คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : LOVE BELIEVE
LOVE BELIEVE
ตลาดทงแดมุนที่คับคั่งไปด้วยผู้คนมากหน้าหลายตา หลายวัย ทั้งวัยรุ่นที่มาเป็นกลุ่มยิ้มหัวเราะพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน คู่รักในวัยเรียน วัยทำงานที่มีสีหน้าผ่อนคลายหลังจากเลิกงานในตอนเย็น และผู้สูงอายุที่ค่อยๆเดินตามท้องถนนแห่งนี้ผู้คนต่างมีสีหน้ายิ้มแย้มเบิกบานหลังจับจ่ายซื้อของต่างๆ แต่คงไม่ใช่กับคนที่หาเช้ากินค่ำอย่าง “ลีชานฮี”
“นมสดๆอร่อยๆนะครับ ดื่มแล้วสูง มีประโยชน์มากด้วยนะครับ”
เสียงตะโกนของชายหนุ่มวัย 20 ปีหมาดๆ ดังไปทั่วบริเวณมุมถนน นมสดของร้านดังถูกตั้งวางไว้มากมาย ลีชานฮีคนงานในวัยเรียนจึงทำให้เค้าต้องมาขายของตอนเย็นเพราะเวลากลางวันจะหมดไปกับการเรียนมหาวิทยาลัย ชานฮีในวัยเด็กหลังจากพ่อและแม่ทิ้งไปอย่างไม่ใยดีตัวเค้าเองจึงถูกส่งมาอยู่ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในวัย 8 ขวบจนกระทั้งจบมัธยมต้น บ้านกำพร้ามีเด็กมากขึ้นทำให้เด็กบางคนต้องออกจากบ้านมาเพื่อสู้ชีวิตด้วยตัวเองหนึ่งในนั้นคือ ชานฮี
“นมขายยังไงหนู”
“ถ้าซื้อกล่องเดียว300 วอนครับถ้าซื้อเป็นแพ็ค 6 กล่องเลย 1700 วอนครับประหยัดไปถึง100วอนเลยนะครับ”
“งั้นเอาหมดตรงนี้เลยช่วยไปส่งตรงนู้นด้วยได้ไหม”
ชายหนุ่มยิ้มกว้างอย่างดีใจนานๆทีที่จะมีคนมาเหมาหมดภายในเวลารวดเร็ว ความดีใจถูกส่งผ่านแววตาและรอยยิ้มสวยไปถึงคนซื้อที่มองรอยยิ้มอย่างดีใจ
“ได้เลยครับเดี๋ยวผมใส่ถุงเก็บของสักครู่นะครับ รอสักครู่นะครับ”
คนซื้อยิ้มก่อนจะมองเด็กหนุ่มเก็บแผงอย่างคล่องแคล่วก่อนจะหยิบนมใส่ถุงอย่างเป็นระเบียบไม่นานนักของทั้งหมดถูกจัดเก็บอย่างดี เด็กหนุ่มยกกล่องไม้ที่เคยเต็มด้วยนมไว้แอบๆก่อนจะหิ้วถุงนมมากมายตามคนใจดีไป
“ขอบคุณมากนะครับ อย่าลืมมาอุดหนุนอีกนะครับ”
“จ้ะ นี่ฉันให้เป็นค่าขนมนะเด็กสมัยนี้แบบเราหายากนะ”
ชานฮีลังเลที่จะรับเงินจำนวนนึงที่หญิงสูงอายุหยิบยื่นให้ ก่อนที่มือเหี่ยวย่นจะจับมือของชายหนุ่มแล้วยัดเงินจำนวนนึงใส่มือพร้อมสีหน้ายิ้มแย้ม
“รับไปเถอะจ้ะ เอาไปใช้ประโยชน์ฉันไปก่อนนะไว้จะมาอุดหนุนหนูอีกนะ”
ชานฮีโค้งให้หญิงสูงวัยสุดตัวก่อนที่รถคันหรูจะลับหายออกไปยังท้องถนนใหญ่ น้อยครั้งนักที่ในชีวิตเค้าจะเจอคนใจดีอย่างหญิงสูงวัยใจดีคนนี้ เพราะคนเช่นเค้ามักจะถูกสังคมลดหลั่งให้อยู่แค่ชั้นล่างไม่มีใครอย่างข้องเกี่ยวด้วย แม้เพื่อนในมหาวิทยาลัยก็เช่นกัน จะมีเพียงแต่ นีแอล เพื่อนสนิทที่ไม่สนว่าเค้าเป็นใคร
“เฮ้คุณชายแอลโจครับไปเดินตรงนู้นกันดีกว่าป่ะมึง”
ชายหนุ่มหน้าตาดี ลีบยองฮอนหรือแอลโจ เป็นที่รู้จักของแวดวงสังคม เพราะบยองฮอนเป็นลูกชายคนเดียวของรัฐมนตรีคนดังกับคุณหญิงที่มีเชื้อสายในราชวงค์เกาหลี กิจการเครื่องเพชรมูลค่านับไม่ถ้วนและอสังหาริมทรัพย์ย่านดัง น้อยคนนักที่จะไม่รู้จักผู้ชายคนนี้
“มยองซูมึงหยุดเรียกกูคุณชายเถอะอยู่บ้านได้ยินจนเอียนแล้ว”
มยองซูยักไหล่ก่อนจะกอดคอเพื่อนรักไปตามซอยต่างๆ บยองฮอนมองความตามร้านค้าต่างๆอย่างสนใจไม่บ่อยนักที่ชายหนุ่มจะได้มาเดินในที่แห่งนี้เพราะส่วนมากเค้าจะเดินในห้างใหญ่แอร์เย็นๆซะมากกว่า
“โอ้ย!!”
