The Cold Love รักอันเเสนหนาวเหน็บ (YAOI)

ลำดับตอนที่ #38 : ก่อนจากลา

:)  Shalunla

รินยืนอยู่หน้ากระจกยาว ใบหน้าหวานแช่มชื้นขึ้นเล็กน้อย แต่ดวงตาคู่สวยยังคงมีร่องรอยความเศร้าที่ที่ระดมเข้ามาอยู่ แต่ว่าเช้านี้ ในวันนี้ เขาจะได้พบเจอกับคนที่เขารอคอยมาตลอดเสียที

เคียวซัง

เสื้อยืดสีขาวลายกระต่ายตัวเล็ก ทับด้วยเสื้อฮู้ดสีแดงลายสก๊อต และกางเกงสีน้ำตาลอ่อนเข้ารูป ดูสดใสและคล่องแคล่ว รินตบแก้มตัวเองสองสามทีดังแปะๆ ก่อนจะยิ้มอย่างสดใสให้กระจก

วันนี้อุตส่าห์ได้เจอกับเคียวซังทั้งที ต้องไม่ทำหน้าบูดสิ!

เสียงเท้ากระทบบันไดดังตึกๆ รินวิ่งลงมาจากข้างบน ตอนนี้เป็นเวลาเก้าโมงแล้ว แสงแดดยามหน้าร้อนที่ใกล้สิ้นสุดก็ดูสดใส เหมาะแก่วันสำคัญมากเหลือเกิน

“ผมไปก่อนนะฮะ!” รินร้องบอก ก่อนจะวิ่งออกไป ไม่ต้องการให้ใครไปส่ง อยากจะไปด้วยตัวเอง สองขาเดินไปอย่างมั่นคง ดวงตาตรงแน่วมองไปข้างหน้าอย่างตั้งใจ 1 วันที่แสนมีค่า เขาจะต้องใช้อย่างให้คุ้มที่สุด

สถานีรถไฟที่เดิม มีร้านค้ามากมายอยู่ภายในสถานี ทั้งร้านอาหาร ขนม ร้านหนังสือและร้านของกระจุกกระจิกน่ารัก รินจะสนใจมันมากเพียงใด สิ่งเดียวที่เขาให้ความสนใจมากที่สุดในตอนนี้ก็คือเคียว

รถไฟจอดอยู่ตรงหน้า รินรีบเดินเข้าไปอย่างไม่รอช้า เป็นช่วงสายจึงไม่มีคนมากนัก แต่ก็ถือว่าแออัดพอสมควร รินได้นั่งพอดี เหม่อมองวิวด้านนอกอย่างใจลอย ปล่อยให้ใจล่องลอยคิดถึงใครบางคนอย่างไร้จุดหมาย ครุ่นคิดว่าเขากำลังทำอะไรอยู่

สวนสาธารณะที่เงียบสงบ เด็กแถวบ้านออกมาวิ่งพลาง พลางหยุดมองดูชายร่างสูงคนหนึ่งที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งอย่างหวาดๆ ก่อนจะเดินไปเล่นกับเพื่อนๆ ในบิ่ทรายและเครื่องเล่นตรงด้านหน้า คุณแม่ยังสาวที่พาลูกออกมาเล่นด้านนอกก็มองมาเป็นจุดเดียวด้วยความไม่ไว้ใจ

ชายคนนั่งอยู่อย่างไร้อารมณ์ ใบหน้าเรียวยาวปกคลุมไปด้วยหนวดเครารกครึ้มจนดุน่ากลัว ใส่ชุดของคนงานขนของและสวมถุงมือสำหรับยกของ ดูคล้ายนักโทษเพิ่งแหกคุกออกมา“”

แต่จะให้เขาทำยังไง ในเมื่อเขาถูกสั่งห้ามไม่ใช่อาบน้ำใหม่ และแต่งตัวให้มันดีกว่านี้ เขาจำต้องละจากงานที่ทำ มาพบเจอคนสำคัญในวันนี้ ซึ่งเป็นเพียงโอกาสเดียวที่จะได้พบกับเขา

