รักนิรันดร์ที่กัลยาฯ
เมื่อลมหนาวพัดพาให้คนสองคนมาเจอกันแบบถูกที่ถูกเวลาตามแรงดึงดูดของจักรวาลเนื้อคู่ ทั้งผลบุญและผลกรรมจะนำพาให้ทั้งสองฟันฝ่าอุปสรรคและตกหลุมรักกันชั่วนิจนิรันดร์...
ผู้เข้าชมรวม
359
ผู้เข้าชมเดือนนี้
11
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
เมื่อลมหนาวพัดพาให้คนสองคนมาเจอกันแบบถูกที่ถูกเวลาตามแรงดึงดูดของจักรวาลเนื้อคู่ ทั้งผลบุญและผลกรรมจะนำพาให้ทั้งสองฟันฝ่าอุปสรรคและตกหลุมรักกันชั่วนิจนิรันดร์...
***นิยายเรื่องนี้เขียนขึ้นจากจินตนาการของผู้แต่งล้วนๆนะคะ อาจมีเนื้อหาที่เกินจริงและอาจมีคำพูดที่ไม่เหมาะสมเพื่อสร้างอรรถรสในการอ่านเท่านั้น เป็นเพียงจินตนาการที่ผู้แต่งได้สร้างขึ้นมาเท่านั้นนะคะ
โปรดใช้วิจารณญาณ และเสพเนื้อหาอย่างมีสติ ลิขสิทธิ์เป็นของผู้แต่งแต่เพียงผู้เดียว การคัดลอก เผยแพร่ ทำซ้ำหรือดัดแปลงโดยที่ไม่ได้รับอนุญาตถือว่าผิดกฎหมายตาม พ.ร.บ ลิขสิทธิ์ 2537มาตรา 15 27 31และฉบับเพิ่มเติม มีโทษทั้งจำทั้งปรับ
โปรยปรายยยยยย :)
“ขวัญเอ๊ย ขวัญมา” วรรณรินหันไปมองหน้าเขาเพียงแวบเดียวก็โล่งอก กลับมาลูบหน้าอกตัวเองอย่างโล่งใจ นึกว่าชาตินี้จะต้องตายโดยที่ยังหาผัวไม่ได้เสียอีก
“คุณมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย ไม่ให้ซุ่มให้เสียง ถ้าฉันหัวใจวายขึ้นมาคุณจะรับผิดชอบยังไง?”
“ตายเองก็รับผิดชอบตัวเองสิ ผมไม่ได้ฆ่าคุณสักหน่อย จะไปกันได้หรือยัง ผมหิวแล้ว”
“พี่ชื่ออะไรครับ ผมชื่อตะโก้”
“ทิวากร ปัณณ์ปริชญ์” หนุ่มลายพรางบอกชื่อเสียเต็มยศ มาทั้งชื่อจริงและนามสกุลจนวรณรินต้องขมวดคิ้ว นอกจากหน้าตาจะดูเย่อหยิ่งจองหองแล้ว คำพูดคำจากับสายตายังน่าหมั่นไส้สุดๆ
“นี่คุณ ไม่มีชื่อเล่นหรือไง เอาที่เรียกกันง่ายๆ ชื่อเล่นน่ะมีไหม?” หญิงสาวที่สูงน้อยกว่าชายหนุ่มตรงหน้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูงเท่าที่มียกแขนทั้งสองข้างขึ้นเท้าสะเอวถามเขาคอเป็นเอ็น
“ชื่อเล่นเอาไว้เรียกกับคนที่สนิทกันเท่านั้น แล้วเราก็ไม่ได้สนิทกันถึงขั้นเรียกชื่อเล่นกันได้ เอาล่ะนำทางไปสิ” ทิวากร ปัณณ์ปริชญ์ ไอ้หนุ่มในชุดลายพรางแบกกระเป๋าเป้ใบใหญ่ขึ้นหลังเตรียมพร้อม สีหน้าของเขานิ่งเรียบออกจะเฉยชาเสียด้วยซ้ำ
“เอาล่ะ โอเคค่ะ ตะโก้นำทางพี่วรรณริน ยสกร กับคุณ ทิวากร ปัณณ์ปริชญ์ ไปที่หมู่บ้านกันเถอะ เขาไม่อยากสนิทก็อย่าไปอยากสนิทกับเขาเลย” หญิงสาวกอดคอเด็กชายเดินนำหน้าคุณคนหน้าหยิ่งชื่อยาวตรงกลับไปที่หมู่บ้านพร้อมกระซิบนินทาเขาในระยะเผาขนตลอดทาง
“ผมได้ยินนะ”
“ไม่แปลกหรอกที่คุณได้ยิน ก็คุณไม่ได้หูหนวกนี่จริงไหม”หญิงสาวหันกลับมาตอบอย่างกวนประสาท พร้อมเบะปากใส่เขา
นิยายประจำเดือนธันวาคม ฝากเพิ่มเข้าชั้นไว้ด้วยนะคะ แล้วเจอกันเร็วๆ นี้จร้า
ขอบคุณที่แวะเข้ามาอ่านนะคะ ฝากกดใจและติชมเพื่อเป็นกำลังใจให้นักหัดเขียนคนนี้ด้วยจร้า
ผลงานอื่นๆ ของ มนัชชนก นามปากกา ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ มนัชชนก นามปากกา
ความคิดเห็น