Sweetest Sin [Fic Wonder Girl Yuri - MinAhn]

ข้อมูลเบื้องต้น

S W E E T E S T    S I N

เนื้อเรื่อง

S W E E T E S T    S I N

เหมือน ว่าเธอกำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก อานโซฮีกลืนน้ำลายเมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้าในตอนนี้ หญิงสาวกำมือแน่นกว่าเดิม พยายามผลักดันความคิดอันแปลกประหลาดที่เข้ามาในตอนนี้ เธอรู้สึกถึงหยดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นตามใบหน้าของตนเอง

ใน ห้องเล็กๆเริ่มทำให้เธอรู้สึกอึดอัด ราวกับว่าเธอกำลังยืนอยู่บนธารลาวา ทำไมเธอต้องมาทรมานกับความรู้สึกนี้ด้วย ทั้งๆที่เธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้นมาด้วยซ้ำ...นี่เธอยังคงต้องทรมานต่อไปจน กว่าจะหมดเวลา...


คนๆนี้กำลัง ทำให้เธอรู้สึกแปลกประหลาด...แค่มองจังหวะการเต้นของอีกฝ่าย...ที่ดู ยั่วเย้า...จนไม่สามารถละสายตาได้เลยสักครั้ง ทุกจังหวะที่อีกฝ่ายสร้างขึ้น ถือว่าเป็นหายนะสำหรับเธอ...ที่ทำให้เธอต้องมารู้สึกถึงอารมณ์ที่น่าอายถึง เพียงนี้

โซ ฮีอยากจะเสียสติให้ได้เสียตอนนี้ จะได้ไม่ต้องมามองอีกฝ่ายแบบนี้อีก เธอรู้สึกริมฝีปากที่เริ่มแห้งผาก...หญิงสาวหลับตาแน่น เอนตัวเข้ากำแพง ก่อนที่จะพยายามหายใจเข้าออกอย่างหนัก


อะไรก็ได้ที่ทำให้เธอเลิกมองอีกฝ่ายในแง่นั้น...

แต่สิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นไม่ได้ช่วยอะไรเธอเลย...ไม่ได้ผลเสียด้วยซ้ำ  ดวงตาคู่สวยค่อยๆลืมขึ้นมาอีกครั้งอย่างช้าๆ จนเห็นภาพที่กำลังทำให้เธอสติหลุดลอยได้อย่างชัดเจน...

“มองอะไรอยู่เหรอ?”
มัน มีบางสิ่งที่ทำให้ไม่สามารถคลาดสายตาไปได้ ผมสีเข้มสยายเต็มบ่า ใบหน้าสวยหวานที่เต็มไปด้วยเหงื่อชื้น...น้ำเสียงหอบหายใจแรง... และนั่นทำให้ความคิดของสาวแก้มป่องเริ่มเตลิดเปิดเปิงอีกครั้ง...

“ขอ โทษค่ะ พี่ซอนเย ฉันรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่” อานโซฮีพยายามใช้มือลูบใบหน้าที่เริ่มแดงก่ำของเธอ ก่อนที่จะก้าวขายาวๆ ออกจากห้องนั่งเล่น

บ้าที่สุด...นี่มันบ้าที่สุดเลย! อานโซฮีได้แต่คิดวนเวียนไปมา
ฉันทำแบบนั้นไม่ได้ ทำไม่ได้

ดูเหมือนยิ่งเธอรีบเดินเท่าไหร่ หากทางเดินยิ่งไกลออกไปกว่าเดิมเท่านั้น
ทำไมฉันถึงรู้สึกแบบนี้กับพี่ซอนเย? อย่างนี้มันบ้าชัดๆเลย...

เธอยื่นมือไปจับลูกบิดประตูที่อยู่ใกล้ตัวเธอที่สุด ก่อนที่จะปิดมันเบาๆ มือเรียวยาวยังคงจับลูกบิดแน่นกว่าเดิม

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าหากฉันควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้?