มือหนากร้านหยาบกำรูปถ่ายที่มีค่ายิ่งกว่าเงินทองเอาไว้แน่น มองดูด้วยความคิดถึง ดวงตาที่อยู่ในเส้นผมรกรุงรังมองไปรอบๆ เพื่อมองหาคนในรูป ภาวนาให้เขามาทันเวลา และมองพบว่า เขาคือใคร

หากเขาคนนั้นมาถึงแล้ว แต่กลับไม่คิดว่าเขานั้นเป็นคนๆเดียวกับที่ตามหาอยู่ เขาจะไม่ได้พบเขาคนนั้นอีกตลอด

เด็กหนุ่มร่างบางวิ่งเข้ามาในวนที่ล้อมไปด้วยพุ่มไม้สีเขียว เขาดุสะอาดสะอ้านและเป็นจุดเด่นให้ชื่นชมได้ในเวลาสั้นๆ

ชายหนุ่มสะดุ้ง จ้องมองร่างนั้นอย่างแน่วแน่ แน่ใจทันทีว่านั่นคือคนที่เขารอคอยมาตลอด

ขอร้องล่ะ! เห็นเขาทีเถอะ!

เคียวซังๆๆๆ อยู่ไหนนะ?

‘เขาจะนั่งอยู่ที่สวนสาธารณะคานาซึกิ’

แต่นี่เขามาถึงแล้ว ยังหาเคียวซังไม่พบเลย เขาอยู่ที่ไหนนะ?

รินเริ่มมองไปรอบๆอีกครั้ง บ่อทราย สไลเดอร์ พุ่มไม้ ร้านขายของว่างและขนม และไล่ไปที่ม้านั่งทีล่ะตัว มีทั้งคู่รัก แม่ลูกหรือครอบครัวที่นั่งกันจนเต็ม

เอ๋?

ดวงตากลมโตจ้องเขม็งไปที่ม้านั่งที่หนึ่ง ตรงนั้นอยู่ติดกับทางเข้าที่รินเดินเข้ามา มันไม่ได้มีอะไรพิเศษ เป็นม้านั่งสีฟ้าที่ข้างหลังมีพุ่มไม้เหมือนกับตัวอื่นๆ

แต่ว่า คนที่นั่งอยู่ ช่างคุ้นตาและไม่คุ้นตา

รินไม่อยากเชื่อว่าคนตรงหน้าจะเป็นเขา

คนที่สวมเสื้อผ้าราคาแพง ทุกอย่างเนี๊ยบและสะอาด เขาไม่ปลอยให้หนวดเคาขึ้นจนครึ้ม และตัดผมให้สั้นอยู่เสมอ

แต่เขาคนนั้น ในตอนนี้...กลับปล่อยให้ตัวอยู่ในสภาพที่เขาเคยบอกว่าจะไม่เกิดขึ้นกับตัวเองเด็ดขาด

เส้นผมสีดำรกรุงรัง หนวดเคราขึ้นจนครึ้ม สวมเสื้อผ้าพื้นๆ ของพนักงานขนของ

“เคียวซัง...” หยดน้ำตาเอ่อนล้นที่ขอบดวงตา เอย่เสียงเรียกคนตรงหน้าอย่างคิดถึง อีกฝ่ายจ้องมองแล้วเผยยิ้มออกมา เขาอยากจะดึงร่างบางบางตรงหน้ามากอดใจจะขาด แต่ว่า ตัวเขาน่ะ เพิ่งออกมาจากงาน น้ำก็ไม่ได้อาบ กลิ่นฝุ่น และกลิ่นเหงื่อเหม็นๆคละคลุ้ง จะให้กอดร่างบางที่สะอาดสะอ้านและหอมแบบนี้ได้ยังไงกัน

“เคียวซัง!” แต่ร่างบางกับโผกอดเขาเข้าเสียเอง กอดจนแน่น ได้กลิ่นหอมของสบู่และแป้งเด็กที่สะอาดสะอ้าน อา...ทำแบบนี้เธอจะเลอะนะ

“เด็กน้อย..ไม่ได้นะ ฉันตัวเหม็นเหงื่อแบบนี้” เขาพูดอย่างอ่อนใจ สายตาคนนับสิบกำลังพุ่งมาทางนี้ที่เดียว มองดูการกระทำของรินอย่างแปลกใจ พลางคิดว่าเขาเป็นนักโ?ษแหกคุกอะไรรึเปล่า