“ขอโทษครับ ขอโทษนะครับคุณเป็นยังไงบ้าง”
ชานฮียันตัวขึ้นก่อนจะลุกขึ้นโค้งให้อีกนับครั้งไม่ถ้วน มยองซูดึงมือเพื่อนรักขึ้นมาบยองฮอนมองชายหนุ่มอีกคนที่ชนเค้า กางเกงขายาวเก่าๆขาดๆ รูกว้าง เสื้อเก่าๆที่สวมทับด้วยแจ็คเก็ตขาดๆ
“พอแล้วนายน่ะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอกเลิกโค้งได้แล้ว”
ชานฮีเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะยิ้มแห้งๆพร้อมกับเอ่ยคำขอโทษซ้ำๆ บยองฮอนสังเกตที่มือชายหนุ่มหน้าหวานแต่มอมแมมคนนี้มีแผลขนาดไม่ใหญ่มากแต่เลือดสีแดงสดยังคงไหลอยู่
“มือนายเป็นแผลอยู่นะเอามาให้ฉันดูหน่อย”
ชานฮีมองก่อนจะเช็ดเลือดกับเสื้อตัวเก่าแล้วส่ายหัวให้เค้านั่นยิ่งทำให้อีกคนที่ไม่เคยโดนขัดใจรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา มือหนาหันไปกระชากแขนอีกคนเบาๆก่อนจะพาไปในร้านอาหารแถวๆนั้น มยองซูมองตามและเดินตามไปอย่างไม่เข้าใจ
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกนะครับผมเป็นบ่อยจนชินแล้วคุณไม่ต้องพาผมเข้ามาในนี้ก็ได้เสื้อคุณจะเลอะนะครับตัวผมก็สกปรกด้วยนะครับคุณ”
บยองฮอนจ้องอีกคนด้วยสายตาดุๆก่อนจะให้มยองซูไปซื้อยามาทำแผลให้อีกคน ชานฮีไม่ค่อยเข้าใจนักเพราะวันนี้คงเป็นวันดีที่เค้าเจอคนใจดีถึงสองคน ชายหนุ่มตรงหน้าหน้าตาดี การแต่งกายก็ดีไม่น่าจะมายุ่งเกี่ยวกับเค้าสักเท่าไหร่
“ทำแผลเสร็จแล้ว นี่ยาแก้อักเสบกินให้หมดดูแล้วคงไม่ได้มีแผลเดียวจริงๆแล้วนี่ก็เสื้อแจ็คคเก็ตตัวใหม่ฉันให้แทนตัวนี้แล้วกันนะ”
บยองฮอนถอดเสื้อของเค้าเองให้อีกคนก่อนจะวางมันลงบนตักชานฮี ชานฮีมองดูนาฬิกาในร้านหรูก่อนจะโค้งให้เค้าแล้วจากไป ชายหนุ่มมองตามอย่างไม่เข้าใจ
“มึงจะไปยุ่งกับเค้าทำไมวะ มึงไม่เห็นหรอเนื้อตัวมอมแมมยังกับพวกขอทาน”
“คุณค่าของคนคือเงินหรือว่าอะไร?กูไม่สนหรอกแถมกูว่านายมอมแมมนั่นก็น่ารักดีออก”
ผ่านไปหลายวันแล้วชานฮีกระชับเสื้อแจ็คเก็ตยี่ห้อดังก่อนจะยิ้มออกมาตั้งแต่วันนั้นวันที่เค้าเจอกับผู้ชายใจดีคนนั้นหัวใจก็พองโตอย่างมีความสุขมาตลอดอาทิตย์
“เฮ้อฝนมาตกอะไรเอาตอนนี้เนี้ย”
ชานฮีปั่นจักรยานคันเก่าปากเล็กก็บ่นงุบงิบไปด้วย เมื่อก่อนชายหนุ่มไม่ชอบเวลาฝนตกเลยสักครั้งหลังจากที่ผ่านอะไรมามากเค้าก็ได้เรียนรู้ว่าบางทีปล่อยให้ฝนชะล้างอะไรไปบ้างก็คงดี
“ช่วยด้วยค่ะ ช่วยด้วย!!”
