "น่ารำคาญ"รีบอร์นถอนหายใจด้วยความเบื่อ

      "ถ้าเป็นร้านนั้นอุริต้องชอบแน่ๆ..."โกคุเดระคิดในใจ



      เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กหนุ่มผมสีเงินก็รีบไปต่อแถวแต่เช้าเพื่อที่จะซื้อก่อนใคร
      และเขาก็พบว่า[เช้า]มันช้าเกินไปเพราะมีคนมาต่อแถวตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!?
      และหนึ่งในนั้นก็มีเด็กผู้หญิงผมทรงหางม้าที่มีคำพูดติดปากว่า...

      "ฮาฮิ! นั่นโกคุเดระคุงไม่ใช่เหรอค้า~?"

      "หา?? ยะ..ยัยบ้า!!มาต่อแถวตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอไม่คิดว่ามันอันตรายบ้างรึไงห๊ะ!?"

      "ว่าใครบ้ากันคะ! แต่ว่าฮารุอยากกินนี่คะเห็นว่าอร่อยที่สุดในสามโลกเลยนะคะ(ป้ายเขียนไว้)
       แถมตอนนี้ก็เช้าแล้วฮารุไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ?"

      โกคุเดระเหนื่อยใจกับฮารุเต็มทน
      แต่ดูดีๆแล้วก็ใกล้ถึงคิวของฮารุมากแล้วต่างกับคนที่พึ่งจะมาอย่างเขา
      บางทีเด็กสาวคนนี้อาจจะคิดถูกก็ได้...

      "ว่าแต่คุณโกคุเดระก็อยากกินทาโกะยากิเหมือนกันเหรอคะ?"

      หนุ่มผมเงินเขินอายเล็กน้อยก่อนที่จะบอกว่า
      "คนที่จะกินคือเจ้านี่ต่างหาก"อุริถูกอุ้มโชว์ให้ฮารุเห็น
      เด็กสาวแปลกใจเล็กน้อยว่าพวกมันทานอาหารได้ด้วยหรือ

      "ดีจังนะคะอุริจัง!"

      "เม้ียว!"

      "ทำไมทีแบบนี้ถึงเชื่องได้ฟะ"โกคุเดระหมั่นไส้


      เวลาผ่านไปไม่นานนัก
      ฮารุก็ได้ซื้อสมใจเธอเปิดกล่องรับกลิ่นอันหอมหวลของทาโกะยากิเลื่องชื่อ
      จนได้รับสายตาริษยาจากใครหลายคนรวมถึงหนุ่มหัวปลาหมึกด้วย

      พลั่ก

      หลังของเด็กหนุ่มถูกพลั่กจากด้านหลัง
      เด็กวัยรุ่นที่เป็นนักเลงใหญ่ของละแวกนี้ แต่ไม่ว่าเป็นใครโกคุเดระก็ไม่กลัวอยู่แล้ว

      "หืม..ดูดีๆสิลูกพี่เจ้าหมอนี่มันโกคุเดระจากโรงเรียนนามิโมรินี่นา~!?"

      ลูกสมุนทั้งสองของนักเลงหน้าบากรีบพูดขึ้นมาก่อนที่จะมีเรื่องกัน
      ลูกพี่ก็ขี้ขลาดไม่แพ้กันเลยรีบถอยหมู่

      "อะไรของมันฟะ?"เหตุการณ์ผ่านไปเร็วกว่าที่จะเข้าใจได้ทัน

      และแถวต่อคิวก็ค่อยๆลดถอยลง อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น..!

      "หวังว่าแกจะชอบนะ"
      เด็กหนุ่มมองสมิงน้อยที่อยู่บนไหล่ของตน
      พลางจินตนาการถึงตอนที่อุริกินอย่างมีความสุขแล้วอมยิ้มขึ้นมาช่างเป็นสีหน้าที่ยากจะได้เห็น

      แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย

      "เอ๋ แต่นี่ฮารุต่อแถวตั้งนานกว่าจะได้มานะคะ"

      "แต่พวกเราไม่มีเวลานี่สาวน้อย ขอซื้อต่ออีกทอดจะเป็นอะไรไป"

      "ตะ...แต่ว่านี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว..."