“ผมไม่สน! ทำไม..ทำไม..เคียวซังเป็นแบบนี้ล่ะ!” รินถาม ดวงตาคู่สวยอาบล้มด้วยน้ำตา เขาอยากจะใช้มือปาดมันออกเหลือเกิน แต่มือเขาประเปื้อน หากปัดมันออก ร่างบางก็จะเลอะเทอะ

“มีหลายเรื่องที่ต้องพูดคุยนะ” เขาร้องบอก นั่งนิ่ง ไม่กล้าจับหรือทำอะไรริน

“เคียวซัง...ไปกันเถอะฮะ!” ไปที่ไหนล่ะ? เด็กคนนี้นี่ ไม่บอกอะไรเลยนะ

รินจับมือที่เปื้อนและสกปรกของเขาไว้แน่น ก่อนจะออกแรงลากเขาไป เด็กคนนี้แรงเยอะขึ้นรึเปล่านะ เหมือนจะสูงขึ้นด้วยสิ

ตามใจเขาแล้วกัน

.

.

.เคียมองดูถุงกระดาษหรูหราเหมือนที่เมื่อก่อนเขาเคยสัมผัสบ่อยๆ มันช่างขัดกับสภาพเขาในตอนนี้เหลือเกิน ราวกับว่าเขาล่อลวงเด็กหนุ่มมาแล้วบังคับให้เขาซื้อยังไงยังงั้น แถมตอนนี้เขายังยืนรอรินอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าบุรุษในตัวเมือง  สภาพเหมือนกับว่าขโมยของมายังงั้น

“เคียวซัง! ไปกันเถอะฮะ!” รินคล้องแขนราวกับเด็กหวงของเล่น สร้างความประหลาดใจให้แก่ผู้พบเห็น ไม่มีความรังเกียจหรือข้องใจในสิ่งที่เขาเป็นแม้แต่น้อย

รินลากเขามาที่ร้านเสื้อ เลือกเสื้อผ้าสองสามชุดและรองเท้า น้ำหอมอีก 1 จากนั้นพวกเขาก็หยุดลงที่ที่หนึ่ง สถานที่ที่มันดูไม่เหมาะกับรินเลย

Love Hotel

แถมยังกลางวันแสกๆ ทำเอาเขาเหงื่อตก กลัวจะมีใครแจ้งตำรวจเอาเขาเข้าตะราง

แต่พอเห็นดวงตาที่แน่วแน่นั่น เขาก็ห้ามไม่ลง พวกเขาเดินเข้าไปด้านใน ที่ตกแต่งด้วยสีหวานและเร้าอารมณ์ เขาไม่รู้ว่ารินคิดอะไรอยู่กันแน่ แต่มันอาจจะไม่ใช่เรื่องดี เด็กคนนี้โตพอจะซนแบบนี้ได้แล้วหรือ?

ห้องที่เลือกก็ห้องสวีท สีหวานทั่วทั้งห้อง ตอนที่เปิดลิ้นชักเจอแต่ถุงยางหลากสีหลากขนาดหลากกลิ่นและเจลอยู่เต็มไปหมด...

เตียงนอนเป็นรูปหัวใจหวานแหวว หมอนและผ้าห่มเป็นสีขาวละมุน ทุกอย่างดูเร้าอารมณ์ไปเสียหมด

“เคียวซัง” รินเงยตาสบ เขามองใบหน้านั้นอย่างคิดถึง พลางลูบเบาๆ ตอนที่คิดว่าจะจูบ แต่นึกขึ้นมาได้ว่าเขายังไม่ได้อาบน้ำเลยนี่นา

“เดี๋ยวสิ” เขาเบรก ร่างบางทำหน้างอหน่อยๆ ก่อนจะผละออกแต่โดยดี เขายิ้มน้อยๆก่อนจะลุกขึ้นแล้วลูบหัว

“รอหน่อยนะ ฉันขออาบน้ำก่อนนะ เด็กดี” รินพยักหน้า ทำตัวว่าง่าย ตอนที่หยิบผ้าขนหนู รินก็วิ่งมาจับแขนแน่น

“ผมอาบให้นะ...” หน้าแดงหน่อยๆ เสียงขวยเขิน ให้ตายสิ! ความน่ารักนี่จะเมไปถึงไหนกัน? เขาไม่เจอแค่ไม่กี่เดือน รินก็น่ารักขึ้นขนาดนี้เชียวเหรอ?

