ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : CHAPTER 4 : ไม่มีทาง
"ซัลโก้เหรอ!?"
เจฟฟ์ร้องลั่นออกมาเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก่อนจะจับตัวเธอเขย่าไปมาอย่างแรงจนสเลนเดอร์ใช้สายรยางค์สีดำแยกตัวเจฟฟ์ออกไป เมื่อถูกปล่อยตัวแล้วเจฟฟ์ก็กลับไปนั่งที่เดิม
แต่เดี๋ยวนะ—
"หรือว่า...ที่จริงแล้วแม่มดนั้นจะเป็นพวกซัลโก้?" เจฟฟ์เอ่ยถามขึ้นมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวาน
"ก็ส่วนนึง"
กริม่าเอ่ยเสียงเรียบ "แค่ส่วนนึงเท่านั้นที่ยัยนั่นจะเป็นคนจากซัลโก้ที่ส่งมาฆ่าฉัน"
"ส่วนที่เหลือล่ะ?" นีน่าถามขึ้น
"ไม่คนที่ต้องการหัวฉันไปต่อรองกับซัลโก้" เธอหยุดพูดไปพักหนึ่ง
ดวงเนตรสีนิลดำมืดลง
"ก็คงแค้นที่ฉันไปฆ่าคนสำคัญ"
มือเรียวเปิดหนังสือหน้าถัดไป ดวงเนตรสีดำไล่สายตาอ่านตัวอักษรบนกระดาษ กริม่าแยกตัวออกจากพวกนั้นทันทีเมื่อคุยกันเสร็จแล้ว เธอเลือกเดินมาที่ห้องสมุดแทนเพื่อหาอะไรอ่านแก้เซ็ง หลังจากที่ต้องติดแหง็กอยู่ที่คฤหาสน์นี้
กริม่าหลุบตาต่ำ พลางนึกไปถึงสิ่งที่เธอคุยกับสเลนเดอร์แมน
"ฉันจะให้เธออยู่ที่นี่กับพวกเราจนกว่าเรื่องจะเงียบลง" สเลนเดอร์แมนเอ่ยออกมาเสียงเรียบนิ่งหลังจากที่ตัวเขาเงียบมานาน
กริม่าขมวดคิ้ว "ไม่มีทางสเลนเดอร์ ฉันจะไม่อยู่ที่นี่เด็ดขาด"
"มันไม่มีทางเลือกเด็กน้อย เพื่อความปลอดภัยของเธอ"
"แต่---"
"ไม่มีแต่ กริม่า" สเลนเดอร์แมนพูดแทรกก่อนที่เธอจะพูดจบ "ฉันคุยเรื่องนี้กับพี่ชายเธอแล้ว และเขาก็เห็นด้วย กริมม์จะกลับมาอยู่ที่นี่หลังจากภารกิจเสร็จเพื่อความปลอดภัยของเธอและตัวเขา เพราะฉะนั้น—"
"เธอต้องทำตามที่ฉันพูด"
กลับมาที่ปัจจุบัน
กริม่าปิดหนังสือเล่มหนาตรงหน้าลง ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกจากห้องสมุดไป เธอเดินไปตามทางเดินเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายปลายทาง
อีเจก็เอาแต่คลุกตัวอยู่แต่ในห้องของตัวเอง สามหน่อนั่นก็คงเฝ้าระวังรอบๆคฤหาสน์หรือไม่ก็จัดการพวกที่หลงเข้ามาในป่า แซลลี่น่าจะเล่นปาร์ตี้น้ำชา พวกผู้หญิงก็คงออกไปทำภารกิจ ส่วนเจฟฟ์—
รายนั้นหายไปไหนไม่รู้แหะ...
หูกระดิกเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างจากข้างนอก ดวงเนตรสีดำนิลลอบมองจากหน้าต่างลงไปข้างล่าง ภาพที่ปรากฏให้เห็นคือร่างของฆาตกรปากฉีกอย่างเจฟฟ์ เดอะ คิลเลอร์ กำลังเล่นสนุกกับหมาพันธุ์ไซบีเรียนที่มีรอยยิ้มฉีกกว้าง
กริม่ามองดูอย่างสนอกสนใจ เธอไม่เคยเห็นมุมนี้ของเจฟฟ์มาก่อน
ฉับพลันในหัวก็คิดอะไรสนุกๆบางอย่างขึ้น
"เก่งมาก เอาล่ะ นั่งลง"
เจฟฟ์ออกคำสั่งให้หมาของตัวเองนั่งลง ก่อนจะลูบหัวมันเมื่อมันทำตามคำสั่ง ก่อนจะรู้สึกมีลมหายใจดังข้างๆหู
"ไม่คิดว่าคนอย่างนายจะเลี้ยงหมาด้วย" กริม่าเทเลพอร์ตมาข้างหลังของเจฟฟ์ วางคางไว้ตรงไหล่ของเขา
เจฟฟ์สะดุ้งโหยง เขากระโดดออกมาให้ห่างหญิงสาวพลางสถบคำไม่สุภาพออกมา
"ฟั*! วันหลังห้ามทำอย่างนี้เด็ดขาดนะเฟ้ย!!!"
กริม่าไม่สนใจคำพูดของเจฟฟ์แล้วเดินไปนั่งยองๆตรงหน้าเจ้าหมาหน้ายิ้ม เธอเอียงคอยิ้มให้หมาตัวใหญ่
"ว่าไงเจ้าหนู" มือเอื้อมไปลูบหัวมมันอย่างเอ็นดู "ชื่ออะไรเอ่ย~?"
"นั่น Smile Dog"
เจ้าหมาน้อย(ในความคิดเธอ)เดินมาเลียปาก นิกซ์ยิ้มกว้างก่อนจะจับมันมาฟัดมากอดอย่างหนำใจ โดยมีเจฟฟ์ยืนหน้าบึ้งตึงอยู่ใกล้ๆ
"อะไร? อิจฉาที่หมานายชอบฉันงั้นเหรอ?"
"ไม่มีทาง แล้วนี่เธอจะอยู่ที่นี่งั้นสินะ"
กริม่าพยักหน้าให้เป็นคำตอบ "ก็คงจะต้องรอให้เรื่องซาก่อนเพื่อความปลอดภัยของฉันและพี่ชาย"
เจฟฟ์พยักหน้าเล็กน้อย แล้วนั่งชันเข่าข้างๆเธอ แอบเหลือบมาหญิงสาวข้างตัวที่ตอนนี้แต่งกายด้วยเสื้อกล้ามและกางเกงขายาวสีดำ ตามตัวมีผ้าพันแผลพันไปทั่ว
เห็นแล้วหงุดหงิด
หงุดหงิดที่เห็นอีกฝ่ายบาดเจ็บ ไม่ใช่เพราะเขาชอบอีกฝ่ายหรืออะไรหรอก แต่เป็นเพราะเขาอ่อนแอจนเกินไป เขาเป็นคนทำให้อีกฝ่ายบาดเจ็บ เพราะตอนนั้นกริม่าผลักเขาออกไปจากอาณาเขตโจมตีของยัยแม่มดนั่น
เออ ยอมรับว่าส่วนหนึ่งก็เป็นห่วงยัยนี่
"อย่าโทษตัวเองสิ" กริม่าเอ่ยขึ้นมานิ่งๆหลังจากที่เห็นเจฟฟ์เงียบไป "ไม่ใช่ความผิดนายสักหน่อยที่ทำให้ฉันบาดเจ็บ"
"หา!? พูดบ้าอะไรของหล่อน ถ้าเธอไม่---"
"แต่นายก็ยอมบาดเจ็บเพื่อช่วยฉัน"
เจฟฟ์เงียบลงไป ยอมฟังในสิ่งที่เธอกำลังเอ่ยออกมาอย่างตั้งใจ
"ถือว่าเจ๊ากันแล้วเนอะ"
กริม่ายิ้มให้อีกฝ่าย ดวงตาสีดำนิลนั้นมีประกายเล็กน้อย เจฟฟ์อึ้งไปก่อนจะตะโกนอัดหน้าหญิงสาว
"เออ!"