ชานฮีหันไปมองก่อนเจอวัยรุ่นสองคนกำลังกระชากกระเป๋าจากผู้หญิงคนนึง สัญชาติญานของเค้าทำให้เค้าทิ้งจักรยานก่อนจะวิ่งเข้าไป
“พวกแกทำอะไรน่ะปล่อยผู้หญิงกับกระเป๋านะเว้ย”
“อ่อฮีโร่หรอมึงอยากโดนหรอ เฮ้ยรุมเลย”
ชานฮีโดนกลุ่มวัยรุ่นรุมกระทืบความรู้สึกสุดท้ายเค้าแทบไม่รู้อะไรเลย ฝนตกกระทบร่างเล็กที่นอนจมกองเลือดอยู่ไม่มีใครรู้หรือไม่มีคนสนใจ
“นายๆนี่นายมอมแมม”
บยองฮอนเรียกอีกคนที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยหน้าตามอมแมมกว่าวันนั้นมากอาจจะเพราะพลาเตอร์ปิดแผลที่ติดอยู่ที่หน้าและที่หัวบยองฮอนมองก่อนจะเอื้อมมือไปลูบแผลเบาๆ
“อื้อออ…”
“ที่นี่ที่ไหน”
“โรงพยาบาลนายโดนซ้อมฉันพามาเจ็บไหม”
คนเจ็บส่ายหน้ารัวๆก่อนจะยิ้มเจื่อนๆให้อีกคนที่นั่งมองด้วยสายตาดุๆอยู่ข้างเตียง บยองหันไปหยิบน้ำก่อนจะยื่นหลอดจ่อปากอีกคน ชานฮีค่อยดูดน้ำก่อนจะส่งยิ้มให้คนใจดี
“นอนซะนะเรื่องค่ารักษาไม่ต้องห่วงอ่อแล้วก็ขอบใจที่นายช่วยแม่ฉันไว้นะ”
หลังจากนั้นบยองฮอนก็สนิทกับชานฮีมากขึ้นๆ เพื่อนในแวดวงบยองฮอนรู้จักชานฮีแม้จะไม่เข้าใจแต่ทุกก็ไม่ได้รังเกียจจะมีบางคนเท่านั้นที่คิดว่าชานฮีต้องการผลประโยชน์แต่บยองฮอนก็ไม่สนใจพ่อแม่เค้าเองก็เอ็นดูชานฮีโดยเฉพาะแม่เค้าผู้หญิงที่ซื้อนมวันนั้น คือแม่ของบยองฮอน
“คิดอะไรอยู่หื้มที่รัก”
บยองฮอนสวมกอดข้างหลังอีกคนก่อนจะไล้จมูกไปที่แก้มเนียนของอีกคนอย่างทะถุถนอม มือหนากอดเอวบางไว้ ชานฮียิ้มก่อนจะหันหน้ามามองอีกคน
“คิดถึงวันที่เราเจอกันไง ขอบคุณนะบยองฮอนอ่าขอบคุณที่ไม่รังเกียจเรานะขอบคุณที่เลือกเราขอบคุณ”
“โอ๋เอ๋เด็กน้อยคิดมากอีกแล้ว บยองไม่รู้หรอกนะว่าใครจะเกลียดเมีย เอ้ยภรรยาคนสวยของบยอง ไม่สนว่าใครจะพูดจะนินทาว่าภรรยาของบยองไม่มีอะไรเลยเพราะตัวบยองครอบครัวบยองเพื่อนบยองรู้ดีที่สุดว่าลีชานฮีคนสวยมอมแมมน่ะดีแค่ไหน”
ชานฮีร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมอกแกร่งเค้าไม่เคยมีใครสนใจไม่เคยถูกเติมเต็มไม่เคยเป็นที่ต้องการ บยองฮอนเหมือนน้ำที่รดลงบนหัวใจที่แห้งผากของเค้า
“พอแล้วน่าชอบร้องไห้กับเรื่องเดิมๆ อย่าร้องอีกนะไม่สวยนะไม่สวยไม่รักนะ เอ้ย เก๊าล้อเล่น”
“ไอ้บ้า”
“บ้าก็รักเมียป่ะล่ะป่ะครับทำลูกดีกว่าจะได้ไม่ต้องมีเวลาคิดมาก”
บยองฮอนอุ้มอีกคนพาดบ่าก่อนจะฟาดก้นงอนๆไปสองทีแล้วอุ้มเข้าห้อง จริงๆแค่อยากแกล้งแต่ตอนนี้ขอเอาจริงหน่อยแล้วกัน
“ไม่เอาน๊า”
End
เชื่อมั่นในสิ่งดีๆแม้ตอนนั้นจะรู้สึกแย่เราจะได้เจอแต่อะไรดีๆฟ้าหลังฝนย่อมสวยและสดใสเสมอค่ะ
ขอบคุณนะคะ :D
ความคิดเห็น