      "อิดออดอยู่ได้!!น่ารำคาญบอกให้เอามาก็เอามาสิ!!"

      "แย่งมาเลยดีกว่าครับลูกพี่!!"

      โกคุเดระเห็นเหตุการณ์เข้าเต็มตา เหลือบไปมองรอบข้างว่ามีใครคิดจะเข้าไปช่วยมั้ย?
      คนอื่นๆก็เห็นเช่นเดียวกันแต่ไม่คิดที่จะช่วยเพราะอีกไม่กี่คิวก็จะได้ซื้อแล้ว

      "บ้าเอ๊ย!!"โกคุเดระสบถในใจก่อนเข้าไปช่วยฮารุ
      โดยที่ยังตัดใจจากทาโกะยากิได้ไม่ขาด

      "ย้ากกกกกกกกกกก!!"

      หนุ่มผมสีเงินวิ่งมาด้วยอารมณ์โกรธแบบสุดขีด
      ทั้งโกรธพวกนักเลงที่เข้ามายุ่งกับเพื่อน ทั้งโกรธที่ทำให้ต้องอดซื้อทาโกะยากิ(ท่าทางจะโกรธอย่างหลังมากกว่า)
      เอาเป็นว่าตอนนี้โกคุเดระกลายร่างเป็นโกรธคุเดระไปซะแล้ว....

      "หลบไปซะฮารุ โดนหางเลขไปไม่รู้ด้วยนะเฟ้ยยยยย!!"

      ถึงพูดแบบนั้นแต่ก็ระวังไม่ให้ไปโดนเด็กสาวอยู่แล้ว..

      อะไรโดนน่ะรึ?

      ก็...[ระเบิด]ไงล่ะ??

      บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม


      เสียงระเบิดดังสนั่นจนคนในร้านทำทาโกะยากิติดคอ
      และยังลั่นไปถึงบ้านซาวาดะอีกด้วย

      "อึ๋ยยย~~~?เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?" 

      "เสียงระเบิดของโกคุเดระไงล่ะ..บางทีอาจจะโมโหเจ้าอุริจนระเบิดทิ้งแล้วก็ได้นะ"รีบอร์นยุให้

      "อึ๋ยยย~~~?ไม่จริงน่า!?"สึนะยิ่งเป็นกังวลขึ้นสองเท่า



      ตัดกลับไปที่พวกโกคุเดระอีกครั้ง


      "ไงล่ะ!"โกคุเดระที่กำลังสะใจที่ได้ปล่อยระเบิดใส่นักเลงหน้าบากจนสลบไป
      มองไม่ทันลูกน้องอีกสองคนที่เข้ามาทางด้านหลัง

      "คุณโกคุเดระ!?"ฮารุร้องเตือนแต่ไม่ทันหันหลังกลับไป

      ฉัวะ!

      กรงเล็บของอุริข่วนเข้าไปที่หน้าของลูกน้องคนหนึ่ง!
      สมิงน้อยช่วยนายของมันไว้ได้ทัน

      "เอ๋..เมื่อกี้นี้..." ฮารุเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง

      "เจ้าแมวบ้าตายซะ!"ลูกน้องอีกคนพุ่งเข้าใส่อุริอย่างรวดเร็ว

      ผัวะ!

      คราวนี้โกคุเดระเป็นฝ่ายช่วยอุริด้วยการชกเข้าไปที่หน้าของลูกน้องอีกคนอย่างจังจนสลบเหมือดไป

      "ขอบใจนะ..อุริ.."

      "เมี้ยว!"


      และแล้ว................................


      "เฮ้อ...สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อ.."โกคุเดระนั่งถอนหายใจบนม้านั่งสวนสาธรณะ

      "เพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยไว้มาทานด้วยกันเถอะค่ะ คุณโกคุเดระ อุริจัง!"
      เด็กสาวยื่นกล่องทาโกะยากิมาให้สร้างความแปลกใจให้หนุ่มหัวปลาหมึก

      "จะดีเหรอ?"

      "ดีสิคะทานด้วยกันหลายๆคนสนุกกว่านะคะ!"

