โลกหลากสีของราชินีบ้าหัว

ลำดับตอนที่ #72 : Uninstall [Misschong Part]

 

" ก็แค่เสแสร้งแกล้งทำเป็นว่ามีความสุข ... ไม่มีใครรู้หรอกน่า ว่าจริงๆเรากำลังทุกข์ใจอยู่ "



+++++++++++++++++++++++++++++


" ครับ... ผมจะเก็บเรื่องนี้ไว้ให้เป็นความลับเองครับ "

นายตำรวจพูดพร้อมรับเงินปึกใหญ่ที่ดูแล้วน่าจะตีราคาเป็นหลักแสนจากชายคนหนึ่ง

ก่อนจะยื่นตัวเด็กผู้ชายเจ้าของผมสีส้มคืนให้ชายคนนั้นเพื่อแลกกับเงิน

" ...แล้วอย่าลืมนะ ถ้านักข่าวมาถามให้ตอบไปว่า... "

" ลูกชายของคุณหยางแค่ตกบันไดเท่านั้นครับ "

นายตำรวจตอบคำที่ขาดหายไปของมาเฟียรุ่นใหญ่ที่ยิ้มอย่างพึงพำใจ

ก่อนที่มาเฟียผู้นั้นจะกึ่งลากกึ่งดึงตัวเด็กชายไปที่รถคันหรูแล้วผลักใส่ที่นั่งด้านหลังอย่างแรง

ก่อนจะตามเข้าไปนั่งด้านข้างเด็กชายด้วย

" ออกรถได้เลย... "

นายมาเฟียใหญ่พูดกับชายที่นั่งขับรถอยู่ด้านหน้า

ก่อนจะหันกลับมามอง 'ลูกชาย' ที่นั่งมีบาดแผลเต็มตัวอยู่

" เดือนนี้แกทำฉันเสียเงินค่าปิดปากไอ้พวกตำรวจไปเยอะแล้วนะ "

เขาพูดขึ้น โดยไม่ได้สนใจบาดแผลของลูกชายแม้แต่น้อย

" ... "

เด็กชายไม่ตอบอะไร ทำเพียงก้มหน้าลงมองตักตัวเองเท่านั้น

และเมื่อเห็นว่าป่วยการที่จะพูดต่อ แต่ทว่าอารมณ์ของมาเฟียใหญ่ยังคุกกรุ่นเพราะ

เมื่อคิดเรื่องจำนวนเงินที่สูญเสียไปเป็นจำนวนมากก็อดจะโมโหขึ้นมาไม่ได้

" ...แกจะทำร้ายตัวเองไปทำไม !!? "

ในที่สุดนายมาเฟียใหญ่ก็ตะโกนเสียงดัง เพราะเกลียดบรรยากาศนิ่งเงียบ

มือหนาใหญ่ตรงเข้าบีบคอของเด็กชายอย่างแรง

" ... หึ "

แต่ 'ลูกชาย' ของเขากลับแค่ยิ้ม และหัวเราะในลำคอเป็นการตอบแทน

อีกทั้งยังจับมือของบิดาตนเองเป็นการเร่งเร้าให้ฆ่าเขาให้ตายไปซะตรงนี้เลย

" ... แกมันบ้าไปแล้วมิสชง !! "

มาเฟียใหญ่สบถ พร้อมปล่อยร่างของลูกชายลง

" อึึก... ทำไมไม่ฆ่าผม... "

มาเฟียใหญ่มองร่างข้างๆอย่างสมเพศ ก่อนจะพึมพำอีกครั้ง

" ... แกมันบ้าไปแล้ว "


+++++++++++++++++++++++++++++


[ " ที่มีข่าวลือว่าลูกชายของคุณหยางต้องการจะฆ่าตัวตายเป็นเรื่องจริงเหรอครับ ? " ]

มาเฟียหยางได้แต่กุมขมับพร้อมถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ

เพราะตั้งแต่มิสชงนึกบ้าอะไรขึ้นมาไม่รู้อยู่ๆก็เอามีดมาแทงตัวเอง

วิ่งไปให้รถชน ทำให้มีบาดแผลเกิดขึ้นทุกวัน...

พวกนักข่าวก็พยายามมาถามเรื่องลูกชายเขา จากเขาทุกที

เพราะอะไร... ทำไม... ไม่มีใครรู้เหตุจูงใจในการทำร้ายตัวเองของมิสชง


+++++++++++++++++++++++++++

' นี่ไง... หยาง มิสชง... ลูกชายตระกูลมาเฟียแหละ '

' พวกมาเฟียเนี่ยน่ากลัวจังเลยเนอะ... '

' เห็นบอกว่าพ่อเขาดุมากเลย น่ากลัวจัง '

' ไม่อยากไปยุ่งด้วยเลย '

... เพราะอะไรถึงทำให้เพื่อนไม่ยอมคบหายังงั้นเหรอ ? ...

