ลำดับตอนที่ #71
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #71 : CH #CHARxHOPE
~ซ่า!!~
" บีลีฟ... บีลีฟอยู่ที่นี่หรือเปล่า ? "
เด็กชายเจ้าของผมสีดำสนิท ที่มีดวงตาข้างเดียวเป็นเอกลักษณ์กวาดตามองรอบด้าน
เพื่อตามหา 'น้องสาว' ตัวดีที่อยู่ๆก็หายออกจากบ้านไปซะอย่างนั้น
และเพราะฝนที่อยู่ๆก็ตกลงมา ทำให้การมองหาของเขามันยากขึ้นไปกว่าเดิมหลายเท่า
" บีลีฟ... อ๊ะ!? "
แล้วเขาก็ต้องชะงักลงทันทีเมื่อเห็นร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งกำลังกอดกองข้าวของแน่น
โดยที่มีสายฝนสาดเข้าปะทะใบหน้านั่นอย่างแรง
... จิตวิญญาณคนดีเข้าสิงอีกครั้งหนึ่ง ...
โฮพวิ่งตรงรี่ไปหาเด็กหญิงคนนั้นที่ตกใจไม่น้อยที่เขาวิ่งฝ่าฝนเข้ามาหาเธอ
" ให้พี่ช่วยไหมครับ ? "
โฮพถามพร้อมยิ้มตามแบบเจ้าตัว แต่เด็กหญิงก็ส่ายหน้าต่อ
" ... พี่ว่าให้พี่ช่วยเถอะ "
พูดจบโฮพก็ยกตัวเด็กหญิงคนนั้นขึ้นอุ้ม
แล้วจับหน้าของเธอซุกลงตรงอกเขาเพื่อไม่ให้โดนฝน
ก่อนจะถามแข่งกับเสียงสายฝนที่ดังกระทบกับพื้นและหลังคา
" พ่อแม่น้องอยู่ไหนครับ ? "
เด็กหญิงตอบเสียงอู้อี้กลับไปว่าเธอไม่มีพ่อแม่
โฮพจึงถามต่อ
" แล้วบ้านน้องอยู่ที่ไหนครับ ? "
เด็กหญิงนิ่งไปราวกับกำลังพยายามเชื่อใจโฮพ ก่อนจะตอบเสียงแผ่วข้างหูของคนตาเดียว...
โฮพยืนอยู่หน้าห้อง 357 พร้อมปล่อยตัวเด็กหญิงลงจากอ้อมแขน
ตัวของเขาเปียกโชกเพราะวิ่งฝ่าฝนมาส่งเด็กหญิงเป็นระยะทางที่จัดได้ว่าไกลมาก...
" ...ขอบคุณค่ะ "
เด็กหญิงพูด พร้อมรับข้าวของของเธอมาจากเขา
" อา... ว่าแต่น้องเคยเห็นเด็กผู้หญิงผมสีดำ... ยาว... ตาสี... แดง... ตัวประมาณนี้... ไหม ? "
โฮพพูดติดขัด พร้อมทำท่าประกอบความสูงไปด้วย
" คิดว่าเคยเห็น... อยู่อีก 2 ช่องตึกถัดจากนี้ไปนะคะ... "
เด็กหญิงตอบก่อนจะไขกุญแจเข้าห้อง
" ขะ... ขอบคุ... "
ยังพูดไม่ทันจบประโยค คนตัวสูงกว่าก็ทรุดฮวบลงไปนั่งพิงผนังสีขาวเย็นเยียบซะแล้ว
" ... พี่คะ! พี่ไม่เป็นอะไรนะคะ!? "
เด็กหญิงตื่นตระหนก และเมื่อเธอเอามือไปวัดไข้คนตัวสูงกว่า เธอก็ชักมือกลับแทบไม่ทัน
... ตัวร้อนจี๋เลย!!!
" พี่คะ!! เข้ามาพักในห้องหนูก่อนเถอะค่ะ!!! "
เด็กหญิงร้องขณะพยายามดึงคนตัวสูงให้เข้าไปในห้องตัวเอง
แต่โฮพกลับส่ายหน้ายิ้มๆ แล้วพูด
" ไม่ล่ะ... พี่ต้อง... ไป... หา... น้องสาว... "
ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ดูเหมือนสติจวนจะหลุดอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน...
