Fic reborn วันวุ่นๆของโกคุเดระกับอุริ

ข้อมูลเบื้องต้น

                                 นี่เป็นฟิคเกี่ยวกับโกคุเดระกับอุริแต่งขึ้นมาเพื่อฉลองวันเกิดให้ในวันที่9/9/2011

แม้จะไม่เกี่ยวกับวันเกิดเลยก็ตามแต่อยากให้ผู้ที่ได้อ่านสนุกกับเรื่องนี้^^

%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%

 
  

เนื้อเรื่อง

"แง้วววววววววว"

"โอ๊ยยยยยยย"

เสียงร้องของแมว(?)กับคนดังออกมาจากสวนสาธรณะโกคุเดระกับอุริ
สมิงวายุคู่ใจที่ฝึกยังไงๆก็ไม่เชื่องสักที 
หน้าของเด็กหนุ่มเต็มไปด้วยรอยข่วนของเจ้าเหมียวท่าทางเขาจะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว


"โว้ยยยย พอกันที ไม่เอาแล้ววววว!!"


"เป็นอะไรรึเปล่าโกคุเดระคุง?"ว่าที่รุ่นที่สิบของวองโกเล่แฟมิลี่เข้ามาหาด้วยความเป็นห่วง
เพราะเสียงของหนุ่มหัวปลาหมึกลั่นดังซะจนประชาชนแถวนี้หนีหายเกือบหมด
อีกนัยหนึ่งคือมาคุมไม่ให้อาละวาดไปด้วยน่ะสิ

"ไม่มีอะไรหรอกครับรุ่นที่สิบ..คือว่าผมกำลังฝึกเจ้าอุริอยู่แต่ไม่ว่ายังไงก็ไม่ได้เรื่องเลยน่ะครับ.."

โกคุเดระเช็ดเลือดที่ไหลซิบอยู่บนหน้าด้วยมืออย่างลวกๆ

สึนะได้แต่มองดูด้วยความเป็นห่วง...


คืนนี้รีบอร์นเรียกผู้พิทักษ์วองโกเล่มารวมตัวกัน(ยกเว้นฮิบาริ)
แต่ไม่บอกว่าจะพูดเรื่องอะไรสร้างความสงสัยให้ทุกคนยิ่งนัก

"ดีจ้า ขอบใจที่มากันนะ!" 
รีบอร์นยืนพูดบนโต๊ะของสึนะราวกับว่ามันคือเวทีทอล์กโชว์

"จะบอกอะไรก็รีบบอกมาเถอะ" 
สึนะเร่งให้เข้าประเด็นเพราะเขาอยากรู้เร็วๆว่าเป็นเรื่องอันตรายที่เขากลัวรึเปล่า?

"ฮะ ฮะ น่าสนุกจัง"ยามาโมโตะหัวเราะได้ทุกที่ทุกเวลา


"ชั้นอยากรู้ว่าพวกนายทุกคนสนิทสนมกับเหล่า แอนิมอล ริงก์ กันมากแค่ไหน?"


"!?"
คำพูดของรีบอร์นทำให้โกคุเดระถึงกับสะอึก เขา..ไม่สนิทกับอุริเลย...


"ทำไมนายถึงอยากรู้เรื่องนี้ล่ะรีบอร์น?"
สึนะโล่งใจที่ไม่ใช่เรื่องศัตรูและเขาก็ยิงคำถามที่ใครต่างก็สงสัย


"เมื่อแอนิมอล ริงก์สนิทกับผู้ใช้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งดึงความสามารถออกมาใช้ได้มากขึ้น"


หลังอธิบายทุกคนต่างก็เรียกคู่หูของตนออกมา


"โอ้วววววว ชั้นกับแกงการิวสนิทกันสุดขั้วเลย!!"เรียวเฮกอดคอกับจิงโจ้สวมนวมอย่างร่าเริง


แผลบ แผลบ จิโร่เลียที่หน้าของเจ้าบ้าเบสบอลด้านบนมีนางแอ่นโคจิโร่บินวนอยู่
ไม่ต้องอธิบายเลยว่าสนิทกันแค่ไหน