คอยดูเถอะ จะฟัดให้หายคิดถึงเลยล่ะ

อ่างใหญ่ถูกเปิดน้ำจนเต็ม ขาเรียวหย่อนลงไปจนสัมผัสความอุ่นของน้ำ ทาบทับกับร่างใหญ่ที่ลงไปแช่อยู่ก่อนแล้ว

เคียวปลดเปลื้องเสื้อผ้าออก เส้นผมเปียกน้ำแนบลำคอ ดูต่างจากเดิม รินหน้าแดงหน่อยๆ ยามมอง เขาดูไม่เหมือนทุกทีเลยสักนิด เหมือนเปลี่ยนรูปลักษณ์จนต่างออกไป แบบนี้ดูดิบเถื่อนยังไงไม่รู้

“เป็นอะไรไป? หืม?” เอายกมือโอบเอวบางเอาไว้ พลางลูบไล้เนื้อเนียนอย่างคิดถึง รินส่ายหัวดิกพลางเทสบู่เหลวลงบนฝ่ามือแล้วลูบแขนเขาเบาๆ ทำความสะอาด

ฟองน้ำนุ่มๆชุ่มด้วยสบู่ลูบไล้ไปตามเนื้อหนัง กล้ามแขนและกล้ามท้องสีแทนอย่างเบามือ ใบหน้าแดงซ่านพร้อมๆกับอาการสะดุ้งที่มือหนานั้นลากผ่านแผ่นหลังราวเร้าอารมณ์

“อือ..เคียวซัง..มันจักจี้นะฮะ..” ใบหนาหวานมุ่ยน้อยๆ

“ไม่ชอบเหรอ? ” เขาถามพลางดึงร่างบางมากอดแนบแน่น สัมผัสส่วนบนกันเสียดสีกันจนร้อนระอุ มือหนาเชยคางบางขึ้นมา ร่างบางหลับตาพริ้ม ยอมรับจูบที่โหยหามานาน หยดน้ำตาไหลออกจากดวงตาที่หลับอย่างมีความสุข 

เคียวยิ้มบางๆ ก่อนจะดึงรั้งร่างบางมากอดให้หายคิดถึง มอบจูบแสนหวานที่ห่างหายไปเนิ่นนาน ลิ้นหนาสอดเข้าโพรงปากอุ่นๆ ความร้อนชื้นภายในยิ่งทำให้เขากระหายอยากมากขึ้นเรื่อยๆ ลิ้นเล็กๆตอบรับจูบอย่างมั่นคงพลางตอบรับกอดที่รัดรึงจนแน่นให้แนบชิดกว่านี้

“ผมคิดถึงเคียวซังมากเลยนะ..ฮึ่ก...” รินผละออกจากจูบ บ่นอย่างเง้างอด ใบหน้าหวานอาบน้ำแห่งความดีใจไม่หยุด ไหล่ขาวบางสั่นสะท้านน้อยๆ

“ฉันเองก็เหมือนกันนะ ริน คิดถึงรินมากๆเลย” เขาจูบซับน้ำตาเบาๆ ไล้เส้นผมอ่อนนุ่มอย่างคิดถึง ร่างบางกอดเขาแน่น ซุกเข้ากับอ้อมอกราวกับเด็กเล็ก

“ทำไมเคียวซังถึง...ถึง...” รินไม่รู้ว่าจะพูดยังไงดีตอนที่เห็นเคียวในตอนแรก ทำไมเคียวถึงได้กลายเป็นคนงานขนของแบบนั้น

“เรื่องนั้นน่ะเหรอ? ต้องโทษคุณตาของรินนะ” เคียวร้องบอก ลูบหัวน้อยๆอย่างรักใคร่ พลางนึกถึงคนแก่ที่หวงหลานชาย บังคับให้เขาทำงานจับกังแบกหาม และต้องใช้ชีวิตเหมือนคนไม่มีที่ไปไร้อนาคตด้วยการทำงานขนของ ได้ค่าแรงไม่ถึงพันเยนในหนึ่งวัน และอยู่ในห้องเช่ารูหนู ธุรกิจของคลับจึงต้องยกให้เลขาจัดการแทนในช่วงนี้ทั้งหมด

“เอ่? คุณตาทำอะไรเหรอฮะ?” รินถามตาโต แอบเคืองคุณตาว่าเขาทำอะไรเคียวซัง เขาถึงได้มีสภาพแบบนี้ แถมยังบอกให้เขาไปเรียนต่อเมืองนอกอีก..เรื่องนี้ จะบอกเคียวซังได้ตอนไหนล่ะ....