เด็กหญิงกัดปากตัวเองพลางนั่งอยู่ข้างๆคนตาเดียว
" ...ถ้าพี่ยังดื้อจะไป หนูจะตามพี่ไปด้วยจริงๆนะ !! "
โฮพหันไปยิ้มขำให้เด็กหญิง... แต่ก็ไม่ทันที่จะได้พูดโต้กลับ สติของเขาก็ถูกฉุดลงไปสู่สีดำสนิท...
" ... ขอโทษนะคะพี่... แต่หนูทนเห็นพี่ดื้อพาตัวเองไปตายแบบนั้นไม่ได้หรอก "
เด็กหญิงพูดกับตัวเอง แล้วถอนเข็มฉีดยาสลบออกมาจากขาคนตัวสูงกว่า
ก่อนจะพยายามลากคนตัวสูงเข้าไปในห้องนอนของตัวเอง...
" บีลีฟ !!!!!!! "
โฮพสะดุ้งขึ้นตื่น พลางหันมองรอบตัว ก่อนจะพบว่าเขาไม่ได้อยู่บ้านของตัวเอง
รอบตัวเต็มไปด้วยเครื่องใช้สีขาวสะอาด และเขากำลังนอนอยู่บนเตียงนอนสีขาวเช่นเดียวกับสีผนังห้อง
แต่สิ่งที่น่าแปลกใจกว่านั้น... คือเขารู้สึกว่าตัวเองมองได้เยอะกว่าเดิม...
การกระทำไวเท่าความคิด... โฮพยกมือขึ้นลูบตาข้างที่เคยมีผ้าพันแผลของตัวเอง...
...ก่อนจะพบว่ามันหายไป
" ตื่นแล้วเหรอคะ ? "
" !!!!!!!!? "
โฮพสะดุ้งสุดตัว ก่อนหันมองทางที่มาของเสียง...
พบร่างเด็กหญิงตัวเล็กในชุดนอนสีฟ้าลายหมี เจ้าของผมยาวสีบลอนด์ทองมัดรวบไว้แยกเป็นสองข้าง
ดวงตากลมโตสีเขียวจ้องมองเขาอย่างใสซื่อ
" อา... น้องนี่เอง... "
โฮพพูดพร้อมถอนหายใจ
" พี่คะ... ทำไมพี่ต้องออกตามหาน้องสาวของพี่ทั้งที่พี่ก็ใกล้ตายแล้วล่ะคะ ? "
ถามตรงๆ จนโฮพต้องยิ้มแห้งๆคืนเด็กหญิงไป
" ก็นั่น... น้องสาวคนเดียวของพี่เลยนะ... "
โฮพตอบพร้อมก้าวเท้าลงจากเตียงสีขาว
" ...พี่จะไปตามหาน้องสาวของพี่ต่อใช่ไหมคะ ? "
เด็กหญิงถามขึ้น ก่อนจะเบนสายตาไปมองหน้าต่างที่เปิดผ้าม่านไว้
" ... แต่มันดึกแล้วนะคะ "
" คืนนี้พี่นอนที่นี่ไปก่อนเถอะค่ะ ... "
" หนูชื่อชาร์ค่ะ อายุ 5 ขวบ ! "
เด็กหญิงพูดขึ้นขณะที่นอนหลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของโฮพ
" อา... พี่ชื่อโฮพ ... 15 แล้วล่ะ... "
" แล้วน้องสาวพี่ล่ะคะ !? "
" ชื่อบีลีฟ... อายุ 13 น่ะ... "
โฮพพูด... แล้วความคิดถึงน้องสาวก็เข้ามาในหัว...