โคลมอุ้มนกฮูกที่มีนามตามบุคคลอันตรายซึ่งถูกขังอยู่ในคุกเวนดีเซ่ มุคุโร่
แม้ไม่มีใครรู้ว่าสนิทกันแค่ไหน แต่ดูจากโคลมที่อุ้มอย่างทะนุถนอมก็รู้ได้ทันทีว่าดูแลดีแค่ไหน


"ก๊าก ฮ่า ฮ่า ฮ่า กิวด้งของคุณแรมโบ้น่ากินที่สุด!!"
แรมโบ้ชม(?)วัวเหล็กตัวใหญ่ออกมาเกือบพังห้องสึนะ
แต่โชคดีที่มันมีนิสัยสงบนิ่งกว่าผู้พิทักษ์แหวนอัสนีหลายร้อยเท่าห้องจึงปลอดภัยอยู่


ฮิบาริกับโรล..ถึงไม่ได้อยู่ที่นี่แต่ผู้พิทักษ์แหวนเมฆาเป็นคนรักสัตว์อยู่แล้วคงจะสนิทกันไม่มากก็น้อย


"โฮก..?"นัทสึทำตาแป๋วอยู่ในอ้อมกอดของสึนะ ช่างเป็นสิงโตน้อยที่แสนเชื่องต่างกับสมิงตัวน้อยของใครบางคน


"...!?...โกคุเดระคุงไม่เรียกอุริออกมาเหรอ?"

หนุ่มผมสีเงินตีหน้าเศร้าจนเพื่อนๆตกใจ
"ไม่ใช่ไม่อยากเรียกหรอกครับ..แต่ผมรู้ว่าเจ้านั่นเกลียดผมถึงเรียกออกมาก็อารมณ์เสียเปล่าๆ"

สึนะจำเรื่องเมื่อกลางวันได้เขาเข้าใจดี

"เพราะนายเลี้ยงมันไม่ดีรึเปล่า?"
เรียวเฮถามออกมาโต้งๆทำให้โกคุเดระเริ่มโมโห

"หา?พูดอะไรของนายน่ะ เจ้าพวกนี้มันกินอะไรได้ที่ไหนเล่า!?"

"ได้สิ..ชั้นยังให้แกงการิวกินนู่นกินนี่บ่อยๆเลย"

บทสนทนาของโกคุเดระกับเรียวเฮทำให้สึนะอ้าปากค้าง

"ชั้นก็ให้จิโร่กับโคจิโร่กินซูชิเหมือนกันนะ"

ยามาโมโตะแทรกขึ้นทำให้สึนะร้องเสียงหลง

"แม้แต่ยามาโมโตะก็ด้วยเหรอ!?"

นัทสึแอบนำ้ลายไหลอยู่หน่อยๆ

"พูดถึงอาหารก็ต้องชั้นสิ"เบียงกี้โผล่มาแบบไม่ทันตั้งตัวในมือถือpoison cooking
โชยกลิ่นน่าสยองออกมา จนพวกแอนิมอลริงก์ไม่อยากอาหารขึ้นมาทันที
และน้องชายของเธอก็เป็นลมคาที่ไป...

หลังจากเบียงกี้ไปแล้วสักพักทุกคนก็กลับมาประชุมกันต่อ

"ของกินเหรอ...?แล้วชั้นจะให้เจ้าอุริกินอะไรดีล่ะ?"โกคุเดระเหงื่อตก

"มันชื่ออุริ(เจ้าแตง)ใช่มะ..ก็ให้มันกินแตงโมสิ!!"
เรียวเฮแนะนำอย่างมั่วซั่วทำให้โกคุเดระหัวเสียขึ้นมาอีกรอบ

"ตั้งใจหน่อยสิเจ้าหัวสนามหญ้า!!"

"ก็ตั้งใจอยู่แล้วนี่เจ้าหัวปลาหมึก!!"