สาย ตาคู่สวยกวาดไปรอบๆห้อง ห้องที่ไม่คุ้นเคย...ก่อนที่จะนึกออกได้ว่านี่เป็นห้องแต่งตัวที่ปิด ไม่มีใครใช้ห้องนี้นานแล้ว แม้ว่าจะไม่มีแสงไฟในห้องนี้ แต่แสงจันทร์ก็ยังคงลอดผ่านให้พอมองเห็นได้... หญิงสาวแก้มป่องได้แต่ถอนหายใจก่อนที่จะเดินไปยังโซฟาตัวใหญ่ที่อยู่ตรงริม หน้าต่าง ก่อนที่เธอจะทรุดลงตามแรงโน้มถ่วง... มือเรียวกุมหน้าผากอย่างรู้สึกกลัดกลุ้มกับความรู้สึกที่เกิดขึ้น...

นี่มันแย่ที่สุดเลย...ถ้าเกิดใครรู้เรื่องแบบนี้ขึ้นมาล่ะ? ถ้าพี่ซอนเยรับรู้ขึ้นมา
พี่เค้าจะรู้สึกอย่างไร? แล้วฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี?

กลัว...สิ่งที่เธอกำลังรู้สึก...กำลังคิดอยู่...ไม่ต่างจากการทำบาปชัดๆ

หญิงสาวพลิกตัวให้แสงจากดวงจันทร์สาดส่องเข้าใบหน้าใส เธอหลับตานิ่งอีกครั้ง พยายามผ่อนคลายอารมณ์ที่หนักอึ้งในตอนนี้

อานโซฮีลืมตาทันทีเมื่อได้ยินเสียงประตูที่เปิดออก...พร้อมกับผู้มาเยือน


“โซฮี?”

จะ มีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกมั้ย? หญิงสาวคิดอย่างหงุดหงิด ขณะที่พยายามบังคับตัวเองให้ลุกขึ้นนั่งบนโซฟา เธอหันไปมองหัวหน้าวงที่กำลังกอดอกจ้องมองเธออยู่

“พี่ซอนเยมีอะไรเหรอค่ะ?”
คนที่อายุน้อยกว่ารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายเริ่มเดินเข้ามาใกล้เกินควร...

“พี่ล็อคประตูทำไมคะ?” มันเป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถคิดออกได้ในตอนนี้...เพราะเธอได้ยินเสียงกดล็อคก่อนที่ประตูจะปิด....

“พี่ไม่อยากให้ใครมาขัดจังหวะเรื่องที่เราจะพูดกัน” เสียงนุ่มๆดังขึ้นท่ามกลางความเงียบงันอันน่าอึดอัด

“แต่ว่าฉันไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องพูดกับพี่” โซฮีตอบน้ำเสียงเรียบ หากเธอยังไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ

“อย่า โกหกพี่...โซฮี เราอยู่ด้วยกันมานานเท่าไหร่แล้ว? ทำไมพี่จะไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องกลุ้มใจ?” มินซอนเยนั่งลงพลางเอื้อมมือไปบีบขาของอีกฝ่ายอย่างให้กำลังใจ

“นั่น เป็นเพราะว่าฉันไม่มีอะไรจะพูดกับพี่...” ความร้อนในร่างกายเพิ่มสูงขึ้นในทันทีเมื่ออีกฝ่ายสัมผัสเธอ แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจก็ตามแต่ ยิ่งอีกฝ่ายล็อคประตูอีก...

“หยุดทำเหมือนกับว่าอยู่ตัวคนเดียวเสียที โซฮี” สาวหน้าหวานสวยพูดอย่างอ่อนโยน “เธอมีปัญหาอะไร? บอกพี่ได้มั้ย?”

อาน โซฮีจ้องมองอีกฝ่ายอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก สายตาของทั้งคู่พบเจอกันครั้งแรก...เธอไม่เคยรู้สึกเกลียดสายตาของมินซอนเย ขนาดนี้มาก่อนเลย...

ทำไม...

ทำไมพี่ซอนเยมีผลต่อเธอถึงเพียงนี้?