" อยากเจอหน้าจังเลย!! งั้นหนูจะช่วยพี่ตามหาพี่สาวด้วย!!! "
ชาร์พูดอมยิ้ม โฮพได้แต่หัวเราะในลำคอ
" ว่าแต่... ทำไมพี่ต้องปิดตาข้างที่เป็นสีแดงไว้ด้วยล่ะคะ ? "
ชาร์ถามพร้อมเงยหน้าขึ้นมองคนที่กอดตัวเองไว้
" ... ไว้อายุมากกว่านี้จะบอกนะ ... "
โฮพว่าขำๆ แล้วพูดต่อ
" แต่... ตอนแรกที่พี่เจอชาร์ ชาร์ทำหน้าไม่รับแขกสุดๆ... "
" กะ... ก็ตอนนั้นนึกว่าพี่จะเป็นพวกที่มาลักพาตัว... "
สิ้นคำนั้น ชาร์ก็เล่าเรื่องของตัวเองให้โฮพฟัง
เรื่องที่พ่อแม่ขายเธอให้องค์กร รวมทั้งเรื่องที่เธอแอบหนีออกมาจากองค์กรด้วย
โฮพก็เลยเล่าเรื่องของตัวเองให้ฟังเป็นการแลกเปลี่ยนบ้าง
และชาร์ก็ขอร้องให้เล่าต่อ แต่โฮพก็พูดขัดก่อนว่า
" พี่ว่าตอนนี้นอนได้แล้วมั้ง ... เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันนะ ? "
สิ้นคำนั้น เด็กหญิงก็รีบนอนทันทีทันใด
โฮพได้แต่มองคนที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนตัวเอง แล้วก็นึกเทียบกับปัจจุบัน...
... น้องสาว ...
แล้วเขาก็นอนหลับไปทั้งความคิดที่ยังวนเวียนในบางสิ่ง...
" ว้าว!! พี่ทำผมเก่งจัง!! หนูจะจำไปทำผมทรงนี้จนวันตายเลย!!! "
ชาร์พูดยิ้มๆ พลางมองทรงผมตัวเองที่กลายเป็นผมลอนสองข้างด้วยสายตามหัศจรรย์ใจ
ปกติเธอจะมัดลงมาสองข้างแค่พอให้ไม่เกะกะ
แต่แบบนี้มันก็สวยไปอีกแบบเหมือนกัน แถมยังเด้งได้ด้วย ฮาาาาาาา
" เว่อร์ไป... แต่ชาร์จะทำผมทรงไหนก็น่ารักนะ "
โฮพว่าพร้อมอมยิ้ม ขณะเดินจูงมือคนตัวเล็กไปตามทางเพื่อหาน้องสาว
โดยไม่รู้เลยว่าคำพูดเมื่อกี้ทำให้คนตัวเล็กใจเต้นแรงแค่ไหน...
" ... พี่จะกินเด็กเหรอคะ ? "
เสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นข้างตัว ทำให้โฮพสะดุ้งแล้วหันไปมองด้านหลังตัวเอง
เผยร่างเด็กหญิงเจ้าของผมยาวสีดำสนิท ในชุดนักเรียน ม.ต้น (ความจริง... บีลีฟก็ยังเป็นเด็กนักเรียนนะ... )
" บีลีฟ !!!!!? หายไปไหนมาเนี่ย !!!!!? "
โฮพว่าพลางหันไปมองคนผมดำ ตาแดงที่ทำหน้าเป็นห่วงเขาซะมากกว่า
" บีลีฟบอกแล้วนะ!! ว่าจะไปซื้อของอ่ะ !! พอกลับมาโบสถ์อีกทีพี่ก็ไม่อยู่แล้ว แถมหายไปตั้งคืนนึง
บีลีฟกำลังจะไปแจ้งตำรวจให้ตามหาพี่อยู่แล้วเนี่ย !! "
กลายเป็นว่าคนที่ดูร้อนใจกว่าเป็นบีลีฟแทนซะงั้น โฮพดูเอ๋อกินไปเลยทีเดียว
ก่อนจะตั้งสติได้แล้วหันไปมองชาร์
" อา... งั้นพี่มีคนจะแนะนำให้รู้จักด้วย... "
ชาร์มองคนตัวสูงกว่าทั้งคู่ก่อนจะยิ้มออกมา...
" ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ "
โฮพกินเด็ก #โม่ยมาก
ถึงสามรั่วบ้านไอ... : อาคิคุง เอล ชาร์ตคะ... ทั้งบีลีฟ ฮิคาริ ชาร์ และมิเนียโฮพขอรวบไปหมดนะคะ
#เรียกชื่อสามรั่วลำเอียงสัสๆ
โฮพเซด : เอาของของพวกคุณคืนไปก็ได้นะครับ ผมแค่อัธยาศัยดีเป็นมิตรไมตรี
ไม่ได้อยากแย่งของของใครหรอกนะครับ...
ถึงแอมไซด์... : ถอนหมั้นเมื่อไหร่เราเจอกัน... #ฝากบอกแม่เธออ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น