“หึหึ เขาให้ฉันทำงานในโรงงานของเขาไงล่ะ ฉันเลยต้องเป็นคนงานขนของ แบกปูน แบกอิฐ ข้าวของทุกอย่างที่ถูกส่งมาที่โรงงาน แถมได้ค่าแรงไม่ถึงพันเยน แล้วยังต้องอยู่ห้องเช่ารูหนูด้วยนะ” ได้ทีเขาก็ฟ้องใหญ่ มันเป็นเพราะใครกันล่ะที่ทำให้เขาต้องไม่ได้พบกับริน แถมยังเหนื่อยสายตัวแทบจาดทุกๆวันอีก ถ้าไม่ใช่เพราะริน เขาไม่มีทางทนแน่

“ทำไมคุณตาถึงทำแบบนั้นล่ะฮะ!” รินตาโต โมโหคุณตาใหญ่ คราวนี้ล่ะ ตาแก่นั้นต้องโดนหลายชายสุดรักงอนแน่ เคียวแอบขำหน่อยๆ ได้แก้แค้นตาแก่คนนั้นไปในตัว

“ก็เพื่อจะให้ฉันพิสูจน์ไง” เขาร้องบอก มองดวงตาที่แฝงความงุนงงอย่างขบขัน

“พิสูจน์อะไรเหรอฮะ?” รินร้องถาม

“ก็พิสูจน์ว่าฉันรักรินจริงๆไงล่ะ” เขาหอมแก้มไปหนึ่งฟอด ร่างบางรู้สึกยินดีเมื่อได้ยินประโยคนั้น เหมือนกับหัวใจล่องลอยไปไหนไกล กอดเขาแน่น

“เด็กน้อย ฉันรักเธอมากเลยนะ หัวใจฉันแทบขาดออกจากันหมดแล้ว หัวใจฉันเหมือนกับจะระเบิดออกเลย” เขาพูด พลางจับมือของรอนทาบไว้ที่อกด้านซ้ายของเขา รินน้ำตาริ้น สัมผัสตรงหน้าอกที่ถูกส่งผ่านมายังฝ่ามือมันช่างร้อนระอุ ได้ยินเสียงของบางอย่างขยับอย่างรัวเร็ว

ตุบ...ตุบ

หัวใจกำลังเต้นด้วยความสุข

.

.

.

.
 

ติดต่อทางเฟสนะฮะ สำหรับ NC https://www.facebook.com/cloudsangue.new




               เวลาผ่านไปนาน ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงเสียแล้ว ร่างสองร่างนอนกอดก่ายอยู่บนเตียงสีหวานอย่างสุขสม แนบชิดร่างกันอย่างรักใคร่ เติมเต็มความรู้สึกที่ขาดหายไปอย่างโหยหา พูดคุยเรื่องราวเล็กน้อย เหตุการณ์ที่ผ่านมาในช่วงที่ไม่ได้พบกันอย่างเต็มที่
         
               ความว่างเปล่าที่หดหายไป ค่อยๆต่อเติมเข้ามาทีล่ะทีล่ะน้อย....

           “เคียวซัง....ผมคิดถึงเคียวซังจัง” รินกอดแขนเขาแน่นเหมือนเด็ก รู้สึกสุขสมและดีใจมากเหลือเกินที่ตอนนี้เขาอยู่ข้างๆเหมือนแต่ก่อน คอยกอด ปลอบและมอบความรักความอบอุ่นให้

“เด็กน้อย วันนี้เธอพูดแบบนี้กี่ครั้งแล้วกัน ถ้าพูดอีกฉันจะอดใจไม่ไหวพอดี” เขาอมยิ้มกับท่าทีแบบนั้น พลางดึงมากอดเต็มที่ เขาเองก็คิดเเบบเดียวกับรินเหมือนกันนั่นเเหละ เเต่เขาก็ต้องหักห้ามใจไว้บ้าง เพราะกลัวจะทำให้ร่างเล็กๆนี่บอบช้ำหมดน่ะสิ!