เพราะเกิดเป็นลูกชายของมาเฟีย... แค่นั้นทุกคนก็ไม่เข้าใกล้แล้วงั้นเหรอ ?

อะไรกันน่ะเรื่องพรรคนั้น...

ไม่เห็นยุติธรรมเลยสักนิดไม่ใช่เหรอ...

... ผมก็เหงานะ ...


+++++++++++++++++++++++++++++++++++


" พ่อ!! มิสชงหายตัวไป!! "

หญิงสาวในชุดแพรไหมเนื้อดีเดินมาหามาเฟียใหญ่ที่กำลังนั่งสูบซิก้าอย่างเพลินอารมณ์

" ...แล้วไง ? "

แต่ท่าทีของผู้ที่เป็น 'พ่อ' นั้นนิ่งเฉยจนน่าตกใจ

" ...คุณไม่ตกใจเลยงั้นเหรอ !!? "

หญิงสาวชุดแพรไหมถามขึ้นอย่างเดือดดาล อารมณ์ความเป็น 'แม่' พุ่งพล่านเช่นกัน

" เด็กนั่นหายไปก็ดีแล้วนี่... เด็กประหลาดพรรคนั้น... "

" ...พูดแรงไปแล้วนะ !!! "

หญิงสาวเริ่มเดือด เธอตรงรี่ไปดึงซิก้าออกจากชายตรงหน้า

" หัดห่วงลูกซะบ้างสิ !!! "

" นี่คุณ!! ฟังนะ!!! ผมเป็นมาเฟียรายใหญ่ของจีน! มีงานต้องทำมากมาย

ผมไม่มีเวลาจะมาสนใจเด็กคนเดียวหรอกน่า !!! "


++++++++++++++++++++++++++++++++++


ร่างเล็กเดินตามถนนไปเรื่อยเปื่อยซ่อนตัวภายใต้เสื้อคลุมขาดวิ่น

ไม่มีใครคิดจะเข้ามายุ่งหรือสนใจ

... ก็ดีแล้วล่ะ ...

มิสชงคิดในใจพลางถอนหายใจออกมาเบาๆ

ทว่า... กลับมีหญิงสาวผมดำสนิทคนหนึ่งเดินตรงมาทางเขา

" เธอกำลังทำอะไรอยู่เหรอจ๊ะ ? "

มิสชงออกอาการเอ๋อไปในบัดดลเมื่อหญิงสาวคนนั้นพูดกับเขา

แถมยังทำสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยอย่างจริงใจ... สีหน้าที่เขาไม่เคยเห็นจากพ่อแม่ตัวเองด้วยซ้ำ

" ผมน่ะ ...เป็นปีศาจล่ะ "

พูดจบ มิสชงก็เผลอระบายอารมณ์อัดอั้นตันใจให้หญิงสาวคนนั้นได้ฟัง

ร่างสูงกว่าพยักหน้ารับยิ้มๆ พร้อมทั้งกอดและลูบหัวเด็กชายอย่างปลอบประโลม

สายตานับร้อยทั่วทั้งบริเวณไม่มีใครหันมาสนใจภาพของคนที่นั่งกอดกันบนท้องถนน

" พี่เมงุมิ... ช่วยผมด้วยเถอะครับ... "

อยู่ๆร่างเล็กในอ้อมกอดก็พูดขึ้น พร้อมดันตัวออกห่างจากหญิงสาวเจ้าของชื่อเมงุมิ

" ผม... ได้ยินเสียงตลอดเลย... "

" ... เสียงอะไรจ๊ะ ? "

" ปีศาจ... ตามมาหลอกหลอนผมตลอด... พูดว่า [ตายซะ] บ้างล่ะ

พูดว่า [แกมันก็แค่สวะ] บ้างล่ะ ผมกลัวจนจะบ้าตายอยู่แล้ว... เสียงมันสะท้อนในหัวตลอด "

เมื่อเห็นสภาพของเด็กชายตรงหน้าแล้ว

เมงุมิก็ได้แต่ลูบหัวราวจะปลอบประโลมคนตัวเล็กกว่า

ดวงตาสีแดงอ่อนที่เรืองแสงสะท้อนกับดวงตาสีดำนิลของเธอทำให้รู้ว่า

เด็กชายตรงหน้านี้กลัวจริงๆ ไม่ใช่แกล้งหลอกเธอทั้งเรื่องวาร์ปได้ และเรื่องเสียงกระซิบ

" อย่ากลัวเลยจ๊ะ... "

ที่เธอทำได้ก็คงมีแต่เพียงเท่านี้เท่านั้นเอง...


