บุกล่าหาสมบัติ

            ท่ามกลางพายุฝนที่โหมกระหน่ำ เสียงฟ้าร้องที่ดังราวกับจะเขย่าพื้นพสุธา  ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมน

บนยอดปราสาทที่ตั้งตระหง่านไม่หวั่นไหว   ปรากฏร่างบุรุษปริศนาภายใต้เสื้อคลุมสีดำที่มี แววตาเจ้าเล่ห์พร้อมรอยยิ้มอย่างคนที่มั่นใจเต็มเปี่ยมยืนอยู่  พลันเงานั้นก็กระโจนพุ่งตัวลงจากยอดปราสาทผ่านหน้าต่างของปราสาท ชายนิรนามก็ตีลังกากลับตัวกลางอากาศแล้วโยนเชือกที่ผูกตะขอไปเกี่ยวกับขอบหน้าต่าง แล้วปีนขึ้นไปตามเชือกอย่างคล่องแคล่วราวกับฝึกฝนมาอย่างช่ำชอง 

                เมื่อปีนเข้าหน้าต่างมาได้สำเร็จนั้นก็หันมองซ้ายมองขวาก่อนจะยิ้มออกมาอย่างชื่นชมในความสามารถของตัวเอง

“งานนี้หมูๆ”  ชายปริศนาพึมพากับตัวเองอย่างคนอารมณ์ดี

ตึก ตึก ตึก!!  เสียงฝีเท้าของทหารเวรยามซึ่งเดินมาตรวจความเรียบร้อยตามปกติ   เรียกความสนใจจากคนที่มัวแต่พึมพำกับตัวเองให้หันมาสนใจงานที่ได้รับมอบหมายมา  บุรุษปริศนาจึงย่องเข้าไปอาศัยความมืดและชุดสีดำที่ตัวเองใส่ พรางตัวอยู่ในช่องระหว่างหุ่นเกราะนักรบโบราณและมุมกำแพง  ทหารยามเดินผ่านมาสำรวจไม่พบอะไรผิดปกติจึงจะเดินกลับ ทันใดนั้นเขาก็พุ่งตัวออกจากที่ซ่อนเข้าประชิดด้านหลังแล้วใช้ยาสลบชนิดรุนแรงที่สามารถทำให้ช้างสลบได้ถึง 3 วัน ที่เตรียมมาจัดการกับทหารยามคนนั้น

“ขอโทษนะแต่มันจำเป็นต้องทำ”  เสียงที่เอ่ยออกมาจากผู้ที่รอบเข้ามาที่ตอนนี้กำลังลากทหารผู้โดนยาสลบไปซ่อน

“ขอยืมชุดหน่อยนะ” เมื่อกล่าวจบเขาก็จัดแจงถอดเครื่องแต่งกายของทหารยามโดยที่ไม่รอคำตอบ

เมื่อจัดการเครื่องแต่งกายเสร็จเรียบร้อยเขาก็เดินลงบันไดลงไปข้างล่างผ่านทหารยามหลายคนแต่ก็ไม่มีผู้ใดสงสัยในตัวเขา เพราะว่าเขาปลอมตัวได้อย่างแนบเนียน

“ปลอมตัวเก่งขนาดนี้จับได้ก็บ้าแล้ว” เขาคิดในใจก่อนส่งเสียงหัวเราะเบาๆในลำคอ

เขาทำการเดินสำรวจความผิดปกติในปราสาทอย่างที่ทหารเวรควรจะทำ  แต่จริงๆเขาก็แค่เดินสำรวจสภาพด้านในและจดจำแผนผังของปราสาท  จนมาหยุดยืนอยู่หน้าห้องๆหนึ่งซึ่งล็อคด้วยกุญแจอย่างหนาแน่นเขาหันมองซ้ายมองขวาจนแน่ใจว่าไม่มีผู้ใดอยู่บริเวณนั้น แล้วนำกุญแจผีที่เตรียมมาไขเข้าไปดู