อาน โซฮีลุกขึ้นยืน สายตาไม่ละไปจากอีกฝ่าย เธอมั่นใจเลยว่าพี่ซอนเยกำลังอ่านความคิดจากสายตาคู่นี้ของเธอ เธอรู้ว่าพี่ซอนเยรู้ว่าตัวเองกำลังเจอปัญหาหนัก และตัวปัญหาก็คือตัวเธอเอง...หากอีกฝ่ายก็ไม่ยอมละสายตาไปจากเธอ

“พี่รู้จักฉันดีไม่ใช่เหรอ? พี่ก็รู้ว่าฉันไม่ถนัดเรื่องนี้ ฉันไม่อยากพูดถึงมัน” น้ำเสียงเรียบเฉยดังขึ้นมาอีกครั้ง

“ยังดื้อเหมือนเดิมเลยนะ”

“ฉันไม่ได้ดื้อ...” หญิงสาวแก้มป่องรู้สึกถึงใบหูที่เริ่มร้อน และศีรษะที่เริ่มหนักอึ้ง
“พี่ก็รู้ว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง?”

หญิงสาวเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าสวยหวานจนน่ากลัว หากอีกฝ่ายไม่มีท่าทีผละออกแต่อย่างใด ไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อน

มิ นซอนเยนิ่งงันไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายที่ยังคงเลื่อนหน้าเข้ามาจนใกล้กว่าที่ควรจะเป็น อานโซฮีเข้ามาใกล้จนเธอรู้สึกถึงลมหายใจของอีกฝ่ายที่เป่ารดตรงริมฝีปาก บาง...


พี่ซอนเยต้องเกลียดเธอ...ทุกๆคนจะต้องเกลียดเธอ

อานโซฮีรีบผละออกทันที หันใบหน้าไปทางอื่นก่อนที่จะกำมือแน่นจนน่ากลัว ก่อนที่จะซบใบหน้าลงบนฝ่ามือเล็กๆของตนเอง

“ขอโทษค่ะ ฉันขอโทษ”


เธอไม่สามารถมองพี่ซอนเยตรงๆได้อย่างเคย...เธอไม่เคยรู้สึกเกลียดตัวเองขนาดนี้มาก่อน


ฉันทำแบบนี้ไม่ได้...ฉันทำแบบนี้ไม่ได้...

พี่ซอนเยต้องเกลียดฉันแน่ๆ


“พี่ไม่ยกโทษให้เธอหรอกนะ”
อานโซฮีเงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยความแปลกใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น


“โซ ฮีทำให้พี่ผิดหวังนะ ทุกทีเธอเป็นคนน่ารัก มั่นใจในตัวเองไม่ใช่เหรอ? เธอเป็นคนที่น่ารักที่สุดเท่าที่พี่เคยเจอมาเลย แล้วอยู่ๆอะไรทำให้เธอเป็นแบบนี้?”

“พี่ ไม่เข้าใจฉัน พี่ไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันรู้สึกยังไง ถ้าพี่ยังเข้ามาใกล้ยิ่งกว่านี้ พี่จะเสียใจ และฉันก็จะเป็นคนที่พี่เกลียดที่สุด และฉันก็เกลียดตัวเอง ฉันไม่-”

อานโซฮีนิ่งเงียบไปเมื่อฝ่ามืออุ่นๆกอบกุมใบหน้าของเธอไว้ สายตาคมของมินซอนเยประกายวาวด้วยความหงุดหงิด




“ทำไมพูดแบบนี้ล่ะ? แสดงว่าโซฮีไม่รู้จักพี่เลย... แล้วพี่ก็เริ่มจะไม่แน่ใจแล้วว่าพี่รู้จักเธอจริงๆหรือเปล่า”

อาน โซฮีเกลียดมินซอนเย...เกลียดที่สุด ทำไมพี่ซอนเยต้องทำแบบนี้? ทำไมพี่ซอนเยต้องเป็นห่วงและคอยดูแลเธอแบบนี้? แล้วทำไมเธอถึงรู้สึกกับพี่ซอนเยแบบนี้?