“ทานข้าวก่อนดีกว่าไหม? เที่ยงแล้วนะ” เขาหอมแก้มขาวแรงๆก่อนจะร้องบอก รินพยักหน้าดูท่าทางเหนื่อยอ่อนเพราะออกกำลังเยอะไปเสียหน่อย เขาอดกลั้นมานานจริงๆ สิ่งที่ขาดหายไปเเบบนี้ เเค่ไม่กี่ชั่วโมง ไม่สามารถเติมเต็มได้หรอกนะ  เเต่ถ้าหากจัดเต็มไปคราวเดียวไป มีหวังรินได้หมดเเรง นอนเเบ็บอยู่บนเตียงขยับไปไหนไม่ได้เเน่

ว่าเเล้วก็ขยับเข้าใกล้โทรศัพท์เพื่อจะโทรสั่ง
            จริงๆแล้ว เลิฟโฮเต็ลนี่น่ะ มันเป็นหนึ่งในธุรกิจของเขาเอง เพราะฉะนั้นจึงไม่คัดค้านที่รินจะมาที่นี่ เพราะรู้เขารู้ดีว่าที่นี่มีบริการเช่นใดบ้าง

รูมเซอร์วิส เรียกหาทุกอย่างที่ต้องการ จะเสื้อผ้าใหม่ อาหาร ของหวานหรือของขวัญ เครื่องเพชร เพียงแค่จ่ายให้สมกับสิ่งที่ร้องขอ

เคียวยกหูโทรศัพท์แล้วสั่งอาหารกลางวันพร้อมของหวาน รินทำหน้าแปลกใจที่เห็นว่าเขาดูคุ้นเคยดี 

“เคียวซังดู...คุ้นเคยจังฮะ” รินเอ่ยถามตากลม เคียวยิ้มบางๆก่อนจะลูบหน้าเบาๆ ก่อนจะหยิบเสื้อเชิ้ตในตู้ออกมาสวมให้กับริน เปิดแอร์แบบนี้ เดี๋ยวเนื้อตัวจะเย็นหมด รินน่ะไม่สบายง่ายเสียด้วย

“หึหึ” เขาไม่ตอบ แต่กอดรินจากด้านหลังแทน

“ผม..ผม..ผมมีอะไรจะบอกเคียวซังฮะ...” นี่เป็นโอกาสแล้ว ต้องรีบบอกเขาเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด!

“อะไรเหรอ?” เขาถามกลับ เด็กคนนี้ดูจริงจังจัง

“อาหารลางวันที่สั่งได้แล้วครับ!” เสียงจากพนักงานดังขึ้นหน้าที่หน้าห้อง ขัดจังหวะการสนทนาทันที เคียวรีบลุกออกไปรับอาหาร ปล่อยให้รินอ้าปากค้างเตรียมพูดเรื่องที่อยากบอกอยู่ซะอย่างนั้น

โธ่! ทำไมต้องมาตอนนี้ด้วยนะ!
รินทำหน้ามุ่ย เเอบโกรธพนักงานคนนั้นขึ้นมา อุต่าห์จะได้บอกอยู่เเล้วเชียว!

เคียวเอาอาหารกลางวันในถาดมาวางไว้บนโต๊ะ กลิ่นหอมของมันทำให้ลืมเรื่องที่จะพูดชั่วคราว หันมาสนใจกับอาหารแทน

พายเนื้อ สปาเกตตี้คาโบน่าร่าและเนยสด ซุปข้าวโพด ลาซานญ่าและขนมหวานอย่างเค้กอีกสองสามชิ้นที่ราวกับว่ามากจากภัตตาคาร อาหารมื้อนี้หรูหราราวกับกำลังนั่งอยู่ในโรงแรมหรือร้านอาหารดัง

“มาทานก่อนดีกว่านะ มาเร็ว” เขาร้องเรียกพลางเปิดทีวี ทำราวกับว่าที่นี่คือห้องของตน รายการเรียลลิตี้ชื่อดังโผล่ขึ้นมา รินรีบลุกขึ้นมาหาอหารที่แสนอร่อยอย่างไม่รีรอ

ทานก่อนก็ได้!