กิ๊ก!   เสียงแม่กุญแจที่ถูกสะเดาะดังขึ้นอย่างเบาๆ          ชายนิรนามที่บัดนี้กำลังภูมิใจกับผลงานตรงหน้าของตนเองจนลืมที่จะระมัดระวังคนที่ย่องเข้ามาด้านหลัง พร้อมกับดาบที่ถือกระชับแน่นอยู่ในมือพร้อมที่จะลงดาบได้ทุกเมื่อ

“หยุดอย่าขยับ”  เสียงแหลมเล็กราวกับเสียงของสตรีของผู้ที่เดินมาข้างหลังพร้อมกับดาบที่จ่ออยู่ที่ท้ายทอย

บุรุษปริศนาที่กำลังจะเปิดประตูถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้ว่าตนเองถูกจับได้จากใครสักคนที่ตอนนี้ยืนอยู่ข้างหลังพร้อมกับปลายดาบที่จี้อยู่ที่ท้ายทอย  เขาพยายามรวบรวมสติที่มีทั้งหมดไม่ให้แตกกระเจิง  เมื่อรวบรวมสติได้เขาก็คิดวิธีหาเอาตัวรอด จากคมดาบ  โดยความคิดแรกคือต้องโน้มน้าวให้เอาดาบออกจากท้ายทอยก่อน  เขายกมือทั้งสองข้างขึ้นอย่างช้าๆ  พร้อมเริ่มบทสนทนากับบุคคลที่อยู่ด้านหลัง

“เอ่อ.......คุณครับ”

ชายนิรนามพูดยังไม่ทันจบประโยค  เสียงจากคนที่อยู่ข้างหลังก็ดังขัดขึ้นมาก่อน

“แกเป็นใคร  เข้ามาทำไม  เข้ามาได้ไง  แล้วมาทำอะไรหน้าห้องนี้”

คำถามที่มาเป็นชุด  เล่นซะวายร้ายที่อยู่ตรงหน้าถึกกับชะงักกับคำถามที่ถาโถมเข้ามาดั่งพายุที่กำลังก่อตัวอยู่ในขณะนี้

“.......!”  ผู้บุกรุกที่ตอนนี้ตั้งตัวไม่ทันกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ได้แต่คิดหาทางหนีทีไล่   ทันใดนั้นกระแสไฟฟ้าขนาดใหญ่ก็พุ่งตรงจากเมฆพายุ  ผ่าลงมายังยอดปราสาท

ตึ้ม!!!! เสียงฟ้าผ่าที่ดังอึกทึกราวกับฟ้าจะถล่ม   ทำให้ผู้ที่ถือดาบถึงกับทำดาบหลุดมือด้วยความตกใจบวกกับความกลัวในเสียงฟ้าผ่า

จอมวายร้ายที่บัดนี้รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนหน้า  ก็ฉวยโอกาศอาศัยจังหวะพุ่งตัวไปหยิบดาบที่ตกขึ้นมาก่อนพุ่งตัวไปประชิดด้านหลังแล้วนำดาบมาจ่อที่ท้ายทอยของเจ้าของเดิม

“นายต้องการอะไรกันแน่” เสียงนั้นดูอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ป่าว.....แค่มาทำธุระนิดหน่อย” คำตอบจากคนที่อยู่ข้างหลังดังขึ้น

“ถึงกับกล้าบุกปราสาทของพระราชาเชียวหรือ”คนถูกจี้พยายามถามต่อ

“นั่นมันเรื่องของฉัน” คำตอบที่ได้กลับมากลับยั่วโมโหคนถูกจี้

“อย่าหวังเลยว่านายจะได้ออกจากที่นี่”คนตรงหน้าเริ่มขึ้นเสียง

เสียงหัวเราะดังมาจากคนด้านหลังและพูดขึ้นว่า  “ถ้าหนีไม่ได้จะกล้าเข้ามาหรอ”