"แต่ฉันไม่"
เสียงทุ้มจากบุคคลที่สามเอ่ยออกมาอย่างเรียบนิ่งด้านหลังคนทั้งสอง พร้อมกับจิตสังหารอ่อนๆที่ปล่อยออกมา หมาตัวใหญ่ส่งเสียงขู่คำรามใส่พร้อมกับเจฟฟ์ที่กระโดถอยให้ห่างไปตั้งท่าพร้อมสู้
เว้นเพียงแต่กริม่าหันไปประจันหน้ากับบุคคลปริศนา
"กลับมาแล้วเหรอ"
"ใช่ แล้วไปเจ๊าอะไรกัน?" กริมม์ในชุดคลุมสีดำยาวก้มลงถามน้องสาวของตัวเอง แต่ตัวเขาก็ยังคงปล่อยจิตสังหารใส่เจฟฟ์
กริม่าแตะมือพี่ชายพลางห้ามปราม "หยุดได้แล้ว"
กริมม์จิ๊ปากอย่างไม่สบอารมณ์ ดึงแขนน้องสาวแล้วเดินเข้าไปในคฤหาสน์ทันที กริม่าที่ยอมเดินตามหันมาขยับปากพูดไร้เสียงกับเขา
"ขอโทษแทนหมอนี่ด้วยนะ"
เจฟฟ์มองสองพี่น้องอย่างไม่เข้าใจ
"อะไรล่ะวะเนี่ย?"
"ทำไมถึงทำให้ตัวเองบาดเจ็บเยอะขนาดนี้"
กริมม์เอ่ยถามขึ้นมาขณะที่กำลังเปลี่ยนผ้าพันแผลให้น้องสาว น่าแปลกใจมากที่อีกฝ่ายจะบาดเจ็บหนักเพราะปกติแล้วกริม่าไม่เคยมีบาดแผลกลับมาสักเท่าไหร่
"นายก็เหมือนกัน" กริม่าสวนกลับ ตาลอบมองเสื้อสีดำที่มีเลือดไหลซึมออกมา
"มีปัญหานิดหน่อย"
"ทางนี้ก็ด้วย"
กริมม์เงียบลง เขาเงยหน้าขึ้นสบตากับน้องสาว "นี่ คิดว่าเป็นฝีมือของหมอนั่นหรือเปล่า?"
"ไม่รู้" กริม่าเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบา เธอจ้องมองเข้าไปในดวงตาของพี่ชาย "แต่ต่อให้เป็นใครก็ตาม แต่ถ้าพวกนั้นดึงคนอื่นเข้ามายุ่งล่ะก็ ฉันจะไม่อยู่เฉยแน่"
"เธอชอบเจฟฟ์รึไง?" เขาเอ่ยถามน้องสาวอีกครั้ง
เขารู้อยู่แล้วว่าเจฟฟ์ตามเธอไปด้วย เขารู้ทุกอย่างเพราะเขาไปได้ยินมาจากสเลนเดอร์แมน— แน่นอนว่าหลังจากนี้เขาคงไปคิดบัญชีกับไอ้โย่งที่หลัง
และความจริงเขาถึงคฤหาสน์สเลนเดอร์แมนนานแล้ว แต่เขาแค่แอบมองกริม่าที่กำลังเล่นและพูดคุยกับเจฟฟ์ แน่นอน เขารู้ว่ากริม่าคิดอะไรกับเจฟฟ์—
เพราะสายตาและรอยยิ้มที่เธอมอบให้มันต่างจากปกติ
เธอสนใจเจฟฟ์ ในหลายๆความหมาย
"หา—!? พูดอะไรบ้าๆ ฉันกับเจฟฟ์เป็นแค่เพื่อนกัน ไม่สิ เราพึ่งรู้จักกันได้ไม่นานเลยนะกริมม์!!!" กริม่าแว้ดใส่พี่ชายอย่างรัวๆ ใบหน้าของเธอขึ้นสี
"ฉันไม่ว่าอะไรหรอกถ้าเธอจะคบหมอนั่นน่ะ" เขาพูดออกมาเสียงนิ่ง
(แน่นอนว่าเขาโกหก...)
"บอกว่าไม่ได้เป็นอะไรกันไง!" เธอพองแก้มของตัวเอง แล้วหลุบตาต่ำ "อีกอย่าง เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก"
ใช่ มันไม่มีทางเป็นไปได้
กริมม์มองน้องสาวที่ก้มหน้าเงียบไป เขาดึงกริม่าเข้ามากอดแล้วลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน กริม่าหลับตาลงแล้วกอดพี่ชายกลับ
หลังจากที่ตัวเจฟฟ์ได้พูดกับเธอไว้แล้วว่าจะต้องฆ่าเธอให้ได้ กริม่าก็รู้ได้ทันทีว่าความสัมพันธ์ของเธอกับเจฟฟ์ไม่ว่าจะเป็นในรูปแบบไหนก็ตาม—
มันคงจะจบลงได้ไม่ดี
Talk :
อาจจะใช่ หรือไม่ใช่กันนะ?:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น