.

.

.

อิ่มๆๆ อิ่มจังเลย....

รินนอนแผ่อยู่บนเตียง ขดตัวกลม อาหารนั้นช่างอร่อยเหลือเกิน อร่อยที่สุด ของหวานก็อร่อย ทุกอย่างอร่อยไปหมด!

หลังจากทานข้าวเที่ยงเสร็จ รินก็นอนเกลือกกลิ้งอยู่บนเตียงโดยมีเชิ้ตสวมเพียงตัวเดียว ส่วนเคียวอาบน้ำอีกรอบ

“ริน จะอาบน้ำพร้อมกันเลยไหม?” เคียวยื่นหน้ามาถาม

“ยังฮะ” รินยังจุกอยู่เลยเกลือกกลิ้งเล่นไปมาอยู่ก่อน พลางเปลี่ยนช่องทีวีเป็นละครที่กำลังติดแทน

นาฬิกาแสดงเวลาเป็นบ่ายโมงกว่าๆ แดดจากด้านนอกส่องเข้ามาด้านในเล็กน้อย ละครทีวีขำขันกำลังแสดงอยู่

“อื้ม...รินมีอะไรจะบอกฉันงั้นเหรอ?” เคียวมองรินที่นอนกลิ้งอยู่ พลางคิดว่าแม้จะได้เจอกันแค่วันนี้ก็ไม่เป็นไร พวกเขายังมีโอกาสเจอกันอีก อีกเพียง 3 เดือนเท่านั้น เขาจะได้กลับมาพบกับรินเหมือนเดิมแล้ว

“อ่ะ..ร..เรื่องนั้น” ใบหน้าที่กำละงสนุกอยู่ถึงกับหมองลงทันที เคียวดูออกเลยว่าต้องเป็นเรื่องไม่ดีแน่ๆ และคงเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับพวกเขา

ตาแก่คนนั้นคิดจะทำอะไรอีกนะ!

เคียวถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของตาแก่หวงหลานคนหนึ่งแล้วเดินมานั่งที่เตรียง รวบตัวรินมากอด อีกฝ่ายห่อตัวลีบเหมือนกลัวอะไรบางอย่างเหมือนเด็กถูกดุ

“บอกฉันมาสิ ไม่เป็นไรหรอกนะ” เขาพูดเสียงอ่อน ลูบหัวรินเบาๆราวปลอบโยน รินกอดตอบอย่างหวั่นไหว อุตส่าห์ได้พบกันแล้วแท้ๆเชียว แม้จะแค่วันเดียว ต่อให้ไม่ได้เจอกันนาน แต่ก็ยังอยู่ในประเทศเดียวกัน อยู่ในที่ใกล้ๆ

แต่นี่เขาต้องไปเรียนต่อที่ต่างประเทศอีก....อยู่ไกลคนล่ะฟากฟ้า เรื่องแบบนี้

เขาไม่อยากจะยอมรับเลย

“เคียวซัง...ผมต้อง..ต้องไปเรียนต่อต่างประเทศเดือนหน้าฮะ....” รินบอกเสียงอ่อย  น้ำตาจะไหลอีกรอบ เขาไม่อยากอยู่ห่างจากเคียว มือบางกุมมือหนาไว้แน่นราวกลัวว่ามันจะหายไป หยดน้ำตาใสๆหยดแหมะลงบนหลังมือ

เขาเบิกตาโพลง ใจหายวาบ เขาอยู่ที่นี่ อยู่ในประเทศเดียวกันและคงไม่ห่างกันมาก แม้จะมีอะไรเกิดขึ้นกับรินเขายังพอรู้ได้ แต่นี่ รินอยู่ต่างประเทศ เขาจะรู้ได้ยังไง