++++++++++++++++++++++++++++++


" พี่เมงุมิพาผมมาที่นี่ทำไม ? "

มิสชงถามขณะมองเด็กผู้หญิงอีกสองคนที่อยู่ในห้องกว้างตรงหน้า

เมงุมิลูบหัวเด็กชายอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดขึ้น

" ตาสีแดง... "

มิสชงสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะมองเด็กหญิงอีกสองคนแล้วพบว่าตาของพวกเธอ

ก็เป็นสีแดงเช่นเดียวกับสีตาของเขา...

" พวกเธอทั้งสามคนไม่อยากกลับบ้านกันไม่ใช่เหรอ ? "

เมงุมิว่าพลางยิ้มออกมา

" งั้นเรามาอยู่ด้วยกันจนกว่าจะถึงเวลากลับบ้านเถอะนะ !! "


++++++++++++++++++++++++++++++


เวลาแห่งความสุขผ่านไปไวกว่าโกหก

อยู่ได้เพียงแค่เดือนเดียว มิสชงก็ถูกเจอตัวแล้วพากลับอยู่ดี

แม่ที่กอดเขาแล้วร่ำไห้ว่าคิดถึงแทบขาดใจ

พี่สาวและน้องสาวที่โล่งใจที่เขายังไม่ไปตาย

และพ่อที่วางท่านิ่งเฉยราวกับจะมีเขาหรือไม่มีก็ไม่เห็นสำคัญ

" ลูกจะไม่หายไปอีกแล้วใช่ไหมจ๊ะ ? "

หญิงสาวที่ยังคงดูสวยอยู่ดีแม้ยามร้องไห้พูดขึ้น พร้อมกอดมิสชงแนบอก

" ... ครับ "

ร่างเล็กตอบพร้อมแสร้งยิ้มแย้ม


++++++++++++++++++++++++++++++++


" ...หายไปไหนแล้ว... ? "

" ... พี่เมงุมิ เลียฟ บีลีฟ ... "

มิสชงมองรอบด้าน แต่ก็ไม่พบใคร... แค่เขาหายตัวไปจากที่นี่ 1 อาทิตย์เท่านั้น

แต่พอกลับมาทุกคนก็หายตัวไป ...ไม่เหลือสักคนเดียว...

" ทุกคน... กำลังเล่นซ่อนแอบเหรอ ? แกล้งหนีผมใช่มะ... ? "

แต่สิ่งที่ตอบกลับเด็กชายมาก็ยังเป็นความเงียบอยู่ดี

" ... หายไปไหนกันงั้นเหรอ ...? "


++++++++++++++++++++++++++++++


" มิสชงจะไม่มีวันได้เจอคนพวกนั้นอีกแน่นอน... "

คืนหนึ่ง ขณะที่มิสชงลงมาดื่มน้ำข้างล่างก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวที่เป็น 'แม่' ของเขาพูด

ด้วยความอยากรู้จึงได้เดินไปแอบฟังตรงประตูห้อง

" ก็ฉันอุส่าห์ไปขู่ฆ่ายัยเด็กผู้หญิงคนนั้นแล้ว ถ้ามันมายุ่งกับลูกเราอีกล่ะก็

ไม่ใช่แค่มันที่จะตายหรอก เด็กผู้หญิงอีกสองคนก็เหมือนกัน... คนแบบนั้นน่ะ...

ไม่คู่ควรจะมายุ่งกับลูกของเราหรอก ! "

" งั้นก็ดี... ผมจะได้มั่นใจว่าไอ้เด็กนั่นมันจะไม่หนีไปไหนอีก เพราะแค่นี้เพื่อนก็ไม่มีแล้ว

คงไม่มีทางหนีไปไหนได้อีกแล้วล่ะ !! "

... พ่อแม่ ...

ทำลายทุกอย่างรอบตัวเขา

... หายไปหมดเลย ...

... ไม่เหลืออะไรเลย ...

... พังทลาย ...


++++++++++++++++++++++++


" มิสชง... ตื่นได้แล้วจ๊ะลูก... "

หญิงสาวผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม 

... ทำเหมือนเป็นคนดี ที่ไม่เคยไปขู่ฆ่าใครทั้งสิ้น ...

" ครับ... "

มิสชงยิ้มตอบ 

... เขาก็กำลังแกล้งทำ ...

... แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องที่เธอคนนี้ทำลายชีวิตเขาให้พังทลายทุกอย่าง ...



++++++++++++++++++


 

นี่เป็นช่วงแต่งอดีตค่ะ
คนแรกของช่วงนี้ที่คิดออกคือชาร์
คนต่อมาก็มิสชงเนี่ยแหละ
วันพรุ่งนี้จะเป็นใครก็รอดูกันเอาเองเถอะค่ะ ฮา




 

:)  Shalunla