มินซอนเยเบิกตากว้างเมื่ออยู่ๆริมฝีปากนุ่มๆของอีกฝ่ายทาบเข้ามาแบบไม่ได้ตั้งตัว
หญิงสาวผลักอีกฝ่ายออกด้วยความตกใจ ก่อนที่จะจ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่อยากเชื่อ...

“ฉันบอกแล้วว่าพี่จะเกลียดฉัน” อานโซฮีหัวเราะเบาอย่างขมขื่น...
ก่อนที่เสียงหัวเราจะนิ่งเงียบไปเมื่ออีกฝ่ายประทับริมฝีปาก...ลิ้นร้อนสัมผัสกัน...

อาน โซฮีหลับตานิ่งก่อนที่จะจับท้ายทอยของอีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น ก่อนที่จะผลักอีกฝ่ายลงโซฟาเบาๆ หากริมฝีปากยังไม่ละออกจากกัน...

มือร้อนจับขาอีกฝ่ายให้แยกออกจากกัน ก่อนที่จะก้มลงจูบอีกฝ่ายอีกครั้ง...
มินซอนเยเอื้อมมือโอบรอบคออีกฝ่ายให้เข้ามาใกล้กว่าเดิมจนไม่มีระยะห่างของทั้งสองอีก

มือบางค่อยๆลูบไล้ไปทั่วอย่างใจร้อนเมื่อเสื้อคลุมตัวนอกของคนเป็นพี่หลุดออก...
เธอ รู้สึกถึงร่างกายที่สั่นเทาของอีกฝ่าย ก่อนที่ร่างบางจะสั่นสะท้านมากกว่าเดิมเมื่อโซฮีสอดมือเข้าไปใต้บรา...บีบ เคล้นจนอีกฝ่ายต้องส่งเสียงครางอันน่าอายออกมา...

NC


ก่อน ที่ทุกอย่างจะพร่าเลือน...ร่างบางๆของอานโซฮีล้มลงข้างๆอีกฝ่าย เธอยังคงรู้สึกได้ถึงจังหวะการเต้นของหัวใจที่ยังคงเต้นอย่างรัวเร็ว

“...ก...พี่...”
“หือ?” ใบหน้าหวานงงงันกับคำพึมพำของอีกฝ่าย

“ฉันรักพี่ซอนเย”

รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าสวยของหัวหน้าวง ก่อนจะกระซิบออกมาเบาๆ

“พี่ก็รักเธอ”

นี่ฉันฝันไปใช่มั้ย?

อาน โซฮีได้แต่ยิ้มออกมาบางๆ “ฉัน...รู้สึกอายที่จะต้องพูดแบบนี้...แล้วฉันก็ไม่รู้ว่าตอนนี้ฉันจะต้องทำ ตัวยังไงดี ฉันไม่รู้ว่าจะบอกรักพี่ยังไงดี”


“ก็โซฮีบอกพี่มาหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?”

อาน โซฮีรู้สึกอบอุ่น...ทุกครั้งที่เธออยู่ใกล้มินซอนเยเธอรู้สึกอบอุ่น เธอกลัวความรู้สึกตัวเอง จนถึงขนาดพยายามรักษาระยะห่างจากอีกฝ่าย แต่มันก็ไม่ได้ผล ในตอนนี้เธอไม่เคยรู้สึกอบอุ่นใจขนาดนี้มาก่อน....

แล้วริมฝีปากของทั้งสองสัมผัสกันอีกครั้งเบาๆ....อย่างอ่อนโยน....




END


จบ เรื่องสั้นไปอีกเรื่อง ได้ข่าวว่าเรื่องเก่ายังไม่จบ แต่ช่วงนี้กวางไม่ค่อยว่างอ่ะค่ะ เพิ่งสอบเสร็จ ไว้จะมาต่อเรื่องที่เหลือให้หมดนะคะ

ใครต้องการเอ็นซี ให้ทิ้งเมลล์ไว้นะคะ