โหดร้ายไปแล้ว

การอยู่ห่างจากคนรักเป็นเรื่องที่ทรมานใจที่สุด

“ริน....ไม่เป็นไรหรอก ต่อให้เราอยู่ห่างกัน แต่ว่านะ...” เขาทำตัวเข้มแข็ง เขาจะอ่อนไหวกับเรื่องแค่นี้ไม่ได้ นี่เป็นอุปสรรคที่จะพิสูจน์ว่าเขารักรินจริงๆ บทพิสูจน์ของตาแก่คนนั้น

เขาหันหน้าหาริน ยกมือบางกุมอกด้านซ้ายของเขา และเขาก็ทำแบบเดียวกัน ดวงหน้าอ่อนเยาว์มองการกระทำด้วยดวงตาที่รื้นไปด้วยน้ำสีใสอย่างงุนงง

“ต่อให้ห่างกันมากแค่ไหน หัวใจของเราก็จะอยู่ด้วยกันเสมอ รินรู้ดีอยู่แล้วใช่ไหมล่ะ? เพราะงั้นนะ ไม่ต้องกังวลไปหรอก” เขาปลอบโยน รินร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้งอแงเหมือนเด็กเล็กๆ โผกอดเขาแน่น ตอนนี้เวลาบ่ายสองโมง อีกไม่กี่ชั่วโมงเขาก็จะจากกันแล้ว  วันนี้เป็นเพียงวันเดียวที่จะได้อยู่กับเขาเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะไม่ได้เจอกันอีกถึง 3 ปี

“ผมจะคิดถึงเคียวซังนะ...ส่งจดหมายหากันก็ไม่ได้..ฮึ่ก...ผมอยากคุยนี่นา...” รินงอแง พอเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเคียวทีไร มักจะร้องไห้ง่ายและบ่อยมาก ตั้ง 3 ปี! 3 ปีแน่ะ ที่จะต้องอยู่ห่างกันถึงคนล่ะประเทศ  แถมจะไม่ได้เจอ พูดคุยหรือแม้จะส่งจดหมายได้เลย

“รินต้องอดทนนะ อดทน ต่อให้ห่างกันนานแค่ไหน เราก็จะเจอกันอีกนะ ไม่เป็นไรหรอก” เขากอดปลอบอีกครั้ง

ครั้งนี้จะไม่เหมือนรักแรกของเขา ที่ห่างไปถึงสิบๆปี ก็ไม่มีวันได้เจอกัน แถมเธอคนนั้นยังไปอยู่ในที่ห่างไกล ที่ที่เขาเอื้อมไม่ถึง

แต่ตอนนี้ รักครั้งที่สอง ช่วงเวลา 3 ปีนั้นช่างเนิ่นนานและสั้น

เขาจะได้พบกันอีก

แน่นอน

..................................................................

สอบเสร็จแล้วก่ะ! ใครไปสอบของ มสว บ้างฮะ ผมไปสอบที่อิมแพ็คนะ หุหุหุ

ขอบอกได้เลยว่าเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้ว มีแพลนพล็อตใหม่ตั้งสองเรื่อง และรีไรท์เรื่องนี้ด้วย เพราะตอนแรกๆ สั้นไป อาจจะมีแต่งเพิ่มให้สมบูรณ์ขึ้น มีเวลาเยอะขึ้น เพราะตอนนี้

ปิดเทอมแล้ว!!!!!

เพราะปิดเทอมแล้ว จึงมีงานยิ่งใหญ่ที่พลาดไม่ได้ นั่นคืองานหนังสือ! ทุกอย่างพร้อม ขาดแต่งบ! เพราะงั้นเลยจะมาขายของฮะ





ชินเร ตรรกะ เกมฆาตกรรม ตอน 01 เมโลดี้สีเลือด ราคาในรูปนะฮะ

 ตอน 02 นาวาฆาตกรรม



 

ตอน 03 พลิกเเผนล่า ระเบิดเมือง

ตอน 04 ไวรัสมรณะ   




บอร์ดี้การ์ดไก่เกรียน เล่ม 1-5 จบ ราคาในรูปเลยฮะ



 

Do XX Now ทำเดี๋ยวนี้ ยัยภูตรับใช้ เล่ม 1-3 เเถมการ์ตูนต้นเเบบฮะ ขายเป็นเซต

ใครสนใจ สอบถามไได้ที่เฟสผมนะ 
https://www.facebook.com/cloudsangue.new