      กล่องที่บรรจุด้วยอาหารเลื่องชื่อถูกเปิดออกอีกครั้ง
      แต่กลิ่นอันหอมหวลก็ไม่ได้ลดลงไปเลย

      "ฮาฮิ~น่าอร่อยจังเลยค่า~"

      "เจ้าลองกินดูซิ!"

      โกคุเดระเอาไม้เล็กๆจิ้มทาโกะยากิหนึ่งลูกและยื่นให้อุริแต่สมิงน้อยก็ไม่มีทีท่าจะกิน

      "รึว่ามันจะไม่ชอบไอ้นี่!?"เด็กหนุ่มแปลกใจ

      "ลองกินดูนะคะอุริจัง"  "เมี้ยว!"

      แล้วอุริก็เคี้ยวหยับๆกลืนลงคอไปอย่างง่ายดาย

      "ทำไมถึงยอมกินฟะ!!"

      "เมี้ยว~~!" ไม่มีใครเข้าใจภาษาของอุริแต่ดูจากท่าทางแล้วบ่งบอกถึงความชอบแบบสุดๆ

      "อร่อยขนาดนั้นเชียว ไหนๆ" โกคุเดระคิดจะกินบ้างแต่ว่า.....

      "ฟ่ออออออออออออ"

      อุริกระโดดข่วนหน้าของหนุ่มหัวปลาหมึกเหมือนจะบอกว่าไม่ให้กิน

      "เจ้าแมวบ้าาาาา!!"

      หน้าของเขากลายเป็นลายข่วนสีแดง
      เสียงหัวเราะของฮารุทำให้เขาหันไปมองแต่ไม่ใช่แววตาของความโกรธแต่เป็นแววตาเศร้า

      ".....สงสัย..อุริคงจะเกลียดชั้นมาก..."

      โกคุเดระหลบตาพูดกับฮารุ

      "ไม่หรอกค่ะ!!"

      "หา?"

      "ฮารุเห็นนะคะตอนที่คุณโกคุเดระตกอยู่ในอันตราย
      แววตาของอุริจังเป็นห่วงเอามากๆ เขารีบเข้าไปช่วยโดยที่ไม่ห่วง
      ความปลอดภัยของตัวเองเลยสักนิดเขาไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บนะคะ"

      "จริงเหรอ?"

      "คอนเฟิร์มค่ะ!"แล้วตอนที่คุณโกคุเดระเข้าไปช่วยเขาดูเหมือนเขาจะรู้ว่า
      คุณจะต้องมาช่วยเขาแน่ๆด้วยนะคะ เขาเชื่อใจคุณโกคุเดระเอามากๆเลยค่ะ!"

      หลังได้ยินฮารุพูดแบบนั้นเด็กหนุ่มผมสีเงินก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
      แก้มเป็นสีแดงอ่อนๆเล็กน้อย


      [งั้นเหรอ....อุริ.....ชั้นเข้าใจแล้วล่ะถึงแม้นายจะแกล้งชั้น...ไม่ยอมฟังคำพูดของชั้น
      ...ทำท่าเกลียดชั้น....แต่จริงๆแล้วนายก็คิดว่าชั้นเป็นคู่หูที่ดีของนายสินะ]


      "ดิลิเชียสมากมายเลยค่า~!"

      "เมี้ยว~~!"

      "อ๊ะ ขี้โกงนี่นาให้ชั้นกินด้วยสิ!"

      "ฮารุน่ะยังไงก็ได้อยู่แล้วค่ะ แต่ลองถามอุริจังดูก่อนนะคะ"

      "เมี้ยวๆ!"

      "หนอย~รวมหัวกันแกล้งชั้นงั้นเหรอ!"


      เสียงหัวเราะอันอบอุ่นของทั้งสามทำให้สึนะที่พึ่งมาถึง(เพราะเสียงระเบิด)โล่งใจ

      "จบลงด้วยดีสินะ!"


      ปล.หลังจากนั้นโกคุเดระ,ฮารุ,สึนะ ไปโรงเรียนสาย(อ้าว!?)

      ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

      loading
      กำลังโหลด...

      ความคิดเห็น

      ×