ทั้งสองกระชากคอเสื้อกันและกันจนสึนะห้ามปรามแทบไม่ทัน
ยามาโมโตะพูดแทรกขึ้นมาอีกรอบแต่คำพูดนั้นกลับทำให้สงครามเล็กๆสงบลงทันควัน


"พูดถึงปลาหมึกแล้ว..มีร้านทาโกะยากิเปิดใหม่ข้างสวนสาธรณะ
เห็นว่าฮิตมากเลยนะ เห็นว่าต่อแถวกันวันพันคนแน่ะ"

"โห...มากกว่าคริสปี้ครีมอีก!?"สึนะตะลึงงัน

"คุณแรมโบ้อยากกินๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"แรมโบ้ร้องงอแง

"น่ารำคาญ"รีบอร์นถอนหายใจด้วยความเบื่อ

"ถ้าเป็นร้านนั้นอุริต้องชอบแน่ๆ..."โกคุเดระคิดในใจ



เช้าวันรุ่งขึ้น เด็กหนุ่มผมสีเงินก็รีบไปต่อแถวแต่เช้าเพื่อที่จะซื้อก่อนใคร
และเขาก็พบว่า[เช้า]มันช้าเกินไปเพราะมีคนมาต่อแถวตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว!?
และหนึ่งในนั้นก็มีเด็กผู้หญิงผมทรงหางม้าที่มีคำพูดติดปากว่า...

"ฮาฮิ! นั่นโกคุเดระคุงไม่ใช่เหรอค้า~?"

"หา?? ยะ..ยัยบ้า!!มาต่อแถวตั้งแต่เมื่อคืนเลยเหรอไม่คิดว่ามันอันตรายบ้างรึไงห๊ะ!?"

"ว่าใครบ้ากันคะ! แต่ว่าฮารุอยากกินนี่คะเห็นว่าอร่อยที่สุดในสามโลกเลยนะคะ(ป้ายเขียนไว้)
 แถมตอนนี้ก็เช้าแล้วฮารุไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่คะ?"

โกคุเดระเหนื่อยใจกับฮารุเต็มทน
แต่ดูดีๆแล้วก็ใกล้ถึงคิวของฮารุมากแล้วต่างกับคนที่พึ่งจะมาอย่างเขา
บางทีเด็กสาวคนนี้อาจจะคิดถูกก็ได้...

"ว่าแต่คุณโกคุเดระก็อยากกินทาโกะยากิเหมือนกันเหรอคะ?"

หนุ่มผมเงินเขินอายเล็กน้อยก่อนที่จะบอกว่า
"คนที่จะกินคือเจ้านี่ต่างหาก"อุริถูกอุ้มโชว์ให้ฮารุเห็น
เด็กสาวแปลกใจเล็กน้อยว่าพวกมันทานอาหารได้ด้วยหรือ

"ดีจังนะคะอุริจัง!"

"เม้ียว!"

"ทำไมทีแบบนี้ถึงเชื่องได้ฟะ"โกคุเดระหมั่นไส้


เวลาผ่านไปไม่นานนัก
ฮารุก็ได้ซื้อสมใจเธอเปิดกล่องรับกลิ่นอันหอมหวลของทาโกะยากิเลื่องชื่อ
จนได้รับสายตาริษยาจากใครหลายคนรวมถึงหนุ่มหัวปลาหมึกด้วย

พลั่ก

หลังของเด็กหนุ่มถูกพลั่กจากด้านหลัง
เด็กวัยรุ่นที่เป็นนักเลงใหญ่ของละแวกนี้ แต่ไม่ว่าเป็นใครโกคุเดระก็ไม่กลัวอยู่แล้ว

"หืม..ดูดีๆสิลูกพี่เจ้าหมอนี่มันโกคุเดระจากโรงเรียนนามิโมรินี่นา~!?"

ลูกสมุนทั้งสองของนักเลงหน้าบากรีบพูดขึ้นมาก่อนที่จะมีเรื่องกัน
ลูกพี่ก็ขี้ขลาดไม่แพ้กันเลยรีบถอยหมู่

"อะไรของมันฟะ?"เหตุการณ์ผ่านไปเร็วกว่าที่จะเข้าใจได้ทัน

และแถวต่อคิวก็ค่อยๆลดถอยลง อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น..!

"หวังว่าแกจะชอบนะ"
เด็กหนุ่มมองสมิงน้อยที่อยู่บนไหล่ของตน
พลางจินตนาการถึงตอนที่อุริกินอย่างมีความสุขแล้วอมยิ้มขึ้นมาช่างเป็นสีหน้าที่ยากจะได้เห็น

แต่แล้วเขาก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่คุ้นเคย

"เอ๋ แต่นี่ฮารุต่อแถวตั้งนานกว่าจะได้มานะคะ"

"แต่พวกเราไม่มีเวลานี่สาวน้อย ขอซื้อต่ออีกทอดจะเป็นอะไรไป"

"ตะ...แต่ว่านี่ก็ใกล้เวลาเข้าเรียนแล้ว..."