“ช่วยด้วย!!!!”  เสียงตะโกนของคนที่อยู่ตรงหน้า  ทำเอาผู้บุกรุกถึงกับสะดุ้งจนต้องรีบหนีเอาตัวรอด โดยมีเสียงโหวกเหวกโวยวายดังไปทั่วปราสาท  ทหารวิ่งกันให้วุ่นเพื่อหาตัวผู้บุกรุก

“ซวยแล้วสิ  กะจะเข้ามาสำรวจอย่างเงียบๆซะหน่อย ไหงกลายเป็นอย่างนี้ไปได้ว่ะ”เขาบ่นกับตัวเองขณะวิ่งหาทางหลบหนีออกจากปราสาท เขาวิ่งกลับไปทางเดิมซึ่งคือทางที่เขาเข้ามาแต่ก่อนจะไปถึงกับเจอเหล่าทหารยามดักรออยู่ เขาจึงวิ่งย้อนลงมาทางด้านล่างลงมายังชั้นล่างสุด เขาวิ่งหาทางหนีแต่ไม่ว่าจะหนีไปทางไหนก็ต้องพบกับเหล่าหทารยามราวกับถูกจับตามองอยู่ตลอดเวลา

เขาหนีจนเหนื่อยจนมาหยุดอยู่หน้าประตูห้องห้องหนึ่ง  ที่ใครเห็นก็ต้องรู้ว่านี่คือห้องของพระราชาเจ้าของปราสาทเพราะประตูห้องทำจากทองคำแท้อย่างอลังการประดับด้วยเพชรทีสันต่างๆสวยงาม  

“เอาว่ะ...แอบในห้องนี้ซักพักแล้วกัน”พูดจบเขาก็ค่อยๆเปิดประตูอย่างเบาที่สุดแล้วแทรกตัวผ่านช่องประตูเข้าไปก่อนปิดประตูอย่างเบาที่สุดเหมือนกัน

ภายในห้องจากที่เขามองเห็นภายใต้แสงไฟสลัวๆ  มันช่างใหญ่โตอลังการมากพอๆกับความอลังการของประตูห้อง เพราะห้องทั้งห้องมี่ขนาดใหญ่มากจากที่เขาประเมินก็น่าจะประมาณครึ่งสนามฟุตบอล

“โอ้โห....จะใหญ่ไปไหนเนี่ย”เขาคิดในใจ

เขากวาดตามองไปรอบๆ แล้วสายตาก็ไปสะดุดกับร่างๆหนึ่งซึ่งนอนอยู่บนเตียงขนาดมโหฬารพร้อมด้วยเสียงกรนเบาๆลอดออกมาจากลำคอ “พระราชา” สิ่งแรกที่เขาคิดคือคนคนนั้นคือพระราชาแน่นอน

เขาละสายตาจากเตียงหันไปกวาดสายตามองหาทางหนี  แล้วเขาก็หันไปเห็นหน้าต่างบานหนึ่งซึ่งเล็กกว่าทางเข้าที่เขาเข้ามาแต่นั่นก็น่าจะเป็นทางออกทางเดียวที่เหลืออยู่ในตอนนี้ เพราะถ้าออกไปข้างนอกห้องตอนนี้คงจะต้องเจอพวกทหารยามพวกนั้นกับยัยผู้หญิงคนนั้นที่ทำให้เขาต้องมาเผชิญกับสถานการณืแบบนี้

เขาเดินย่องเข้าไปข้างกน้าต่างก่อนที่จะค่อยๆเปิดหน้าต่าง  ทันใดนั้นประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับไฟที่ถูกเปิด และผู้ที่เดินเข้ามาคือยัยผู้หญิงนั่นกับพวกทหารยามอีกโขยง  การบุกเข้ามาในห้องอย่างอุกอาจนี้ทำให้พระราชาตกใจตื่น แต่ไม่ใช่เพียงแค่พระราชาที่ตกใจ  แต่ผู้ร้ายที่รอบเข้ามาในปราสาทก็ถึงกับตาค้างเมื่อหันไปสบตากับสาวหน้าสวยเรียว ผิวขาวเนียน ตาคมสวย นัยน์ตาสีฟ้ารูปร่างบอบบางแต่ดูทะมัดทะแมงอย่างที่นักรบควรจะเป็น  ส่วนบุรุษปริศนาที่ตอนนี้ไม่ปริศนาซะแล้วเพราะเขาถูกเห็นเขาให้แล้วในรูปร่างของชายหนุ่มรูปร่างสมส่วน  หล่อคม ผมสีน้ำตาล นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนๆ

“ขอประทานอภัยเพคะ ท่านพ่อ เผอิญมีผู้บุกรุกเข้ามาในปราสาทเพคะ” หล่อนรีบรายงานต่อพระราชาที่ตอนนี้ดูจะรวบรวมสติได้แล้วกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น  ก่อนหันไปมองผู้บุกรุกที่ตอนนี้ยืนขาแข็งในท่าเตรียมจะกระโดดหนีออกทางหน้าต่าง

พระราชาหันมาสบตากับผู้บุกรุกก่อนหันไปสั่งให้ทหารเขามาจับกุมผู้บุกรุก

“ จับเขาไปขังไว้” 

คำสั่งจากพระราชาที่เด็ดขาดทำเอาชายหนุ่มถึงกับสะดุ้งก่อนจะทำใจดีสู้เสือแล้วหัวเราะลั่นก่อนจะกระโดดออกจากหน้าต่างพร้อมกับบทสนทนาที่ทิ้งไว้ว่า

“โอ้! หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับสุดสวย”เขากล่าวพร้อมปั้นร้อยยิ้มที่สดใสให้กับเจ้าหญิง

“ซิลเวียนี่มันเกิดอะไรขึ้น”พระราชาถามย้ำ

“มีผู้บุกรุกเพคะ”เจ้าหญิงตอบอย่างเจื่อนๆ

“ทำงานกันยังไงถึงปล่ยให้มีผู้บุกรุกเข้ามาได้”พระราชากล่าวด้วยน้ำเสียงดุเกมๆโกรธ

“หม่อมฉันผิดเองเพคะ  ที่ปล่อยให้เขารอดไปได้” เจ้าหญิงซิลเวียกล่าว

“แล้วมันได้อะไรไปหรือป่าว”พระราชาถามต่อด้วยความหงุดหงิด

“ไม่มีเพคะ”ซิลเวียตอบ

“เตรียมการประชุมด่วน” พระราชาออกคำสั่ง

ด้านผู้บุกรุกซึ่งตอนนี้หลบหนีออกจากปราสาทได้สำเร็จก็กำลังตรงดิ่งกับฐานลับอย่างรวดเร็ว

ฐานทับ

“โอย  ถึงเสียทีแทบแย่” ชายหนุ่มบ่นแล้วเดินเข้าไปในโกดังร้างแถวชานเมือง

“เป็นไงได้อะไรมาบ้าง”  เสียงสตรีคนหนึ่งดังขึ้น

“ได้อะไรดีๆมาไหม”  เสียงหนุ่มอีกคนดังขึ้น

“ก็นะ  นิดหน่อย”  เขาตอบ  “แล้วหัวหน้าหล่ะ”  เขาเปลี่ยนเรื่องคุย

“รีบเปลี่ยนเรื่องอย่างนี้สงสัย.......”    สตรีนางเดิทกล่าว

“นั่นซิ”  เด็กหนุ่มเสริม

“อย่าไปแซวเขาซิ  มาเรีย  จอร์จ”  ชายวัยกลางคนคนหนึ่งพูดขึ้นพร้อมเดินออกมาจากมุมมืด

ผู้ที่ถูกเรียกชื่อถึงกับสะดุ้ง ก่อนหันไปหาชายคนเรียก

“ได้มาแล้วใช่ไหมอาเธอร์”  ชายวัยกลางคนถาม

“ได้แล้วครับท่านบาโรว์”  อาเธอร์ตอบพร้อมรอยยิ้มพร้อมชี้ไปที่สมอง “จำไว้ในนี้หมดแล้ว”