"อิดออดอยู่ได้!!น่ารำคาญบอกให้เอามาก็เอามาสิ!!"

"แย่งมาเลยดีกว่าครับลูกพี่!!"

โกคุเดระเห็นเหตุการณ์เข้าเต็มตา เหลือบไปมองรอบข้างว่ามีใครคิดจะเข้าไปช่วยมั้ย?
คนอื่นๆก็เห็นเช่นเดียวกันแต่ไม่คิดที่จะช่วยเพราะอีกไม่กี่คิวก็จะได้ซื้อแล้ว

"บ้าเอ๊ย!!"โกคุเดระสบถในใจก่อนเข้าไปช่วยฮารุ
โดยที่ยังตัดใจจากทาโกะยากิได้ไม่ขาด

"ย้ากกกกกกกกกกก!!"

หนุ่มผมสีเงินวิ่งมาด้วยอารมณ์โกรธแบบสุดขีด
ทั้งโกรธพวกนักเลงที่เข้ามายุ่งกับเพื่อน ทั้งโกรธที่ทำให้ต้องอดซื้อทาโกะยากิ(ท่าทางจะโกรธอย่างหลังมากกว่า)
เอาเป็นว่าตอนนี้โกคุเดระกลายร่างเป็นโกรธคุเดระไปซะแล้ว....

"หลบไปซะฮารุ โดนหางเลขไปไม่รู้ด้วยนะเฟ้ยยยยย!!"

ถึงพูดแบบนั้นแต่ก็ระวังไม่ให้ไปโดนเด็กสาวอยู่แล้ว..

อะไรโดนน่ะรึ?

ก็...[ระเบิด]ไงล่ะ??

บรึ้มมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม


เสียงระเบิดดังสนั่นจนคนในร้านทำทาโกะยากิติดคอ
และยังลั่นไปถึงบ้านซาวาดะอีกด้วย

"อึ๋ยยย~~~?เกิดอะไรขึ้นน่ะ!?" 

"เสียงระเบิดของโกคุเดระไงล่ะ..บางทีอาจจะโมโหเจ้าอุริจนระเบิดทิ้งแล้วก็ได้นะ"รีบอร์นยุให้

"อึ๋ยยย~~~?ไม่จริงน่า!?"สึนะยิ่งเป็นกังวลขึ้นสองเท่า



ตัดกลับไปที่พวกโกคุเดระอีกครั้ง


"ไงล่ะ!"โกคุเดระที่กำลังสะใจที่ได้ปล่อยระเบิดใส่นักเลงหน้าบากจนสลบไป
มองไม่ทันลูกน้องอีกสองคนที่เข้ามาทางด้านหลัง

"คุณโกคุเดระ!?"ฮารุร้องเตือนแต่ไม่ทันหันหลังกลับไป

ฉัวะ!

กรงเล็บของอุริข่วนเข้าไปที่หน้าของลูกน้องคนหนึ่ง!
สมิงน้อยช่วยนายของมันไว้ได้ทัน

"เอ๋..เมื่อกี้นี้..." ฮารุเหมือนจะเห็นอะไรบางอย่าง

"เจ้าแมวบ้าตายซะ!"ลูกน้องอีกคนพุ่งเข้าใส่อุริอย่างรวดเร็ว

ผัวะ!

คราวนี้โกคุเดระเป็นฝ่ายช่วยอุริด้วยการชกเข้าไปที่หน้าของลูกน้องอีกคนอย่างจังจนสลบเหมือดไป

"ขอบใจนะ..อุริ.."

"เมี้ยว!"


และแล้ว................................


"เฮ้อ...สุดท้ายก็ไม่ได้ซื้อ.."โกคุเดระนั่งถอนหายใจบนม้านั่งสวนสาธรณะ

"เพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยไว้มาทานด้วยกันเถอะค่ะ คุณโกคุเดระ อุริจัง!"
เด็กสาวยื่นกล่องทาโกะยากิมาให้สร้างความแปลกใจให้หนุ่มหัวปลาหมึก

"จะดีเหรอ?"

"ดีสิคะทานด้วยกันหลายๆคนสนุกกว่านะคะ!"

กล่องที่บรรจุด้วยอาหารเลื่องชื่อถูกเปิดออกอีกครั้ง
แต่กลิ่นอันหอมหวลก็ไม่ได้ลดลงไปเลย

"ฮาฮิ~น่าอร่อยจังเลยค่า~"

"เจ้าลองกินดูซิ!"

โกคุเดระเอาไม้เล็กๆจิ้มทาโกะยากิหนึ่งลูกและยื่นให้อุริแต่สมิงน้อยก็ไม่มีทีท่าจะกิน

"รึว่ามันจะไม่ชอบไอ้นี่!?"เด็กหนุ่มแปลกใจ

"ลองกินดูนะคะอุริจัง"  "เมี้ยว!"

แล้วอุริก็เคี้ยวหยับๆกลืนลงคอไปอย่างง่ายดาย

"ทำไมถึงยอมกินฟะ!!"

"เมี้ยว~~!" ไม่มีใครเข้าใจภาษาของอุริแต่ดูจากท่าทางแล้วบ่งบอกถึงความชอบแบบสุดๆ

"อร่อยขนาดนั้นเชียว ไหนๆ" โกคุเดระคิดจะกินบ้างแต่ว่า.....

"ฟ่ออออออออออออ"

อุริกระโดดข่วนหน้าของหนุ่มหัวปลาหมึกเหมือนจะบอกว่าไม่ให้กิน

"เจ้าแมวบ้าาาาา!!"

หน้าของเขากลายเป็นลายข่วนสีแดง
เสียงหัวเราะของฮารุทำให้เขาหันไปมองแต่ไม่ใช่แววตาของความโกรธแต่เป็นแววตาเศร้า

".....สงสัย..อุริคงจะเกลียดชั้นมาก..."

โกคุเดระหลบตาพูดกับฮารุ

"ไม่หรอกค่ะ!!"

"หา?"

"ฮารุเห็นนะคะตอนที่คุณโกคุเดระตกอยู่ในอันตราย
แววตาของอุริจังเป็นห่วงเอามากๆ เขารีบเข้าไปช่วยโดยที่ไม่ห่วง
ความปลอดภัยของตัวเองเลยสักนิดเขาไม่อยากให้คุณได้รับบาดเจ็บนะคะ"

"จริงเหรอ?"

"คอนเฟิร์มค่ะ!"แล้วตอนที่คุณโกคุเดระเข้าไปช่วยเขาดูเหมือนเขาจะรู้ว่า
คุณจะต้องมาช่วยเขาแน่ๆด้วยนะคะ เขาเชื่อใจคุณโกคุเดระเอามากๆเลยค่ะ!"

หลังได้ยินฮารุพูดแบบนั้นเด็กหนุ่มผมสีเงินก็รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก
แก้มเป็นสีแดงอ่อนๆเล็กน้อย


[งั้นเหรอ....อุริ.....ชั้นเข้าใจแล้วล่ะถึงแม้นายจะแกล้งชั้น...ไม่ยอมฟังคำพูดของชั้น
...ทำท่าเกลียดชั้น....แต่จริงๆแล้วนายก็คิดว่าชั้นเป็นคู่หูที่ดีของนายสินะ]


"ดิลิเชียสมากมายเลยค่า~!"

"เมี้ยว~~!"

"อ๊ะ ขี้โกงนี่นาให้ชั้นกินด้วยสิ!"

"ฮารุน่ะยังไงก็ได้อยู่แล้วค่ะ แต่ลองถามอุริจังดูก่อนนะคะ"

"เมี้ยวๆ!"

"หนอย~รวมหัวกันแกล้งชั้นงั้นเหรอ!"


เสียงหัวเราะอันอบอุ่นของทั้งสามทำให้สึนะที่พึ่งมาถึง(เพราะเสียงระเบิด)โล่งใจ

"จบลงด้วยดีสินะ!"


ปล.หลังจากนั้นโกคุเดระ,ฮารุ,สึนะ ไปโรงเรียนสาย(อ้าว!?)